«Βρούτσης: Αν δεν ψηφιστούν τα εργασιακά δεν θα υπάρχει εργασία.»
«Αν δεν υπήρχαμε εμείς οι σωτήρες δεν θα υπήρχε η ζωή. Αν δεν γύριζε η Γη γύρω από τον Ήλιο ,θα είχαμε βρει τον τρόπο να την κάνουμε να γυρίζει με το ζόρι. Αν ακόμα δεν έχει ανακαλυφθεί φάρμακο για τη φαλάκρα, θα το ανακαλύψουμε σύντομα εμείς.»
Συλλογίζομαι ώρες ώρες πως κατάφερναν και υπήρχαν ως οντότητες οι άνθρωποι τα προηγούμενα χρόνια χωρίς έναν Βρούτση. Πως μια τέτοια υπουργική ιδιοφυΐα επάνω στα εργασιακά θέματα και όχι μόνο,δεν έχει γίνει ως σήμερα το αντικείμενο μιας παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης μεταξύ των ισχυρών. Γιατί άλλες χώρες στον κόσμο αγνοούν τόσο εμφατικά τα σωτήρια νομοσχέδια του Βρούτση.
Κοιμόμασταν τόσα πολλά χρόνια τον ύπνο του δικαίου ως εργαζόμενοι και δεν είχαμε αντιληφθεί πως μεταξύ μας αναπνέει ένας Βρούτσης. Ολόκληρος όχι μισός. Με σάρκα και οστά. Πολεμιστής του έθνους και άξιος τεχνοκράτης, απ’ αυτούς που βγάζει η δεξιά μία στις τόσες. Ούτε στo amazon δεν βρίσκεις τέτοιες ευκαιρίες πια.
Δεν είναι ακριβώς οι συνταγές απ’ ευθείας απ την κούτρα του Βρούτση. Ένα copy paste απ’ το μεμο που τους υπαγόρεψε ο Τόμσεν και η υπόλοιπη παλιοπαρέα έκανε ο άνθρωπος. Τώρα σε ποια από τις πολύωρες μάχες που έδωσε ο Βρούτσης σώθηκαν τα 500 ολόκληρα ευρώ του μισθού ,θα σας γελάσω.
Nαι ρε αχάριστα υποκείμενα ,το λες το νούμερο και γεμίζει η ψυχή σου! Το σκέφτεσαι στον ξύπνιο σου κι αμέσως αρχίζεις τα όνειρα για να ανοίξεις κι εσύ ένα σπιτικό -όχι σαν του Βρούτση μη τα θέλουμε όλα δικά μας -μέσα σε λίγα τετραγωνικά και καλά. Κοίτα αγάπη εδώ θα μπει το σαλόνι. Στη άλλη γωνιά το κρεβατάκι του μωρού. Παραδίπλα το κρεβάτι του παππού. Από πάνω το δικό μας. Απ’ το ταβάνι θα κρεμάσουμε την κουζίνα και το ψυγείο. Τουαλέτα υπαίθρια ή κοινόχρηστη. Αν μας περισσέψουν χρήματα για βενζίνη,αν μπορούμε να πληρώσουμε τα διόδια ,αν έχουμε αυτοκίνητο ως τότε ,αν η χώρα το αντέχει ,αν οι δημοσιογράφοι το επιτρέψουν,αν το αφεντικό δώσει άδεια, θα πάμε κι ένα μονοήμερο ταξιδάκι μέχρι το χωριό να τσαπίσουμε τις ντομάτες.
Θέλω να μάθω τώρα πάνω σε πια λογική στηριζόντουσαν επί τόσες δεκαετίες τα αναχρονιστικά εργασιακά δικαιώματα. Και μόνο η χρήση της λέξης δικαίωμα, παραπέμπει απευθείας στον αριστερό φασισμό. Είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν μόνο οχτώ ώρες την ήμερα και τις υπόλοιπες να τις αφήνουν να περνάν ανεκμετάλλευτες;
(Καθόμαστε άπραγοι και χαζεύουμε την ζωή να περνάει μπροστά μας σαν υπεραταχεία και ο Βρούτσης ξέρει κι από λογοτεχνία.)
Αμ το άλλο το παράλογο·την στιγμή που στην Κίνα υπάρχουν τα εργοστάσια ξενοδοχεία με όλα τα απαραίτητα κομφόρ, εδώ οι εργαζόμενοι θέλουν να πηγαίνουν-αν έχουν το θεό τους- στα σπίτια τους.
Είναι δυνατόν πχ τα καταστήματα να μην είναι ανοιχτά εικοσιτέσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα ,τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο;Άμα σου έρθει κόψιμο για μια τσάντα lui vuiton στις τρεις η ώρα τα χαράματα, γιατί να μην μπορείς να την αγοράσεις δηλαδή. Δεν περιορίζεται η ελευθερία σου;Δε χάνει λεφτά ο καταστηματάρχης;Δε χάνει o lui vuiton απ’ τις πωλήσεις;Δε χάνει το κράτος φόρους;Δε χάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση;Δε χάνει η παγκοσμιοποιημένη οικονομία;Δε χάνει ολόκληρος ο γαλαξίας;
Δεν είναι μόνο το ωράριο ,είναι και οι αποζημιώσεις είναι και οι τριετίες. Τι να την κάνει την αποζημίωση ένας εργαζόμενος όταν υπάρχει το ταμείο ανεργίας. Είναι και ο ψυχολογικός παράγοντας στην μέση.Τίποτα το χειρότερο για τον εργοδότη από τον ψυχαναγκασμό του αποχαιρετισμού.Άσε το κλάμα που ρίχνει ο καημένος όταν έρχεται η ώρα της καταραμένης μισθολογικής ωρίμανσης. Φρούτο είναι ο μισθός για να ωριμάσει;
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Τέρμα η δικτατορία των σωματείων. Από δω και πέρα ,το όποιο θέμα προκύψει απ’ ευθείας με τον εργοδότη σου ως ίσο προς ίσο. Σε μια παρέα όταν υπάρχει διχογνωμία φωνάζετε ενισχύσεις;Όμως έτσι είστε εσείς οι αριστερούλιδες και ολόκληρη η αριστερά. Φασίστες και τεμπελχανάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου