Εποχη του Κώστα Κρεμμύδα..
Θ’ αρχίσουν λεπτολόγες ανακρίσεις
για κάποιες δήθεν τάδε
ή τάδε παρηχήσεις.
Θ’ αρχίσουν λεκτικές παρατηρήσεις,
διαγνώσεις και ακτινοσκοπήσεις
κι ως είν’ της μόδας μας τώρα στερνά
χρωματοσώματα θα βρουν Βυζαντινά.
Θα βάζουν τις μακρές παραπομπές
σαν τις νεκρώσιμες πομπές,
αδιαμφισβήτητες, καυτές,
κι ο στίχος θα χαθεί μέσα
στο πλήθος τους,
το επιστημονικόν αδέκαστον
ήθος τους,
ένας αυτός, χίλιες αυτές,
κι απλούστατος ως είναι
θα διερωτάται
πού μ’ όλα αυτά, ανατόμοι μου,
το πάτε;
(Κώστας Μόντης «Τα Άγια Πάθη»)
Το ποίημα του Μόντη (1914-2004) θα μπορούσε να ’χε γραφτεί σήμερα: για τους βυζαντινισμούς των κυβερνώντων, για τις διατεταγμένες «ακτινοσκοπήσεις» περί πτωχεύσεως των ανατόμων δημοσιογράφων και καθοδηγητών της κοινής γνώμης, για την ευελιξία του συστήματος (συνεπεία της ημετέρας ακαμψίας, ημών των ιδρυματικών), για το αδέκαστο επιστημονικό ήθος του Παπαδήμου –για το οποίο έσπευσε να εγγυηθεί ο Κουσελάς, δίνοντας μάλιστα και τον ορισμό(!) του «τραπεζίτης»! Είδατε τι κάνουν τα έδρανα; Μέχρι κι ο Κουσελάς θα μάθει να ξεχωρίζει έννοιες! Να ’χει με κάτι ν’ ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο του, μέχρι να πάρει τις δυο συντάξεις του μόχθου του στο πεζοδρόμιο της Βουλής. (Μεγάλο Πανεπιστήμιο, το ίδρυμα). Θα παίζουν μπιρίμπα με τον Ανδρουλάκη και τη Βάσω και θα θυμούνται τα ηρωικά τους χρόνια, τότε που έσωσαν την πατρίδα με τον Καρατζαφέρη και την παρτίδα τους.
Μέχρι κι οι περίεργοι κράτησαν τα μπόσικα στον Παπαδήμο προχτές, κι έτσι η Ασφάλεια τούς άφησε στα μετόπισθεν. Καλά να ’ναι τα παιδιά θα ’χουν κι άλλες διαδηλώσεις μπροστά τους. Ο νέος, μετά τον Μαρκεζίνη, δοτός πρωθυπουργός ανήκει στην κατηγορία αυτών που έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Δεν αναφέρομαι στις ερωτικές τους επιτυχίες –αυτό είναι αρμοδιότητα της Espresso και του δημοσιογραφικού επιτελείου του Star–, εννοώ τη γενικευμένη αποδοχή τους απ’ το σύστημα. Ό,τι κι αν κάνουν, ή μάλλον ό,τι κι αν δεν κάνουν –και συνήθως δεν κάνουν, συνοδεύεται από επευφημίες: Αλέκος Παπαδόπουλος, Μάνος, Ανδριανόπουλος, Μάρκαρης, Φασουλής –γιατί οι κοκαλοφόροι καλύπτουν όλο το πολιτικό και καλλιτεχνικό φάσμα. (Και στην αριστερά υπάρχουν οι γκουρού που καλύπτουν με βεβαιότητες το απόλυτο τίποτα. Διαβάζω, κι ακούω σε συνεντεύξεις, αλλά δεν μπορώ να πω ονόματα γιατί θα μου κόψουν τη στήλη).
Του Παπαδήμου μάλιστα, ετοιμάζουν μπροστά από την εγκαταλειμμένη κλειστή είσοδο της Τράπεζας Ελλάδος στη Σταδίου, απέναντι από τον Κολοκοτρώνη, τον ανδριάντα –βλέπετε τον φαλλοκρατισμό οι γυναίκες; Η αρχαία ελληνική λέξη προβλέπει μονάχα άνδρες εξέχοντες.
Ίσως γι’ αυτό, όπως με πληροφόρησαν στην πορεία προχτές ο Βαγγέλης κι ο Νίκος, δημιουργήθηκε σύλλογος γυναικών οδοντιάτρων «Ενάντια στις κουφάλες τους τραπεζίτες». Και δε νομίζω, παρά το ήθος του, να απέχει πολύ από το να γίνει μέλος τους ο Παπαδήμος. Γιατί ποιος αξιοπρεπής θα δεχόταν να κάνει κυβέρνηση με τον υπεύθυνο νεολαίας του Παπαδόπουλου και τον Άδωνι Γεωργιάδη; (Κι εγώ που νόμιζα πως μόνο δημοσιογράφοι απολαμβάνουν την παρέα τους και εκτιμούν τον πολιτικό τους λόγο).
Πάντως να ξέρετε πως πριν προχωρήσουν στη νέα τους κυβέρνηση είχαν μετρήσει την αντοχή της κοινωνίας με το εξαθλιόμετρο, (μια συσκευή που μοιάζει μ’ αυτές που διαπιστώνεται η ένταση της μπαταρίας, ένα είδος αμπερόμετρου δηλαδή). Είχαν μάλιστα φωνάξει και τον Κόφα (ας τον θυμόμαστε μέρες που ’ναι) τον περίφημο «γιατρό της πορτοκαλάδας», να ’ναι δίπλα τους για να παρακολουθεί τις αντοχές μας. Κι αν κρίνουμε από το εύρος (και την υποδοχή της νέας εκτροπής) το εξαθλιόμετρο έδειξε πως ακόμα αντέχουμε.
Την ίδια συσκευή χρησιμοποιούν και στην Αριστερά. Γι’ αυτό είναι ήρεμοι, ήσυχοι κι ευτυχισμένοι. Παλιά συνταγή η εξαθλίωση. Είναι κάτι σαν το τζόκερ που άμα σου κάτσει –η εξαθλίωση, όχι τα πέντε νούμερα, εξασφαλίζεις την επιβίωσή σου. Όσο πιο εξαθλιωμένος ο κόσμος, τόσο υπάρχουν ελπίδες να σε προτιμήσει, αυτόματα, δίχως να κουνήσεις καν το δαχτυλάκι σου. Είναι η γνωστή θεωρία του «ώριμου φρούτου» που αξιοποίησε ο Καραμανλής, και θα κάνει τώρα τον Σαμαρά πρωθυπουργό, ακόμα και με μία ψήφο.
Μας έχουνε μετρήσει και βλέπουν πως αντέχουμε. Κι έτσι ευτυχείς θα αναλύουν τα μεγάλα: από ποιο δρόμο θα πηγαίνει το ΠΑΜΕ, τον τόπο των συγκεντρώσεων, αν είμαστε υπέρ ή κατά της δραχμής, το βαθμό επαναστατικότητας των στελεχών, τις βεβαιότητες και πώς να τις περιφρουρήσουμε… Όσο για το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης και θεωρητικής επεξεργασίας, εξαντλείται στα όρια του γνωστού ανέκδοτου «εσείς δεν έχετε μαρμελάδα», κι «εσείς που βασανίζετε τους μαύρους». Μόλις τόλμησα να εκφράσω την αγωνία μου με αποστόμωσαν με τον …Αλαβάνο! Και προχτές στην πορεία ένας με ρώτησε: «Γιατί δεν είσαι με τους δικούς σου; Πέρασε πριν ώρα το Μέτωπο!»
Προσωπικά επέλεξα την ιδιότητα του οπαδού άπαξ, με τον Ολυμπιακό. Στα υπόλοιπα επιδιώκω να είμαι πολίτης.
Ο Μίκης Θεοδωράκης στην Αυγή της 9.10.2011 έκανε λόγο για συγκρότηση ενός Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου. Πολλοί κόπτονται –τουλάχιστον θεωρητικώς. Υπόσχονται μάλιστα να το υπηρετήσουν ως «απλοί στρατιώτες». Επειδή με καίει, αν τελικά προκύψει πληθώρα «απλών στρατιωτών», να ξέρετε πως προσφέρομαι για το ρόλο του απλού στρατηγού.
Πάντως και για να μην υπάρξουν δυστοκίες ή συνειρμοί με άλλα Μέτωπα και ακατανόμαστους, θα πρότεινα, μεταξύ μας, να το λέμε «Σούλα».
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Θ’ αρχίσουν λεπτολόγες ανακρίσεις
για κάποιες δήθεν τάδε
ή τάδε παρηχήσεις.
Θ’ αρχίσουν λεκτικές παρατηρήσεις,
διαγνώσεις και ακτινοσκοπήσεις
κι ως είν’ της μόδας μας τώρα στερνά
χρωματοσώματα θα βρουν Βυζαντινά.
Θα βάζουν τις μακρές παραπομπές
σαν τις νεκρώσιμες πομπές,
αδιαμφισβήτητες, καυτές,
κι ο στίχος θα χαθεί μέσα
στο πλήθος τους,
το επιστημονικόν αδέκαστον
ήθος τους,
ένας αυτός, χίλιες αυτές,
κι απλούστατος ως είναι
θα διερωτάται
πού μ’ όλα αυτά, ανατόμοι μου,
το πάτε;
(Κώστας Μόντης «Τα Άγια Πάθη»)
Το ποίημα του Μόντη (1914-2004) θα μπορούσε να ’χε γραφτεί σήμερα: για τους βυζαντινισμούς των κυβερνώντων, για τις διατεταγμένες «ακτινοσκοπήσεις» περί πτωχεύσεως των ανατόμων δημοσιογράφων και καθοδηγητών της κοινής γνώμης, για την ευελιξία του συστήματος (συνεπεία της ημετέρας ακαμψίας, ημών των ιδρυματικών), για το αδέκαστο επιστημονικό ήθος του Παπαδήμου –για το οποίο έσπευσε να εγγυηθεί ο Κουσελάς, δίνοντας μάλιστα και τον ορισμό(!) του «τραπεζίτης»! Είδατε τι κάνουν τα έδρανα; Μέχρι κι ο Κουσελάς θα μάθει να ξεχωρίζει έννοιες! Να ’χει με κάτι ν’ ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο του, μέχρι να πάρει τις δυο συντάξεις του μόχθου του στο πεζοδρόμιο της Βουλής. (Μεγάλο Πανεπιστήμιο, το ίδρυμα). Θα παίζουν μπιρίμπα με τον Ανδρουλάκη και τη Βάσω και θα θυμούνται τα ηρωικά τους χρόνια, τότε που έσωσαν την πατρίδα με τον Καρατζαφέρη και την παρτίδα τους.
Μέχρι κι οι περίεργοι κράτησαν τα μπόσικα στον Παπαδήμο προχτές, κι έτσι η Ασφάλεια τούς άφησε στα μετόπισθεν. Καλά να ’ναι τα παιδιά θα ’χουν κι άλλες διαδηλώσεις μπροστά τους. Ο νέος, μετά τον Μαρκεζίνη, δοτός πρωθυπουργός ανήκει στην κατηγορία αυτών που έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Δεν αναφέρομαι στις ερωτικές τους επιτυχίες –αυτό είναι αρμοδιότητα της Espresso και του δημοσιογραφικού επιτελείου του Star–, εννοώ τη γενικευμένη αποδοχή τους απ’ το σύστημα. Ό,τι κι αν κάνουν, ή μάλλον ό,τι κι αν δεν κάνουν –και συνήθως δεν κάνουν, συνοδεύεται από επευφημίες: Αλέκος Παπαδόπουλος, Μάνος, Ανδριανόπουλος, Μάρκαρης, Φασουλής –γιατί οι κοκαλοφόροι καλύπτουν όλο το πολιτικό και καλλιτεχνικό φάσμα. (Και στην αριστερά υπάρχουν οι γκουρού που καλύπτουν με βεβαιότητες το απόλυτο τίποτα. Διαβάζω, κι ακούω σε συνεντεύξεις, αλλά δεν μπορώ να πω ονόματα γιατί θα μου κόψουν τη στήλη).
Του Παπαδήμου μάλιστα, ετοιμάζουν μπροστά από την εγκαταλειμμένη κλειστή είσοδο της Τράπεζας Ελλάδος στη Σταδίου, απέναντι από τον Κολοκοτρώνη, τον ανδριάντα –βλέπετε τον φαλλοκρατισμό οι γυναίκες; Η αρχαία ελληνική λέξη προβλέπει μονάχα άνδρες εξέχοντες.
Ίσως γι’ αυτό, όπως με πληροφόρησαν στην πορεία προχτές ο Βαγγέλης κι ο Νίκος, δημιουργήθηκε σύλλογος γυναικών οδοντιάτρων «Ενάντια στις κουφάλες τους τραπεζίτες». Και δε νομίζω, παρά το ήθος του, να απέχει πολύ από το να γίνει μέλος τους ο Παπαδήμος. Γιατί ποιος αξιοπρεπής θα δεχόταν να κάνει κυβέρνηση με τον υπεύθυνο νεολαίας του Παπαδόπουλου και τον Άδωνι Γεωργιάδη; (Κι εγώ που νόμιζα πως μόνο δημοσιογράφοι απολαμβάνουν την παρέα τους και εκτιμούν τον πολιτικό τους λόγο).
Πάντως να ξέρετε πως πριν προχωρήσουν στη νέα τους κυβέρνηση είχαν μετρήσει την αντοχή της κοινωνίας με το εξαθλιόμετρο, (μια συσκευή που μοιάζει μ’ αυτές που διαπιστώνεται η ένταση της μπαταρίας, ένα είδος αμπερόμετρου δηλαδή). Είχαν μάλιστα φωνάξει και τον Κόφα (ας τον θυμόμαστε μέρες που ’ναι) τον περίφημο «γιατρό της πορτοκαλάδας», να ’ναι δίπλα τους για να παρακολουθεί τις αντοχές μας. Κι αν κρίνουμε από το εύρος (και την υποδοχή της νέας εκτροπής) το εξαθλιόμετρο έδειξε πως ακόμα αντέχουμε.
Την ίδια συσκευή χρησιμοποιούν και στην Αριστερά. Γι’ αυτό είναι ήρεμοι, ήσυχοι κι ευτυχισμένοι. Παλιά συνταγή η εξαθλίωση. Είναι κάτι σαν το τζόκερ που άμα σου κάτσει –η εξαθλίωση, όχι τα πέντε νούμερα, εξασφαλίζεις την επιβίωσή σου. Όσο πιο εξαθλιωμένος ο κόσμος, τόσο υπάρχουν ελπίδες να σε προτιμήσει, αυτόματα, δίχως να κουνήσεις καν το δαχτυλάκι σου. Είναι η γνωστή θεωρία του «ώριμου φρούτου» που αξιοποίησε ο Καραμανλής, και θα κάνει τώρα τον Σαμαρά πρωθυπουργό, ακόμα και με μία ψήφο.
Μας έχουνε μετρήσει και βλέπουν πως αντέχουμε. Κι έτσι ευτυχείς θα αναλύουν τα μεγάλα: από ποιο δρόμο θα πηγαίνει το ΠΑΜΕ, τον τόπο των συγκεντρώσεων, αν είμαστε υπέρ ή κατά της δραχμής, το βαθμό επαναστατικότητας των στελεχών, τις βεβαιότητες και πώς να τις περιφρουρήσουμε… Όσο για το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης και θεωρητικής επεξεργασίας, εξαντλείται στα όρια του γνωστού ανέκδοτου «εσείς δεν έχετε μαρμελάδα», κι «εσείς που βασανίζετε τους μαύρους». Μόλις τόλμησα να εκφράσω την αγωνία μου με αποστόμωσαν με τον …Αλαβάνο! Και προχτές στην πορεία ένας με ρώτησε: «Γιατί δεν είσαι με τους δικούς σου; Πέρασε πριν ώρα το Μέτωπο!»
Προσωπικά επέλεξα την ιδιότητα του οπαδού άπαξ, με τον Ολυμπιακό. Στα υπόλοιπα επιδιώκω να είμαι πολίτης.
Ο Μίκης Θεοδωράκης στην Αυγή της 9.10.2011 έκανε λόγο για συγκρότηση ενός Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου. Πολλοί κόπτονται –τουλάχιστον θεωρητικώς. Υπόσχονται μάλιστα να το υπηρετήσουν ως «απλοί στρατιώτες». Επειδή με καίει, αν τελικά προκύψει πληθώρα «απλών στρατιωτών», να ξέρετε πως προσφέρομαι για το ρόλο του απλού στρατηγού.
Πάντως και για να μην υπάρξουν δυστοκίες ή συνειρμοί με άλλα Μέτωπα και ακατανόμαστους, θα πρότεινα, μεταξύ μας, να το λέμε «Σούλα».
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου