Τα παιδιά...

Τα ΝΕΑ...

Του Ρούσου Βραννά

Τα παιδιά...

... της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς στις ΗΠΑ έμαθαν το πραγματικό όνομά τους: η «ουδέτερη γενιά», παιδιά που ζουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και το έμαθαν δύσκολα και επίπονα με την οικονομική κρίση, στη διάρκεια των σπουδών τους ή αναζητώντας δουλειά έπειτα από αυτές. Τους έλεγαν περιμένετε λίγο, η οικονομία σύντομα θα συνέλθει, η ζωή θα επιστρέψει στο φυσιολογικό και θα ξεπληρώσετε τα φοιτητικά δάνειά σας, ώστε να υποσχεθείτε
κι εσείς στα παιδιά σας μια ζωή καλύτερη από τη δική σας.

Οι φοιτητές...

... εξακολούθησαν έτσι να συσσωρεύουν χρέη. Στο μεταξύ, τα δίδακτρα έφταναν σε δυσθεώρητα ύψη: στα πιο περίοπτα πανεπιστήμια στα 120.000 - 150.000 δολάρια, ενώ στα πιο «προσιτά» δημόσια πανεπιστήμια πάνω από 60.000 δολάρια για τέσσερα χρόνια σπουδών. Είναι μια επένδυση για το μέλλον, τους έλεγαν. Οταν η οικονομική μηχανή ξαναπάρει μπροστά, θα βρεθείτε στην πρωτοπορία. Σήμερα πια οι φοιτητές ξέρουν καλά πως αυτές οι «επενδύσεις» στα φοιτητικά δάνεια δεν διέφεραν σε τίποτα από τα καταναλωτικά δάνεια. Θα τους έρχεται κάθε μήνα ο λογαριασμός για τα επόμενα 15-20 χρόνια. Ενας απόφοιτος πανεπιστημίου που εργάζεται στο Μανχάταν και αμείβεται με 75.000 δολάρια τον χρόνο, φέρνει στο σπίτι καθαρά 4.000 δολάρια τον μήνα (χωρίς να βάζει τίποτα στην άκρη για τη σύνταξή του). Αν αφαιρεθεί από αυτό το μηνιάτικο ένα μέσο ενοίκιο 1.350 δολαρίων, συν 1.300 δολάρια για τη δόση του φοιτητικού δανείου, το διαθέσιμο εισόδημα που του απομένει δεν ξεπερνά τα 1.350 δολάρια. Ετσι ζει σήμερα η «ουδέτερη γενιά». «Οι λογαριασμοί μαζεύονται σωρό και ακόμη και όσοι από εμάς είχαμε την τύχη να βρούμε δουλειά, ανησυχούμε πως τα χρέη από τα δάνεια που υπογράψαμε όταν ήμασταν 18 ετών θα μας κυνηγούν για πολύ περισσότερα χρόνια από όσα υπολογίζαμε», λέει ο Κρις Μούρμαν, 24 ετών, παιδί και αυτός της «ουδέτερης γενιάς». «Ενα αίσθημα απογοήτευσης μάς βαραίνει. Και επειδή ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που στηρίζεται στην ανάπτυξη και την αισιοδοξία για το μέλλον, αυτό το αίσθημα καταστρέφει την οικονομική και την ψυχολογική μας υγεία».

Μια συζήτηση...

... για τα χρέη της χώρας συνήθως καταλήγει με την τετριμμένη φράση «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική», συνεχίζει ο νεαρός Κρις, μολονότι οι πολιτικές αποφάσεις επηρεάζουν σήμερα το οικονομικό μας μέλλον περισσότερο από όσο το επηρέαζαν στα χρόνια των γονέων μας. Και αναρωτιέται τι θα είναι άραγε εκείνο που θα σπάσει την απάθεια των συνομήλικών του, οι οποίοι επιμένουν στην απατηλή αισιοδοξία πως αυτό που ζουν σήμερα είναι κάτι περαστικό.

Η μέρα...

... που θα αντιληφθούν όλοι πως οι καλύτερες μέρες αργούν δεν έχει έρθει ακόμη, ενώ τα χρέη εξακολουθούν να τους χτυπούν την πόρτα. «Αν η γενιά μας δεν τα καταφέρει καλύτερα από τους γονείς μας», λέει ο Κρις, «αναρωτιέμαι τι θα έχουμε να πούμε εμείς αύριο στα δικά μας παιδιά».