Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Η προδοσία...

του Γιωργου Παπαδοπουλου - Τετραδη, απο την Ελευθεροτυπια...
Ανάμεσα στην καθημερινότητα, που ταλανίζει το λαό, σέρνεται μια αλήθεια, που την αντιμετωπίζει ο κόσμος σε κάθε του βήμα, αλλά μοιάζει να μην την αναγνωρίζει, να μην την ξέρει και, επομένως, να μην μπορεί να τη διαχειριστεί. Να σταθεί ώριμος απέναντί της. Να δώσει ο ίδιος λύση.
Η αλήθεια αυτή είναι ότι δεν χρειαζόταν καμιά τρόικα για να σταματήσει μια ελληνική κυβέρνηση τον τρελό δανεισμό, προκειμένου να ταΐζει πραιτοριανούς υπαλλήλους, χωρίς να παρέχουν και το αντίστοιχο έργο, και προκειμένου να ταΐζει πανταχόθεν προμηθευτές και μεσάζοντες για να ξεκοκκαλίζουν το δημόσιο ταμείο με μίζες και να τινάζουν τα κόστη προϊόντων και υπηρεσιών στα ύψη.
Δεν είναι απλώς ότι δεν χρειαζόταν τρόικα, αλλά είναι ακόμα σοβαρότερο: Δεν χρειαζόταν πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος απ' αυτούς που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα, ότι προσκαλώντας την τρόικα να κάνει τη δουλειά, που πρέπει να κάνουν αυτοί οι ίδιοι για τη χώρα, στην πραγματικότητα έχουν εκχωρήσει όχι απλώς την εθνική κυριαρχία σε ξένους. Εχουν βάλει τους ίδιους τους ξένους να αποφασίζουν γι' αυτά, που οι ίδιοι -δειλοί και έμποροι ψήφων- δεν τολμούν να αποφασίσουν.
Καμιά περικοπή άχρηστων ή περιττών εξόδων μέσα σ' ολόκληρο το δημόσιο τομέα δεν χρειαζόταν, και δεν χρειάζεται κανέναν ξένο χαρτογιακά για να γίνει. Και δεν χρειάζεται κανέναν ξένο χαρτογιακά για να ανακαλυφθεί.
Καμιά λοβιτούρα και δυσλειτουργία σε τράπεζες, δημόσιες επιχειρήσεις, ταμεία, προμήθειες, κατασκευές, μελέτες, έργα κάθε είδους δεν χρειαζόταν και δεν χρειάζεται κανέναν ξένο χαρτογιακά για να ανακαλυφθεί και να σταματήσει. Καμιά λειτουργία απ' όλες αυτές δεν χρειαζόταν κανέναν ξένο κατακτητή για να δουλέψει.

Ολο αυτό το απατεωνίστικο χάος, που λεγόταν και λέγεται ακόμα νεοελληνικό κράτος, ήταν στα χέρια των κυβερνητών, των κομμάτων, των συντεχνιών, των κεφαλαιούχων να μπει σε μια τάξη.
Ακόμα και οι πιο επώδυνες από τις απαιτούμενες τομές και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα της τιμολογιακής και πιστοληπτικής πολιτικής, αλλά και της πολιτικής αμοιβών, δεν θα είχαν ούτε στο νυχάκι τής σημερινής καταστροφής συμβεί, αν γίνονταν από τους ντόπιους ακόμα και στο παρά πέντε της εξωτερικής απειλής με μεγάλη επιβράδυνση ή και στάση ακόμα δανεισμού, αλλά ακόμα και στο και πέντε.
Στο και πέντε, αλλά να κάνουμε εμείς κουμάντο στο σπίτι μας. Γιατί εδώ, κι αυτό ίσως δεν το ξέρει ο πολύς λαός, οι ξένοι που ήρθαν ζήτησαν δέκα πράγματα, που οι εδώ κυβερνήτες δεν ήθελαν να πάρουν το πολιτικό τους κόστος. Και άρχισαν τις ελληνικές κουτοπονηριές «δεν ξέρουμε, δεν είδαμε», με αποτέλεσμα να βάλουν αυτοί τους ξένους μέσα στον κρατικό μηχανισμό. Οι ξένοι να ψάξουν, οι ξένοι να βρουν, οι ξένοι να αποφασίσουν, μόνο και μόνο για ένα λόγο:
Για να 'ρχονται μέχρι και σήμερα όλοι αυτοί οι Τσολάκογλου και να κατηγορούν την τρισκατάρατη τρόικα για τα δεινά του τόπου.
Ε, όχι. Δεν υποκύψανε, δεν ηττηθήκανε, δεν υποχώρησαν μπροστά στο αναπόφευκτο, αντιστεκόμενες οι κυβερνήσεις και οι υπόλοιπες παρακυβερνώσες δυνάμεις στην ξένη εισβολή.
Αυτοί ανοίξανε την πόρτα της εξουσίας στους ξένους δανειστές και εξουσιαστές της Κομισιόν και της Γερμανίας. Αυτοί, για να γλιτώσουν τις καρέκλες και τα οφίτσιά τους, πουλώντας στο λαό δήθεν αντίσταση, οι ίδιοι οι προδότες.
Και ο λαός, δυστυχώς, παρακολουθεί την παράσταση παραμυθιασμένος. Ενίοτε μάλιστα χειροκροτάει! Και το χειροτερο: Περιμένει ότι αυτός ο εσμός θα τον σώσει. Μα, πού ζει; Πόσο εξαρτημένος είναι από όλη αυτή τη αρρώστια;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ροη αρθρων