Αυτή η αγελαία συνθήκη που βλέπουμε καθημερινά μπροστά στα μάτια μας ονομάζεται δημοκρατία; Αυτός ο ακατάσχετος τρόμος και η ακατάσχετη αθλιότητα που διαχέεται κρουνηδόν στο σώμα μιας καθημαγμένης κοινωνίας ονομάζεται κράτος, δηλαδή συντεταγμένη έκφραση θέλησης της κοινωνίας (εδώ γελάνε) για ευημερία και πρόοδο;
Οι άνθρωποι είναι αισχροί και τρισάθλιοι. Και όσο θα νιώθουν το έδαφος να χάνεται κάτω απ' τα πόδια τους και όσο θα γεμίζει την ψυχή τους η βοή των «πλησιαζόντων γεγονότων», τόσο πιο αισχροί και τόσο πιο τρισάθλιοι θα γίνονται. Εδώ κινδυνεύει (απλώς κινδυνεύει, ας μη γελιόμαστε) ένα ολόκληρο σύστημα εμετικής διαφθοράς, φασιστικής παράκαμψης και ετσιθελικής παρερμηνείας των θεσμών, κινδυνεύει ένα ολόκληρο σύστημα αγριότατης απληστίας. Εδώ κινδυνεύουν τα ιερά και τα όσια ολόκληρης της θρησκόληπτης και αιματοβαμμένης πατριδοκαπηλίας, τα απαράβατα για δεκαετίες σκοτεινά ενδιαιτήματα της χρυσοβόρου εξουσίας τους. Άρα; Άρα η πατρίς εν κινδύνω.
Και όντως, η πατρίς βρίσκεται εν κινδύνω. Μόνο που δεν πρόκειται για τη δικιά μας πατρίδα, για τη δικιά μας τυπολογία της δημοκρατίας για την οποία πολλοί έδωσαν τη ζωή τους, πολλοί μαρτύρησαν και πολλοί έσβησαν από θλίψη μέσα στον εαυτό τους. Σε κίνδυνο βρίσκεται η δικιά τους πατρίδα. Η πατρίδα της αρπαγής, της βίαιης ταξικής αναδιάρθρωσης, της σκληρότατης αναδιανομής του πλούτου.

Σε κίνδυνο βρίσκεται η πατρίδα μιας ηθικής, λογικής, αισθητικής εκπόρνευσης πρόθυμης για όλες τις επικύψεις μιας κατασφαγμένης μνήμης και μιας κατακρεουργημένης παρουσίας, με αντίτιμο την ολοκληρωτική αφασία. Που με τη σειρά της προκαλεί άφατο πόνο. Με μια κουβέντα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κινδυνεύει η καταγωγική ανωμαλία αυτού του κράτους και τα απότοκα εκτρώματα μιας διαρκούς προδοσίας που άλλοτε λέγονται ταγματασφαλίτες και άλλοτε λέγονται τραπεζίτες.
Ιδιότητες έτσι και αλλιώς της σφαγής, με το ενδιάμεσο χάος να γέμει από τα τέρατα του Ιερώνυμου Μπος. Α, ναι, και του μόδιστρου Ούγκο Μπος στον οποίο ομνύουν διάφοροι περιώνυμοι εγκληματίες συν γυναιξί (και τέκνοις όταν μεγαλώνουν και ασχημονούν έστω και μόνο οδηγώντας περιφρονητικά εναντίων όλων τα θηριώδη τους αυτοκίνητα που αγοράστηκαν με κλεμμένα λεφτά), σ' αυτόν τον ίδιο φονιά που είχε σχεδιάσει τις στολές των Ες-Ες. Γιατί ο τρόμος πρέπει να είναι κομψός.
Αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Ακόμη κι αν ζούμε την κατάντια της τρομώδους κομψότητας. Τι να κάνουμε, η κάθε εποχή έχει τον τρόμο που της αξίζει. Κι εμείς έχουμε τον Σαμαρά, μαζί με κάτι ακατανόητα όντα που χοροπηδούν στα τηλεοπτικά τσοκαράδικα και στα βραδινά τσοντάδικα της συνειδητής μαύρης ηλιθιότητας.
Ναι. Αυτή η πατρίδα κινδυνεύει. Γιατί έκλεψε. Γιατί βαράθρωσε. Γιατί ρήμαξε. Γιατί πήρε πλούτο και πλούτο ζωής και τον έκανε απονενοημένη απελπισία για τους πολλούς (όταν δεν τον έκανε απονενοημένη προσομοίωση), βαριά βλάβη στο πρωτογενές πλεόνασμα κάθε δημοκρατικής πρόσχωσης στο αχανές της παγκόσμιας κατανομής εργασίας και σπασμένο καράβι επιδοτημένου ναυάγιου. Εννοώ, ναυάγιου των σκέψεων, των αισθημάτων και των πράξεων.
Πράγματι, αυτή η πατρίδα, που ενθυλάκωσε κάθε κόκκο ελεύθερης ελπίδας, κινδυνεύει. Κινδυνεύει να χάσει την απελπισία που προκάλεσε. Πράγματι, αυτή η πατρίδα, που καρπώθηκε το βαρύ επιτόκιο της ομορφιάς εκείνων που υπήρξαν ακέραιοι στην ώρα τους (δηλαδή ωραίοι, όπως ας πούμε ο Κώστας Φιλίνης) και έκαμε ράβδο χρυσού τη ράβδο του βασανιστή, του χωροφύλακα και του κομματάρχη, ναι, αυτή η πατρίδα κινδυνεύει.
Γιατί για πρώτη φορά το καράβι της αποδεικνύεται βαρύτερο από τη θάλασσα μιας ολόκληρης καταστροφής. Θα βουλιάξει. Αυτή η πατρίδα βάρυνε πολύ. Δεν μπορεί να ταξιδέψει παραπέρα. Αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι το «πουθενά», που ήταν προορισμός της, δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει κι ούτε υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει ποτέ. Ώστε τώρα, η θάλασσα γι' αυτή την πατρίδα αναφαίνεται ως πληγή γεμάτη από το αλάτι των πρόωρων θανάτων που προκάλεσε. Αυτή η πατρίδα τους.
Όπως κινδυνεύει και η απέναντι πατρίδα μας, που είχε εθιστεί στην τρέχουσα ελπίδα και τώρα περιδινίζεται στην τρέχουσα απελπισία. Αυτή, λέω, η πατρίδα η δική μας πρέπει με πολλή προσοχή, με πολλή τρυφερότητα να «αγοράσει» την πληγή. Εννοώ να θέσει απαλά στην αγορά το πρόβλημα. Η δική μας πατρίδα συνεπώς πρέπει να έχει σκευή από μνήμη ώστε ν' αντέξει. Θα υπάρξει πίεση. Από τις ίδιες μας τις ανάγκες θα υπάρξει πίεση. Θα υπάρξει αναφιλητό στα δώματα.
Αλλά όμως ή δική μας πατρίδα πρέπει ν' αντέξει. Να ανακαταλάβει τον εαυτό της που μοιάζει πανικόβλητος και γι' αυτό δεν εμπνέει την τελική εμπιστοσύνη. Πώς λοιπόν; Να καταλάβει γρήγορα, λέω. Να καταλάβει την αριθμητική των απορρίψεων στις σάπιες κομματικές συνδιαλλαγές. Να πανικοβληθεί δημιουργικά. Να αφεθεί με εμπιστοσύνη.
Να κατανοήσει ότι υφίσταται και ως πατρίδα. Αυτό το ολόκληρο που ξεπερνάει, ας πούμε, τις επαγγελματικές ατέλειες ζωγραφισμένων εσαεί στελεχών. Να δούμε τα πράγματα. Να δούμε το πώς κροταλίζουν τα πράγματα. Καταρρέουν, ναι. Ας μην αφήσουμε να αναδυθεί ένας καινούργιος κόσμος κατάρρευσης.
kostaskanavuris@hotmail.com