Αυτό που ήταν αδιανόητο ...

Red NoteBook...
Του Ηλία Χρονόπουλου

Αν, στην αρχή, μια ιδέα δεν φαίνεται τρελή,
τότε δεν υπάρχει καμιά ελπίδα γι’ αυτήν

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Και κάπως έτσι αλλάζει ο κόσμος - όταν κάνουμε εφικτό αυτό που μοιάζει αδιανόητο. Αδιανόητο φάνταζε πριν από ένα χρόνο ότι θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα. Αυτά που κυριαρχούσαν ήταν η απαισιοδοξία και η κατάθλιψη. Η κατάσταση για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Κάποια στιγμή, όμως, με έναν βερμπαλισμό που έδειχνε «μη ρεαλιστικός», η κοινωνία άρχισε να λέει «θέλουμε τις ζωές μας πίσω». Ότι δεν θα επιτρέψει άλλο τη διάλυσή της, ότι ο κόσμος μπορεί να βασιστεί σε αξίες διαφορετικές από αυτές που κυριαρχούσαν μέχρι πρότινος, και που έφτιαχναν τους δικούς τους μονοδρόμους. Άρχισε να σκέφτεται ότι δεν την ενδιαφέρουν τα συμφέροντα των τραπεζών και των πλουσίων, αλλά οι ανάγκες των από κάτω. Άρχισε να συζητάει την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου. Και ενώ η κατάσταση για τον κόσμο της εργασίας συνέχισε (και συνεχίζει) να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, πλέον έχει ξεπροβάλει και μια άλλη προοπτική - η προοπτική για μια καλύτερη ζωή.

Είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί, οι ονειροπόλοι οι τρελοί

Βιάστηκαν οι ιέρειες της ελεύθερης αγοράς να πουν ότι πρόκειται περί ονειροπόλων, χωρίς ρεαλιστικές προτάσεις. Δε θέλαν να καταλάβει κανείς το ρεαλισμό της πρότασης για μιαν άλλη κοινωνία, όπου οι ανάγκες και η ανάπτυξη του «πλούσιου ανθρώπου» θα είναι οδηγός.

Αλλά αυτή η μάχη δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε στη συνέχεια να επιστρατευτεί ο φόβος και η καταστροφολογία. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός και ο ρατσισμός. Οι μετανάστες, οι εκδιδόμενες, οι άστεγοι και όλοι οι πιο εξαθλιωμένοι έγιναν το επικοινωνιακό αντίβαρο της εξαθλίωσης, και ο εκφασισμός της κοινωνίας η μέθοδος διατήρησης της εξουσίας των από πάνω. Ξαφνικά, η «ξεχασμένη από την ιστορία» αριστερά έγινε ο μεγάλος κίνδυνος.

***

Η αριστερά, που με τον κόσμο της συνέβαλε στην οικοδόμηση μιας ισχυρής κοινωνικής αντιπολίτευσης, με στιγμές-προπομπούς μιας νέας εξουσίας, είναι όντως επικίνδυνη. Η αριστερά που πιστεύει ότι μπορούμε τώρα να τους ανατρέψουμε είναι όντως επικίνδυνη. Όχι φυσικά για τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους εξαθλιωμένους. Γι΄ αυτούς είναι ελπίδα. Αλλά ακριβώς γι΄ αυτό είναι επικίνδυνη για το μνημονιακό τόξο και για τα συμφέροντα των από πάνω. Και είναι επικίνδυνη, όχι γιατί θα φέρει το χάος στην κοινωνία - αυτό το έχουν φέρει ήδη οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Αν λοιπόν προσπαθούν να τρομοκρατήσουν την κοινωνία, είναι γιατί φοβούνται οι ίδιοι. Φοβούνται την αριστερά που συνειδητοποιεί ότι ζούμε όμορφες, παρότι δύσκολες μέρες.

Είναι δύσκολες, γιατί πλέον έχουν εξαθλιωθεί και συνεχίζουν να εξαθλιώνεται μεγάλα τμήματα της κονωνίας. Δύσκολες, γιατί τα πράγματα μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα. Ακόμα και ο φασισμός διεκδικεί ένα παράθυρο στην ιστορία.

Είναι όμως και όμορφες, γιατί και οι από κάτω διεκδικούν ένα παράθυρο στην ιστορία. Γιατί πλέον υπάρχει και η αισιοδοξία ως απάντηση στον φόβο. Γιατί ανοίγονται ιστορικές δυνατότητες ανατροπής.

Όχι, δεν πετάμε στα σύννεφα. Κοιτάζουμε τον ουρανό χωρίς να πετάμε στα σύννεφα. Η άνοδος ενός αριστερού ρεύματος στην κοινωνία, που φάνηκε στους αγώνες της περασμένης περιόδου και το βλέπουμε στο δρόμο για τις εκλογές, χρειάζεται να δημιουργήσει νέους τρόπους, βασισμένους στις αξίες της αριστεράς και στην επανασύνδεση της κοινωνίας με την πολιτκή. Ξέρουμε ότι δικός μας δρόμος δεν είναι γεμάτος βεβαιότητες. Ξέρουμε ότι οι εκλογές της 6ης Μάη είναι ένας μεγάλος σταθμός. Που μπορεί να οπλίσει τους εργαζόμενους, τους ανέργους και τη νεολαία με δύναμη την επόμενη μέρα.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και ζούμε σε μια κοινωνία όπου κυριαρχούσαν και κυριαρχουν οι αξίες του αντιπάλου και είναι δύσκολο να συγκρουστεί κανείς με τον εαυτό του. Ο αγώνας για την κοινωνική χειραφέτηση και το μετασχηματισμό είναι δύσκολος και επίπονος.

Θα ζήσουμε ακόμα για αρκετό καιρό με την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία να συναγωνίζονται δίχως προδιαγεγραμμένο τέλος. Άλλωστε δεν πρόκειται να επαναπαυθούμε με ένα καλό ποσοστό μας και να υποτιμήσουμε τον εκφασισμό της κοινωνίας και την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Ας κρατήσουμε, λοιπόν, ανοιχτά τα εκλογικά μας περίπτερα και μετά τις εκλογές. Ας ζητήσουμε από όσους και όσες μας ψηφίσουν να συνεχίσουμε μαζί, και να παίξουμε καταλυτικό ρόλο στους μεγάλους και τους μικρούς αγώνες που έρχονται και που πρέπει να πυροδοτήσουμε.

Δεν ξέρω αν είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε. Σίγουρα, όμως, είμαστε αποφασισμένοι και σίγουρα έχουμε πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι μπορούμε κιόλας.