Δάσκαλοι και μαθητές...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Λίγες ώρες απομένουν για την Πρωταπριλιά, άρα επιτρέπονται μερικές αληθοφάνειες και ψεματάκια. Λόγου χάρη ότι η κυπριακή κατάρρευση οφείλεται στον διογκωμένο τραπεζικό τομέα (τόσο μικρό κράτος με δύο τόσο μεγάλα ιδρύματα!), στο ξέπλυμα παράνομου χρήματος (ειδικά των Ρώσων ολιγαρχών), στα χαριστικά δάνεια των τραπεζών (κυρίως σε πολιτικούς και συγγενικά τους πρόσωπα), στη διακυβέρνηση Χριστόφια (μόνο για την πρόκληση της έκρηξης στο Μαρί δεν καταγγέλθηκε ακόμη), λίγο τραπεζίτες (πρώην οι περισσότεροι) και πάει λέγοντας...
Αλήθειες δεν επιτρέπονται τις ίδιες ώρες. Οπως, πάλι, για παράδειγμα ότι:

• Η ΕΕ (και η Ευρωζώνη) εμφανίζονται να έχουν μετατραπεί στο αντίθετο από κείνο για το οποίο συγκροτήθηκαν. Ετσι, η καταστατική αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των μελών εκδηλώνεται ως αρπακτικότητα και έχθρα παρά ως βοήθεια και στήριξη.
• Το κυπριακό τραπεζικό σύστημα (εννοείται οι καταθέσεις κάθε είδους) είναι ο πρώτος ορατός στόχος. Επονται οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και η «λύση» του Κυπριακού (με τη σειρά αυτή ή άλλη) στο πλαίσιο των γεωστρατηγικών ανακατατάξεων στην ευρύτερη περιοχή («αραβική άνοιξη» και συναφή).

Ανεξαρτήτως προσεγγίσεων για τα αίτια της κατάστασης στο νησί, εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι το εξής «παράδοξο»: Η Κύπρος έγινε μέλος της ΕΕ και της Ευρω­ζώνης με βασικό στόχο την αποκατάσταση της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή. Τώρα, με όχημα την ιδιότητα αυτή, οδηγείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ουσιαστικά σ' ένα καθεστώς νεοαποικιακό. Η μισή θα βρίσκεται υπό την κατοχή της Αγκυρας και η άλλη υπό τροϊ­κανή (γερμανική) κηδεμονία. Οταν η Κύπρος εντασσόταν στην ΕΕ, μία από τις ναυαρχίδες των παγκοσμιο­ποιημένων αγορών (μετωνυμία του καπιταλισμού της εποχής μας) χαιρέτιζε την εξέλιξη με ενθουσιασμό.
Η Κύπρος προσφέρει μια στρατηγική θέση, ένα ευνοϊκό φορολογικό περιβάλλον, εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, άριστες τηλεπικοινωνίες, ένα σύγχρονο τραπεζικό σύστημα και νομική υποδομή που καθιστούν τη χώρα την τέλεια επιχειρηματική γέφυρα μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Μέσης Ανατολής (The Wall Street Journal, 5 Μαΐου 2004).
Παρόμοια θερμά λόγια επαναλήφθηκαν και τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν προσχωρούσε στην ΟΝΕ και υιοθετούσε το ευρώ. Ο αυτονομημένος, λίγο πολύ, τραπεζικός τομέας της ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του νεοφιλευθερισμού.
Ηταν ένας από τους «καλύτερους μαθητές» των Βρυξελλών. Είχε μάθει απέξω κι ανακατωτά την προπαίδεια του μονεταρισμού. Είχε, όμως, ακατάλληλους και επικίνδυνους δασκάλους...