Σταμάτης Γιαννίσης Aixmi.gr
Το μυθιστόρημα “Εκατό χρόνια μοναξιάς” του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες κλείνει με την περιγραφή ενός σαρωτικού ανέμου που εξαφανίζει δια παντός από το πρόσωπο της Γης κάθε ίχνος ύπαρξης του τόπου και των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Σύμφωνα με την αφήγηση του συγγραφέα, τέτοιο είναι το πεπρωμένο κάθε κοινωνίας που αποφασίζει να παραμείνει εγκλωβισμένη στο δικό της χωροχρόνο και την νοσηρή της αυταρέσκεια. Και να ζήσει για όσο αντέξει στη δική της ιδιότυπη “μοναξιά”.
Η αλληγορία της διήγησης του Μάρκες γίνεται όλο και πιο επίκαιρη, καθώς μέρα με τη μέρα ο άνεμος που σαρώνει όλα εκείνα που εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας αναγνωρίζουμε ως μοναδικό τρόπο ζωής, γίνεται όλο και πιο δυνατός. Τόσο που μετά βίας πια μπορείς να σταθείς στα πόδια σου.
Ο κακός αυτός άνεμος έρχεται πια από παντού για να σβήσει από την ιστορία αυτό τον τρόπο ζωής, που πεισματικά αγνοούσε τις εκτρωματικές του ατέλειες και αδιαφορούσε για οτιδήποτε δεν άγγιζε σε προσωπικό επίπεδο οποιονδήποτε τον ακολουθούσε.
Ακόμη και στις περιπτώσεις που γινόμασταν θύματα της σαθρότητάς του, η διαμαρτυρία μας, η αντίδρασή μας, έφτανε μέχρι το σημείο που ξεπερνούσαμε το προσωπικό μας πρόβλημα.
Στηλιτεύαμε, ας πούμε, το σύστημα Υγείας γιατί οι γιατροί θέλανε φακελάκι όσο ήμασταν στο νοσοκομείο, αλλά μόλις γινόμασταν καλά πηγαίναμε κατ’ ευθείαν να το γιορτάσουμε στα μπουζούκια χωρίς, φυσικά, να ζητήσουμε απόδειξη.
Βγαίναμε στούς δρόμους ως αδιόριστοι, αλλά μόλις μας διορίζανε γινόμασταν οι πρώτοι που τους ενοχλούσαν εκείνοι που συνέχιζαν να βγαίνουν στους δρόμους.
Νομίζαμε ότι το κράτος είναι δέντρο που στα κλαδιά του φυτρώνουν λεφτά και πως αρκούσε να κάτσεις στον ίσκιο του για να πέσουν στο κεφάλι σου, πρώτα τα χιλιάρικα –μετά τα ευρώ, σαν το μήλο στο κεφάλι του Νεύτωνα.
Από την άλλη, ήταν το ίδιο κράτος που, ακόμη κι αν δουλεύαμε γι’ αυτό, ή εκείνο δούλευε για τα δικά μας “προσωπικά» συμφέροντα, στην κάθε δοσοληψία μαζί του το χαρακτηρίζαμε “μπουρδέλο”…
Ζητούσαμε όλο και περισσότερα από αυτά που είχαμε, ίσως γιατί κάπου βαθιά μέσα μας είχαμε ριζωμένη την πεποίθηση ότι δεν ζούμε με δανεικά, αλλά εισπράττουμε αυτά που μας χρωστάνε! Για το Έπος του ’40, την αντίσταση στον Άξονα, τις ναζιστικές θηριωδίες, τη συμφωνία της Γιάλτας, που αν την ξέραμε δεν θα μπλέκαμε σε ένα τόσο αιματηρό εμφύλιο, και φυσικά την αμερικανόφερτη χούντα που μας στέρησε τις δημοκρατικές μας ελευθερίες.
Με αυτή τη νοοτροπία χτίσαμε σιγά –σιγά τη μοναδικότητα της μεταπολεμικής, μετεμφυλιακής και μεταχουντικής κοινωνίας μας. Και μαζί με την “εθνική μας μοναδικότητα” καλλιεργήσαμε ταυτόχρονα και την “εθνική μας μοναξιά”, την οποία ανελλιπώς μάλιστα υμνήσαμε στα μπουζούκια, εκθειάσαμε από τους άμβωνες των εκκλησιών και εξυψώσαμε από το βήμα της Βουλής.
Ακόμη και τώρα, την ύστατη ώρα αυτή την… φιλοσοφία της “εθνικής μοναξιάς” αρνείται να εγκαταλείψει η κυβέρνηση, κάνοντας ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, ελπίζοντας να ξεγελάσει τον άνεμο που σαρώνει τα πάντα. Αρνείται να την εγκαταλείψει και η αξιωματική αντιπολίτευση εν γνώσει του ότι απλά “υπόσχεται” πως ο άνεμος θα σταματήσει να φυσάει, αρκεί να της δοθεί η ευκαιρία να κλείσει την… πόρτα. Αρνείται να την εγκαταλείψει και η Αριστερά έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα μείνουν χαλάσματα για να μπορέσει να ξαναχτίσει την κοινωνία από την αρχή… Αλλά, αν δεν την εγκαταλείψουμε όλοι μαζί, δυστυχώς δεν θα μείνει τίποτα…
http://twitter.com/STAMGIANNISIS
Το μυθιστόρημα “Εκατό χρόνια μοναξιάς” του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες κλείνει με την περιγραφή ενός σαρωτικού ανέμου που εξαφανίζει δια παντός από το πρόσωπο της Γης κάθε ίχνος ύπαρξης του τόπου και των πρωταγωνιστών της ιστορίας. Σύμφωνα με την αφήγηση του συγγραφέα, τέτοιο είναι το πεπρωμένο κάθε κοινωνίας που αποφασίζει να παραμείνει εγκλωβισμένη στο δικό της χωροχρόνο και την νοσηρή της αυταρέσκεια. Και να ζήσει για όσο αντέξει στη δική της ιδιότυπη “μοναξιά”.
Η αλληγορία της διήγησης του Μάρκες γίνεται όλο και πιο επίκαιρη, καθώς μέρα με τη μέρα ο άνεμος που σαρώνει όλα εκείνα που εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας αναγνωρίζουμε ως μοναδικό τρόπο ζωής, γίνεται όλο και πιο δυνατός. Τόσο που μετά βίας πια μπορείς να σταθείς στα πόδια σου.
Ο κακός αυτός άνεμος έρχεται πια από παντού για να σβήσει από την ιστορία αυτό τον τρόπο ζωής, που πεισματικά αγνοούσε τις εκτρωματικές του ατέλειες και αδιαφορούσε για οτιδήποτε δεν άγγιζε σε προσωπικό επίπεδο οποιονδήποτε τον ακολουθούσε.
Ακόμη και στις περιπτώσεις που γινόμασταν θύματα της σαθρότητάς του, η διαμαρτυρία μας, η αντίδρασή μας, έφτανε μέχρι το σημείο που ξεπερνούσαμε το προσωπικό μας πρόβλημα.
Στηλιτεύαμε, ας πούμε, το σύστημα Υγείας γιατί οι γιατροί θέλανε φακελάκι όσο ήμασταν στο νοσοκομείο, αλλά μόλις γινόμασταν καλά πηγαίναμε κατ’ ευθείαν να το γιορτάσουμε στα μπουζούκια χωρίς, φυσικά, να ζητήσουμε απόδειξη.
Βγαίναμε στούς δρόμους ως αδιόριστοι, αλλά μόλις μας διορίζανε γινόμασταν οι πρώτοι που τους ενοχλούσαν εκείνοι που συνέχιζαν να βγαίνουν στους δρόμους.
Νομίζαμε ότι το κράτος είναι δέντρο που στα κλαδιά του φυτρώνουν λεφτά και πως αρκούσε να κάτσεις στον ίσκιο του για να πέσουν στο κεφάλι σου, πρώτα τα χιλιάρικα –μετά τα ευρώ, σαν το μήλο στο κεφάλι του Νεύτωνα.
Από την άλλη, ήταν το ίδιο κράτος που, ακόμη κι αν δουλεύαμε γι’ αυτό, ή εκείνο δούλευε για τα δικά μας “προσωπικά» συμφέροντα, στην κάθε δοσοληψία μαζί του το χαρακτηρίζαμε “μπουρδέλο”…
Ζητούσαμε όλο και περισσότερα από αυτά που είχαμε, ίσως γιατί κάπου βαθιά μέσα μας είχαμε ριζωμένη την πεποίθηση ότι δεν ζούμε με δανεικά, αλλά εισπράττουμε αυτά που μας χρωστάνε! Για το Έπος του ’40, την αντίσταση στον Άξονα, τις ναζιστικές θηριωδίες, τη συμφωνία της Γιάλτας, που αν την ξέραμε δεν θα μπλέκαμε σε ένα τόσο αιματηρό εμφύλιο, και φυσικά την αμερικανόφερτη χούντα που μας στέρησε τις δημοκρατικές μας ελευθερίες.
Με αυτή τη νοοτροπία χτίσαμε σιγά –σιγά τη μοναδικότητα της μεταπολεμικής, μετεμφυλιακής και μεταχουντικής κοινωνίας μας. Και μαζί με την “εθνική μας μοναδικότητα” καλλιεργήσαμε ταυτόχρονα και την “εθνική μας μοναξιά”, την οποία ανελλιπώς μάλιστα υμνήσαμε στα μπουζούκια, εκθειάσαμε από τους άμβωνες των εκκλησιών και εξυψώσαμε από το βήμα της Βουλής.
Ακόμη και τώρα, την ύστατη ώρα αυτή την… φιλοσοφία της “εθνικής μοναξιάς” αρνείται να εγκαταλείψει η κυβέρνηση, κάνοντας ένα βήμα μπρος και δύο πίσω, ελπίζοντας να ξεγελάσει τον άνεμο που σαρώνει τα πάντα. Αρνείται να την εγκαταλείψει και η αξιωματική αντιπολίτευση εν γνώσει του ότι απλά “υπόσχεται” πως ο άνεμος θα σταματήσει να φυσάει, αρκεί να της δοθεί η ευκαιρία να κλείσει την… πόρτα. Αρνείται να την εγκαταλείψει και η Αριστερά έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα μείνουν χαλάσματα για να μπορέσει να ξαναχτίσει την κοινωνία από την αρχή… Αλλά, αν δεν την εγκαταλείψουμε όλοι μαζί, δυστυχώς δεν θα μείνει τίποτα…
http://twitter.com/STAMGIANNISIS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου