Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών...
Ο πρώτος κινητήρας που γνωρίζουμε ήταν ο θεός Ποσειδών: κινητήρ είναι αυτός που προκαλεί κίνηση, που ταρακουνάει τη γη και προκαλεί θαυμασμό ανάμεικτο με τρόμο – διαβάζουμε τη λέξη σε έναν ομηρικό Ύμνο (22, εις Ποσειδώνα) και στον Πίνδαρο (Ισθμιόνικος 4, 19). Γνωρίζοντας ότι ο Ποσειδών δεν είναι παρά αυτό που θα ήθελε να ήταν ο επίγειος Κύριος,
η επιθυμία της παραγωγής κίνησης που προκαλεί θαυμασμό και φόβο είναι μια επιθυμία που διατρέχει όλη τη δυτική παράδοση της Κυριαρχίας. Η πρόκληση κίνησης είναι προϊόν της Ισχύος αλλά και μέσον αύξησής της. Το σταθερό μέλημα του Κυρίου για την αύξηση της ταχύτητας (μετακίνησης, βλήματος, μετάδοσης πληροφορίας) είναι πολύ γνωστό. Δίπλα σε αυτό το μέλημα, να και η προϋπόθεση της αύξησης της κοινωνικής Ισχύος: η κινητοποίηση του Υποτελούς. Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν ότι η Κυριαρχία είναι ένα κοινωνικό κίνημα. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτά τα λέω επειδή δυσφορώ έντονα, βγάζω δηλαδή εξανθήματα, όταν ακούω για κινητοποιήσεις, κοινωνικά κινήματα των αρχομένων τάξεων και άλλα σχετικά. Ναι, αλλά ο Κύριος δεν έπαψε ποτέ - μέχρι πρό τινος, τώρα πια - να κινητοποιεί τους Υποτελείς προς εργασία, προς πόλεμο και προς κατανάλωση. Και να τους ακινητοποιεί ασφαλώς μέσω κίνησης (κυλιόμενες σκάλες, οδήγηση αυτοκινήτου, ιμάντας μεταβίβασης στα φορντιστικά κάτεργα). Όποιος και όποια δεν κινητοποιείται, όποιος στασιάζει, σταματά δηλαδή, τιμωρείται: ο άεργος θα πεθάνει από την πείνα, ο λιποτάκτης θα τουφεκισθεί, ο περιφρονών την κατανάλωση θα περιφρονηθεί.
Εάν λοιπόν η Κυριαρχία είναι ένα κοινωνικό κίνημα, προτείνω να δούμε την κίνηση προς και από τα ύψη της Κυριαχίας ως κοινωνικά κινήματα. Συνηθίζουμε να αποκαλούμε κοινωνική άνοδο την κίνηση προς τα ύψη, ενώ κοινωνική κάθοδο την κίνηση προς τα κοινωνικά Τάρταρα. Κατά συνέπεια και η μεν και η δε είναι κοινωνικά κινήματα, όψεις της Κυριαρχίας, εκλαμβανομένης ως του κατ” εξοχήν κοινωνικού κινήματος.
Το κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου συνοψίστηκε κατά τους προηγούμενους αιώνες στο δημοκρατικό ιδεολόγημα (ιδεοδόλωμα θα το έλεγα) της παροχής ίσων ευκαιριών για όλους, δηλαδή, ισότιμης συμμετοχής στο κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου. Λέει τώρα ο μεταβιομηχανικός Κύριος προς τους Υποτελείς: Ίνα τι αγωνίζεσθε και κοπιάτε και στρέφεσθε κατ” εμού; ΚΑΙ εσείς μπορείτε να γίνετε πλούσιοι, ισχυροί και διάσημοι. Παίζοντας τζόκερ (πλούτος), κατέχοντας και οδηγώντας αυτοκίνητο (Ισχύς), δέκα λεπτά δημοσιότητας (κλέος, δόξα, φήμη).
Χτες όμως έλεγε άλλα. Διότι το κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου δεν είναι ταυτόσημο με την αστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Εάν μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς διαμεσολαβούν Υποτελείς Κύριοι (ιεραρχία), η κοινωνική άνοδος συνίστατο στο ανέβασμα της κλίμακας (σκάλας) που οδηγεί στα ύψη: απο καρέκλα σε καρέκλα, φτάνεις στην κορυφή του τραπεζιού όπου κάθεται ο Κύριος απόλυτος μονάρχης. Θα μου πείτε ότι αυτή η κατάσταση ήταν ίδιον των φεουδαρχικών κοινωνικών σχηματισμών. Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι το αυτό ισχύει και στις καπιταλιστικές κοινωνίες κατά δύο τρόπους.
Από τη μια, μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς παρεμβάλλονται κοινωνικά στρώματα και στρωματίδια, απομεινάρια προκαπιταλιστικών τρόπων παραγωγής , συμπληρωματικού χαρακτήρα ασφαλώς προς τον καπιταλιστικό αντίστοιχο, και από την άλλη, ένας εσμός υπηρετών του Κυρίου που συγκροτούν μια ιεραρχία: Κύριος -σύμβουλος-πολιτικός-δημοσιογράφος. Και οι δυο αυτές μορφές ιεραρχίας, όπως κάθε ιεραρχία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ομηρική ασπίδα αλλεπάλληλων δερμάτων προς αποτροπή του βλήματος της κατάλυσης της Κυριαρχίας, της επανάστασης.
Θα ήταν ολέθριο σφάλμα να μην συσχετίσουμε τον κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου με αυτό της προόδου, της διηνεκούς βελτίωσης του βεληνεκούς της Κυριαρχίας-βλήματος, άρα, με αυτό της εξέλιξης της τεχνοεπιστήμης. Αυτό σημαίνει ότι το τέλος της Προόδου θα επιφέρει αναπόφευκτα και το τέλος της κοινωνικής ανόδου. Και μιας και αγγίξαμε, επιτέλους, το τέλος της Προόδου, μιας και ο Κύριος δεν χρειάζεται πια πλήθη Υποτελών αλλά πολύ περιορισμένους αριθμούς τεχνοεπιστημονοϋπηρετών τσανακογλειφτών, είμαστε υποχρεωμένοι να διατυπώσουμε την άποψη ότι το κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου έφτασε στο αμετάκλητο τέλος του. Και είμαστε μάρτυρες των απαρχών ενός μεγαλειώδους, συνταρακτικού, μεγαλοπρεπούς κοινωνικού κινήματος: αυτό της κοινωνικής καθόδου.
Διαπιστώνουμε δυο μορφές συμπεριφοράς των των ενδιάμεσων κρίκων της ιεραρχίας: όραμα προς τα πάνω, στασιμότητα. Την πολυτέλεια του οράματος της ανόδου προς τα ύψη την διέθεταν όσοι ήταν βέβαιοι ότι τα τείχη της καθόδου ήταν ασφαλή, οι πύλες καλά κλειδαμπαρωμένες και ο δρόμος προς τον κοινωνικό Άδη καλά φυλασσόμενος. Οι της στασιμότητας απέφευγαν τους επαναστατικούς τριγμούς και κλονισμούς με τον φόβο μήπως αποπειρώμενοι να ανοίξουν τις πύλες προς τα ύψη ανοίξουν τελικά οι πύλες του κοινωνικού Άδη.
Και για τους μεν και για τους δε, οι στρατηγικές τους επιλογές έχουν γίνει κωλόχαρτα της ιστορίας. Δεν θα έλεγα ότι αυτή η μεταβολή είναι καινοφανής – από τη στιγμή που η εδώ και τέσσερις δεκαετίες εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή από τη μια και η εκκαθάριση των αδύναμων κεφαλαίων, των μικροαστών και των αυταπασχολούμενων ήταν μια διαδικασία που τα αποτελέσματά της ήταν ορατά σε αυτούς που είχαν μάτια. Διότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι μάτια – εάν νομίζετε ότι έχουν, θα έλεγα ότι κάτι σας διαξεφεύγει. Το ότι αυτή η διαδικασία λήγει στις μέρες μας με μια αστραπιαία επίθεση του Κυρίου ημών κατά των οραματιζομένων κοινωνική άνοδο ή κοινωνική στασιμότητα, είναι κάτι που οι πάσχοντες θα το συνειδοτηποιήσουν όταν θα σεργιανίζουν με τον Ντάντε στους κύκλους της κοινωνικής Κόλασης. Διότι μόνο εκεί μπορούν να το συνειδητοποιήσουν, πουθενά αλλού.
Η πλάκα είναι ότι και αυτοί που βρίσκονταν ήδη στη χαμηλότερη βαθμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, οι υποτελείς Παραγωγοί, έκπληκτοι συνειδητοποιούν μετά το ανηλεές ταχύτατο (τσαμπουκαλίστικο) γρονθοκόπημα του ένοπλου ζητιάνου, του Κυρίου, ότι κάτω από τα πόδια τους υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Βλέπουν με έκπληξη μικροαστούς και μικρομεσαίους και αυταπασχολούμενους να τους προσπερνούν και αναρωτιούνται: μα που πάνε; Πάμε εκεί όπου δεν υπάρχει ελπίδα επιστροφής, απαντούν οι δύστυχοι νεόπτωχοι και νεοεξαθλιωμένοι και πολυταλαίπωροι. Δεν θα αργήσετε να έρθετε και εσείς.
Δεν πρόκειται να αργήσουν – είναι ήδη εκεί αλλά δεν το έχουν καταλάβει. Εκεί βρίσκονται, λόγου χάριν, οι 400.000 που εργάζονται αλλά δεν πληρώνονται! Ελπίζουν ότι θα τους δοθεί χάρη! Δεν θα σας δοθεί!
Όλη αυτή η κοινωνική κάθοδος είναι ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα καθόδου. Πολιτική του έκφραση το νεοναζιστικό κίνημα. Είναι κίνημα, δεν υπάρχει αμφιβολία! Αφού δεν μπορούμε να ανέβουμε με άλλον τρόπο, κατεβαίνοντας δεν ξεπαστρεύουμε και κανέναν μήπως και ο Κύριος μας δώσει κάνα γαλόνι; Το ότι θα ανταμειφθούν γι” αυτές τις υπηρεσίες δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές αμφιβολίες. Διότι η στρατηγική του Κυρίου είναι το ξεπάστρεμα των άχρηστων περιττών πληθυσμών. Το ότι χρειάζεται βοηθούς είναι κάτι που δεν μας παραξενεύει.
Ο πρώτος κινητήρας που γνωρίζουμε ήταν ο θεός Ποσειδών: κινητήρ είναι αυτός που προκαλεί κίνηση, που ταρακουνάει τη γη και προκαλεί θαυμασμό ανάμεικτο με τρόμο – διαβάζουμε τη λέξη σε έναν ομηρικό Ύμνο (22, εις Ποσειδώνα) και στον Πίνδαρο (Ισθμιόνικος 4, 19). Γνωρίζοντας ότι ο Ποσειδών δεν είναι παρά αυτό που θα ήθελε να ήταν ο επίγειος Κύριος,
η επιθυμία της παραγωγής κίνησης που προκαλεί θαυμασμό και φόβο είναι μια επιθυμία που διατρέχει όλη τη δυτική παράδοση της Κυριαρχίας. Η πρόκληση κίνησης είναι προϊόν της Ισχύος αλλά και μέσον αύξησής της. Το σταθερό μέλημα του Κυρίου για την αύξηση της ταχύτητας (μετακίνησης, βλήματος, μετάδοσης πληροφορίας) είναι πολύ γνωστό. Δίπλα σε αυτό το μέλημα, να και η προϋπόθεση της αύξησης της κοινωνικής Ισχύος: η κινητοποίηση του Υποτελούς. Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν ότι η Κυριαρχία είναι ένα κοινωνικό κίνημα. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτά τα λέω επειδή δυσφορώ έντονα, βγάζω δηλαδή εξανθήματα, όταν ακούω για κινητοποιήσεις, κοινωνικά κινήματα των αρχομένων τάξεων και άλλα σχετικά. Ναι, αλλά ο Κύριος δεν έπαψε ποτέ - μέχρι πρό τινος, τώρα πια - να κινητοποιεί τους Υποτελείς προς εργασία, προς πόλεμο και προς κατανάλωση. Και να τους ακινητοποιεί ασφαλώς μέσω κίνησης (κυλιόμενες σκάλες, οδήγηση αυτοκινήτου, ιμάντας μεταβίβασης στα φορντιστικά κάτεργα). Όποιος και όποια δεν κινητοποιείται, όποιος στασιάζει, σταματά δηλαδή, τιμωρείται: ο άεργος θα πεθάνει από την πείνα, ο λιποτάκτης θα τουφεκισθεί, ο περιφρονών την κατανάλωση θα περιφρονηθεί.
Εάν λοιπόν η Κυριαρχία είναι ένα κοινωνικό κίνημα, προτείνω να δούμε την κίνηση προς και από τα ύψη της Κυριαχίας ως κοινωνικά κινήματα. Συνηθίζουμε να αποκαλούμε κοινωνική άνοδο την κίνηση προς τα ύψη, ενώ κοινωνική κάθοδο την κίνηση προς τα κοινωνικά Τάρταρα. Κατά συνέπεια και η μεν και η δε είναι κοινωνικά κινήματα, όψεις της Κυριαρχίας, εκλαμβανομένης ως του κατ” εξοχήν κοινωνικού κινήματος.
Το κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου συνοψίστηκε κατά τους προηγούμενους αιώνες στο δημοκρατικό ιδεολόγημα (ιδεοδόλωμα θα το έλεγα) της παροχής ίσων ευκαιριών για όλους, δηλαδή, ισότιμης συμμετοχής στο κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου. Λέει τώρα ο μεταβιομηχανικός Κύριος προς τους Υποτελείς: Ίνα τι αγωνίζεσθε και κοπιάτε και στρέφεσθε κατ” εμού; ΚΑΙ εσείς μπορείτε να γίνετε πλούσιοι, ισχυροί και διάσημοι. Παίζοντας τζόκερ (πλούτος), κατέχοντας και οδηγώντας αυτοκίνητο (Ισχύς), δέκα λεπτά δημοσιότητας (κλέος, δόξα, φήμη).
Χτες όμως έλεγε άλλα. Διότι το κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου δεν είναι ταυτόσημο με την αστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Εάν μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς διαμεσολαβούν Υποτελείς Κύριοι (ιεραρχία), η κοινωνική άνοδος συνίστατο στο ανέβασμα της κλίμακας (σκάλας) που οδηγεί στα ύψη: απο καρέκλα σε καρέκλα, φτάνεις στην κορυφή του τραπεζιού όπου κάθεται ο Κύριος απόλυτος μονάρχης. Θα μου πείτε ότι αυτή η κατάσταση ήταν ίδιον των φεουδαρχικών κοινωνικών σχηματισμών. Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι το αυτό ισχύει και στις καπιταλιστικές κοινωνίες κατά δύο τρόπους.
Από τη μια, μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς παρεμβάλλονται κοινωνικά στρώματα και στρωματίδια, απομεινάρια προκαπιταλιστικών τρόπων παραγωγής , συμπληρωματικού χαρακτήρα ασφαλώς προς τον καπιταλιστικό αντίστοιχο, και από την άλλη, ένας εσμός υπηρετών του Κυρίου που συγκροτούν μια ιεραρχία: Κύριος -σύμβουλος-πολιτικός-δημοσιογράφος. Και οι δυο αυτές μορφές ιεραρχίας, όπως κάθε ιεραρχία, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ομηρική ασπίδα αλλεπάλληλων δερμάτων προς αποτροπή του βλήματος της κατάλυσης της Κυριαρχίας, της επανάστασης.
Θα ήταν ολέθριο σφάλμα να μην συσχετίσουμε τον κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου με αυτό της προόδου, της διηνεκούς βελτίωσης του βεληνεκούς της Κυριαρχίας-βλήματος, άρα, με αυτό της εξέλιξης της τεχνοεπιστήμης. Αυτό σημαίνει ότι το τέλος της Προόδου θα επιφέρει αναπόφευκτα και το τέλος της κοινωνικής ανόδου. Και μιας και αγγίξαμε, επιτέλους, το τέλος της Προόδου, μιας και ο Κύριος δεν χρειάζεται πια πλήθη Υποτελών αλλά πολύ περιορισμένους αριθμούς τεχνοεπιστημονοϋπηρετών τσανακογλειφτών, είμαστε υποχρεωμένοι να διατυπώσουμε την άποψη ότι το κοινωνικό κίνημα της κοινωνικής ανόδου έφτασε στο αμετάκλητο τέλος του. Και είμαστε μάρτυρες των απαρχών ενός μεγαλειώδους, συνταρακτικού, μεγαλοπρεπούς κοινωνικού κινήματος: αυτό της κοινωνικής καθόδου.
Διαπιστώνουμε δυο μορφές συμπεριφοράς των των ενδιάμεσων κρίκων της ιεραρχίας: όραμα προς τα πάνω, στασιμότητα. Την πολυτέλεια του οράματος της ανόδου προς τα ύψη την διέθεταν όσοι ήταν βέβαιοι ότι τα τείχη της καθόδου ήταν ασφαλή, οι πύλες καλά κλειδαμπαρωμένες και ο δρόμος προς τον κοινωνικό Άδη καλά φυλασσόμενος. Οι της στασιμότητας απέφευγαν τους επαναστατικούς τριγμούς και κλονισμούς με τον φόβο μήπως αποπειρώμενοι να ανοίξουν τις πύλες προς τα ύψη ανοίξουν τελικά οι πύλες του κοινωνικού Άδη.
Και για τους μεν και για τους δε, οι στρατηγικές τους επιλογές έχουν γίνει κωλόχαρτα της ιστορίας. Δεν θα έλεγα ότι αυτή η μεταβολή είναι καινοφανής – από τη στιγμή που η εδώ και τέσσερις δεκαετίες εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή από τη μια και η εκκαθάριση των αδύναμων κεφαλαίων, των μικροαστών και των αυταπασχολούμενων ήταν μια διαδικασία που τα αποτελέσματά της ήταν ορατά σε αυτούς που είχαν μάτια. Διότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι μάτια – εάν νομίζετε ότι έχουν, θα έλεγα ότι κάτι σας διαξεφεύγει. Το ότι αυτή η διαδικασία λήγει στις μέρες μας με μια αστραπιαία επίθεση του Κυρίου ημών κατά των οραματιζομένων κοινωνική άνοδο ή κοινωνική στασιμότητα, είναι κάτι που οι πάσχοντες θα το συνειδοτηποιήσουν όταν θα σεργιανίζουν με τον Ντάντε στους κύκλους της κοινωνικής Κόλασης. Διότι μόνο εκεί μπορούν να το συνειδητοποιήσουν, πουθενά αλλού.
Η πλάκα είναι ότι και αυτοί που βρίσκονταν ήδη στη χαμηλότερη βαθμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, οι υποτελείς Παραγωγοί, έκπληκτοι συνειδητοποιούν μετά το ανηλεές ταχύτατο (τσαμπουκαλίστικο) γρονθοκόπημα του ένοπλου ζητιάνου, του Κυρίου, ότι κάτω από τα πόδια τους υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Βλέπουν με έκπληξη μικροαστούς και μικρομεσαίους και αυταπασχολούμενους να τους προσπερνούν και αναρωτιούνται: μα που πάνε; Πάμε εκεί όπου δεν υπάρχει ελπίδα επιστροφής, απαντούν οι δύστυχοι νεόπτωχοι και νεοεξαθλιωμένοι και πολυταλαίπωροι. Δεν θα αργήσετε να έρθετε και εσείς.
Δεν πρόκειται να αργήσουν – είναι ήδη εκεί αλλά δεν το έχουν καταλάβει. Εκεί βρίσκονται, λόγου χάριν, οι 400.000 που εργάζονται αλλά δεν πληρώνονται! Ελπίζουν ότι θα τους δοθεί χάρη! Δεν θα σας δοθεί!
Όλη αυτή η κοινωνική κάθοδος είναι ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα καθόδου. Πολιτική του έκφραση το νεοναζιστικό κίνημα. Είναι κίνημα, δεν υπάρχει αμφιβολία! Αφού δεν μπορούμε να ανέβουμε με άλλον τρόπο, κατεβαίνοντας δεν ξεπαστρεύουμε και κανέναν μήπως και ο Κύριος μας δώσει κάνα γαλόνι; Το ότι θα ανταμειφθούν γι” αυτές τις υπηρεσίες δεν νομίζω να υπάρχουν πολλές αμφιβολίες. Διότι η στρατηγική του Κυρίου είναι το ξεπάστρεμα των άχρηστων περιττών πληθυσμών. Το ότι χρειάζεται βοηθούς είναι κάτι που δεν μας παραξενεύει.
16 Οκτωβρίου, 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου