του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Σκληρός ο Απρίλης και πιο σκληρός ο έρωτας, που έστησε χορό μαζί του. Σκληρή η άνοιξη που μας κατάντησαν να μην μπορούμε να τη δούμε, να τη χαρούμε και να μοιραστούμε τους ανθούς της.
Ο Ελιοτ από τη μια, ο σκληρός Απρίλης του «έρωτα» και ο Σολωμός από την άλλη πιο τρυφερός γράφει με το μελανιασμένο αίμα του. «Ακρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει. Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, και η μάνα το ζηλεύει, τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει...». Είμαστε πολιορκημένοι. Δεν ξέρω αν είμαστε ελεύθεροι. Ο καθένας έχει το δικό του μέτρο για τη ζωή, μόνο που μ' αυτό δεν μπορεί να μετρηθεί η δυστυχία της κοινής καθημερινής ζωής. Εχει χαθεί το μέτρο της τιμής και της αξιοπρέπειας και αισθανόμαστε λίγο - πολύ ατιμασμένοι. Μπορεί να απελευθερωθήκαμε με την Επανάσταση του 1821, αλλά ανεξαρτησία η πατρίδα μας δεν απέκτησε.
Είμαστε πολιορκημένοι και σκλαβωμένοι από τους τροϊκανούς «κατοχικούς» δανειστές μας. Ερχονται να εποπτεύσουν να κηδεμονεύσουν και να επιβάλουν τα μέτρα τους με απειλές και εκβιασμούς. Βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση από την εποχή του κεφαλικού φόρου και οι δικοί μας του εσωτερικού χώρου συγκυβερνώντες υποκλίνονται και προσκυνάνε για την επόμενη δόση. Για ποιες διαπραγματεύσεις μας μιλάνε για ποια άρνηση, για ποιο βέτο, για ποιο όχι, όταν ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως δεν πάει άλλο...
Και μέσα σ' αυτό το στενόκαρδο και σκληρό κλίμα πέσαμε θύματα του λεγόμενου καταναλωτικού και κερδώου πολιτισμού τους. Γίναμε αθύρματα και αριθμοί στους λογαριασμούς τους βιώνοντας την αγωνία και το άγχος της επιβίωσης. Χάνουμε το δικαίωμα στη χαρά και στη ζωή και πού κρύβεται ο έρωτας, που για πολλούς κατάντησε μια ευχάριστη ατίμωση και μια μεγάλη ψευδαίσθηση μέσα στη γενικότερη κατάθλιψη.
Είμαστε και εμείς βεβαρημένοι, το είπε ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη». «Πολλά τα δεινά κούδεν ανθρώπου δεινότερον πέλει» είπε και για τον έρωτα που νικάει όλες τις μάχες, δεν μπορεί όμως να είναι κακομοιριασμένος και εσώκλειστος, θέλει ελευθερία και δράση, αυτή είναι η δύναμή του. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ο οικονομικός πόλεμος που διεξάγεται να αλώσει την ψυχή μας. Το μη χείρον βέλτιστον, ως αναγκαία επιλογή, και ο φόβος εξέθρεψαν τον δικομματισμό που μας έφερε ως εδώ και την προσωρινή - προσωπική βόλεψη. Παρ' όλα αυτά, «ο Απρίλης με τον Ερωτα (εξακολουθούν να) χορεύουν και γελούνε, κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλείουνε...».
Αν στερηθούμε ή μας καταργήσουνε τα όνειρα, τότε η μαγική ονειρική εικόνα θα γίνει εφιάλτης. Αλλά πάντα θα έρχεται ο ποιητής να ρωτήσει την άνοιξη να μας απαντήσει γιατί τα πουλιά στήνουν συναυλίες όπου σταθούν και βρεθούν και γιατί όταν η φύση βρει τη γλυκιά και την καλή της ώρα τότε «τρέμ' η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της».
Σκληρός ο Απρίλης και πιο σκληρός ο έρωτας, που έστησε χορό μαζί του. Σκληρή η άνοιξη που μας κατάντησαν να μην μπορούμε να τη δούμε, να τη χαρούμε και να μοιραστούμε τους ανθούς της.
Ο Ελιοτ από τη μια, ο σκληρός Απρίλης του «έρωτα» και ο Σολωμός από την άλλη πιο τρυφερός γράφει με το μελανιασμένο αίμα του. «Ακρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει. Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, και η μάνα το ζηλεύει, τα μάτια η πείνα εμαύρισε, στα μάτια η μάνα μνέει...». Είμαστε πολιορκημένοι. Δεν ξέρω αν είμαστε ελεύθεροι. Ο καθένας έχει το δικό του μέτρο για τη ζωή, μόνο που μ' αυτό δεν μπορεί να μετρηθεί η δυστυχία της κοινής καθημερινής ζωής. Εχει χαθεί το μέτρο της τιμής και της αξιοπρέπειας και αισθανόμαστε λίγο - πολύ ατιμασμένοι. Μπορεί να απελευθερωθήκαμε με την Επανάσταση του 1821, αλλά ανεξαρτησία η πατρίδα μας δεν απέκτησε.
Είμαστε πολιορκημένοι και σκλαβωμένοι από τους τροϊκανούς «κατοχικούς» δανειστές μας. Ερχονται να εποπτεύσουν να κηδεμονεύσουν και να επιβάλουν τα μέτρα τους με απειλές και εκβιασμούς. Βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση από την εποχή του κεφαλικού φόρου και οι δικοί μας του εσωτερικού χώρου συγκυβερνώντες υποκλίνονται και προσκυνάνε για την επόμενη δόση. Για ποιες διαπραγματεύσεις μας μιλάνε για ποια άρνηση, για ποιο βέτο, για ποιο όχι, όταν ακόμα και οι ίδιοι καταλαβαίνουν πως δεν πάει άλλο...
Και μέσα σ' αυτό το στενόκαρδο και σκληρό κλίμα πέσαμε θύματα του λεγόμενου καταναλωτικού και κερδώου πολιτισμού τους. Γίναμε αθύρματα και αριθμοί στους λογαριασμούς τους βιώνοντας την αγωνία και το άγχος της επιβίωσης. Χάνουμε το δικαίωμα στη χαρά και στη ζωή και πού κρύβεται ο έρωτας, που για πολλούς κατάντησε μια ευχάριστη ατίμωση και μια μεγάλη ψευδαίσθηση μέσα στη γενικότερη κατάθλιψη.
Είμαστε και εμείς βεβαρημένοι, το είπε ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη». «Πολλά τα δεινά κούδεν ανθρώπου δεινότερον πέλει» είπε και για τον έρωτα που νικάει όλες τις μάχες, δεν μπορεί όμως να είναι κακομοιριασμένος και εσώκλειστος, θέλει ελευθερία και δράση, αυτή είναι η δύναμή του. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ο οικονομικός πόλεμος που διεξάγεται να αλώσει την ψυχή μας. Το μη χείρον βέλτιστον, ως αναγκαία επιλογή, και ο φόβος εξέθρεψαν τον δικομματισμό που μας έφερε ως εδώ και την προσωρινή - προσωπική βόλεψη. Παρ' όλα αυτά, «ο Απρίλης με τον Ερωτα (εξακολουθούν να) χορεύουν και γελούνε, κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλείουνε...».
Αν στερηθούμε ή μας καταργήσουνε τα όνειρα, τότε η μαγική ονειρική εικόνα θα γίνει εφιάλτης. Αλλά πάντα θα έρχεται ο ποιητής να ρωτήσει την άνοιξη να μας απαντήσει γιατί τα πουλιά στήνουν συναυλίες όπου σταθούν και βρεθούν και γιατί όταν η φύση βρει τη γλυκιά και την καλή της ώρα τότε «τρέμ' η ψυχή και ξαστοχά γλυκά τον εαυτό της».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου