Ό,τι είναι κακό για τη ΝΔ, δεν είναι τέλειο για τον ΣΥΡΙΖΑ...

του Χαραλαμπου Γεωργουλα, απο την Εποχη...
Η “παράσταση νίκης”, η σύγχυση στο Μαξίμου και τα σενάρια για την “επόμενη μέρα”

Αν πριν δύο ε­βδο­μά­δες υ­πήρ­χαν εν­δεί­ξεις που έ­κα­ναν το πρω­το­σέ­λι­δο της «Επο­χής» να συ­μπε­ραί­νει ό­τι «η ΝΔ α­πό τα μαλ­λιά της πιά­νε­ται»,  σή­με­ρα πια εί­ναι ο­λο­φά­νε­ρο ό­τι στο κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο ε­πι­κρα­τεί σύγ­χυ­ση.
Δύο α­πα­νω­τές δη­μο­σκο­πή­σεις (για την «Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών» και για το «Πο­ντί­κι») ε­πι­βε­βαιώ­νουν  ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν προ­η­γεί­ται α­πλώς στην πρό­θε­ση ή ε­κτί­μη­ση ψή­φου, ού­τε μό­νο φαί­νε­ται να πα­γιώ­νει αυ­τό το προ­βά­δι­σμα, αλ­λά πλη­θαί­νουν τα ση­μά­δια πως έ­χει ξε­πε­ρα­στεί, μάλ­λον α­νε­πι­στρε­πτί, το ση­μείο κα­μπής. Εί­ναι πο­λύ πι­θα­νό πια ό­τι δεν γί­νε­ται, ε­κτός α­προό­πτου, να α­να­κο­πεί η ε­ξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των, που ο­δη­γεί σε μια ε­κλο­γι­κή νί­κη του.

Πέ­ρα α­πό το ση­μείο κα­μπής

 Για δύο βα­σι­κούς λό­γους: πρώ­το­ν, για­τί η υ­πο­χώ­ρη­ση των δη­μο­σκο­πι­κών πο­σο­στών της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ (στην πε­ρί­πτω­σή του μπο­ρεί κά­ποιος να μι­λή­σει για κα­τάρ­ρευ­ση) έρ­χε­ται με­τά α­πό την έ­ντα­ση των κυ­βερ­νη­τι­κών προ­σπα­θειών να εμ­φα­νι­στεί έ­να θε­τι­κό και αι­σιό­δο­ξο κλί­μα, άλ­λο­τε με την ε­πί­τευ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος, άλ­λο­τε με υ­πο­σχέ­σεις για «κοι­νω­νι­κή» διά­θε­ση του πλε­ο­νά­σμα­τος αυ­τού, άλ­λο­τε με την α­ξιο­ποίη­ση της ελ­λη­νι­κής προ­ε­δρίας της ΕΕ και άλ­λο­τε με την ε­πί­δει­ξη «πυγ­μής» έ­να­ντι της τρόι­κας. Όλα αυ­τά φαί­νε­ται να πέ­φτουν στο κε­νό, κα­θώς αυ­τό που βιώ­νει κα­θη­με­ρι­νά η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σμού, εί­ναι ό­λο και με­γα­λύ­τε­ρη α­πο­μείω­ση των ει­σο­δη­μά­των (ο­νο­μα­στι­κών και δια­θέ­σι­μων με­τά τη φο­ρο­λο­γι­κή α­φαί­μα­ξη) και ό­λο και σκο­τει­νό­τε­ρη προο­πτι­κή για το ά­με­σο και με­σο­πρό­θε­σμο μέλ­λον.

Ο δεύ­τε­ρος λό­γος που προ­κα­λεί πο­λύ με­γά­λη α­νη­συ­χία στην κυ­βέρ­νη­ση, εί­ναι ό­τι η δη­μο­σκο­πι­κή πρω­τιά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν εί­ναι κυ­ρίως α­πο­τέ­λε­σμα μιας κα­λά σχε­δια­σμέ­νης ε­πί­θε­σης της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης σε ό­λα τα μέ­τω­πα, που θα μπο­ρού­σε να φέ­ρει σε πλή­ρη  α­μη­χα­νία το κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο. Δεν φαί­νε­ται, μά­λι­στα, να ε­πα­λη­θεύε­ται και η πρό­βλε­ψη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­τι θα προ­κλη­θεί κύ­μα κοι­νω­νι­κής ορ­γής με γε­νι­κές α­περ­γίες ή με­ρι­κό­τε­ρες κι­νη­το­ποιή­σεις.
Αυ­τό που φαί­νε­ται να ε­πι­κρα­τεί στην πλειο­ψη­φία του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος, εί­ναι το πνεύ­μα εκ­δή­λω­σης της συσ­σω­ρευ­μέ­νης ορ­γής και της α­ντί­θε­σης προς την α­διέ­ξο­δη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή με μια κα­τα­δι­κα­στι­κή ψή­φο, που παίρ­νει τη μορ­φή της υ­πο­στή­ρι­ξης του πιο δυ­να­τού κρί­κου στην α­λυ­σί­δα της α­ντί­στα­σης στον κα­τή­φο­ρο της λι­τό­τη­τας και της ύ­φε­σης, ό­πο­τε κι αν γί­νουν οι ε­κλο­γές. Η κυ­βέρ­νη­ση φαί­νε­ται έ­τσι να χά­νει κά­θε πλε­ο­νέ­κτη­μα αιφ­νι­δια­σμού ή άλ­λου τύ­που αλ­χη­μειών με την η­με­ρο­μη­νία των βου­λευ­τι­κών ε­κλο­γών.

Στο κε­νό οι εκ­στρα­τείες της ΝΔ

Μια τέ­τοια ε­ξέ­λι­ξη θα εί­ναι η χει­ρό­τε­ρη δυ­να­τή για τους συ­γκυ­βερ­νώ­ντες, για­τί έ­χει τα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της ε­ξέ­λι­ξης που δεν α­να­κό­πτε­ται με τα συ­νή­θη πο­λι­τι­κά μέ­σα.
Γι’ αυ­τό η ΝΔ δια­πι­στώ­νει κα­θη­με­ρι­νά ό­τι η α­ξιο­ποίη­ση πα­λιών γνω­στών με­θό­δων τής πιο σκο­τει­νής δε­ξιάς, των με­θό­δων της μο­ντα­ζιέ­ρας ή της ε­πί­κλη­σης των πιο κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων πο­λι­τι­κών εν­στί­κτων των συ­ντη­ρη­τι­κών στρω­μά­των, που εί­χαν πα­λιό­τε­ρα και πρό­σφα­τα δο­κι­μα­στεί με σχε­τι­κή ε­πι­τυ­χία, να μη φέρ­νει το πο­λυ­πό­θη­το α­πο­τέ­λε­σμα. Αντί­θε­τα, προ­κα­λεί ή τη γε­λοι­ποιή­σή της ή την πλή­ρη α­δια­φο­ρία της συ­ντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φίας του πλη­θυ­σμού. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές οι εκ­στρα­τείες κα­ταγ­γε­λίας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως προ­στά­τη της τρο­μο­κρα­τίας, ή του προέ­δρου του ως… ά­θε­ου!
Πο­λύ σο­βα­ρό­τε­ρη, βέ­βαια, εί­ναι η προ­σπά­θεια και των δύο κομ­μά­των της συ­γκυ­βέρ­νη­σης να τρο­μο­κρα­τή­σουν το ε­κλο­γι­κό σώ­μα με την α­πει­λή του χά­ους λό­γω α­πο­βο­λής α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη, ή λό­γω α­πρό­βλε­πτων, μη «ο­μα­λών» ή «α­πο­στα­θε­ρο­ποιη­τι­κών» ε­ξε­λί­ξεων ε­ξαι­τίας της ε­πι­κρά­τη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ωστό­σο, και αυ­τή η προ­σπά­θεια δεν φαί­νε­ται να έ­χει τα α­να­με­νό­με­να α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Ο κό­σμος  αρ­χί­ζει να πεί­θε­ται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο ό­τι προέ­χει η α­να­κο­πή της μνη­μο­νια­κής κα­τα­στρο­φής πα­ρ’ ό­λες τις δυ­σκο­λίες που πα­ρου­σιά­ζει.

Κα­κός σύμ­βου­λος η σύγ­χυ­ση

 Ό,τι εί­ναι κα­κό για την κυ­βέρ­νη­ση, ό­μως, δεν εί­ναι αυ­τό­μα­τα κα­λό για την α­ξιω­μα­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση –πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο για τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των λαϊκών στρω­μά­των. Αυ­τή η πνι­γη­ρή αί­σθη­ση α­διε­ξό­δου που αρ­χί­ζει να ε­πι­κρα­τεί στο κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο (μα­ζί με τη δύ­σκο­λα ερ­μη­νευό­με­νη σκλη­ρή  στά­ση της τρόι­κας), δεν εί­ναι κα­λός σύμ­βου­λος για τον αυ­ταρ­χι­κό, δογ­μα­τι­κό και ε­πι­κίν­δυ­νο σκλη­ρό πυ­ρή­να του Μα­ξί­μου ή για την α­νή­συ­χη για την τύ­χη της πλειο­ψη­φία των βου­λευ­τών της ΝΔ. Και οι δύο αυ­τοί πα­ρά­γο­ντες ί­σως θα σκέ­φτο­νταν να δο­κι­μά­σουν και άλ­λα μέ­τρα πέ­ρα α­πό τις ο­πε­ρε­τι­κές ε­πι­κοι­νω­νια­κές εκ­στρα­τείες κα­τά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Σε­νά­ρια για την ε­πό­με­νη μέ­ρα

Όλα αυ­τά δεν ε­νι­σχύουν μό­νο την υ­πό­θε­ση ό­τι ε­τοι­μά­ζε­ται έ­νας προ­ε­κλο­γι­κός α­γώ­νας α­δυ­σώ­πη­τος, με ό­λα τα μέ­σα. Μας ε­πι­τρέ­πουν να υ­πο­θέ­σου­με ό­τι ή­δη κά­ποιοι κυ­βερ­νη­τι­κοί σε­να­ριο­γρά­φοι φι­λο­τε­χνούν σε­νά­ρια για την ε­πό­με­νη μέ­ρα της ε­κλο­γι­κής α­πο­τυ­χίας τους.
Ο πιο εμ­φα­νής στό­χος αυ­τών των σχε­δια­σμών εί­ναι να κα­τα­φέ­ρουν να με­τα­βά­λουν την πι­θα­νό­τα­τη ε­κλο­γι­κή νί­κη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε σύ­ντο­μη πα­ρέν­θε­ση. Με κά­θε τρό­πο.
Το με­γά­λο πλε­ο­νέ­κτη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ό­σων συ­μπα­ρα­τα­χθούν μα­ζί του σ’ αυ­τή την α­ντι­πα­ρά­θε­ση, θα εί­ναι η ε­μπι­στο­σύ­νη και η ψή­φος της πλειο­ψη­φίας των πο­λι­τών. Αυ­τή την ε­μπι­στο­σύ­νη χρειά­ζε­ται να τη δια­φυ­λά­ξει ως κό­ρη ο­φθαλ­μού. Και δεν μπο­ρεί να το κά­νει, χω­ρίς να ε­γκα­τα­στή­σει ή­δη α­πό τώ­ρα μια ει­λι­κρι­νή σχέ­ση με τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία των λαϊκών στρω­μά­τω­ν στη βά­ση ε­νός κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος ρι­ζο­σπα­στι­κού, που δεν θα κρύ­βει λό­για.
Εί­ναι πο­λύ σω­στό που ό­λοι υ­πο­δει­κνύουν τώ­ρα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­τι χρειά­ζε­ται έ­να κα­λά ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νο και πει­στι­κό πρό­γραμ­μα, που να α­πα­ντά­ει με α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και ει­λι­κρί­νεια στο ε­ρώ­τη­μα «ε­σείς τι θα κά­νε­τε, ό­ταν έρ­θε­τε στην κυ­βέρ­νη­ση;». Ίσως, ό­μως, α­πο­δει­χτεί πιο κρί­σι­μο έ­να άλ­λο ε­ρώ­τη­μα, που οι άν­θρω­ποι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρειά­ζε­ται να θέ­τουν στον κό­σμο που κα­λούν να τον ψη­φί­σει (και να τον βο­η­θούν να βρει τρό­πο να α­πα­ντή­σει σ’ αυ­τό): «Εσείς, τι θα κά­νε­τε, ό­ταν θα γί­νει κυ­βέρ­νη­ση ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;» Πώς θα ορ­γα­νώ­σε­τε την ά­μυ­νά σας α­πέ­να­ντι στις α­νε λέ­η­τες ε­πι­θέ­σεις που θα δε­χτεί­τε μα­ζί μ’ ε­κεί­νον; Πώς θα ορ­γα­νώ­σε­τε τη στή­ρι­ξή σας στο κυ­βερ­νη­τι­κό έρ­γο, που τό­σο θα την έ­χει α­νά­γκη; Πώς θα στα­θεί­τε ε­μπό­διο στις υ­πο­χω­ρή­σεις που ί­σως σκε­φτεί για μια στιγ­μή να κά­νει κά­τω α­πό τις πιέ­σεις των α­ντι­πά­λων που πο­τέ δεν πα­ρα­δό­θη­καν α­μα­χη­τί;
Δεν πρό­κει­ται, προ­φα­νώς, για μια έ­ξυ­πνη α­τά­κα, α­πά­ντη­ση στα ε­πι­κοι­νω­νια­κά στρι­μώγ­μα­τα των στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πρό­κει­ται για μια α­νά­γκη που χρειά­ζε­ται α­πα­ραί­τη­τα να κα­λυ­φθεί. Για έ­να άλ­λου εί­δους «πρό­γραμ­μα», που θα σχε­διά­ζει τη συμ­βο­λή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην κι­νη­το­ποίη­ση των πο­λι­τών που δεί­χνουν με κά­θε τρό­πο να τον ε­μπι­στεύο­νται. Θα προ­σφέ­ρει τη βοή­θειά του στην αυ­τοορ­γά­νω­ση του κό­σμου, με τις πα­ρα­δο­σια­κές μορ­φές, τα συν­δι­κά­τα του, τις κά­θε εί­δους κοι­νω­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις, αλ­λά και με άλ­λες που δεν φα­ντα­ζό­μα­στε, για­τί η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα σχε­δόν πά­ντα εί­ναι πιο ευ­ρη­μα­τι­κή α­πό τη φα­ντα­σία.
Αυ­τό το πρό­γραμ­μα ί­σως εί­ναι πιο δύ­σκο­λο να συ­ντα­χθεί και να ε­κλαϊκευ­τεί. Εί­ναι πιο δύ­σκο­λο να γί­νει μέ­σο του προ­ε­κλο­γι­κού α­γώ­να. Εί­ναι, ό­μως, του­λά­χι­στον ε­ξί­σου α­πα­ραί­τη­το με ό­λα τα άλ­λα προ­ε­κλο­γι­κά προ­γράμ­μα­τα, για­τί α­φο­ρά πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό κά­θε άλ­λο τη δια­μόρ­φω­ση ευ­νοϊκού κοι­νω­νι­κού και πο­λι­τι­κού κλί­μα­τος κα­τά την κρί­σι­μη με­τε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο

Χ. Γεωρ­γού­λας