''Εχθρός εις την πόλιν. Έλληνες στα όπλα''

Σταυρούλα Κεντιέ, Mediasoup...

Πατρίδα μου,

Δες η ειρωνεία της κρίσης πού σε φέρνει 71 χρόνια αφότου χόρτασε το χώμα σου με αίμα για να ελευθερωθείς. Τότε που τα μεγάφωνα μιλούσαν για τον “εχθρό εις την πόλιν” και τους “Έλληνες εις τα όπλα”. Ο εχθρός σου σήμερα είναι ο “σωτήρας” σου και οι Έλληνες δεν έχουν όπλα, δεν έχουν λόγο, δεν έχουν πυγμή.

Το περίμενες;

Δε μου αρέσουν πια οι αναδρομές στο παρελθόν. Με θλίβουν. Βρίσκω μάταιο κάθε ταξίδι σε προηγούμενη δεκαετία που μοιάζει καλύτερη και πιο ελπιδοφόρα από την τωρινή.

Την ίδια ώρα βρίσκω μάταιο κάθε σχέδιο για το μέλλον, γιατί δεν υπάρχει Ευρωπαίος που να μη γελά... Μαζί σου και μαζί μου. Τα διεθνή ΜΜΕ μάς διαπόμπευαν για μέρες κάθε φορά που σηκωνόμασταν από τους καναπέδες και στηνόμασταν μπροστά στη Βουλή ζητώντας τη μεγάλη αλλαγή. Δεν πιστεύω όμως σε θαύματα. Δεν πιστεύω και σε Αυτούς. Τι κάνουμε μόνοι μας;

Η φετινή επέτειος της 28ης Οκτωβρίου θα είναι πράγματι διαφορετική από κάθε άλλη φορά. Να είσαι βέβαιη. Δεν θα παρελάσουν τα περήφανα νιάτα σου, αλλά όλοι αυτοί οι μεταλλαγμένοι πολίτες από τα χημικά των τρομοκρατών, από τα “λιπάσματα” των μιλημένων τεχνοκρατών, όλων εκείνων που έριξαν το δηλητηριασμένο “τυράκι” και εμείς τσιμπήσαμε, γιατί ψάχναμε έναν νέο ουρανό να στεγάσει τα όνειρά μας. Θα παρελάσουν οι άνεργοι, οι έφεδροι, οι απολυμένοι, οι άποροι, οι άστεγοι. Οι μαθητές ενός άρρωστου εκπαιδευτικού συστήματος, οι δυνάμεις ενός στρατού σε εμμηνόπαυση, οι συνταξιούχοι των άδειων Ταμείων.

Εμένα, μου μυρίζει μπαρούτι...

Και ας μαθαίνουμε να ζούμε αλλιώς. Βουτηγμένοι στην αγανάκτηση, ξεχειλίζουμε από οργή, πνιγόμαστε από τα χρέη, και συνεχίζουμε σιωπηλοί τον κατήφορο της χρεοκοπίας. Ο αρχηγός σου, πατρίδα μου, διαπραγματεύεται τις αντοχές σου σε ένα ευρωπαϊκό θυσιαστήριο.

Μας ρώτησες βρε Γιώργο;

Το πρόβλημά με αυτόν είναι ότι (δεν) είναι ρατσιστής. Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ, Κίνα, όλοι οι καλοί χωράνε στην πολυεθνική οικονομία που ονειρεύεται. Αλλά δε γουστάρει τους Έλληνες. Γι' αυτό και δεν τους ακούει. Για την ακρίβεια δεν τους βλέπει καν. Χιλιάδες να είναι μπροστά του και να φωνάζουν ΟΧΙ, εκείνος, σαν να φορά παρωπίδες και να έχει κλείσει τα αυτιά του, συνεχίζει την καταστροφική του πολιτική – πάντα – με πρόγραμμα: Με πολλά ραντεβού, τηλεφωνικές συνομιλίες, τηλεδιασκέψεις, σκέψεις...σκέψεις...σκέψεις... για “κούρεμα”, μέτρα, φόρους, μυστικές συμπαιγνίες σε βάρος σου! Στη συνέχεια επισκέπτεται τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να λάβει το συγχωροχάρτι... Λες και όποιος μπαίνει στο Προεδρικό, παίρνει άφεση αμαρτιών. Βγαίνει από την πόρτα χαμογελαστός και επικίνδυνα ήρεμος να κάνει γενικόλογες δηλώσεις.

Πατρίδα μου, ας λένε, δε θα σε εγκαταλείψω, δεν τους φοβάμαι.

Ίσως φταίει τελικά που σε μια Ενωμένη Ευρώπη δεν υπάρχουν, όπως τότε, τα αντίστοιχα σύνορα. Έτσι μπόρεσαν και μπήκαν ελεύθερα στα υπουργεία μας, στην τσέπη και στο μυαλό μας. Ίσως για αυτό δεν πιάνουν τα ΟΧΙ μας, όσο κι αν φωνάξουμε...

ΟΧΙ στην Κυβέρνηση της Παράνοιας.
ΟΧΙ στην Πολιτική του Ξεπουλήματος.
ΟΧΙ στην Κυριαρχία της Κουκούλας.
ΟΧΙ στην Παιδεία της Κρίσης.
ΟΧΙ στη Στέρηση των Δικαιωμάτων μας.
ΟΧΙ στο Βιασμό της Ζωής μας.

Είναι τόσα πολλά και δεν φτάνουν (;)... Κάποτε, ένα μόνο ΟΧΙ άλλαξε την ιστορία.

Αναρωτιέμαι τί συμβαίνει πραγματικά. Αν εμείς χάσαμε τη δύναμή μας, ή αν είμαστε τόσο ασήμαντοι που τα μεγάλα συμφέροντα μάς έχουν ισοπεδώσει.

Πατρίδα μου, δε θέλω να πιστέψω τίποτα από αυτά.

Ξέρω πως σύντομα θα ξυπνήσουμε από αυτόν τον εφιάλτη και θα βγούμε από αυτήν την κατάθλιψη. Σίγουρα, όμως, δε θα είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, ούτε κι εσύ η ίδια χώρα.

Λίγο έμεινε να ξημερώσει...

Με εκτίμηση,

Εμείς, οι πολλοί.

(Επεξεργασμένη εικόνα)

(Πηγή αρχικής φωτογραφίας: eurokinissi)