του Θ. Μαρουλιάδη, alterthess ...
Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη άνοδο του στην εξουσία και δύο χρόνια μετά την εκλογική νίκη – περίπου ένα θρίαμβο – του 2009, ο κύκλος του ΠΑΣΟΚ δείχνει πως πολύ σύντομα θα κλείσει. Όπως πολύ σωστά προέβλεψε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, μιλώντας από το βήμα της Βουλής, επόμενη μέρα για το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει. Αυτό φαίνεται παντού, στο υπουργικό συμβούλιο, στην κοινοβουλευτική ομάδα, σε ότι έχει απομείνει από τον κομματικό μηχανισμό, στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και κυρίως στους δρόμους και στις γειτονιές. Το ΠΑΣΟΚ φεύγει, όμως οι πασόκοι μένουν και παραμένουν πολλοί. Πολλοί, αλλά όχι μαζί.
Στην πλευρά της πολιτικής ελίτ του κόμματος οι φυγόκεντρες τάσεις είναι πλέον ορατές δια γυμνού οφθαλμού. Πολύ πριν βγει στο διαδίκτυο το δήθεν μανιφέστο των “τριών” – Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Λοβέρδος – στη βάση του ΠΑΣΟΚ συζητιόταν ανοιχτά το ενδεχόμενο κάποιοι επαγγελματίες υπουργοί να κινηθούν προς την κατεύθυνση της συγκρότησης ενός νεοφιλελεύθερου ρεύματος με στόχο τη συμμετοχή σε μία κυβέρνηση, σχηματικά, ενωμένης δεξιάς, που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα των από τα πάνω θυσιάζοντας - αν χρειαστεί, που θα χρειαστεί με τα σημερινά δεδομένα – το παρόν και το μέλλον όλων των από τα κάτω. Σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται και η πολιτική κίνηση του πρώην υπουργού Γιώργου Φλωρίδη και των διάφορων απίθανων και ανύπαρκτων που τον ακολουθούν. Ο πλέον συγγενικός χώρος, πολιτικά, με αυτό το ρεύμα είναι η Δημοκρατική Συμμαχία – του 2% - της Ντόρας Μπακογιάννη, αλλά και η ομάδα των “φιλελευθέρων” στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας (Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, Δένδιας). Στο οικονομικό πεδίο φαίνεται πως θα έχει – ή ήδη έχει – την αμέριστη στήριξη του ντόπιου κεφαλαίου και της διαπλοκής. Στη Θεσσαλονίκη η κίνηση των “τριών” δεν έτυχε κάποιας ιδιαίτερης υποδοχής, παρόλα αυτά φαίνεται πως γίνονται προσπάθειες να στηθεί ένας μηχανισμός, πρωτοβουλία που έχει αναλάβει η Διαμαντοπούλου πριν ακόμα τα βρει με τον άσπονδο φίλο της, τον Λοβέρδο και πριν στείλει ο Παπανδρέου στην παρέα τον Ραγκούση. Ο αναχωρητής Παπανδρέου προφανώς και βρίσκεται κοντά ή και πίσω από την κίνηση των “τριών”, οπότε μάλλον ο πυρήνας αυτών που τον στήριξαν στη Θεσσαλονίκη στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 θα βρεθεί – ή ήδη βρίσκεται - στο πλάι της Διαμαντοπούλου.
Η κατάσταση του Βενιζέλου μοιάζει με αυτή ενός κλινικά νεκρού. Βέβαια αν και νεκρός περπατάει – μιλάμε δηλαδή για ένα πολιτικό ζόμπι – και μπορεί να διεκδικήσει τη στήριξη και του ντόπιου κεφαλαίου και της διαπλοκής, αλλά και ενός κομματιού της βάσης του ΠΑΣΟΚ που σε αυτή τη φάση τα έχει εντελώς χαμένα και προς το παρόν δεν κατανοεί πως πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει με τον Μπένυ να βρίσκεται στην πρώτη – αλλά ούτε στην τελευταία – γραμμή. Στη Θεσσαλονίκη ο Βενιζέλος, ως επαγγελματίας υπουργός, διαθέτει έναν αρκετά ισχυρό μηχανισμό – αλλά και την «αγία» επιχειρηματική οικογένεια της πόλης – όμως ο μεγαλύτερος όγκος των υποστηρικτών του στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 φαίνεται πως τον έχει εγκαταλείψει. Καθώς τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει ένα come back του Μπένυ στο πεδίο του ανταγωνισμού με την κίνηση των “τριών” και κυρίως με τη Διαμαντοπούλου. Μιλάμε δηλαδή για μία πιθανή αναμέτρηση που θα αφορά το ποιος ή το ποια θα ηγηθεί του νεοφιλελεύθερου, προερχόμενου από το ΠΑΣΟΚ, ρεύματος στις συζητήσεις και στο μοίρασμα των υπουργείων σε μία κυβέρνηση ενωμένης δεξιάς. Όσον αφορά την πολιτική γειτονιά του Μπένυ, ο Βενιζέλος βρίσκεται κοντά τόσο στη Ντόρα, όσο όμως και στον Φώτη Κουβέλη και στο στενό ηγετικό πυρήνα της Δημοκρατικής Αριστεράς… που όμως δυνάμεις της – το ρεύμα της “αυτογνωσίας” - λατρεύουν τη Διαμαντοπούλου.
Ας πούμε πιο “αριστερά” – θα πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει – κινείται μία ομάδα άλλων επαγγελματιών υπουργών (Ρέππας, Σκανδαλίδης, Παπουτσής) που κοιτάζεται στον καθρέφτη και νομίζει πως βλέπει τους κληρονόμους του Ανδρέα Παπανδρέου. Αν και ο κόσμος, του ΠΑΣΟΚ, σε γενικές γραμμές τους φτύνει, αυτοί νομίζουν πως βρέχει και πιστεύουν ότι μπορούν να εκφράσουν το “κοινωνικό” κομμάτι του κόμματος. Γι’ αυτό και προσπαθούν να προσεταιριστούν την Κατσέλη – και τον Γεράσιμο – αλλά και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ (τότε που λεφτά υπήρχαν και ο σοσιαλισμός θα τσάκιζε τα πρέκια της βαρβαρότητας) το οποίο συνέγραψαν η Κατσέλη μαζί με τον Γεράσιμο. Σε αυτό το παρεάκι είναι πολύ πιθανόν να εμφανιστεί, αύριο – μεθαύριο, κανένας Λαλιώτης, οι “γεννηματικοί”, όπως ο Παπαϊωάννου, αλλά ίσως ακόμα και τα ορφανά του εκσυγχρονισμού, που μέχρι τώρα έχουν κρατήσει μία αξιοπερίεργη στάση και προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα αινιγματικό ρεύμα και να δώσουν ένα νέο περιεχόμενο στην έννοια της προοδευτικής διακυβέρνησης. Στη Θεσσαλονίκη φαίνεται πως φλερτάρουν με τον Καστανίδη και με τον μηχανισμό του, κάτι που σημαίνει πως η κατάσταση σε αυτή την πλευρά μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα σουρεαλιστική, αν μάλιστα μπει σε αυτήν και η Αριστερή Πρωτοβουλία του Παναγιωτακόπουλου.
Πέρα από την ελίτ του ΠΑΣΟΚ και τους μηχανισμούς της, υπάρχει και μία βάση που βράζει – άλλοτε στο ζουμί της, άλλοτε στους δρόμους – και μοιάζει έτοιμη να κάνει το μεγάλο βήμα που θα ξεπεράσει τη φθορά. Μοιάζει όμως και ανέτοιμη να το κάνει χωρίς να υπάρχει η προϋπόθεση του συγκροτημένου βήματος. Αυτήν την προϋπόθεση προσπαθεί να δημιουργήσει ο Κοτζιάς, που έχει πείσει έναν αριθμό κινήσεων και “επώνυμων” που προέρχονται – αλλά έχουν αποχωρήσει σε διάφορες φάσεις – από το ΠΑΣΟΚ να κάτσουν σε ένα κοινό τραπέζι και να συζητήσουν για το πώς μπορεί να γίνει αυτό το βήμα. Αυτή η κατάσταση φλερτάρει με την Αριστερά και δείχνει να αποδέχεται ως βάση για συζήτηση την απόφαση της τελευταίας πανελλαδικής του ΣΥΡΙΖΑ. Από το καλοκαίρι και έπειτα το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να κερδίσει πιθανότητες σε σχέση με αυτό της δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα που θα δοκιμάσει την αυτόνομη κάθοδο στις επόμενες εθνικές εκλογές. Αυτή η κατάσταση μέχρι τώρα κινείται σε επίπεδο επιτελείων, αν και έχει δοκιμαστεί – σχετικά πετυχημένα – και σε ανοιχτές εκδηλώσεις, όπου όμως η σύνθεση του κόσμου ήταν «ό,τι να ναι». Στη Θεσσαλονίκη αυτό το ρεύμα κινείται σε γενικές γραμμές υπογείως, καθώς κάποιοι μπαινοβγαίνουν στην Αριστερή Πρωτοβουλία, άλλοι βλέπουν προς την πλευρά της Δημοκρατικής Αριστεράς και οι περισσότεροι – ακόμα και πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ – περιμένουν ένα «γεγονός» για να εκδηλωθούν.
Στην πλευρά της πολιτικής ελίτ του κόμματος οι φυγόκεντρες τάσεις είναι πλέον ορατές δια γυμνού οφθαλμού. Πολύ πριν βγει στο διαδίκτυο το δήθεν μανιφέστο των “τριών” – Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Λοβέρδος – στη βάση του ΠΑΣΟΚ συζητιόταν ανοιχτά το ενδεχόμενο κάποιοι επαγγελματίες υπουργοί να κινηθούν προς την κατεύθυνση της συγκρότησης ενός νεοφιλελεύθερου ρεύματος με στόχο τη συμμετοχή σε μία κυβέρνηση, σχηματικά, ενωμένης δεξιάς, που θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα των από τα πάνω θυσιάζοντας - αν χρειαστεί, που θα χρειαστεί με τα σημερινά δεδομένα – το παρόν και το μέλλον όλων των από τα κάτω. Σε αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται και η πολιτική κίνηση του πρώην υπουργού Γιώργου Φλωρίδη και των διάφορων απίθανων και ανύπαρκτων που τον ακολουθούν. Ο πλέον συγγενικός χώρος, πολιτικά, με αυτό το ρεύμα είναι η Δημοκρατική Συμμαχία – του 2% - της Ντόρας Μπακογιάννη, αλλά και η ομάδα των “φιλελευθέρων” στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας (Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, Δένδιας). Στο οικονομικό πεδίο φαίνεται πως θα έχει – ή ήδη έχει – την αμέριστη στήριξη του ντόπιου κεφαλαίου και της διαπλοκής. Στη Θεσσαλονίκη η κίνηση των “τριών” δεν έτυχε κάποιας ιδιαίτερης υποδοχής, παρόλα αυτά φαίνεται πως γίνονται προσπάθειες να στηθεί ένας μηχανισμός, πρωτοβουλία που έχει αναλάβει η Διαμαντοπούλου πριν ακόμα τα βρει με τον άσπονδο φίλο της, τον Λοβέρδο και πριν στείλει ο Παπανδρέου στην παρέα τον Ραγκούση. Ο αναχωρητής Παπανδρέου προφανώς και βρίσκεται κοντά ή και πίσω από την κίνηση των “τριών”, οπότε μάλλον ο πυρήνας αυτών που τον στήριξαν στη Θεσσαλονίκη στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 θα βρεθεί – ή ήδη βρίσκεται - στο πλάι της Διαμαντοπούλου.
Η κατάσταση του Βενιζέλου μοιάζει με αυτή ενός κλινικά νεκρού. Βέβαια αν και νεκρός περπατάει – μιλάμε δηλαδή για ένα πολιτικό ζόμπι – και μπορεί να διεκδικήσει τη στήριξη και του ντόπιου κεφαλαίου και της διαπλοκής, αλλά και ενός κομματιού της βάσης του ΠΑΣΟΚ που σε αυτή τη φάση τα έχει εντελώς χαμένα και προς το παρόν δεν κατανοεί πως πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει με τον Μπένυ να βρίσκεται στην πρώτη – αλλά ούτε στην τελευταία – γραμμή. Στη Θεσσαλονίκη ο Βενιζέλος, ως επαγγελματίας υπουργός, διαθέτει έναν αρκετά ισχυρό μηχανισμό – αλλά και την «αγία» επιχειρηματική οικογένεια της πόλης – όμως ο μεγαλύτερος όγκος των υποστηρικτών του στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 φαίνεται πως τον έχει εγκαταλείψει. Καθώς τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει ένα come back του Μπένυ στο πεδίο του ανταγωνισμού με την κίνηση των “τριών” και κυρίως με τη Διαμαντοπούλου. Μιλάμε δηλαδή για μία πιθανή αναμέτρηση που θα αφορά το ποιος ή το ποια θα ηγηθεί του νεοφιλελεύθερου, προερχόμενου από το ΠΑΣΟΚ, ρεύματος στις συζητήσεις και στο μοίρασμα των υπουργείων σε μία κυβέρνηση ενωμένης δεξιάς. Όσον αφορά την πολιτική γειτονιά του Μπένυ, ο Βενιζέλος βρίσκεται κοντά τόσο στη Ντόρα, όσο όμως και στον Φώτη Κουβέλη και στο στενό ηγετικό πυρήνα της Δημοκρατικής Αριστεράς… που όμως δυνάμεις της – το ρεύμα της “αυτογνωσίας” - λατρεύουν τη Διαμαντοπούλου.
Ας πούμε πιο “αριστερά” – θα πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει – κινείται μία ομάδα άλλων επαγγελματιών υπουργών (Ρέππας, Σκανδαλίδης, Παπουτσής) που κοιτάζεται στον καθρέφτη και νομίζει πως βλέπει τους κληρονόμους του Ανδρέα Παπανδρέου. Αν και ο κόσμος, του ΠΑΣΟΚ, σε γενικές γραμμές τους φτύνει, αυτοί νομίζουν πως βρέχει και πιστεύουν ότι μπορούν να εκφράσουν το “κοινωνικό” κομμάτι του κόμματος. Γι’ αυτό και προσπαθούν να προσεταιριστούν την Κατσέλη – και τον Γεράσιμο – αλλά και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ (τότε που λεφτά υπήρχαν και ο σοσιαλισμός θα τσάκιζε τα πρέκια της βαρβαρότητας) το οποίο συνέγραψαν η Κατσέλη μαζί με τον Γεράσιμο. Σε αυτό το παρεάκι είναι πολύ πιθανόν να εμφανιστεί, αύριο – μεθαύριο, κανένας Λαλιώτης, οι “γεννηματικοί”, όπως ο Παπαϊωάννου, αλλά ίσως ακόμα και τα ορφανά του εκσυγχρονισμού, που μέχρι τώρα έχουν κρατήσει μία αξιοπερίεργη στάση και προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα αινιγματικό ρεύμα και να δώσουν ένα νέο περιεχόμενο στην έννοια της προοδευτικής διακυβέρνησης. Στη Θεσσαλονίκη φαίνεται πως φλερτάρουν με τον Καστανίδη και με τον μηχανισμό του, κάτι που σημαίνει πως η κατάσταση σε αυτή την πλευρά μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα σουρεαλιστική, αν μάλιστα μπει σε αυτήν και η Αριστερή Πρωτοβουλία του Παναγιωτακόπουλου.
Πέρα από την ελίτ του ΠΑΣΟΚ και τους μηχανισμούς της, υπάρχει και μία βάση που βράζει – άλλοτε στο ζουμί της, άλλοτε στους δρόμους – και μοιάζει έτοιμη να κάνει το μεγάλο βήμα που θα ξεπεράσει τη φθορά. Μοιάζει όμως και ανέτοιμη να το κάνει χωρίς να υπάρχει η προϋπόθεση του συγκροτημένου βήματος. Αυτήν την προϋπόθεση προσπαθεί να δημιουργήσει ο Κοτζιάς, που έχει πείσει έναν αριθμό κινήσεων και “επώνυμων” που προέρχονται – αλλά έχουν αποχωρήσει σε διάφορες φάσεις – από το ΠΑΣΟΚ να κάτσουν σε ένα κοινό τραπέζι και να συζητήσουν για το πώς μπορεί να γίνει αυτό το βήμα. Αυτή η κατάσταση φλερτάρει με την Αριστερά και δείχνει να αποδέχεται ως βάση για συζήτηση την απόφαση της τελευταίας πανελλαδικής του ΣΥΡΙΖΑ. Από το καλοκαίρι και έπειτα το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να κερδίσει πιθανότητες σε σχέση με αυτό της δημιουργίας νέου πολιτικού φορέα που θα δοκιμάσει την αυτόνομη κάθοδο στις επόμενες εθνικές εκλογές. Αυτή η κατάσταση μέχρι τώρα κινείται σε επίπεδο επιτελείων, αν και έχει δοκιμαστεί – σχετικά πετυχημένα – και σε ανοιχτές εκδηλώσεις, όπου όμως η σύνθεση του κόσμου ήταν «ό,τι να ναι». Στη Θεσσαλονίκη αυτό το ρεύμα κινείται σε γενικές γραμμές υπογείως, καθώς κάποιοι μπαινοβγαίνουν στην Αριστερή Πρωτοβουλία, άλλοι βλέπουν προς την πλευρά της Δημοκρατικής Αριστεράς και οι περισσότεροι – ακόμα και πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ – περιμένουν ένα «γεγονός» για να εκδηλωθούν.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου