ΕΠΟΧΗ ...
Κώστας Κρεμμύδας
Ως επαινετικό και μη πολιτικό (όπως όλα τα άλλα καλοδεχούμενα, και κυρίαρχα, υβρεολόγια των γηπέδων), το παραπάνω πανό σίγουρα θα τύχει της έγκρισης της διεθνούς Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Επομένως, δεν θα χρειαστεί νέο ξυλοκόπημα, μήτε έρευνες στ’ αυτοκίνητα των φιλάθλων και προσαγωγές στη ΓΑΔΑ για ανύπαρκτο αδίκημα –πέραν αυτού της διαμαρτυρίας, που μαζί με τις διαδηλώσεις ενοχλούν τη γερμανική Βουλή, κατά τα λεχθέντα ελληνικής καταγωγής Γερμανού ευρωβουλευτή, που μας συνιστά κοσμιότητα (όπως και ο Κουβέλης).
Τα πανό κι οι διαδηλώσεις ενοχλούν και την ελληνική(;) κυβέρνηση, μαθημένη τριάντα χρόνια τώρα να χαριεντίζεται off camera μεταξύ της και να ειρωνεύεται τους ιθαγενείς που την επευφημούν, την πιστεύουν και την ανέχονται, αρκούμενοι στα χαϊμαλιά και τις γυάλινες χάντρες.
Κατανοώ την αγωνία των μαθημένων να εξουσιάζουν και να εμπαίζουν εν λευκώ. Η απώλεια της εξουσίας είναι βαρύτερη κι από την απόγνωση του συνταξιούχου, τον πανικό του άνεργου, τη θαλπωρή ενός επιδόματος ανεργίας. Άλλωστε, η αγωνία, το περιθώριο, η αβεβαιότητα, η ανέχεια, είναι σύμφυτα με την ανθρώπινη ύπαρξη των μαζών, όχι των φωτισμένων ηγετών τους. Για το λαό η κατραπακιά είναι αυτονόητη, όπως το χτύπημα της κάρτας, η επίπληξη του προϊστάμενου, η αναμονή στην ουρά, η ορθοστασία στο λεωφορείο, η φευγαλέα ματιά της αθλητικής στο περίπτερο, για να γλιτώσεις το ευρώ. Είναι κομμάτι μας η μιζέρια κι η ανέχεια, δηλωτικά των θεόθεν ορίων μας, που πρέπει να τα υπομένουμε, όπως τον πονοκέφαλο, την πίεση, το βαρύ κρυολόγημα.
Οι άλλοι όμως πώς ν’ αντέξουν χωρίς οδηγό και σωματοφύλακα, πώς να πορευτούν δίχως τίτλο, δημόσια διαχείριση, και αναγνώριση; Πώς να σταθούν δίχως θώκο, πού να βρουν κουράγιο για ζεμπεκιά, δίχως χαρτοφυλάκιο και κλακαδόρους; Γιατί, στα σαλόνια δε χρειάζονται έργα, ούτε καν η ελληνική γλώσσα χρειάζεται – αυτά είναι για «φλούφληδες» και «τζιτζιφιόγκους», κατά δήλωση Μεϊμαράκη - Ρέππα, λαμπρών στελεχών που κοσμούν τη Βουλή την τελευταία 30ετία.
Κι επειδή φαίνεται πως κοντοζυγώνουν τα λιγοστά δευτερόλεπτα που θα χρειαστούμε για να ανανεωθεί η εξουσία τους – εκτός αν οι ρήτρες του Γιωργάκη προβλέπουν διαφορετικά, (θα πρότεινα, πάντως, να του δώσουμε όσα συμφώνησε με τους ξένους και να τον ξεφορτωθούμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), κι επειδή κινδυνεύουν κεφάλαια της πολιτικής σκηνής να μείνουν ως μωρές παρθένες εκτός νυμφώνος της εξουσίας, μαθαίνω ότι η φιλόξενη αγκαλιά της αριστεράς άρχισε να ενεργοποιείται: Ήδη ξεκίνησαν επαφές (όχι τόσο για μας, όσο για «τη φουκαριάρα τη μανούλα του»), με μια σημαντική πολιτική μορφή, τον Γιάννη Δημαρά, ενώ ο Γιάννης Θεωνάς συνομιλεί με το ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πρώην ευρωβουλευτή και πρόεδρο της ΓΣΕΕ των ηρωικών απεργοσπαστικών χρόνων, Γιώργο Ραυτόπουλο. (Κρίμα που πέθανε κι ο Λάσκαρης που είχε καταργήσει την πάλη των τάξεων). Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί ο Ραυτόπουλος έγραψε έως και υμνητική έκθεση για τη χούντα, στις εξετάσεις του στην Τράπεζα Ελλάδος. Το βίο και την πολιτεία του μπορεί ο καθένας να θυμηθεί και να μάθει. Και βέβαια η σημερινή κατάντια της ΓΣΕΕ φέρει πλατιά και την ένδοξη υπογραφή του. (Μη λησμονήσουμε πάντως και τους δυο Στάθηδες του άλλοτε ενιαίου ΣΥΝ: Γιώτα και Παναγούλη).
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μετά από τόσα χρόνια εξουσίας είναι κάτι σαν τη χελώνα καρέτα-καρέτα, ή τη φώκια μονάχους-μονάχους: πρέπει να διασωθούν, και στην Αριστερά πέφτει ο κλήρος. Άλλωστε στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. (Ούτε στην ΕΤΕ παλιότερα υπήρχαν: όταν έχανε το ένα κόμμα έβαζαν τα στελέχη του στο ψυγείο της Διεύθυνσης Γραμματείας. Τα πρόσεχαν, τα πότιζαν, τους γλυκομιλούσαν, γιατί κάποια στιγμή θα άλλαζαν τα πράγμα. Και τότε θα βόλευαν τους δικούς τους, μέχρι να ξαναρθεί η σειρά τους). Η δημοκρατία της τραμπάλας, γι’ αυτό ο τρίτος πόλος δεν μπορεί και δεν πρέπει να ’χει ρόλο. (Κι έτσι η αριστερά κατάντησε πολύγωνο: διόλου οξεία και πολυκερματισμένη).
Όταν παρατηρείται κενό στην πολιτική, έρχεται το γήπεδο να το καλύψει. Παλιότερα ερχόταν και η εκκλησία. (Και πιο παλιότερα, ο στρατός που θυμήθηκε κι ο Πάγκαλος). Και στο γήπεδο και στην εκκλησία κυριαρχεί η θρησκεία: «Θρύλε Θεέ μου Ολυμπιακέ μου». Η μόνη διαφορά είναι ότι στον οίκο του Θεού επικοινωνούν με ψαλμωδίες, ενώ στον οίκο του ποδοσφαίρου, με συνθήματα. Θα μπορούσα ενδεχομένως και να ψάλλω «Τη Βάσω τη Βάσω πριν μείνει στον άσσο», αλλά δεν θα γίνει κατανοητό από τον αναγνώστη. Γι’ αυτό θα προτιμήσω να συμβάλλω στην προσέγγιση με τα στελέχη του σοσιαλιστικού(!) ΠΑΣΟΚ μέσω κόσμιων συνθημάτων: αφενός για να μη μου την πέσουν οι μπάτσοι, αφετέρου για να μη φέρω σε δύσκολη θέση Ουέφα, Πλατινί και Πιλάβιο (άλλη μεγάλη μορφή της κάθαρσης, αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα).
Προτείνω μέσω μιας σειράς πανό που θ’ αναρτηθούν στα γήπεδα (και σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ θα ’λεγα, αλλά σπανίζουν), να ρίξουμε γέφυρες συνεργασίας με καταξιωμένους της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Ιδού τα πρώτα δείγματα: Ύφος πόζα και στιλάκι/ με Μιλένα Αποστολάκη. Κι άμα ψάχνουμε για μάγκα/ να προτείνουμε στον Τράγκα. Θα’ ναι μούρλια θα ’ναι τρέλα/ με τον Κώστα Χαρδαβέλα. Στιβαρή (και λίγο χέλι)/ είναι γάτα κι η Κατσέλη.
Και για όποιον δεν κατάλαβε: «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε».
Κώστας Κρεμμύδας
Ως επαινετικό και μη πολιτικό (όπως όλα τα άλλα καλοδεχούμενα, και κυρίαρχα, υβρεολόγια των γηπέδων), το παραπάνω πανό σίγουρα θα τύχει της έγκρισης της διεθνούς Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Επομένως, δεν θα χρειαστεί νέο ξυλοκόπημα, μήτε έρευνες στ’ αυτοκίνητα των φιλάθλων και προσαγωγές στη ΓΑΔΑ για ανύπαρκτο αδίκημα –πέραν αυτού της διαμαρτυρίας, που μαζί με τις διαδηλώσεις ενοχλούν τη γερμανική Βουλή, κατά τα λεχθέντα ελληνικής καταγωγής Γερμανού ευρωβουλευτή, που μας συνιστά κοσμιότητα (όπως και ο Κουβέλης).
Τα πανό κι οι διαδηλώσεις ενοχλούν και την ελληνική(;) κυβέρνηση, μαθημένη τριάντα χρόνια τώρα να χαριεντίζεται off camera μεταξύ της και να ειρωνεύεται τους ιθαγενείς που την επευφημούν, την πιστεύουν και την ανέχονται, αρκούμενοι στα χαϊμαλιά και τις γυάλινες χάντρες.
Κατανοώ την αγωνία των μαθημένων να εξουσιάζουν και να εμπαίζουν εν λευκώ. Η απώλεια της εξουσίας είναι βαρύτερη κι από την απόγνωση του συνταξιούχου, τον πανικό του άνεργου, τη θαλπωρή ενός επιδόματος ανεργίας. Άλλωστε, η αγωνία, το περιθώριο, η αβεβαιότητα, η ανέχεια, είναι σύμφυτα με την ανθρώπινη ύπαρξη των μαζών, όχι των φωτισμένων ηγετών τους. Για το λαό η κατραπακιά είναι αυτονόητη, όπως το χτύπημα της κάρτας, η επίπληξη του προϊστάμενου, η αναμονή στην ουρά, η ορθοστασία στο λεωφορείο, η φευγαλέα ματιά της αθλητικής στο περίπτερο, για να γλιτώσεις το ευρώ. Είναι κομμάτι μας η μιζέρια κι η ανέχεια, δηλωτικά των θεόθεν ορίων μας, που πρέπει να τα υπομένουμε, όπως τον πονοκέφαλο, την πίεση, το βαρύ κρυολόγημα.
Οι άλλοι όμως πώς ν’ αντέξουν χωρίς οδηγό και σωματοφύλακα, πώς να πορευτούν δίχως τίτλο, δημόσια διαχείριση, και αναγνώριση; Πώς να σταθούν δίχως θώκο, πού να βρουν κουράγιο για ζεμπεκιά, δίχως χαρτοφυλάκιο και κλακαδόρους; Γιατί, στα σαλόνια δε χρειάζονται έργα, ούτε καν η ελληνική γλώσσα χρειάζεται – αυτά είναι για «φλούφληδες» και «τζιτζιφιόγκους», κατά δήλωση Μεϊμαράκη - Ρέππα, λαμπρών στελεχών που κοσμούν τη Βουλή την τελευταία 30ετία.
Κι επειδή φαίνεται πως κοντοζυγώνουν τα λιγοστά δευτερόλεπτα που θα χρειαστούμε για να ανανεωθεί η εξουσία τους – εκτός αν οι ρήτρες του Γιωργάκη προβλέπουν διαφορετικά, (θα πρότεινα, πάντως, να του δώσουμε όσα συμφώνησε με τους ξένους και να τον ξεφορτωθούμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), κι επειδή κινδυνεύουν κεφάλαια της πολιτικής σκηνής να μείνουν ως μωρές παρθένες εκτός νυμφώνος της εξουσίας, μαθαίνω ότι η φιλόξενη αγκαλιά της αριστεράς άρχισε να ενεργοποιείται: Ήδη ξεκίνησαν επαφές (όχι τόσο για μας, όσο για «τη φουκαριάρα τη μανούλα του»), με μια σημαντική πολιτική μορφή, τον Γιάννη Δημαρά, ενώ ο Γιάννης Θεωνάς συνομιλεί με το ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, πρώην ευρωβουλευτή και πρόεδρο της ΓΣΕΕ των ηρωικών απεργοσπαστικών χρόνων, Γιώργο Ραυτόπουλο. (Κρίμα που πέθανε κι ο Λάσκαρης που είχε καταργήσει την πάλη των τάξεων). Για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί ο Ραυτόπουλος έγραψε έως και υμνητική έκθεση για τη χούντα, στις εξετάσεις του στην Τράπεζα Ελλάδος. Το βίο και την πολιτεία του μπορεί ο καθένας να θυμηθεί και να μάθει. Και βέβαια η σημερινή κατάντια της ΓΣΕΕ φέρει πλατιά και την ένδοξη υπογραφή του. (Μη λησμονήσουμε πάντως και τους δυο Στάθηδες του άλλοτε ενιαίου ΣΥΝ: Γιώτα και Παναγούλη).
Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ μετά από τόσα χρόνια εξουσίας είναι κάτι σαν τη χελώνα καρέτα-καρέτα, ή τη φώκια μονάχους-μονάχους: πρέπει να διασωθούν, και στην Αριστερά πέφτει ο κλήρος. Άλλωστε στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. (Ούτε στην ΕΤΕ παλιότερα υπήρχαν: όταν έχανε το ένα κόμμα έβαζαν τα στελέχη του στο ψυγείο της Διεύθυνσης Γραμματείας. Τα πρόσεχαν, τα πότιζαν, τους γλυκομιλούσαν, γιατί κάποια στιγμή θα άλλαζαν τα πράγμα. Και τότε θα βόλευαν τους δικούς τους, μέχρι να ξαναρθεί η σειρά τους). Η δημοκρατία της τραμπάλας, γι’ αυτό ο τρίτος πόλος δεν μπορεί και δεν πρέπει να ’χει ρόλο. (Κι έτσι η αριστερά κατάντησε πολύγωνο: διόλου οξεία και πολυκερματισμένη).
Όταν παρατηρείται κενό στην πολιτική, έρχεται το γήπεδο να το καλύψει. Παλιότερα ερχόταν και η εκκλησία. (Και πιο παλιότερα, ο στρατός που θυμήθηκε κι ο Πάγκαλος). Και στο γήπεδο και στην εκκλησία κυριαρχεί η θρησκεία: «Θρύλε Θεέ μου Ολυμπιακέ μου». Η μόνη διαφορά είναι ότι στον οίκο του Θεού επικοινωνούν με ψαλμωδίες, ενώ στον οίκο του ποδοσφαίρου, με συνθήματα. Θα μπορούσα ενδεχομένως και να ψάλλω «Τη Βάσω τη Βάσω πριν μείνει στον άσσο», αλλά δεν θα γίνει κατανοητό από τον αναγνώστη. Γι’ αυτό θα προτιμήσω να συμβάλλω στην προσέγγιση με τα στελέχη του σοσιαλιστικού(!) ΠΑΣΟΚ μέσω κόσμιων συνθημάτων: αφενός για να μη μου την πέσουν οι μπάτσοι, αφετέρου για να μη φέρω σε δύσκολη θέση Ουέφα, Πλατινί και Πιλάβιο (άλλη μεγάλη μορφή της κάθαρσης, αλλά κι αυτό είναι άλλο θέμα).
Προτείνω μέσω μιας σειράς πανό που θ’ αναρτηθούν στα γήπεδα (και σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ θα ’λεγα, αλλά σπανίζουν), να ρίξουμε γέφυρες συνεργασίας με καταξιωμένους της πολιτικής και της δημοσιογραφίας. Ιδού τα πρώτα δείγματα: Ύφος πόζα και στιλάκι/ με Μιλένα Αποστολάκη. Κι άμα ψάχνουμε για μάγκα/ να προτείνουμε στον Τράγκα. Θα’ ναι μούρλια θα ’ναι τρέλα/ με τον Κώστα Χαρδαβέλα. Στιβαρή (και λίγο χέλι)/ είναι γάτα κι η Κατσέλη.
Και για όποιον δεν κατάλαβε: «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου