Τακης Κατσιμαρδος απο το Εθνος...
Oι κριτικοί και οι ιστορικοί της λογοτεχνίας ερίζουν για το είδος στο οποίο ανήκει «Ο ζητιάνος» του Α. Καρκαβίτσα. Αλλοι το περιγράφουν ως νουβέλα, κάποιοι ως μυθιστόρημα και μερικοί ως διήγημα. Στο μεταξύ το κορυφαίο λογοτέχνημα, έναν και κάτι αιώνα μετά τη δημοσίευσή του, διεκδικεί την κατάταξή του στα... ιστορικά δοκίμια. Υπερβολές; Ναι, αλλά σε επαφή με σημερινές πραγματικότητες.
Ο ήρωας του, ο Τζιριτόκωστας, είναι επαγγελματίας διακονιάρης. Στα Κράκουρα, τον τόπο του, η μοναδική τέχνη που ανθεί είναι η ζητιανιά. Αυτή μαθαίνουν, σ΄ αυτήν εξασκούνται. Την έχουν αναγάγει σε μοναδικό μέσο επιβίωσης. Παραγωγικοί κλάδοι δεν υπάρχουν. Υστερα ξεκινούν για μακρινούς τόπους. Κατά καιρούς οι Τζιριτοκωσταίοι εξορμούν για? τη δόση τους. Επιστρέφοντας στα Κράκουρα, με γεμάτα σακούλια και τσέπες, στήνουν πανηγυριώτικο χορό (τον περίφημο Κουτσοκουλόστραβο). Στο μεσοδιάστημα και μέχρι να εξαντληθεί η «ρευστότητα», διδάσκουν την υψηλή τέχνη της ζητιανιάς στους νεότερους. Ετσι θα ζήσουν κι αυτοί? Οσο για το ποια σχέση έχουν οι ζητιάνοι του Καρκαβίτσα με τη σημερινή εποχή είναι θέμα φαντασίας.
Για να υποβοηθήσουμε στα πετάγματά της, ας προστεθεί ότι γράφτηκε με φόντο το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και την Ελλάδα να περιφέρεται σαν ζητιάνα στις διεθνείς χρηματαγορές. Τώρα, αν αυτό οδηγεί σε παραλληλισμούς, καθώς οι? ξενιτεμένοι σημερινοί Κρακουριώτες θα επιστρέψουν αύριο - μεθαύριο για να στήσουν χορό δεν το ξέρουμε ακόμη. Αλλά το σχετικό που έχουμε μάθει στα χρόνια των μνημονίων είναι ότι όλη η Ελλάδα μοιάζει όλο και περισσότερο με τα Κράκουρα. Σε βάθος δεκαετιών οι πολίτες της είναι προορισμένοι να επιβιώνουν επαιτώντας. Αναγνωρίζονται σαν «θεσμικοί» επαίτες! Επειδή κι αν ακόμη ληφθούν οι τρέχουσες δόσεις, χαρακτηριστεί τεχνητά ως βιώσιμο το χρέος τούτο ή τον άλλο χρόνο, συνεχιστεί με παραλλαγές μέχρι το 2016 και απρόσκοπτα το αποκαλούμενο χρηματοδοτικό πρόγραμμα, πάλι στα Κράκουρα γυρίζουμε. Ζητιάνοι και με τον? νόμο έως το 2016.
Αναγκαστικά το ίδιο μετά, διότι θαύματα δεν γίνονται. Αφού, ενδεικτικά και μόνο:
-Μεταξύ 2016-2030, τα χρεολύσια που πρέπει να καταβληθούν φτάνουν τα 252 δισ. ευρώ.
-Το ίδιο διάστημα οι συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους αγγίζουν τα 400 δισ. Ζητιάνοι, λοιπόν, όσοι και όπως αντέξουν στο προβλεπτό μέλλον, μετά από τρεις λεηλασίες των λαϊκών εισοδημάτων. Με μοναδική επιτυχία μια επιστροφή, σε οχτώ ή δέκα χρόνια από τώρα, του εξωτερικού χρέους εκεί όπου βρισκόταν πριν από τις μνημονιακές καταιγίδες...
Oι κριτικοί και οι ιστορικοί της λογοτεχνίας ερίζουν για το είδος στο οποίο ανήκει «Ο ζητιάνος» του Α. Καρκαβίτσα. Αλλοι το περιγράφουν ως νουβέλα, κάποιοι ως μυθιστόρημα και μερικοί ως διήγημα. Στο μεταξύ το κορυφαίο λογοτέχνημα, έναν και κάτι αιώνα μετά τη δημοσίευσή του, διεκδικεί την κατάταξή του στα... ιστορικά δοκίμια. Υπερβολές; Ναι, αλλά σε επαφή με σημερινές πραγματικότητες.
Ο ήρωας του, ο Τζιριτόκωστας, είναι επαγγελματίας διακονιάρης. Στα Κράκουρα, τον τόπο του, η μοναδική τέχνη που ανθεί είναι η ζητιανιά. Αυτή μαθαίνουν, σ΄ αυτήν εξασκούνται. Την έχουν αναγάγει σε μοναδικό μέσο επιβίωσης. Παραγωγικοί κλάδοι δεν υπάρχουν. Υστερα ξεκινούν για μακρινούς τόπους. Κατά καιρούς οι Τζιριτοκωσταίοι εξορμούν για? τη δόση τους. Επιστρέφοντας στα Κράκουρα, με γεμάτα σακούλια και τσέπες, στήνουν πανηγυριώτικο χορό (τον περίφημο Κουτσοκουλόστραβο). Στο μεσοδιάστημα και μέχρι να εξαντληθεί η «ρευστότητα», διδάσκουν την υψηλή τέχνη της ζητιανιάς στους νεότερους. Ετσι θα ζήσουν κι αυτοί? Οσο για το ποια σχέση έχουν οι ζητιάνοι του Καρκαβίτσα με τη σημερινή εποχή είναι θέμα φαντασίας.
Για να υποβοηθήσουμε στα πετάγματά της, ας προστεθεί ότι γράφτηκε με φόντο το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και την Ελλάδα να περιφέρεται σαν ζητιάνα στις διεθνείς χρηματαγορές. Τώρα, αν αυτό οδηγεί σε παραλληλισμούς, καθώς οι? ξενιτεμένοι σημερινοί Κρακουριώτες θα επιστρέψουν αύριο - μεθαύριο για να στήσουν χορό δεν το ξέρουμε ακόμη. Αλλά το σχετικό που έχουμε μάθει στα χρόνια των μνημονίων είναι ότι όλη η Ελλάδα μοιάζει όλο και περισσότερο με τα Κράκουρα. Σε βάθος δεκαετιών οι πολίτες της είναι προορισμένοι να επιβιώνουν επαιτώντας. Αναγνωρίζονται σαν «θεσμικοί» επαίτες! Επειδή κι αν ακόμη ληφθούν οι τρέχουσες δόσεις, χαρακτηριστεί τεχνητά ως βιώσιμο το χρέος τούτο ή τον άλλο χρόνο, συνεχιστεί με παραλλαγές μέχρι το 2016 και απρόσκοπτα το αποκαλούμενο χρηματοδοτικό πρόγραμμα, πάλι στα Κράκουρα γυρίζουμε. Ζητιάνοι και με τον? νόμο έως το 2016.
Αναγκαστικά το ίδιο μετά, διότι θαύματα δεν γίνονται. Αφού, ενδεικτικά και μόνο:
-Μεταξύ 2016-2030, τα χρεολύσια που πρέπει να καταβληθούν φτάνουν τα 252 δισ. ευρώ.
-Το ίδιο διάστημα οι συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους αγγίζουν τα 400 δισ. Ζητιάνοι, λοιπόν, όσοι και όπως αντέξουν στο προβλεπτό μέλλον, μετά από τρεις λεηλασίες των λαϊκών εισοδημάτων. Με μοναδική επιτυχία μια επιστροφή, σε οχτώ ή δέκα χρόνια από τώρα, του εξωτερικού χρέους εκεί όπου βρισκόταν πριν από τις μνημονιακές καταιγίδες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου