Οταν δεν έχω να πω πολλά....

Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη...

Ξεκίνησα πολλές φορές αυτή την ανάρτηση. Έγραψα, έσβησα, ξαναπροσπάθησα. Δεν ξέρω τι να σχολιάσω και πόση αξία έχει πλέον να σχολιάζει κανείς. Καθώς βρίσκομαι χιλιάδες μίλια μακριά από την Ελλάδα παρακολουθώ πλέον μηχανικά τι συμβαίνει στη χώρα μας. Όποτε επιστρέφω η πραγματικότητα παρουσιάζεται μπροστά μου ανελέητη. Και πάλι όμως αδυνατώ να δω την Ελλάδα ως μια μεμονωμένη περίπτωση. Όχι δεν θα μιλήσω για τις ευθύνες του συστήματος, των πολιτικών, τις δικές μας, των άλλων. Θα μιλήσω όμως για την απληστία του ανθρώπου.

Τα οικονομικά κραχ, η εξαθλίωση, η βία, τα οικολογικά εγκλήματα, η εκμετάλλευση, όλα έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την απληστία. Δεν θα προχωρήσω σε κάποια βαθυστόχαστη πολιτική και κοινωνιολογική ανάλυση. Δεν νομίζω πως υπάρχει και λόγος. Σημασία έχει το αποτέλεσμα και αυτό το αποτέλεσμα το βρίσκω μπροστά μου σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν βρεθώ.

Στις βρώμικες παραγκουπόλεις των μητροπόλεων του αναπτυσσόμενου κόσμου γράφεται η ιστορία της ανθρωπότητας από την ανάποδη μεριά. Εδώ δεν υπάρχουν ήρωες να κερδίσουν μάχες και πριγκήπισσες να ελευθερωθούν. Μέσα στις τσίγκινες λαμαρίνες με τον ήλιο να καίει οι αντι-ήρωες προσπαθούν να επιβιώσουν. Μια ανεξάντλητη δεξαμενή αναλώσιμων ανθρώπων με όνειρο τη ζωή που τους έταξαν αλλά που ποτέ δεν θα γίνει δική τους.

Στις μέρες μας ο άνθρωπος δεν είναι παρά μια οικονομική μονάδα, μια στατιστική στα έγγραφα των διεθνών οργανισμών και ένα πλεόνασμα που όταν δεν χρειάζεται πια, πετιέται στο περιθώριο. Και γίνεται πάλι μια στατιστική.

Αυτό το πλεόνασμα δεν έχει γεωγραφικά σύνορα. Δεν το γέννησε μια συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική κατάσταση αλλά είναι το αποτέλεσμα της υπέρμετρης απληστίας του ανθρώπου για δύναμη και κέρδος. Ένα κέρδος που χτίζεται πάνω σε ερείπια και χαμένες ζωές και που συντηρείται από την ανοχή και την αδράνεια των υπολοίπων.

credit: Ohm Phanphiroj

Η απληστία, η αλαζονεία και ο εγωισμός μας έχουν ήδη ανοίξει αγιάτρευτες πληγές στον πλανήτη μας και έχουν επιφέρει ανείπωτη δυστυχία και εξαθλίωση σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στην λάθος πλευρά. Κάποια στιγμή πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις ευθύνες μας και να κοιτάξουμε κατάματα το κόστος των επιλογών μας.

Δεν επιχειρώ να δώσω λύσεις, που να τις βρω άλλωστε, ούτε να προτείνω ή να πω κάτι που δεν θα έχετε ξανακούσει. Θέλω απλά όσοι διαβάσετε το μικρό αυτό κείμενο να αναρωτηθείτε αν τελικά οι επιλογές μας αξίζουν το κόστος που πληρώνουμε.