Θρησκείες, χρόνος, πολιτική...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Είναι καιρός όλες οι δομές της κοινωνίας να τιναχτούν στον αέρα, να ανατραπεί η στρεβλότητα του δρόμου που έχει ακολουθήσει η ανθρωπότητα, να αποδιωχτεί από το δέρμα της η ηλιθιότητα (η γνώμη μας είναι μόνο) των θρησκειών και του αχαλιναγώγητου εγώ· να εξοριστoύν η απληστία, η εξουσιομανία, αλλά και ο φόβος μπροστά στην όντως πολιτική και την ελευθερία. «Το πρόβλημα δεν είναι ο χριστιανισμός» μου λένε φίλοι, ουδεμίαν σχέσιν έχοντες με τα αναπόδεικτα παραληρήματα των θρησκειών και των διαφορετικών, παρακαλώ, θεών που η καθεμιά τους έχει κατασκευάσει. Δεν χρειάζονται εδώ επιχειρήματα υπέρ ή κατά της ύπαρξης του Θεού. Πολλά έχουν γραφεί από δεδηλωμένους αθεϊστές. Πιστεύω ότι από τη στιγμή που δηλώνεις ότι είσαι κάτι δεν είσαι τίποτε, αλλά κι αυτό πίστη είναι… Αλλά η προϋπόθεση της ζωής, η σεξουαλικότητα δηλαδή, έχει αντιμετωπιστεί σαν έγκλημα από τις θρησκείες, σαν ακαθαρσία… Αλλά και ό,τι υμνεί τη ζωή: το γέλιο, ο χορός, το τραγούδι, η ομορφιά έχουν βεβηλωθεί από τους θεωρητικούς (τι βλασφημία…) των θρησκειών. Ωραία, δεν είναι οι θρησκείες το πρόβλημα, δεν είναι αυτές που καθιστούν τον άνθρωπο άβουλο και ηλίθιο, να το δεχτούμε. Αλλά τότε τι είναι; Η ραθυμία του μήπως; Η ανισομέρεια του νου; Οι λίγοι ξύπνιοι, που ξέρουν πώς να εξουσιάσουν; Η πολυπλοκότητα του ανάγλυφου του πλανήτη σε συνδυασμό με την πολυδιάχυση των ανθρωπίνων σωμάτων; Δεν χρειαζόμαστε μήτε αγίους μήτε ήρωες· ούτε αρχηγούς ούτε μοντέλα και σταρ του Χόλιγουντ. Εάν μας αφαιρέσουν όλα αυτά βεβαίως, θα γίνουμε ακόμη πιο ηλίθιοι, διότι δεν έχουμε ως χώρα σχολεία και νοσοκομεία…



Αποδόμηση είναι λέξη του συρμού. Τη χρησιμοποιούν πολλοί, τάχα μου αριστεροί, χωρίς να πολυσκοτίζονται για το τι σημαίνει δομή. Στη θέση της καλύτερα θα ήταν να μπει η σύγκρουση, η καταστροφή έστω. Μόνο μέσα από την καταστροφή της συνείδησης μπορεί να αποκτήσει την ευθεία του ο σκολιός οίμος της ανθρωπότητας (κάτι σαν προοίμιο…).

Αντιλαμβάνομαι ότι οι φίλοι έχουν δίκιο: να ενσωματώσουμε τον χριστιανισμό στη συνείδησή μας, έστω κοινωνιολογικά, και ύστερα ας τον αποβάλει η συνείδηση. Ναι, αλλά δεν είναι τόσο ηλίθιος αυτός (ο χριστιανισμός) ώστε να αρκεστεί στη συνείδηση· εισδύει, εισβάλλει παντού: στα κύτταρα, στο αίμα, στα νεύρα, στα κόπρανα· παντού. Κάτι σαν την εικόνα της τηλοψίας· άντε να ξεμπερδέψεις μαζί της ακόμη κι αν όλοι μας ήμασταν εγγόνια του Λεύκιππου ή του Μπακούνιν. Είναι και ο χρόνος, που (δεν) είναι. Εφεύρεση είναι και τούτος και ας κινούμαστε με βάση ωρολόγια και ημερολόγια· σύμμαχος του χριστιανισμού κι αυτός, αφού συμφώνησε να υπάρχει πριν από και μετά τον Χριστό (π.Χ., μ.Χ.).

Λοιπόν, τι να κάνουμε; («Τι θέλεις να σου κάνω, θέλεις να πεθάνω;» λέει ασματίδιον τι λαϊκότατον). Εντάξει. Υπαινίσσομαι την ελευθερία και την αποτίναξη κάθε ζυγού: ηθικού αλλά και ιδεολογικού, έστω την αμφισβήτησή τους. Τουλάχιστον ας πάψουμε να παραμυθιαζόμαστε (μάλλον να πείθουμε εαυτούς) ότι η πολιτική ζωή είναι το κράτος, ότι το Δημόσιο (γη, ενέργεια, συχνότητες) είναι δικό του και η κοινωνία είναι μόνο για να επικροτεί και να χειροκροτεί (και ας πεινά και ας βασανίζεται από το γ… αυτό κράτος και ας πεθαίνει). Λέω επίσης ότι ο χρόνος (ο καιρός) είναι με το μέρος της κοινωνίας, να στείλει στον αγύριστο τα πέντε-δέκα τσογλάνια των οποίων οι οικογένειες διαφεντεύουν τη χώρα και τον πλανήτη όλον. Απλά πράγματα είναι, ευνόητα. Μια ανάσα χρειάζεται και μια απόφαση για επανεκκίνηση.
gstamatopoulos@efsyn.gr