Σημειωματάριο
Αν θέλετε να μάθετε το μέλλον, μπορείτε πολύ απλά να ρωτήσετε τους μεγαλύτερους, παππούδες, γονείς, θείους, να σας μιλήσουν για την δεκαετία του ’50, τότε που στην Ελλάδα, τη χώρα που υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές από οποιαδήποτε άλλη κατά την διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής, τελείωνε ο Εμφύλιος πόλεμος. Οι μισθοί και η ανεργία που προβλέπουν τα νέα μέτρα που λαμβάνει η Τροϊκανή Κυβέρνηση μας πάνε εκεί και μάλιστα πολύ σύντομα.
«Είμαστε σε πόλεμο» κραυγάζουν οι Κυβερνητικοί στα μικρόφωνα, αλλά νομίζω ότι και αυτό είναι ένα ακόμα από τα ψέματά τους. Διότι ο πόλεμος έγινε και τελείωσε, αγαπητοί μου, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Δεν είναι δικό μας σφάλμα που ζούσαμε αμέριμνοι ενώ σκληρές μάχες διεξάγονταν, καθώς ήταν ένα νέο είδος πολέμου, που όμοιό του η ανθρωπότητα δεν πρέπει να είχε ματαζήσει, αθόρυβου, ύπουλου, αποτελεσματικού. Κι εμείς ηττηθήκαμε ολοσχερώς:
Χάσαμε στο πεδίο των αξιών –μόνοι μας απεμπολήσαμε οράματα και ιδανικά αιώνων για να κερδίσουμε την ευζωία.
Χάσαμε στο πεδίο της ευημερίας –τι να λέμε τώρα; Όλα αποδείχτηκαν φούσκα, οι επιτήδειοι και οι καπάτσοι κάναν την μεγάλη μπάζα εις βάρος της Μεσαίας Τάξης.
Χάσαμε και την εθνική μας ανεξαρτησία, όση τέλος πάντων από αυτή είχαμε –οι νέοι ηγεμόνες καρπαζώνουν δημοσίους εκείνους που εκλέξαμε. Η αποκαλούμενη «Ελληνική Κυβέρνηση» δεν έχει πια ούτε δικαίωμα να συζητά τα μέτρα που αποφασίζουν οι ηγεμόνες, μόνο να τα προσυπογράφουν μπορούν.
Τέλος οι ψευδαισθήσεις λοιπόν: Ο πόλεμος τελείωσε και έχουμε ηττηθεί. Τέλος τα δάκρυα, τέλος και οι λεονταρισμοί. Τέλος, κυρίως, η μπουρδολογία που προσπαθεί να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Όλοι ξέρουμε ότι τα αγαθά που ο μέσος έλληνας θεωρούσε τα τελευταία 30-40 χρόνια λίγο-πολύ δεδομένα (στέγη, τρεχούμενο νερό, ηλεκτροδότηση, θέρμανση το χειμώνα, ένα πιάτο φαγητό κάθε μεσημέρι…), θα είναι πλέον ζητούμενα για πολλούς συμπολίτες μας που μέχρι χτες ήταν μικρομεσαίοι.
Τι μας μένει λοιπόν;
Νομίζω δύο πράγματα:
Η δίψα για εκδίκηση και η δυνατότητα να συμμετέχουμε στο χτίσιμο του αύριο. Αυτά τα δυο είναι το αποκούμπι και η ελπίδα μας. Οι δυο απαραίτητες προϋποθέσει για να μπορέσουμε όσο το δυνατόν πιο συγκροτημένα, σαν κοινωνία, να προχωρήσουμε. Αν η πολιτική μας τάξη, τα ΜΜΕ και οι επιχειρηματίες που την στηρίζουν (αλληλοστηρίζονται δηλαδή) νομίζουν ότι θα ξεφύγουν από τον εφιάλτη που δημιούργησαν με κωμωδίες τύπου «Εξεταστικές των πραγμάτων» και «Προανακριτικές» επιτροπές ή Ειδικά Δικαστήρια σαν αυτά που ανέβασαν από το ’90 και μετά, είναι πολύ γελασμένοι. Ειδικά όταν το σύστημα έχει ραγίσει και ακούγονται όλα αυτά τα ανατριχιαστικά πράγματα για αλλοιωμένα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιαστεί η Ελλάδα σαν Τιτανικός και να οδηγηθεί στην αγκαλιά της Τρόικας.
Και βέβαια πρέπει εμείς, οι απλοί και οι ανώνυμοι, που δεν μοιραζόμαστε την «κοινή» (κοινότατη την ονόμαζε ο Χατζιδάκις) λογική των κάθε είδους επαγγελματιών της εξουσίας, εμείς που αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες των ανθρώπων, των συνανθρώπων μας, και δεν νοιαζόμαστε για τις επιθυμίες των αγορών, να έχουμε κι εμείς, για πρώτη φορά στην ιστορία, αποφασιστικό λογο στην χάραξη του αύριο. Κι αυτό, επειδή δεν πρόκειται κανείς να μας το χαρίσει, πρέπει να το διεκδικήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο.
«Άμα ζήσω θα τους γαμήσω, άμα αποθάνω, θα μου κλάσουνε τον μπούτζον»
Αν θέλετε να μάθετε το μέλλον, μπορείτε πολύ απλά να ρωτήσετε τους μεγαλύτερους, παππούδες, γονείς, θείους, να σας μιλήσουν για την δεκαετία του ’50, τότε που στην Ελλάδα, τη χώρα που υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές από οποιαδήποτε άλλη κατά την διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής, τελείωνε ο Εμφύλιος πόλεμος. Οι μισθοί και η ανεργία που προβλέπουν τα νέα μέτρα που λαμβάνει η Τροϊκανή Κυβέρνηση μας πάνε εκεί και μάλιστα πολύ σύντομα.
«Είμαστε σε πόλεμο» κραυγάζουν οι Κυβερνητικοί στα μικρόφωνα, αλλά νομίζω ότι και αυτό είναι ένα ακόμα από τα ψέματά τους. Διότι ο πόλεμος έγινε και τελείωσε, αγαπητοί μου, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Δεν είναι δικό μας σφάλμα που ζούσαμε αμέριμνοι ενώ σκληρές μάχες διεξάγονταν, καθώς ήταν ένα νέο είδος πολέμου, που όμοιό του η ανθρωπότητα δεν πρέπει να είχε ματαζήσει, αθόρυβου, ύπουλου, αποτελεσματικού. Κι εμείς ηττηθήκαμε ολοσχερώς:
Χάσαμε στο πεδίο των αξιών –μόνοι μας απεμπολήσαμε οράματα και ιδανικά αιώνων για να κερδίσουμε την ευζωία.
Χάσαμε στο πεδίο της ευημερίας –τι να λέμε τώρα; Όλα αποδείχτηκαν φούσκα, οι επιτήδειοι και οι καπάτσοι κάναν την μεγάλη μπάζα εις βάρος της Μεσαίας Τάξης.
Χάσαμε και την εθνική μας ανεξαρτησία, όση τέλος πάντων από αυτή είχαμε –οι νέοι ηγεμόνες καρπαζώνουν δημοσίους εκείνους που εκλέξαμε. Η αποκαλούμενη «Ελληνική Κυβέρνηση» δεν έχει πια ούτε δικαίωμα να συζητά τα μέτρα που αποφασίζουν οι ηγεμόνες, μόνο να τα προσυπογράφουν μπορούν.
Τέλος οι ψευδαισθήσεις λοιπόν: Ο πόλεμος τελείωσε και έχουμε ηττηθεί. Τέλος τα δάκρυα, τέλος και οι λεονταρισμοί. Τέλος, κυρίως, η μπουρδολογία που προσπαθεί να ωραιοποιήσει την κατάσταση. Όλοι ξέρουμε ότι τα αγαθά που ο μέσος έλληνας θεωρούσε τα τελευταία 30-40 χρόνια λίγο-πολύ δεδομένα (στέγη, τρεχούμενο νερό, ηλεκτροδότηση, θέρμανση το χειμώνα, ένα πιάτο φαγητό κάθε μεσημέρι…), θα είναι πλέον ζητούμενα για πολλούς συμπολίτες μας που μέχρι χτες ήταν μικρομεσαίοι.
Τι μας μένει λοιπόν;
Νομίζω δύο πράγματα:
Η δίψα για εκδίκηση και η δυνατότητα να συμμετέχουμε στο χτίσιμο του αύριο. Αυτά τα δυο είναι το αποκούμπι και η ελπίδα μας. Οι δυο απαραίτητες προϋποθέσει για να μπορέσουμε όσο το δυνατόν πιο συγκροτημένα, σαν κοινωνία, να προχωρήσουμε. Αν η πολιτική μας τάξη, τα ΜΜΕ και οι επιχειρηματίες που την στηρίζουν (αλληλοστηρίζονται δηλαδή) νομίζουν ότι θα ξεφύγουν από τον εφιάλτη που δημιούργησαν με κωμωδίες τύπου «Εξεταστικές των πραγμάτων» και «Προανακριτικές» επιτροπές ή Ειδικά Δικαστήρια σαν αυτά που ανέβασαν από το ’90 και μετά, είναι πολύ γελασμένοι. Ειδικά όταν το σύστημα έχει ραγίσει και ακούγονται όλα αυτά τα ανατριχιαστικά πράγματα για αλλοιωμένα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν για να παρουσιαστεί η Ελλάδα σαν Τιτανικός και να οδηγηθεί στην αγκαλιά της Τρόικας.
Και βέβαια πρέπει εμείς, οι απλοί και οι ανώνυμοι, που δεν μοιραζόμαστε την «κοινή» (κοινότατη την ονόμαζε ο Χατζιδάκις) λογική των κάθε είδους επαγγελματιών της εξουσίας, εμείς που αντιλαμβανόμαστε τις ανάγκες των ανθρώπων, των συνανθρώπων μας, και δεν νοιαζόμαστε για τις επιθυμίες των αγορών, να έχουμε κι εμείς, για πρώτη φορά στην ιστορία, αποφασιστικό λογο στην χάραξη του αύριο. Κι αυτό, επειδή δεν πρόκειται κανείς να μας το χαρίσει, πρέπει να το διεκδικήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο.
* * *
Δεν ξέρω, αλλά αυτές τις μέρες βρίσκω παρηγορητικό και εμπνευστικό τον λόγο του Στρατηγού Γεωργίου Καραϊσκάκη:«Άμα ζήσω θα τους γαμήσω, άμα αποθάνω, θα μου κλάσουνε τον μπούτζον»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου