Όντως, δεν είμαστε έτοιμοι...

Πισω σελιδες...

Έλα, ας πούμε την αλήθεια, δε θα είσαι ποτέ έτοιμος.
Όπως κανένας πατέρας δεν ήταν πραγματικά έτοιμος να γίνει γονιός.
Όπως κανένας εραστής δεν ήταν πραγματικά έτοιμος να γίνει σύζυγος.
Όπως κανένας ηθοποιός δεν ήταν πραγματικά έτοιμος για την πρεμιέρα.
Το αν θα πετύχεις στον νέο ρόλο εξαρτάται από την ικανότητά σου να προσαρμοστείς σε αυτόν.
Να καταλάβεις τι σου ζητάει, να θυμάσαι πάντα γιατί διάλεξες να είσαι εκεί.
Να παραδέχεσαι γρήγορα τα λάθη σου και να τα διορθώνεις.
Να καταλαβαίνεις τι ζητούν οι άλλοι από σένα και να είσαι πρόθυμος να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να τους το δώσεις.
Να μην ξεχάσεις πως αυτοί που πίστεψαν σε σένα περιμένουν να δικαιώσεις την επιλογή τους.

Άσε με να αποφασίσω εγώ.
Ποιος κρίνει αν έγινες καλός γονιός; Εσύ ή το παιδί σου;
Ποιος τρέφει το ταλέντο σου; Εσύ ή το χειροκρότημα στους εξώστες;

Επίσης, να μην ξεχάσεις ποτέ την προηγούμενη κατάστασή σου.
Να είσαι ακόμα παιδί όταν γίνεις γονιός, να είσαι ακόμα εραστής όταν γίνεις σύζυγος.
Συνήθως οι ανέτοιμοι τα καταφέρνουν καλύτερα.
Ξέχνα τους «έτοιμους από καιρό». Είναι χαμένοι από χέρι.
Κι εμείς εδώ κάτω, κουραστήκαμε πια με δαύτους.

Σταμάτα λοιπόν να τρέχεις από κανάλι σε κανάλι για να διορθώσεις μια τόσο μεγάλη αλήθεια που είπες.
Εξάλλου, αν ήταν έτοιμοι να σε νικήσουν δε θα γλυκαίνονταν τόσο με κάθε στραβοπάτημά σου.