ΚΑΤΕΡΙΝΑ
Αρνήθηκα από τότε που η μνήμη απόθεσε τα δώρα της στα ποδιά μου, τον κάθε είδους...μονόδρομο. Ούτε καν τον Απόλυτο. Το Τέλος. Το Θάνατο.
Άλλωστε ακόμα και αυτόν τον ...μονόδρομο, το μόνο έμβιο που έχει την γνώση και την αντίληψη του Τέλους του, ο Άνθρωπος, μέσα από τους αιώνες τον έντυσε με λογής λογής ...Αλήθειες, για να τον παρακάμψει. Για να τον νικήσει. Θρησκευτικές, Ρομαντικές, Κοινωνικές, Ηρωικές...Αλήθειες. Ακόμα και αυτόν τον ...νίκησε. Είτε φτιάχνοντας τα πλάνα του ...Επέκεινα σε θρησκευτικές ουράνιες ...λεωφόρους και...δρόμους υπό-γειους, είτε με τον ιδεαλισμό της συνέχειας της Ζωής του μέσα από τις μνήμες των Άλλων. Οι...Μονόδρομοι, αντιβαίνουν στις βασικές Ανθρώπινες Αρχές.
Καταπονημένες, ακόμα κι βιασμένες Αρχές από τους θρησκευτικούς αλλά και τους θρησκολογούντες ιδεαλισμούς «πιστών» κι «απίστων» αντίστοιχα. Ποδοπατημένες από τους ...ολετήρες.
Δεν τρέφω κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση στη ...Λογική. Και ασφαλώς δεν έχω σε ΚΑΜΙΑ εκτίμηση την... «κοινή λογική». Τις λογάριαζα πάντα για αφόρητα απλοϊκές κι οδυνηρά λαϊκίστικες. Είναι τόσες οι Παράμετροι που η άθλια ανθρώπινη α-νοησία για να τις ...φτάσει στα χαμηλά μέτρα της, τις εκλαμβάνει ως Δεδομένα.
Κι αν λάτρεψα και εμπιστεύτηκα τον ...Αδαή Θαλασσόλυκο που ...χαιρετά τις Γοργόνες, μίσησα και απαξίωσα τον ...Τεχνοκράτη λογιστάκο που κλεισμένος στο γραφείο ....θαλασσίων μεταφορών φυλλομετρά τα ...κιτάπια και δίνει...οδηγίες στα ...Πέλαγα. Αυτός δεν είναι καν ...ιδανικός και ανάξιος εραστής. Δεν έχει καν την στοιχειώδη ικανότητα να ονειρευτεί τη ...γέννα. Δεν ποθεί καν τον χαμένο οργασμό της στιγμής. Ένας αυτοευνουχισμένος μαλάκας του πρόσκαιρου. Ένας κιμάς στην κρεατομηχανή της Ιστορίας.
Προχθές το βράδυ, κουρασμένη συναισθηματικά και εξοντωμένη νοητικά, σχεδόν απελπισμένη, αντί η ...Ντόλυ να με φορτωθεί στη ...σέλα της και να ανηφορίσει την Κηφισίας πηγαίνοντας με τον αυτόματο, στο... κρεβάτι μου, αποφάσισε να με πάει από την Μεσογείων .
Η ...Ντόλυ με οδηγεί πάντα μόνη της. Άλλωστε όσα ...αυτοκίνητα καλά ή κακά, «συζύγους» ή «εραστές», πιστά ή άπιστα, ...ντύθηκα τα σιδερένια παλτά τους, εγώ μόνο με...κριτήρια Ντολυ τα ...μνημονεύω.
Η Ντόλυ λοιπόν, γνωρίζοντας πάντα τα ...ελιξίρια μου, με οδήγησε προχθές τη νύχτα έξω από το «Κέντρο Έκδοσης Εντολών Διακοπής Ρεύματος» της ΔΕΗ. Το ραδιόφωνο της έλεγε ότι εκεί είχε επιστρέψει ο Φωτόπουλος που δεν...δικάστηκε -γιατί δεν ...βρέθηκαν (sic!) από τον διοικητή τους οι μπάτσοι που τον συνέλαβαν, γιατί η έδρα δεν διέταξε την προσαγωγή των ΜΑΤατζηδων, γιατί το φοβικό αυτιστικό χουντικό συστηματάκι που αυτο-αποκαλείται Κυβέρνηση προτιμάει την προβοκάτσια των υποτακτικών του παρακράτους του που ελέγχει, γιατί οι θλιβεροί ΕΠΙ-κοινωνιολόγοι τρέμουν την Κοινωνία- συνοδευόμενος απο τον αιώνιο μας Έφηβο. Την αιμοσφαιρίνη του αίματος μας. Τον Μανόλη Γλέζο.
Δεν ξέραμε ούτε η Ντόλυ, ούτε εγώ, που ακριβώς είναι αυτό το Κέντρο της ΔΕΗ, αλλά το βρήκαμε πολύ εύκολα. Μύριζε απο μακριά αυτο τον Υπέροχο μόσχο της Ανθρωπίλας. Κι ήρθε –όπως άλλωστε έρχεται πάντα αν ξέρεις να αναγνωρίζεις τα σημάδια της- η εικόνα, η εικόνα λάβδανο, στη δόση της παρηγοριάς που ανακουφίζει που πόνους της καταπιεσμένης αλλά εξεγερμένης ελπίδας.
Ένα ζευγάρι εκεί στην ...Άκρη του Πεζοδρομίου Νησίδας της Μεσογείων. Εκείνη φορώντας ένα φτενό πουλοβεράκι κι ένα ολοπρόσωπο-ίσως και δανεικό- τεράστιο σκουφί που έκανε το πρόσωπο να έχει μόνο μάτια και Εκείνος έχοντας ανοίξει το μπουφάν για να την χώσει μέσα του.
-Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά, τους ρωτάει η Ντολυ με τη φωνή μου, κλείνοντας την ακριανή λωρίδα της Μεσογείων
-Θα τους γαμήσουμε τους κερατάδες μου λέει ο σκούφος και γελάνε πύρινα τα ...μάτια της.
Κι ο Σύντροφος της- ίσως γιατί έψαχνε την αφορμή καταμεσής της παγωμένης Νοεμβριάτικης πολυάνθρωπης Μεσόγειων- κατεβάζει το στόμα του σκουφιού της και ορμάει στα χείλη της. Και Βάσου το ...έμβρυο. Να καλοφαίνεται σχηματοποιημένο στον υπέρηχο. Το έμβρυο της Ελπίδας. Αυτό που είναι η ερπύστρια του πιο αρχαϊκού όσο και πιο εξελιγμένου τανκ που γνωρίζει πως να τσακίζει την στέρφα ...βεβαιότητα της απελπισίας. «Αδαείς» θαλασσόλυκοι που ξέρουν να διαβάζουν τα ...αιωνόβια άστρα, που ξέρουν να ακούν τους χρησμούς απο τις γοργόνες, που ξέρουν να χαϊδεύουν τα ψηλά κύματα χωμένοι στους ...βυθούς τους.
Της γκρινιάζω συχνά της Ντόλυ ότι εκείνοι οι ...μηχανικοί έξω από το Τορίνο ξεραν την τέχνη της ....κατασκευής καλύτερα από τον ερασιτεχνικό, μη τεχνοκρατικό, έρωτα της μάνας και του πατέρα μου, μιας που όταν η Ντόλυ πεινάει μου το ανακοινώνει με ψίθυρους που εξελίσσονται σε κραυγές, κόκκινα ευανάγνωστα γράμματα και αγχωτικά προειδοποιητικά μηνύματα. Ενώ η δική μου η πείνα, μια ζαλάδα που σκοτίζει κι συσκοτίζει τα πάντα, χωρίς καντράν, ...χιλιόμετρα που αντέχει να περπατήσει και γκομενίστικα μουλαρώματα.
Κραυγάζει με κόκκινα απειλητικά γράμματα η Ντόλυ την πείνα της στα μούτρα μου. Ακου της λέω, να τα ξεχάσεις αυτά που ξέρεις απόψε. Κανόνισε θαλασσόλυκε να με πας λιμάνι και παράτα τα ...λογιστικά σου. Άλλωστε αν πίστευα στους ...μονόδρομους και στις γραφές τους, θα είχα επιλέξει να πιστέψω τον ...μεγάλο Μονόδρομο. Θα είχα επιλέξει να γίνω ...πιστή, να γίνω ...καλόγρια, να περάσω την μικρή στιγμή της Ζωής μου, σε κανένα μοναστήρι περιμένοντας να ...ζήσω την Μεγάλη ασφαλή Ζωή του ...Μετά. Από το να πιστέψω στο manual …συμπεριφοράς σου ή στα ...Μνημόνια των ηλίθιων, μάλλον θα επέλεγα να πιστέψω στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Σαφώς ...εντυπωσιακότερη. Αλλά που πιστεύουμε εμείς κουκλάρα μου; Μόνο στα φιλιά....
Και τώρα το έχω κι πρόσφατο το...θάμα. Μόλις το είδα. Σκύβω κι φιλάω τη καρδιά της. Την Βισκοντιανη της ...κυριότητα. Η κόρνα της με το που ακουμπούν τα χείλη μου πάνω της, αντηχεί στη Λεωφόρο απαντώντας μου «θα τους γαμήσουμε» και όλα τα ...απειλητικά γράμματα εξαφανίζονται απο το καντράν της.
Σ΄ αγαπάω σ. Ντόλυ. Σ’ αγαπώ πολύ γιατί ξέρεις να κλωτσάς, να ποδοπατάς, να διαφεντεύεις, να νικάς τους δικούς σου ...μονόδρομους. Τα δικά σου... manual . Σε σκεπάζω με το πανωφόρι μου. Πάμε καλή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου