Τα «σκουπίδια» τραγουδάνε ακόμη; - Πολιτισμός

Τα Νεα ...

της Πόπης Διαμαντάκου

Το μόνο είδος τηλεόρασης που μοιάζει να «αντέχει» στην κρίση είναι το trash, στο οποίο εξακολουθούν να επενδύουν συστηματικώς η εγχώρια αλλά και η ξένη παραγωγή

Το περιμέναμε ότι η καναλική οικονομική ένδεια θα έχει αποτέλεσμα περισσότερο τηλεοπτικό «σκουπιδαριό». Ετσι κι αλλιώς η μοναδική τηλεοπτική «δεξαμενή» που αποκτήσαμε αυτά τα χρόνια ήταν του trash. Ούτε σιριαλική παράδοση διαμορφώθηκε - άλλο αν υπήρξαν ορισμένες επιτυχίες σε αυτόν τον τομέα, όλες αποσπασματικές - ούτε διάδοχη γενιά παρουσιαστών που να μπορούν να υπηρετήσουν νέες τηλεοπτικές τάσεις και απαιτήσεις του φιλοθεάμονος.

Το μόνο που έχει μείνει σταθερό είναι το trash και οι σταρ που ανέδειξε. Εκείνος ο Γαλάτης κάνει χρόνια καριέρα. Διπλή μάλιστα, αφενός ως επίσημος καλεσμένος στα καρναβαλικά πάνελ των περιθωριακών καναλιών και αφετέρου διά της αναπαραγωγής στιγμιότυπων από τις εν λόγω εμφανίσεις του τάχα για να τον σατιρίσει η mainstream τηλεόραση (από τους «Φώτη και Μαρία» μέχρι το «Ράδιο Αρβύλα» και το λαζοπουλικό «Τσαντίρι»).

Και μπορεί να έχουν τελειώσει πλέον οι σταρ για την τηλεόραση, ωστόσο εξακολουθούν να αναδεικνύονται σταρ του trash. Ο Τρύφωνας Σαμαράς είναι ο πλέον πρόσφατος και το χειρότερο είναι ότι δεν χρειάστηκε να πάρει σβάρνα τα περιθωριακά κανάλια και τις καθιερωμένες εκπομπές - σκουπίδια, αλλά αναδείχθηκε με δόξα και τιμή από το επίσημο «σκουπιδαριό» της mainstream και ακριβοπληρωμένης - συγκριτικά με τα μικροκάναλα - ψυχαγωγίας. Το ίδιο και η Μπεκατώρου, που ως εκπρόσωπος του κιτσάτου trash συμμετείχε και αποθεώθηκε στο «Just the two of us», για να προαχθεί κατόπιν σε παρουσιάστρια του παιδικού «Μaster chef».

Οπως κι αν έχει, είναι το μόνο τηλεοπτικό είδος που διαθέτουμε εν αφθονία, ώστε να παραγεμίζει ανακυκλούμενο ώρες εκπομπών στη mainstream τηλεόραση. Φτιάξαμε παράδοση. Και την αξιοποιούμε. Φτηνιάρικο σκηνικό, προχειρότητα στην παραγωγή, γελοιοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας, κατανάλωση ναρκισσιστικών εξάρσεων διαφόρων «μαγεμένων» από τον τηλεοπτικό φακό, οι οποίοι καθιερώνονται σαν φασουλήδες του ράθυμου φιλοθεάμονος. Το τηλεοπτικό trash αναδεύεται με απελπισμένη επιμονή, όπως οι κάδοι των σκουπιδιών έξω από τα σούπερ μάρκετ από τα θύματα της οικονομικής κρίσης.

Κάθε άλλο παρά ελληνικό φαινόμενο, βέβαια, αυτό το είδος της τηλεόρασης, που το παρακολουθούμε να συντηρείται στις ξένες τηλεοράσεις με όλο και πιο ευφάνταστες μεθόδους προσβολής κάθε στοιχείου ανθρώπινης αξιοπρέπειας και διάλυσης, εν τέλει, της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης.

Στο ριαλιτοκάναλο «Ε!entertainment» (Nova) για παράδειγμα εναλλάσσονται τα πιο ανθρωποφαγικά ριάλιτι που θα μπορούσε να εμπνευστεί η πιο αρρωστημένη φαντασία. Ενα εξ αυτών, μπιγκμπραδερικής καταγωγής, έχει μέλλουσες νύφες έγκλειστες σε ένα σπίτι να «ξεμαλλιάζονται» για το ποια θα κερδίσει μια προσθετική στήθους, μια πλαστική μύτης, μια λιποαναρρόφηση ή και όλα αυτά μαζί για να είναι «ωραία» την ημέρα του γάμου της. Ανατριχιαστικό! Για την εμμονή στην πλαστική ομορφιά, που έχει γίνει στα περισσότερα νέας γενιάς «τηλεπαιχνίδια» βιομηχανία κοπής ανθρώπινου κρέατος. Το ίδιο το σώμα δεν έχει καμιά αξία, γυμνώνεται στα χειρουργικά κρεβάτια σαν να είναι άψυχο, το φουσκώνουν σαν να 'ναι μπαλόνι, του παραχώνουν καλώδια και σωλήνες για να αφαιρεθεί λίπος και η επιστήμη που διασώζει ψυχές, βελτιώνοντας ακραία ελαττώματα της φύσης, αίφνης γίνεται, χάριν του τηλεοπτικού φακού, ανατριχιαστικό, διαφημιστικό κλιπ μιας υποχρεωτικής εξομοίωσης των ανθρώπινων χαρακτηριστικών.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, το χειρότερο είναι οι χυδαίες συμπεριφορές των κοριτσιών που συμμετέχουν και ετοιμάζονται να παντρευτούν. Διαβάλλει η μια την άλλη, ανταλλάσσουν κακίες για τις πλαστικές επεμβάσεις τους, εξαθλιώνονται.

Ενας άλλος κόσμος; Μπορεί. Μόνο που απλώνεται ραγδαία, τάχα μεταξύ αστείου και σοβαρού, υποτίθεται, στη σκιά της «επίσημης τηλεόρασης», αλλά δεν παύει η αισθητική και τα ήθη που πρεσβεύει να επιτίθενται στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτή που αποτελεί τον πυρήνα της δημοκρατικής συνείδησης. Και μπορεί τα τηλεοπτικά «σκουπίδια» να προσφέρονται στη χλεύη του φιλοθεάμονος, αλλά προσφέρονται σε τέτοια ποσότητα και συχνότητα, που ο χλευασμός μπερδεύεται πλέον με την αποθέωση.