alterthess ...
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τη γηρασμένη Ελλάδα - και ναι, είναι το παλιό, γνώριμο και αγαπημένο φάντασμα του κομμουνισμού!
Ή τουλάχιστον, αυτό θα πιστέψει κάποιος αν ακούσει τον Πάγκαλο, τον Καρατζαφέρη ή τον Παπαχελά. Σήμερα, ο Γιώργος Καρατζαφέρης μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του, μας γύρισε στα χρόνια του Εμφυλίου: «αυτοί που τους κερδίσαμε στα πεδία των μαχών, στη συνέχεια κυβέρνησαν τη χώρα»,
δήλωσε, για να αναπαραγάγει μετά όλη τη γνωστή καφενειακή προπαγάνδα για την «κομμουνιστική αντίληψή στη διακυβέρνηση του κράτους», για τους «κομμουνιστικής αντίληψης εργατοπατέρες που διεκδικούσαν και έπαιρναν προνόμια», τους δημόσιους υπαλλήλους και όλα αυτά τα κακά της κομμουνιστικής μας μοίρας, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση (απαλάσσοντας έτσι παρεπιπτόντως τη σημερινή κυβέρνηση από κάθε ευθύνη).
Το εμφυλιοπολεμικό παραλήρημα ενός λαϊκιστή ηγέτη της άκρας δεξίας που κάθε τόσο εκτός από τον …Τσε Γκεβάρα οφείλει να αναφέρεται και στους ταγματασφαλίτες προγόνους του, δεν έχει από μόνο του κάποιο πολιτικό ενδιαφέρον. Άλλωστε, ανέκαθεν ο μύθος ότι «μας κυβερνάνε οι αριστεροί και οι συνδικαλιστές» ήταν πυρηνικό στοιχείο της ντόπιας κυρίαρχης ιδεολογίας. Τώρα όμως, το ίδιο πολεμικό, αντικομμουνιστικό κλίμα κυριαρχεί και στις δηλώσεις των επίσημων κυβερνητικών στελεχών. Όχι μόνο ο Πάγκαλος, ο Λοβέρδος και η Διαμαντοπούλου, αλλά και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αναφερθεί επίσημα στην ανάγκη «αποσοβιετοποίησης» της «τελευταίας σοσιαλιστικής χώρας στην Ευρώπη».
Ούτε και αυτό από μόνο του ωστόσο, είναι κάτι καινούργιο: εδώ και δυο δεκαετίες, ο «κομμουνισμός» εμφανίζεται σαν ένα απομεινάρι του κακού παρελθόντος. Η επίκληση του «φαντάσματός» του γίνεται συνήθως για να συμβάλλει ιδεολογικά στην απονομιμοποίηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, τα οποία μεταφράζονται σε συμπτώματα της «σοβιετοποίησης» που πρέπει να διαλυθούν για να προχωρήσουμε μπροστά.
Εκείνο όμως που έχει αλλάξει τον τελευταίο χρόνο είναι ότι οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης πολιτικής τάξης ανακαλύπτουν πίσω αυτά τα εναπομείναντα «κομμουνιστικά καρκινώματα» όλο και περισσότερους υπερασπιστές. Ο προαιώνιος αντικομμουνιστικός αγώνας εμφανίζεται πια έτσι όλο και λιγότερο ως ο αυτονόητος «κοινός τόπος» όλης της κοινωνίας, όπως ήταν πχ το ’90, και καθίσταται όλο και περισσότερο μια αμφίρροπη μάχη του Καλού με το Κακό. Οι κομμουνιστές βρίσκονται παντού: σοβιέτ βλέπει ο Γιώργος –και συμφωνεί και ο Σπηλιωτόπουλος- στα ΑΕΙ, κομμουνιστικοποίηση στο κράτος καταγγέλλει ο Λοβέρδος, μας κυβερνάν οι ηττημένοι του Γράμου, γενικεύει ο Καρατζαφέρης.
Το φάντασμα του παρελθόντος μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε απειλή για το μέλλον. Η αστική τάξη, ως τέτοια και με συνείδηση του εαυτού της, εμφανίζεται στο προσκήνιο των δημόσιων αντιπαραθέσεων. Όλο και πιο συχνά τα «Νέα» και η «Καθημερινή» κάνουν έκκληση στα «αστικά κόμματα», αποκαλώντας τα μάλιστα πολλές φορές ακριβώς έτσι. Οι εκκλήσεις για «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» αφορούν όλο και πιο καθαρά μια κυβέρνηση αστικής ενότητας και διαφύλαξης της τάξης.
Ο πρωτοπόρος Πάγκαλος, ο άνθρωπος που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, πήγε προχθές ένα βήμα παραπέρα: προτιμώ, είπε, μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, αντί «να έρθει κάποιος άλλος (σ.σ. πέρα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ) για τον οποίο τίποτα δεν γνωρίζουμε, πέρα από γενικότητες, και να πει ότι "εγώ θα σας κάνω άλλα ή καλύτερα" και με τη βάση αυτή να ψηφίσουμε, με αποκλειστικό κίνητρο τη δυσαρέσκεια και την πίεση που υπάρχει αυτή τη στιγμή πάνω στην κοινή γνώμη». Αυτός ο «άλλος» του Πάγκαλου, δεν είναι προφανώς ούτε η ΝΔ, αφού στην ίδια πρόταση της προτείνει συγκυβέρνηση, ούτε και ο ήδη συγκυβερνών ΛΑΟΣ. Είναι αυτός που κατ’ εξοχή δεν έχει «πρόγραμμα», δεν εγγυάται δηλαδή μια ομαλή διαχείριση της κοινωνικής και πολιτικής τάξης.
Οι δηλώσεις αυτές είναι χαρακτηριστικές για τα όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν έχουν όλες οι ψήφοι την ίδια σημασία: αν ψηφίζει κάποιος ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ το κάνει με υπευθυνότητα και γιατί γνωρίζει με ακρίβεια τι πρόκειται να κάνουν. Αν ψηφίσει «κάποιον άλλον», θα το κάνει γιατί δεν ξέρει, γιατί ξεγελάστηκε από γενικότητες και από ψεύτικες υποσχέσεις, ή λόγω της δυσαρέσκειας και της πίεσης. Αν λοιπόν η ανωριμότητα των ψηφοφόρων αφήνει ανοικτό αυτό το ενδεχόμενο, τα υπεύθυνα κόμματα θα πρέπει να κάνουν ότι μπορούν, πχ να συγκυβερνήσουν, για να αποφύγει ο λαός τις συνέπειες της ανωριμότητάς του.
Η Παγκάλεια λογική θυμίζει την μπρεχτική πρόταση, σύμφωνα με την οποία αν η κυβέρνηση δεν εμπιστεύεται το λαό, μπορεί να τον διαλύσει και να εκλέξει έναν άλλο. Φοβάται λοιπόν στα αλήθεια ο Πάγκαλος ότι μπορεί μια, οποιαδήποτε, αριστερά να κερδίσει τις εκλογές; Άγνωστο: μπορεί απλά να χρησιμοποιεί τον κίνδυνο για να προωθήσει άλλα σενάρια, πχ τη συγκυβέρνηση, και γενικότερα να οξύνει το ένστικτο αυτοσυντήρησης όλης της κυρίαρχης τάξης των πραγμάτων: προσέχετε όλοι γιατί θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα σας πάρουν το γουρούνι σας.
Η πάλη ενάντια στην κομμουνιστική απειλή λοιπόν όλο και οξύνεται.Τολμάμε να προβλέψουμε ότι το επόμενο στάδιο θα είναι η υπεράσπιση της (αστικής) ελευθερίας μας: ήδη, οι δηλώσεις του Πάγκαλου ενέχουν και αυτό το στοιχείο. Αν η πιθανή επικράτηση αυτού του «άλλου» γίνει με βάση την απάτη και την εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας, θα πρόκειται ουσιαστικά για μια αντιδημοκρατική επιβολή, ακόμα και αν ψηφιστεί. Άλλο κυβερνητικό στέλεχος μιλούσε πρόσφατα για τον κίνδυνο στροφής της κοινωνίας προς «αυταρχικές λύσεις», τις οποίες πρέπει να αποφύγουμε.
Ταυτόχρονα, σε επιμέρους πεδία κοινωνικής αντιπαράθεσης, όπως τα πανεπιστήμια, προβάλλεται διαρκώς ο μύθος ότι η «αριστερή τρομοκρατία» απαγορεύει τη σιωπηρή πλειοψηφία να εκφράσει τη γνώμη της. Έτσι, ένας καθηγητής πχ μπορεί να ζητά να γίνει μια μαύρη λίστα όσων στηρίζουν τις καταλήψεις, και να πιστεύει ταυτόχρονα ότι όποιος του ασκήσει κριτική για αυτή του τη θέση είναι ένας νέος επίδοξος Πολ Ποτ. Μέσα από τον καθρέπτη της κυρίαρχης ιδεολογίας, κάθε αντιστροφή της πραγματικότητας φαντάζει αυτονόητη.
Η επίκληση της κομμουνιστικής απειλής, είτε γίνεται από κάποιο άγνωστο καθηγητή, είτε από τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, επιδιώκει παρόμοια πολιτικά αποτελέσματα. Κάθε θυσία είναι αναγκαία για να υπερασπίσουμε τα υπέρτατο αγαθό: την ελευθερία και τη δημοκρατία μας. Κάθε άλλο ζήτημα είναι δευτερεύον μπροστά στην υπεράσπιση της τάξης και της πατρίδας. Αναγνωρίζεται βέβαια το δικαιώμα σε μια «κόσμια» διαμαρτυρία, αλλά κανείς (πχ οι φοιτητικοί σύλλογοι) δεν δικαιούται να επιβάλλει την «άποψή» του στους άλλους (πχ στο Υπουργείο). Εμείς μπορούμε να μιλάμε και οι άλλοι οφείλουν να κυβερνούν.
Αυτές οι «αυτονόητες δημοκρατικές αρχές» πιέζουν εύλογα κάθε κοινωνικό κίνημα, και φυσικά και την αριστερά, εντός των τοιχών της νομιμοφροσύνης και της τάξης. Η επίκληση τελικά της δυναμικής της αριστεράς, ή ακόμα και του κομμουνισμού, από τους κυβερνώντες τον κόσμο είναι ένα παιχνίδι με τη φωτιά: αφενός γίνεται για να απειλήσει τον «απλό κόσμο» και να νουθετεί την αριστερά και τα κινήματα, αφετέρου πολλαπλασιάζει τα ρήγματα στην αστική ηγεμονία και υποδεικνύει ότι, όντως, υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, ότι ο κομμουνισμός βγήκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και πλανιέται ξάνα πάνω από τη γηρασμένη Ευρώπη. Δεν το λέμε εμείς, ο Πάγκαλος το λέει.
ΝΝ
Ή τουλάχιστον, αυτό θα πιστέψει κάποιος αν ακούσει τον Πάγκαλο, τον Καρατζαφέρη ή τον Παπαχελά. Σήμερα, ο Γιώργος Καρατζαφέρης μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του, μας γύρισε στα χρόνια του Εμφυλίου: «αυτοί που τους κερδίσαμε στα πεδία των μαχών, στη συνέχεια κυβέρνησαν τη χώρα»,
δήλωσε, για να αναπαραγάγει μετά όλη τη γνωστή καφενειακή προπαγάνδα για την «κομμουνιστική αντίληψή στη διακυβέρνηση του κράτους», για τους «κομμουνιστικής αντίληψης εργατοπατέρες που διεκδικούσαν και έπαιρναν προνόμια», τους δημόσιους υπαλλήλους και όλα αυτά τα κακά της κομμουνιστικής μας μοίρας, που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση (απαλάσσοντας έτσι παρεπιπτόντως τη σημερινή κυβέρνηση από κάθε ευθύνη).
Το εμφυλιοπολεμικό παραλήρημα ενός λαϊκιστή ηγέτη της άκρας δεξίας που κάθε τόσο εκτός από τον …Τσε Γκεβάρα οφείλει να αναφέρεται και στους ταγματασφαλίτες προγόνους του, δεν έχει από μόνο του κάποιο πολιτικό ενδιαφέρον. Άλλωστε, ανέκαθεν ο μύθος ότι «μας κυβερνάνε οι αριστεροί και οι συνδικαλιστές» ήταν πυρηνικό στοιχείο της ντόπιας κυρίαρχης ιδεολογίας. Τώρα όμως, το ίδιο πολεμικό, αντικομμουνιστικό κλίμα κυριαρχεί και στις δηλώσεις των επίσημων κυβερνητικών στελεχών. Όχι μόνο ο Πάγκαλος, ο Λοβέρδος και η Διαμαντοπούλου, αλλά και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου έχει αναφερθεί επίσημα στην ανάγκη «αποσοβιετοποίησης» της «τελευταίας σοσιαλιστικής χώρας στην Ευρώπη».
Ούτε και αυτό από μόνο του ωστόσο, είναι κάτι καινούργιο: εδώ και δυο δεκαετίες, ο «κομμουνισμός» εμφανίζεται σαν ένα απομεινάρι του κακού παρελθόντος. Η επίκληση του «φαντάσματός» του γίνεται συνήθως για να συμβάλλει ιδεολογικά στην απονομιμοποίηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, τα οποία μεταφράζονται σε συμπτώματα της «σοβιετοποίησης» που πρέπει να διαλυθούν για να προχωρήσουμε μπροστά.
Εκείνο όμως που έχει αλλάξει τον τελευταίο χρόνο είναι ότι οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης πολιτικής τάξης ανακαλύπτουν πίσω αυτά τα εναπομείναντα «κομμουνιστικά καρκινώματα» όλο και περισσότερους υπερασπιστές. Ο προαιώνιος αντικομμουνιστικός αγώνας εμφανίζεται πια έτσι όλο και λιγότερο ως ο αυτονόητος «κοινός τόπος» όλης της κοινωνίας, όπως ήταν πχ το ’90, και καθίσταται όλο και περισσότερο μια αμφίρροπη μάχη του Καλού με το Κακό. Οι κομμουνιστές βρίσκονται παντού: σοβιέτ βλέπει ο Γιώργος –και συμφωνεί και ο Σπηλιωτόπουλος- στα ΑΕΙ, κομμουνιστικοποίηση στο κράτος καταγγέλλει ο Λοβέρδος, μας κυβερνάν οι ηττημένοι του Γράμου, γενικεύει ο Καρατζαφέρης.
Το φάντασμα του παρελθόντος μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε απειλή για το μέλλον. Η αστική τάξη, ως τέτοια και με συνείδηση του εαυτού της, εμφανίζεται στο προσκήνιο των δημόσιων αντιπαραθέσεων. Όλο και πιο συχνά τα «Νέα» και η «Καθημερινή» κάνουν έκκληση στα «αστικά κόμματα», αποκαλώντας τα μάλιστα πολλές φορές ακριβώς έτσι. Οι εκκλήσεις για «κυβέρνηση εθνικής ενότητας» αφορούν όλο και πιο καθαρά μια κυβέρνηση αστικής ενότητας και διαφύλαξης της τάξης.
Ο πρωτοπόρος Πάγκαλος, ο άνθρωπος που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, πήγε προχθές ένα βήμα παραπέρα: προτιμώ, είπε, μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, αντί «να έρθει κάποιος άλλος (σ.σ. πέρα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ) για τον οποίο τίποτα δεν γνωρίζουμε, πέρα από γενικότητες, και να πει ότι "εγώ θα σας κάνω άλλα ή καλύτερα" και με τη βάση αυτή να ψηφίσουμε, με αποκλειστικό κίνητρο τη δυσαρέσκεια και την πίεση που υπάρχει αυτή τη στιγμή πάνω στην κοινή γνώμη». Αυτός ο «άλλος» του Πάγκαλου, δεν είναι προφανώς ούτε η ΝΔ, αφού στην ίδια πρόταση της προτείνει συγκυβέρνηση, ούτε και ο ήδη συγκυβερνών ΛΑΟΣ. Είναι αυτός που κατ’ εξοχή δεν έχει «πρόγραμμα», δεν εγγυάται δηλαδή μια ομαλή διαχείριση της κοινωνικής και πολιτικής τάξης.
Οι δηλώσεις αυτές είναι χαρακτηριστικές για τα όρια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Δεν έχουν όλες οι ψήφοι την ίδια σημασία: αν ψηφίζει κάποιος ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ το κάνει με υπευθυνότητα και γιατί γνωρίζει με ακρίβεια τι πρόκειται να κάνουν. Αν ψηφίσει «κάποιον άλλον», θα το κάνει γιατί δεν ξέρει, γιατί ξεγελάστηκε από γενικότητες και από ψεύτικες υποσχέσεις, ή λόγω της δυσαρέσκειας και της πίεσης. Αν λοιπόν η ανωριμότητα των ψηφοφόρων αφήνει ανοικτό αυτό το ενδεχόμενο, τα υπεύθυνα κόμματα θα πρέπει να κάνουν ότι μπορούν, πχ να συγκυβερνήσουν, για να αποφύγει ο λαός τις συνέπειες της ανωριμότητάς του.
Η Παγκάλεια λογική θυμίζει την μπρεχτική πρόταση, σύμφωνα με την οποία αν η κυβέρνηση δεν εμπιστεύεται το λαό, μπορεί να τον διαλύσει και να εκλέξει έναν άλλο. Φοβάται λοιπόν στα αλήθεια ο Πάγκαλος ότι μπορεί μια, οποιαδήποτε, αριστερά να κερδίσει τις εκλογές; Άγνωστο: μπορεί απλά να χρησιμοποιεί τον κίνδυνο για να προωθήσει άλλα σενάρια, πχ τη συγκυβέρνηση, και γενικότερα να οξύνει το ένστικτο αυτοσυντήρησης όλης της κυρίαρχης τάξης των πραγμάτων: προσέχετε όλοι γιατί θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα σας πάρουν το γουρούνι σας.
Η πάλη ενάντια στην κομμουνιστική απειλή λοιπόν όλο και οξύνεται.Τολμάμε να προβλέψουμε ότι το επόμενο στάδιο θα είναι η υπεράσπιση της (αστικής) ελευθερίας μας: ήδη, οι δηλώσεις του Πάγκαλου ενέχουν και αυτό το στοιχείο. Αν η πιθανή επικράτηση αυτού του «άλλου» γίνει με βάση την απάτη και την εκμετάλλευση της δυσαρέσκειας, θα πρόκειται ουσιαστικά για μια αντιδημοκρατική επιβολή, ακόμα και αν ψηφιστεί. Άλλο κυβερνητικό στέλεχος μιλούσε πρόσφατα για τον κίνδυνο στροφής της κοινωνίας προς «αυταρχικές λύσεις», τις οποίες πρέπει να αποφύγουμε.
Ταυτόχρονα, σε επιμέρους πεδία κοινωνικής αντιπαράθεσης, όπως τα πανεπιστήμια, προβάλλεται διαρκώς ο μύθος ότι η «αριστερή τρομοκρατία» απαγορεύει τη σιωπηρή πλειοψηφία να εκφράσει τη γνώμη της. Έτσι, ένας καθηγητής πχ μπορεί να ζητά να γίνει μια μαύρη λίστα όσων στηρίζουν τις καταλήψεις, και να πιστεύει ταυτόχρονα ότι όποιος του ασκήσει κριτική για αυτή του τη θέση είναι ένας νέος επίδοξος Πολ Ποτ. Μέσα από τον καθρέπτη της κυρίαρχης ιδεολογίας, κάθε αντιστροφή της πραγματικότητας φαντάζει αυτονόητη.
Η επίκληση της κομμουνιστικής απειλής, είτε γίνεται από κάποιο άγνωστο καθηγητή, είτε από τον Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, επιδιώκει παρόμοια πολιτικά αποτελέσματα. Κάθε θυσία είναι αναγκαία για να υπερασπίσουμε τα υπέρτατο αγαθό: την ελευθερία και τη δημοκρατία μας. Κάθε άλλο ζήτημα είναι δευτερεύον μπροστά στην υπεράσπιση της τάξης και της πατρίδας. Αναγνωρίζεται βέβαια το δικαιώμα σε μια «κόσμια» διαμαρτυρία, αλλά κανείς (πχ οι φοιτητικοί σύλλογοι) δεν δικαιούται να επιβάλλει την «άποψή» του στους άλλους (πχ στο Υπουργείο). Εμείς μπορούμε να μιλάμε και οι άλλοι οφείλουν να κυβερνούν.
Αυτές οι «αυτονόητες δημοκρατικές αρχές» πιέζουν εύλογα κάθε κοινωνικό κίνημα, και φυσικά και την αριστερά, εντός των τοιχών της νομιμοφροσύνης και της τάξης. Η επίκληση τελικά της δυναμικής της αριστεράς, ή ακόμα και του κομμουνισμού, από τους κυβερνώντες τον κόσμο είναι ένα παιχνίδι με τη φωτιά: αφενός γίνεται για να απειλήσει τον «απλό κόσμο» και να νουθετεί την αριστερά και τα κινήματα, αφετέρου πολλαπλασιάζει τα ρήγματα στην αστική ηγεμονία και υποδεικνύει ότι, όντως, υπάρχουν και άλλοι δρόμοι, ότι ο κομμουνισμός βγήκε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και πλανιέται ξάνα πάνω από τη γηρασμένη Ευρώπη. Δεν το λέμε εμείς, ο Πάγκαλος το λέει.
ΝΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου