Από τη δήλωση στο SMS μετανοίας...

Μαριάννα Τζιαντζή...

H ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά με όρους που δεν τους έχουμε φανταστεί. Στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, η δήλωση μετανοίας ή η άρνησή της στοίχειωνε τη ζωή δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών ή και έδινε νόημα στη ζωή τους. Συχνά η «υπογραφή» ήταν η διαχωριστική γραμμή: οι δηλωσίες από τη μια, οι απροσκύνητοι από την άλλη. Δυο φορές ηττημένοι οι πρώτοι. Η αίσθηση μιας ηθικής νίκης για τους δεύτερους. Ο άνθρωπος που αναμετριέται με τα βιολογικά του όρια απέναντι στον πόνο, στη δίψα, στον συναισθηματικό εκβιασμό.

«Υπόγραψε, πατερούλη», αναγκάζονταν να πουν τα παιδιά των εξορίστων τα οποία ζούσαν σε συνθήκες ορφάνιας. Την υπογραφή δεν τη ζητούσαν μόνο οι βασανιστές, αλλά μανάδες και αδέλφια, ακόμα και οι μέχρι χθες σύντροφοι. Με σεβασμό και δέος στέκει κανείς απέναντι σε εκείνους που άντεξαν αλλά και σ’ εκείνους που λύγισαν ύστερα από αβάσταχτη εσωτερική και σωματική πάλη, χωρίς όμως να γίνουν προδότες. Το μεγαλείο και η συντριβή του ανθρώπου. Και τώρα η ξεφτίλα του εγχώριου πολιτικού και μιντιακού συστήματος.

«Υπόγραψε, Αντωνάκη», ζητούσαν επί μέρες ξένοι και δικοί. Ξύπνησαν οι Ευρωπαίοι, Αντωνάκη, προειδοποιούσαν τα εγχώρια φιλομνημονιακά ΜΜΕ. Η τρόικα θέλει γραπτές εγγυήσεις, χειροπιαστές δεσμεύσεις. Πέντε φορές είπες το ναι, πες το και μια έκτη να ξεμπλοκάρεις την 6η δόση. Πες το με τα δικά σου λόγια, στείλε ένα γράμμα.

Και ο Αντώνης έγινε Αντωνάκης, όπως παλιότερα ο Κώστας είχε γίνει Κωστάκης και ο Γιώργος Γιωργάκης, δηλ. αχρηστεύθηκε άλλη μια εφεδρεία του πολιτικού συστήματος, η λεγόμενη «λαϊκή δεξιά».

Ίσως στις παραμονές της καταβολής της 7ης δόσης να ζητηθεί να υπογράψουν όλα τα κόμματα και οι κοινωνικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις και ο κάθε Έλληνας να στείλει ένα SMS μετανοίας στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Οι δημοσιογράφοι να υποσχεθούν ότι θα λένε και θα γράφουν μόνο τη φιλομνημονιακή αλήθεια, οι εργαζόμενοι ότι δε θα απεργούν, οι οδηγοί ότι θα πληρώνουν διόδια έναντι μελλοντικών δρόμων, οι άνεργοι ότι είναι ευτυχείς, oι ασθενείς ότι δεν χρειάζονται φάρμακα και νοσοκομεία. Ούτε εκλογές, ούτε δημοψηφίσματα αλλά μόνο televoting, όχι όμως για τη Γιουροβίζιον αλλά για τον Γιουρο-εφιάλτη.


(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 27-11-2011)