του Αλέξη Καζαντζίδη, απο το Intellectum...
Το κράτος δηλώνει ότι προστατεύει τα δικαιώματα του παιδιού. Εκτός απ’ το δικαίωμά του να… έχει δικαιώματα. Το παιδί παύει εν πολλοίς να είναι παιδί όταν μπει στην ηλικία που μπορούν μέχρι και να το κλείσουν φυλακή. Όταν θα γίνει έρμαιο των κριτών. Σε όσους προσφέρει υπεραξία για να του χυτεύουν τιμωρίες.
Το παιδί φαντάζει το αρχέτυπο του καταναλωτή. Οι ρυθμιστές του χρήματος που αγοράζουν και πουλάνε οδύνες, έχουν αναλάβει να στήσουν από καιρό ένα εργαστήριο επιδιορθώσεων των πατικωμένων υπάρξεων. Το εμπόρευμα με ανθρώπινο πρόσωπο.
Τα παιδιά για όλους αυτούς τους αργυραμοιβούς είναι τα μελλοντικά μέσα παραγωγής. Χωνεμένα σε καρικατούρες ρόλων. Οι μικροαστικές γονεϊκές αυταπάτες τείνουν να μετατρέπουν από νωρίς τα τέκνα τους σε εργαλεία για εργασία. Μετά απ’ τη δόξα του να πεθαίνεις υπέρ πίστεως και πατρίδος, έρχεται (;) η δόξα του να ζεις για την εταιρία και να χρυσώνεις τα δεσμά και τα σιρίτια της μισθωτής σου σκλαβιάς. Όσο πιο βέβηλος είναι ο κόσμος τόσο πιο παιδοκεντρικός γίνεται.
Μια ψύχωση πλανιέται πάνω απ’ τους ευγενείς καταναγκασμούς. Απ’ τη μια, βίαιοι νεανικοί σπασμοί και απ’ την άλλη, προστασία της αθωότητας. Τα κομμάτια της κοινωνίας που δεν διαθέτουν αποθέματα πλούτου, καταλήγουν να κατέχουν μόνο τα παιδιά τους. Σαν να θεωρούν ότι έχουν στην ιδιοκτησία τους πλάσματα που συντηρούν και μορφώνουν με κρατικά κεφάλαια, για να εξοπλίσουν αύριο το οπλοστάσιο διαχείρισης της δυναμικής του χρήματος.
Όταν, λοιπόν, τα παιδιά έπαψαν να είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμα απ’ τη μέγγενη της αχόρταγης παραγωγής, η κοινωνία ανακάλυψε την παιδική ηλικία ως μια ξεχωριστή στιγμή στη ζωή, η οποία για να ενταχθεί στην κοινωνία θα πρέπει να επιμορφωθεί συστηματικά. Ωστόσο, ακόμη και ο εγκληματίας υπήρξε κάποτε παιδί και το έγκλημά του μπορεί να θεωρηθεί ένα ιδιάζων σημείο της εντροπίας της εκπαίδευσής του.
Μέσα στο περιτύλιγμα του ενήλικα εαυτού μας βρίσκεται ένα πληγωμένο παιδί. Χαστουκίζουμε τα παιδιά ή τους κάνουμε ευγενικά κηρύγματα λίγο πριν, πιθανόν, γνωρίσουν τους… ομοϊδεάτες τους στο σαλονάκι του κάθε τυπικού ή άτυπου ψυχαναλυτή. Εκεί που το σύγχρονο κράτος ως καλοκάγαθος δικτάτορας σπεύδει να κάνει τη διανομή των ρόλων. Όσο πιο ανθρωποφαγική είναι η Πολιτεία τόσο υμνεί τους αδύναμους, τους οποίους η ίδια έφτιαξε, για να θρέφεται απ’ αυτούς σαν το αρπαχτικό που ξεσκίζει σάρκες ενώ προσποιείται πως βοηθά.
Και εμείς; Τα πριονιστήρια των επιθυμιών μας δουλεύουν ακόμη με το πετρέλαιο της τηλεόρασης και τα σπίρτα της μεταφυσικής. Κι έτσι χορεύουμε πάνω στα πριονίδια κάθε κοινωνικής ήττας που κολακεύει τον κομφορμισμό μας, μέχρι να έρθει η ώρα να γκρεμίσουμε θεούς και δαίμονες και να βάλουμε στο βάθρο τους αυτό που λέγεται ζωή.
Το παιδί φαντάζει το αρχέτυπο του καταναλωτή. Οι ρυθμιστές του χρήματος που αγοράζουν και πουλάνε οδύνες, έχουν αναλάβει να στήσουν από καιρό ένα εργαστήριο επιδιορθώσεων των πατικωμένων υπάρξεων. Το εμπόρευμα με ανθρώπινο πρόσωπο.
Τα παιδιά για όλους αυτούς τους αργυραμοιβούς είναι τα μελλοντικά μέσα παραγωγής. Χωνεμένα σε καρικατούρες ρόλων. Οι μικροαστικές γονεϊκές αυταπάτες τείνουν να μετατρέπουν από νωρίς τα τέκνα τους σε εργαλεία για εργασία. Μετά απ’ τη δόξα του να πεθαίνεις υπέρ πίστεως και πατρίδος, έρχεται (;) η δόξα του να ζεις για την εταιρία και να χρυσώνεις τα δεσμά και τα σιρίτια της μισθωτής σου σκλαβιάς. Όσο πιο βέβηλος είναι ο κόσμος τόσο πιο παιδοκεντρικός γίνεται.
Μια ψύχωση πλανιέται πάνω απ’ τους ευγενείς καταναγκασμούς. Απ’ τη μια, βίαιοι νεανικοί σπασμοί και απ’ την άλλη, προστασία της αθωότητας. Τα κομμάτια της κοινωνίας που δεν διαθέτουν αποθέματα πλούτου, καταλήγουν να κατέχουν μόνο τα παιδιά τους. Σαν να θεωρούν ότι έχουν στην ιδιοκτησία τους πλάσματα που συντηρούν και μορφώνουν με κρατικά κεφάλαια, για να εξοπλίσουν αύριο το οπλοστάσιο διαχείρισης της δυναμικής του χρήματος.
Όταν, λοιπόν, τα παιδιά έπαψαν να είναι άμεσα εκμεταλλεύσιμα απ’ τη μέγγενη της αχόρταγης παραγωγής, η κοινωνία ανακάλυψε την παιδική ηλικία ως μια ξεχωριστή στιγμή στη ζωή, η οποία για να ενταχθεί στην κοινωνία θα πρέπει να επιμορφωθεί συστηματικά. Ωστόσο, ακόμη και ο εγκληματίας υπήρξε κάποτε παιδί και το έγκλημά του μπορεί να θεωρηθεί ένα ιδιάζων σημείο της εντροπίας της εκπαίδευσής του.
Μέσα στο περιτύλιγμα του ενήλικα εαυτού μας βρίσκεται ένα πληγωμένο παιδί. Χαστουκίζουμε τα παιδιά ή τους κάνουμε ευγενικά κηρύγματα λίγο πριν, πιθανόν, γνωρίσουν τους… ομοϊδεάτες τους στο σαλονάκι του κάθε τυπικού ή άτυπου ψυχαναλυτή. Εκεί που το σύγχρονο κράτος ως καλοκάγαθος δικτάτορας σπεύδει να κάνει τη διανομή των ρόλων. Όσο πιο ανθρωποφαγική είναι η Πολιτεία τόσο υμνεί τους αδύναμους, τους οποίους η ίδια έφτιαξε, για να θρέφεται απ’ αυτούς σαν το αρπαχτικό που ξεσκίζει σάρκες ενώ προσποιείται πως βοηθά.
Και εμείς; Τα πριονιστήρια των επιθυμιών μας δουλεύουν ακόμη με το πετρέλαιο της τηλεόρασης και τα σπίρτα της μεταφυσικής. Κι έτσι χορεύουμε πάνω στα πριονίδια κάθε κοινωνικής ήττας που κολακεύει τον κομφορμισμό μας, μέχρι να έρθει η ώρα να γκρεμίσουμε θεούς και δαίμονες και να βάλουμε στο βάθρο τους αυτό που λέγεται ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου