του Στέλιου Συρμόγλου, Freepen...
Καθώς η επικαιρότητα στην Έλλάδα είναι απομονωμένη στο θάλαμο υψηλής πίεσης του Μαξίμου, εξαιτίας των υποτιθέμενων “σκληρών” διαπραγματεύσεων με την Τρόικα και της “πρωθυπουργικής αγωνίας” …για την εκταμίευση της περιβόητης δόσης των 31,5 δισ ευρώ… Και καθώς η ασκούμενη πολιτική “φλερτάρει” καθημερινά με τις αντοχές και την ανοχή των ήδη ταλαιπωρημένων πολιτών, η γελοιότητα και η αβελτερία συγκεκριμένων πολιτικών που κατά κόρον εμφανίζονται στα τηλεοπτικά κανάλια, καλά κρατούν και “διασκεδάζουν” την ελληνική κοινωνία του καναπέ και της πολυθρόνας…
Είναι από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ “μέσα στο σπίτι” μας. Συνυπάρχουν με την καθημερινότητά μας… Με επιτηδευμένη σοβαρότητα και ύφος σπουδαιοφανές, συχνά ειρωνικό, άλλοτε πρόδηλα λαϊκίστικο κι άλλοτε αλαζονικό, με κοινό τους γνώρισμα ωστόσο την αδαημοσύνη, την έλλειψη αισθητικής και συγκροτημένης άποψης, καταλαμβάνουν με την κυνική αναίδεια του πολυπράγμονος, τα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας…Αυτό το…αμιγώς ελλαδικό επινόημα ανερμάτιστων δημοσιογραφικών εγκεφάλων της “εύπεπτης” έως αποβλακωτικής τηλεοπτικής ψυχαγωγίας και μεθοδευμένης παραπληροφόρησης!
Τους γνωρίζετε. Τους γνωρίζουμε καλά. Και πολλοί μάλιστα τους ψηφίζουμε… Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ένας εξ’ αυτών, με όνομα που παραπέμπει στην αποθέωση της αρχαιοελληνικής μυθικής ανδρικής ομορφιάς, με “φάτσα” βέβαια που θυμίζει καρτούν, με την πλέον χαρακτηριστική και απωθητική φωνή, πολύγνωμος, αθυρόγλωσσος, με έκδηλα τα συμπτώματα ψυχονεύρωσης, μόνιμα επιρρεπής στη διαστροφή της αλήθειας, άκριτα οργισμένος και προχειρολόγος, στον εγκέφαλο του οποίου πανδοχεύει η βλακεία και κανένα “βλακόμετρο” δεν μπορεί να την προσμετρήσει, αποτελεί τον “επίμονο” προσκεκλημένο όλων των καναλιών και των ραδιοφωνικών εκπομπών.
Η αγνωσία μου και η νοητική μου λειτουργία, εντούτοις, δεν μου επιτρέπουν να καταλήξω σε ασφαλές συμπέρασμα ούτε για τις επιλογές του εκλογικού σώματος, ούτε για τις επιλογές των…προσκεκλημένων από τους “οικοδεσπότες” των διαφόρων τηλεοπτικών εκπομπών και των δελτίων ειδήσεων…
Αρκούμαι απλώς στην πεπατημένη διαπίστωση ότι οι εκλογείς επηρεασμένοι από το..γυαλί επιδοκιμάζουν με την ψήφο τους τη βλακεία και εξασφαλίζουν ταυτόχρονα τη…συνέχιση της τηλεοπτικής τους αποχαύνωσης. Και ότι οι “συνάδελφοι” δημοσιογράφοι είτε ως πειθήνια όργανα μιας στρεβλής “πολιτικής” της εργοδοσίας, είτε γιατί εθίστηκαν στην κακή και εύκολη πρακτική “εμπορευτοποίησης” της είδησης και των προσώπων, επιδιώκουν ποσοστά τηλεθέασης και ακροαματικότητας, προσβάλλοντας την νοημοσύνη και την αισθητική θεατών και ακροατών…Έ, ναί. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν δέχονται τη βλακεία να..εισβάλλει με θρασύτητα στα σπίτια τους και δεν προσυπογράφουν την επιχειρούμενη για χρόνια τώρα απονάρκωση της λαικής συνείδησης από τα ” τηλεοπτικά μαγειρία” των συγκροτούντων απόψεις με ποσοστά…
Και ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια, αυτές τις μέρες της κοινωνικης εξαθλίωσης, επιστρατεύονται στα τηλεοπτικά πάνελς όλοι αυτοί οι κατ’ επίφασιν σοβαροί, παραδοξολόγοι και κύμβαλα αλαλάζοντα, καταγέλαστοι εκφραστές της αναίσχυντης πολιτικής, για να “διασκεδάσουν” άλλοτε γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους των πολιτών κι άλλοτε να ενφυσήσουν το φόβο και να θάψουν την “βουβή” κοινωνική δυσαρέσκεια στην τάφρο της γελοιότητάς τους…Είναι όλοι αυτοί οι πολιτικοί της τηλεοπτικής αποβλάκωσης, που με ελαφρά τη καρδία μας κατακλύζουν με ψέματα και γνωρίζουν ότι είναι θέμα τεχνικής οι αποδείξεις. Για όλους αυτούς κάθε ψέμα είναι η σκιά κάποιας αδυσώπητης αλήθειας, που ο λαός δεν πρέπει να ανακαλύψει…Με θρασύτητα απύθμενη, με παχυδερμία ελέφαντα, πολιτικοί και συχνά απαίδευτοι δημοσιογράφοι αναγάγουν τον εαυτό τους σε θεματοφύλακες αξιών, επιδιώκοντας πασίδηλα την πολιτική χειραγώγηση και τη στρέβλωση της ασφαγίαστης πραγματικότητας…
Πρόκειται για ένα “τηλεοπτικό ήθος”, το οποίο δυστυχώς απολαμβάνει συνηγορίας και προκλητικής “κάλυψης” από τους πολιτικούς ποδηγέτες αυτού του τόπου, με “αντίδωρο” τη δοκιμασμένη συνταγή της σιωπής έναντι των διαφόρων τετελεσμένων. Με ένα λαικισμό που εκφράζει την παρακμή του λαικού πνεύματος. Και ο πολίτης βιώνει την πολιτική υπό μορφή θεάματος. Μαντρωμένος στην ανασφάλεια του και στις φοβίες του. Σ’ ένα πλαίσιο κομματικής εσωφθαλμίας και δημοσιογραφικής υπερβολής ανάλογα με τον…προσανατολισμό των συμφερόντων. Εκτίθεται έτσι ο λαός στο ιστορικό κακό που ελλοχεύει. Αυτό, βέβαια, δεν το αντιλαμβάνονται οι κρατούντες, οι οποίοι μαζί με κάποιους αετονύχηδες των ΜΜΕ, ανήγαγαν σε υψηλό μέλημα τον ωχαδερφισμό και την αφηρημένη θεώρηση των πραγμάτων.
Γι αυτούς η υποταγμένη αγέλη πρέπει να αποθαυμάζει τους θιασώτες της εκάστοτε πολιτικής του Καζαμία και τους πολιτικούς που ζητιανεύουν την εξουσία από το λαό. Φτάσαμε έτσι, εξ’ αντικειμένου, σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα. Όταν εξωθείτε, θα μου πείτε, η πραγματικότητα στα άκρα, γίνεται ερεθιστική και θελκτική…Δεν παύει, όμως, η πραγματικότητα να δημιουργεί νέες διαστάσεις ευθυνών της “σάπιας” πολιτικής εξουσίας, που τα πρόσωπα που την απαρτίζουν πρέπει άρδην να αντικατασταθούν με τη βούληση του ελληνικού λαού. Και οι ευθύνες αυτές δεν είναι δυνατό πλέον να εκφράζονται με “λεβέντικα” συνθήματα χωρίς αντίκρισμα!..
Όσο για τους δημοσιογράφους, ανεξάρτητα από το ασφυκτικό πλαίσιο που επιβάλλουν οι εργοδότες και εν πολλίς άσχετοι με το λειτούργημα της ενημέρωσης, θα πρέπει να οργανωθούν κατά τα πρότυπα των συναδέλφων μας στο εξωτερικό, ώστε να υπάρχει ανάχωμα στη …διαπόμπευση της δημοσιογραφίας, όπως ασκείται τελικά στην Έλλάδα. Η τηλεόραση δεν είναι “ξέφραγο αμπέλι” των γελοίων της πολιτικής ή ανομολόγητων συμφερόντων. Η μικρή οθόνη είναι ένα “παράξενα” μικρό παράθυρο, οι επιπτώσεις του οποίου μπορούν να έχουν μεγάλη σημασία. Η τηλεόραση είναι ο δημιουργός του μεγαλύτερου πλήθους. Ας μη βιάζουμε τη νοημοσύνη του και την αισθητική του.
Η προοπτική αυτή εξαρτάται από εμάς τους δημοσιογράφους. Όχι από τους καναλάρχες και τους “εμπόρους” της πληροφόρησης. Η τηλεόραση πρέπει να χρησιμοποιείται κάτω από συνθήκες ελευθερίας και ευθύνης. Δεν πρέπει να είναι ούτε βρύση που τρέχει, ούτε ναρκωτικό πού παραλύει. Δεν μπορεί να είναι ο τηλεθεατής άβουλο όργανο στα χέρια διεστραμμένων “φαντάρων” της τεχνικής πλύσης εγκεφάλου. Πρέπει να αυτοοργανωθεί, να αυτοπροστατευτεί, να αυτοδιαχειριστεί την κρίση και τη θεραπεία της. Δεν μπορεί να είναι το “καλύτερο εργαλείο μαζικής κρετινοποίησης”, όπως έλεγε ο Νταλί.
Καθώς η επικαιρότητα στην Έλλάδα είναι απομονωμένη στο θάλαμο υψηλής πίεσης του Μαξίμου, εξαιτίας των υποτιθέμενων “σκληρών” διαπραγματεύσεων με την Τρόικα και της “πρωθυπουργικής αγωνίας” …για την εκταμίευση της περιβόητης δόσης των 31,5 δισ ευρώ… Και καθώς η ασκούμενη πολιτική “φλερτάρει” καθημερινά με τις αντοχές και την ανοχή των ήδη ταλαιπωρημένων πολιτών, η γελοιότητα και η αβελτερία συγκεκριμένων πολιτικών που κατά κόρον εμφανίζονται στα τηλεοπτικά κανάλια, καλά κρατούν και “διασκεδάζουν” την ελληνική κοινωνία του καναπέ και της πολυθρόνας…
Είναι από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ “μέσα στο σπίτι” μας. Συνυπάρχουν με την καθημερινότητά μας… Με επιτηδευμένη σοβαρότητα και ύφος σπουδαιοφανές, συχνά ειρωνικό, άλλοτε πρόδηλα λαϊκίστικο κι άλλοτε αλαζονικό, με κοινό τους γνώρισμα ωστόσο την αδαημοσύνη, την έλλειψη αισθητικής και συγκροτημένης άποψης, καταλαμβάνουν με την κυνική αναίδεια του πολυπράγμονος, τα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας…Αυτό το…αμιγώς ελλαδικό επινόημα ανερμάτιστων δημοσιογραφικών εγκεφάλων της “εύπεπτης” έως αποβλακωτικής τηλεοπτικής ψυχαγωγίας και μεθοδευμένης παραπληροφόρησης!
Τους γνωρίζετε. Τους γνωρίζουμε καλά. Και πολλοί μάλιστα τους ψηφίζουμε… Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ένας εξ’ αυτών, με όνομα που παραπέμπει στην αποθέωση της αρχαιοελληνικής μυθικής ανδρικής ομορφιάς, με “φάτσα” βέβαια που θυμίζει καρτούν, με την πλέον χαρακτηριστική και απωθητική φωνή, πολύγνωμος, αθυρόγλωσσος, με έκδηλα τα συμπτώματα ψυχονεύρωσης, μόνιμα επιρρεπής στη διαστροφή της αλήθειας, άκριτα οργισμένος και προχειρολόγος, στον εγκέφαλο του οποίου πανδοχεύει η βλακεία και κανένα “βλακόμετρο” δεν μπορεί να την προσμετρήσει, αποτελεί τον “επίμονο” προσκεκλημένο όλων των καναλιών και των ραδιοφωνικών εκπομπών.
Η αγνωσία μου και η νοητική μου λειτουργία, εντούτοις, δεν μου επιτρέπουν να καταλήξω σε ασφαλές συμπέρασμα ούτε για τις επιλογές του εκλογικού σώματος, ούτε για τις επιλογές των…προσκεκλημένων από τους “οικοδεσπότες” των διαφόρων τηλεοπτικών εκπομπών και των δελτίων ειδήσεων…
Αρκούμαι απλώς στην πεπατημένη διαπίστωση ότι οι εκλογείς επηρεασμένοι από το..γυαλί επιδοκιμάζουν με την ψήφο τους τη βλακεία και εξασφαλίζουν ταυτόχρονα τη…συνέχιση της τηλεοπτικής τους αποχαύνωσης. Και ότι οι “συνάδελφοι” δημοσιογράφοι είτε ως πειθήνια όργανα μιας στρεβλής “πολιτικής” της εργοδοσίας, είτε γιατί εθίστηκαν στην κακή και εύκολη πρακτική “εμπορευτοποίησης” της είδησης και των προσώπων, επιδιώκουν ποσοστά τηλεθέασης και ακροαματικότητας, προσβάλλοντας την νοημοσύνη και την αισθητική θεατών και ακροατών…Έ, ναί. Υπάρχουν κι αυτοί που δεν δέχονται τη βλακεία να..εισβάλλει με θρασύτητα στα σπίτια τους και δεν προσυπογράφουν την επιχειρούμενη για χρόνια τώρα απονάρκωση της λαικής συνείδησης από τα ” τηλεοπτικά μαγειρία” των συγκροτούντων απόψεις με ποσοστά…
Και ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια, αυτές τις μέρες της κοινωνικης εξαθλίωσης, επιστρατεύονται στα τηλεοπτικά πάνελς όλοι αυτοί οι κατ’ επίφασιν σοβαροί, παραδοξολόγοι και κύμβαλα αλαλάζοντα, καταγέλαστοι εκφραστές της αναίσχυντης πολιτικής, για να “διασκεδάσουν” άλλοτε γυμνούς και μασκαρεμένους φόβους των πολιτών κι άλλοτε να ενφυσήσουν το φόβο και να θάψουν την “βουβή” κοινωνική δυσαρέσκεια στην τάφρο της γελοιότητάς τους…Είναι όλοι αυτοί οι πολιτικοί της τηλεοπτικής αποβλάκωσης, που με ελαφρά τη καρδία μας κατακλύζουν με ψέματα και γνωρίζουν ότι είναι θέμα τεχνικής οι αποδείξεις. Για όλους αυτούς κάθε ψέμα είναι η σκιά κάποιας αδυσώπητης αλήθειας, που ο λαός δεν πρέπει να ανακαλύψει…Με θρασύτητα απύθμενη, με παχυδερμία ελέφαντα, πολιτικοί και συχνά απαίδευτοι δημοσιογράφοι αναγάγουν τον εαυτό τους σε θεματοφύλακες αξιών, επιδιώκοντας πασίδηλα την πολιτική χειραγώγηση και τη στρέβλωση της ασφαγίαστης πραγματικότητας…
Πρόκειται για ένα “τηλεοπτικό ήθος”, το οποίο δυστυχώς απολαμβάνει συνηγορίας και προκλητικής “κάλυψης” από τους πολιτικούς ποδηγέτες αυτού του τόπου, με “αντίδωρο” τη δοκιμασμένη συνταγή της σιωπής έναντι των διαφόρων τετελεσμένων. Με ένα λαικισμό που εκφράζει την παρακμή του λαικού πνεύματος. Και ο πολίτης βιώνει την πολιτική υπό μορφή θεάματος. Μαντρωμένος στην ανασφάλεια του και στις φοβίες του. Σ’ ένα πλαίσιο κομματικής εσωφθαλμίας και δημοσιογραφικής υπερβολής ανάλογα με τον…προσανατολισμό των συμφερόντων. Εκτίθεται έτσι ο λαός στο ιστορικό κακό που ελλοχεύει. Αυτό, βέβαια, δεν το αντιλαμβάνονται οι κρατούντες, οι οποίοι μαζί με κάποιους αετονύχηδες των ΜΜΕ, ανήγαγαν σε υψηλό μέλημα τον ωχαδερφισμό και την αφηρημένη θεώρηση των πραγμάτων.
Γι αυτούς η υποταγμένη αγέλη πρέπει να αποθαυμάζει τους θιασώτες της εκάστοτε πολιτικής του Καζαμία και τους πολιτικούς που ζητιανεύουν την εξουσία από το λαό. Φτάσαμε έτσι, εξ’ αντικειμένου, σε μια αδιέξοδη πραγματικότητα. Όταν εξωθείτε, θα μου πείτε, η πραγματικότητα στα άκρα, γίνεται ερεθιστική και θελκτική…Δεν παύει, όμως, η πραγματικότητα να δημιουργεί νέες διαστάσεις ευθυνών της “σάπιας” πολιτικής εξουσίας, που τα πρόσωπα που την απαρτίζουν πρέπει άρδην να αντικατασταθούν με τη βούληση του ελληνικού λαού. Και οι ευθύνες αυτές δεν είναι δυνατό πλέον να εκφράζονται με “λεβέντικα” συνθήματα χωρίς αντίκρισμα!..
Όσο για τους δημοσιογράφους, ανεξάρτητα από το ασφυκτικό πλαίσιο που επιβάλλουν οι εργοδότες και εν πολλίς άσχετοι με το λειτούργημα της ενημέρωσης, θα πρέπει να οργανωθούν κατά τα πρότυπα των συναδέλφων μας στο εξωτερικό, ώστε να υπάρχει ανάχωμα στη …διαπόμπευση της δημοσιογραφίας, όπως ασκείται τελικά στην Έλλάδα. Η τηλεόραση δεν είναι “ξέφραγο αμπέλι” των γελοίων της πολιτικής ή ανομολόγητων συμφερόντων. Η μικρή οθόνη είναι ένα “παράξενα” μικρό παράθυρο, οι επιπτώσεις του οποίου μπορούν να έχουν μεγάλη σημασία. Η τηλεόραση είναι ο δημιουργός του μεγαλύτερου πλήθους. Ας μη βιάζουμε τη νοημοσύνη του και την αισθητική του.
Η προοπτική αυτή εξαρτάται από εμάς τους δημοσιογράφους. Όχι από τους καναλάρχες και τους “εμπόρους” της πληροφόρησης. Η τηλεόραση πρέπει να χρησιμοποιείται κάτω από συνθήκες ελευθερίας και ευθύνης. Δεν πρέπει να είναι ούτε βρύση που τρέχει, ούτε ναρκωτικό πού παραλύει. Δεν μπορεί να είναι ο τηλεθεατής άβουλο όργανο στα χέρια διεστραμμένων “φαντάρων” της τεχνικής πλύσης εγκεφάλου. Πρέπει να αυτοοργανωθεί, να αυτοπροστατευτεί, να αυτοδιαχειριστεί την κρίση και τη θεραπεία της. Δεν μπορεί να είναι το “καλύτερο εργαλείο μαζικής κρετινοποίησης”, όπως έλεγε ο Νταλί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου