του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Το 1974 η Χούλια, το μεγάλο αστέρι, έσπαγε τα ταμεία των ελληνικών κινηματογραφικών αιθουσών. Χιλιάδες λαού δάκρυζαν με τα τουρκικά ρομάντζα. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς έγινε το πραξικόπημα στην Κύπρο από την ελληνική χούντα, και ολοκληρώθηκε η καταστροφή με την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στη Μεγαλόνησο. Οι τουρκικές ταινίες κόπηκαν και η Χούλια σταμάτησε να συμβάλλει στην αισθητική διαμόρφωση του Ελληνα μικροαστού.
Είναι μεγάλος πειρασμός να βρει κανείς αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση. Λατρεία της τουρκικής μυθοπλασίας, διαλυμένη Ελλάδα και οικονομικός Αττίλας στην Κύπρο ύστερα από επάλληλα οικονομικά πραξικοπήματα. Ομως υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές της στιγμής, από την ιστορία.
Ο ελληνικός μικροαστισμός της δεκαετίας του '70 είχε αναπτυξιακό μέλλον κι έτσι γρήγορα αφομοίωσε την ήττα, μεταβάλλοντάς την σε υλική ακμή και αδίστακτα πανωσηκώματα. Ο εκδημοκρατισμός της Ελλάδας, η νομιμοποίηση της Αριστεράς και η συντριπτική νίκη του αντιπουριτανισμού δημιούργησαν άλλες συλλογικές παραστάσεις, που δεν χρειάζονταν τη Χούλια Κότσιγιτ ως φορέα.
Σήμερα ό,τι συμβαίνει τοκίζει το κακό. Ανάπτυξη δεν υπάρχει, ηθική απελευθέρωση δεν εκκρεμεί, οικοδόμηση δεν εξελίσσεται. Ο,τι συμβαίνει βιδώνεται στη διάψευση και δεν είναι δυνατόν να διασκεδαστεί, να ελεγχθεί συναισθηματικά και πολιτικά.
Ο απόγονος του συγκινημένου θεατή του '70 ιδρύθηκε και μεγάλωσε στον υλικό πλεονασμό, στην παραγωγική ακυρολεξία, στον επιθετικό και θρασύ κόρο, και ακριβώς γι' αυτό δεν διαθέτει το παραμικρό απόθεμα σθένους για να διαχειριστεί και ελάχιστο περίσσευμα λογικής για να λύσει.
Ο φανατικός και αναφομοίωτος πλούτος έχει δημιουργήσει έναν μανιοκαταθλιπτικό Ελληνα, πολιτικά πλαδαρό και αποσβολωμένο. Αυτή η απίστευτη και δυστυχισμένη βραδύνοια διπλασιάζει τον τουρκικό μεγαλοκρατικό εθνικισμό και τον οικονομικό παγγερμανισμό.
Η παρακμή ανανεώνει την παρακμή. Σαν να τρύπωσε η Χούλια στον εγκέφαλο των θεατών της όταν έσβησε από τις κινηματογραφικές οθόνες. Σαν να διαμόρφωσαν τα γεγονότα του 1974 τους ιστορικά και αισθητικά αμετακίνητους όρους για να διαβιοί ο λαός και να διαβεί η χώρα. Σαν να αντικαταστάθηκε η επιφανειακή συγκίνηση του '74 από την ηλιθιότητα του '13.
Το 1974 η Χούλια, το μεγάλο αστέρι, έσπαγε τα ταμεία των ελληνικών κινηματογραφικών αιθουσών. Χιλιάδες λαού δάκρυζαν με τα τουρκικά ρομάντζα. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς έγινε το πραξικόπημα στην Κύπρο από την ελληνική χούντα, και ολοκληρώθηκε η καταστροφή με την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στη Μεγαλόνησο. Οι τουρκικές ταινίες κόπηκαν και η Χούλια σταμάτησε να συμβάλλει στην αισθητική διαμόρφωση του Ελληνα μικροαστού.
Είναι μεγάλος πειρασμός να βρει κανείς αναλογίες με τη σημερινή κατάσταση. Λατρεία της τουρκικής μυθοπλασίας, διαλυμένη Ελλάδα και οικονομικός Αττίλας στην Κύπρο ύστερα από επάλληλα οικονομικά πραξικοπήματα. Ομως υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές της στιγμής, από την ιστορία.
Ο ελληνικός μικροαστισμός της δεκαετίας του '70 είχε αναπτυξιακό μέλλον κι έτσι γρήγορα αφομοίωσε την ήττα, μεταβάλλοντάς την σε υλική ακμή και αδίστακτα πανωσηκώματα. Ο εκδημοκρατισμός της Ελλάδας, η νομιμοποίηση της Αριστεράς και η συντριπτική νίκη του αντιπουριτανισμού δημιούργησαν άλλες συλλογικές παραστάσεις, που δεν χρειάζονταν τη Χούλια Κότσιγιτ ως φορέα.
Σήμερα ό,τι συμβαίνει τοκίζει το κακό. Ανάπτυξη δεν υπάρχει, ηθική απελευθέρωση δεν εκκρεμεί, οικοδόμηση δεν εξελίσσεται. Ο,τι συμβαίνει βιδώνεται στη διάψευση και δεν είναι δυνατόν να διασκεδαστεί, να ελεγχθεί συναισθηματικά και πολιτικά.
Ο απόγονος του συγκινημένου θεατή του '70 ιδρύθηκε και μεγάλωσε στον υλικό πλεονασμό, στην παραγωγική ακυρολεξία, στον επιθετικό και θρασύ κόρο, και ακριβώς γι' αυτό δεν διαθέτει το παραμικρό απόθεμα σθένους για να διαχειριστεί και ελάχιστο περίσσευμα λογικής για να λύσει.
Ο φανατικός και αναφομοίωτος πλούτος έχει δημιουργήσει έναν μανιοκαταθλιπτικό Ελληνα, πολιτικά πλαδαρό και αποσβολωμένο. Αυτή η απίστευτη και δυστυχισμένη βραδύνοια διπλασιάζει τον τουρκικό μεγαλοκρατικό εθνικισμό και τον οικονομικό παγγερμανισμό.
Η παρακμή ανανεώνει την παρακμή. Σαν να τρύπωσε η Χούλια στον εγκέφαλο των θεατών της όταν έσβησε από τις κινηματογραφικές οθόνες. Σαν να διαμόρφωσαν τα γεγονότα του 1974 τους ιστορικά και αισθητικά αμετακίνητους όρους για να διαβιοί ο λαός και να διαβεί η χώρα. Σαν να αντικαταστάθηκε η επιφανειακή συγκίνηση του '74 από την ηλιθιότητα του '13.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου