Η Αυγή online...
ΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΣΤΑΘΟΥΛΙΑ*
“Στο τέλος του τρίτου χρόνου του πεντάχρονου σχεδίου το βιομηχανικό κεφάλαιο θάχη διπλασιαστεί. Πού αλλού ξαναπαρουσιάστηκε τέτοια επιτυχία ακόμα και στην περίοδο της ακμής του καπιταλισμού; Σήμερα κατασκευάζονται εργοστάσια αξίας 12 δισ. ρουβλίων. Έχουμε εργοστάσια που μπορούν να συναγωνιστούν τα πιο σύγχρονα εργοστάσια των πιο εξελιγμένων καπιταλιστικών χωρών. Ως το τέλος του πεντάχρονου σχεδίου θα χρειαστούμε 435.000 καινούργιους μηχανικούς και τεχνικό προσωπικό. [...] Στην Γερμανία μέσα σε 10 χρόνια η αύξηση ήταν 17% και στην Αγγλία η παραγωγή μένει στο προπολεμικό επίπεδο. Εμείς του χρόνου θα φτάσουμε το βιοτικό επίπεδο της Αγγλίας. Σε μια ορμητική πορεία θα φτάσουμε και θα ξεπεράσουμε τον καπιταλιστικό κόσμο”. "Ριζοσπάστης", Τετάρτη, 23 Ιουλίου 1930. Άρθρο του ανταποκριτή της εφημερίδας από τη Μόσχα για το νέο πεντάχρονο σχέδιο (1930-1935) της Σοβιετικής Ένωσης αναμεταδίδοντας τις εισηγήσεις των στελεχών του ΚΚΣΕ.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε και πολλά γράφτηκαν για τα πεντάχρονα σχέδια μιας κεντρικά σχεδιαζόμενης οικονομίας που σήμερα όμως επανέρχονται από τη “νέα” οικονομική διανόηση του ΚΚΕ, ως εναλλακτική πολιτική πρόταση στην τρέχουσα οικονομική κρίση.
Ανάμεσα στη σοβιετικού τύπου κεντρική γραφειοκρατία των πεντάχρονων σχεδίων, όπου εργοστάσια και άνθρωποι πάνω στην ίδια γραμμή παραγωγής παρήγαγαν το “σοσιαλιστικό” βιομηχανικό κεφάλαιο, και στη σύγχρονη “αναπτυξιακή” πολιτική των εκάστοτε υπουργών Ανάπτυξης ενός καπιταλισμού που ρίχνει όλες του τις δυνάμεις στην αναδιάρθρωση των παραγωγικών του μοντέλων συντρίβοντας ανθρώπινες δυνάμεις, υπάρχει ένας πολιτικά σημαντικός και ζωτικά πολύτιμος χώρος που η ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να καλύψει με νέες παρεμβάσεις και πολιτικές για την ανάπτυξη και την ευημερία.
Αφορμή γι' αυτό το σημείωμα είναι η πρόσφατη απόφαση (28/11/2011) του Ευρωπαίου επιτρόπου, αρμόδιου για την περιφερειακή ανάπτυξη, που σε συνεννόηση με τις ελληνικές αρχές υιοθέτησε και δημοσιοποίησε τα μεγάλα έργα που θα πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα την περίοδο 2012-2015. O Λένιν έλεγε ότι “κομμουνισμός είναι η ισχύς των Σοβιέτ συν ο εξηλεκτρισμός της χώρας”, ένα δυνατό και ουσιαστικό μήνυμα, όταν τα δικά μας “μεγάλα” έργα θα στηριχθούν στο έλλειμμα δημοκρατίας και ουσιαστικού δημοκρατικού ελέγχου και συμμετοχής, υιοθετώντας τα αναπτυξιακά μοντέλα που μας επιβάλλουν οι δανειστές. Θα χρειαζόταν πολύς χώρος για να αναπτυχθούν τα έργα που αποφασίστηκαν. Για τις ανάγκες όμως αυτού του σημειώματος θα συνοψίσουμε μερικές χαρακτηριστικές κατηγορίες έργων.
Το “ψηφιακό σχολείο”, με προϋπολογισμό 152.630.000 ευρώ (!) θα δημιουργήσει 558 θέσεις εργασίας κατά την εφαρμογή του, ενώ καμία θέση εργασίας δεν καταγράφεται μετά το τέλος του έργου, που θα ολοκληρωθεί το 2013, και 28 μεγάλα έργα για το περιβάλλον με συνολικό προϋπολογισμό 1.744.671.817 ευρώ θα δημιουργήσουν κατά την εκτέλεσή τους 19.438 θέσεις εργασίας, ενώ στο τέλος θα μείνουν μόνο 264 θέσεις. Από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο θα δοθούν 258 εκατομμύρια ευρώ για την εκπαίδευση και διά βίου μάθηση με αναφορά στις νέες πλατφόρμες του ψηφιακού σχολείου, για το “νέο” σχολείο του 21ου αιώνα, κ.λπ. (άλλα λεφτά είναι αυτά για το “ψηφιακό σχολείο” από αυτά που διαβάσατε παραπάνω). Καμία θέση εργασίας δεν καταγράφεται μετά το τέλος της κατηγορίας αυτής.
Η χώρα θα πορευτεί με τεράστια ποσά στο τριετές της σχέδιο “ανάπτυξης” και απορρόφησης του ΕΣΠΑ με ελάχιστες θέσεις εργασίας στην εκτέλεση των έργων και ακόμα πιο λίγες στο τέλος. Δεν ξέρουμε τι θα χρειαστούμε από αυτά τα έργα για να καταγράψουμε ανάπτυξη. Ξέρουμε όμως, από αυτά που έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες μέσω των Κοινοτικών Πλαισίων, ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη σκόνταψε σε ένα αυστηρό πελατειακό σύστημα μοιράσματος των έργων, στη μικρομέγαλη αντιγραφή ξένων μοντέλων (αναρωτιέται κανείς πόσα εκατομμύρια ευρώ θα χρειαστεί η υπουργός Παιδείας για να δει το “ψηφιακό σχολείο” της, και πάνω σε πόσα ερείπια πραγματικών σχολείων θα στηθεί το νέο εικονικό “σχολείο” της), στην περιφρόνηση της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας. Μοιάζει το δικό μας τριετές με εκείνο των συντρόφων μας των πενταετών; Μάλλον ναι. Και τα δύο περιφρόνησαν τον άνθρωπο.
* Η Θ. Σταθούλια έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Επιστήμη των Πληροφοριών.
“Στο τέλος του τρίτου χρόνου του πεντάχρονου σχεδίου το βιομηχανικό κεφάλαιο θάχη διπλασιαστεί. Πού αλλού ξαναπαρουσιάστηκε τέτοια επιτυχία ακόμα και στην περίοδο της ακμής του καπιταλισμού; Σήμερα κατασκευάζονται εργοστάσια αξίας 12 δισ. ρουβλίων. Έχουμε εργοστάσια που μπορούν να συναγωνιστούν τα πιο σύγχρονα εργοστάσια των πιο εξελιγμένων καπιταλιστικών χωρών. Ως το τέλος του πεντάχρονου σχεδίου θα χρειαστούμε 435.000 καινούργιους μηχανικούς και τεχνικό προσωπικό. [...] Στην Γερμανία μέσα σε 10 χρόνια η αύξηση ήταν 17% και στην Αγγλία η παραγωγή μένει στο προπολεμικό επίπεδο. Εμείς του χρόνου θα φτάσουμε το βιοτικό επίπεδο της Αγγλίας. Σε μια ορμητική πορεία θα φτάσουμε και θα ξεπεράσουμε τον καπιταλιστικό κόσμο”. "Ριζοσπάστης", Τετάρτη, 23 Ιουλίου 1930. Άρθρο του ανταποκριτή της εφημερίδας από τη Μόσχα για το νέο πεντάχρονο σχέδιο (1930-1935) της Σοβιετικής Ένωσης αναμεταδίδοντας τις εισηγήσεις των στελεχών του ΚΚΣΕ.
Πέρασε πολύς καιρός από τότε και πολλά γράφτηκαν για τα πεντάχρονα σχέδια μιας κεντρικά σχεδιαζόμενης οικονομίας που σήμερα όμως επανέρχονται από τη “νέα” οικονομική διανόηση του ΚΚΕ, ως εναλλακτική πολιτική πρόταση στην τρέχουσα οικονομική κρίση.
Ανάμεσα στη σοβιετικού τύπου κεντρική γραφειοκρατία των πεντάχρονων σχεδίων, όπου εργοστάσια και άνθρωποι πάνω στην ίδια γραμμή παραγωγής παρήγαγαν το “σοσιαλιστικό” βιομηχανικό κεφάλαιο, και στη σύγχρονη “αναπτυξιακή” πολιτική των εκάστοτε υπουργών Ανάπτυξης ενός καπιταλισμού που ρίχνει όλες του τις δυνάμεις στην αναδιάρθρωση των παραγωγικών του μοντέλων συντρίβοντας ανθρώπινες δυνάμεις, υπάρχει ένας πολιτικά σημαντικός και ζωτικά πολύτιμος χώρος που η ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να καλύψει με νέες παρεμβάσεις και πολιτικές για την ανάπτυξη και την ευημερία.
Αφορμή γι' αυτό το σημείωμα είναι η πρόσφατη απόφαση (28/11/2011) του Ευρωπαίου επιτρόπου, αρμόδιου για την περιφερειακή ανάπτυξη, που σε συνεννόηση με τις ελληνικές αρχές υιοθέτησε και δημοσιοποίησε τα μεγάλα έργα που θα πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα την περίοδο 2012-2015. O Λένιν έλεγε ότι “κομμουνισμός είναι η ισχύς των Σοβιέτ συν ο εξηλεκτρισμός της χώρας”, ένα δυνατό και ουσιαστικό μήνυμα, όταν τα δικά μας “μεγάλα” έργα θα στηριχθούν στο έλλειμμα δημοκρατίας και ουσιαστικού δημοκρατικού ελέγχου και συμμετοχής, υιοθετώντας τα αναπτυξιακά μοντέλα που μας επιβάλλουν οι δανειστές. Θα χρειαζόταν πολύς χώρος για να αναπτυχθούν τα έργα που αποφασίστηκαν. Για τις ανάγκες όμως αυτού του σημειώματος θα συνοψίσουμε μερικές χαρακτηριστικές κατηγορίες έργων.
Το “ψηφιακό σχολείο”, με προϋπολογισμό 152.630.000 ευρώ (!) θα δημιουργήσει 558 θέσεις εργασίας κατά την εφαρμογή του, ενώ καμία θέση εργασίας δεν καταγράφεται μετά το τέλος του έργου, που θα ολοκληρωθεί το 2013, και 28 μεγάλα έργα για το περιβάλλον με συνολικό προϋπολογισμό 1.744.671.817 ευρώ θα δημιουργήσουν κατά την εκτέλεσή τους 19.438 θέσεις εργασίας, ενώ στο τέλος θα μείνουν μόνο 264 θέσεις. Από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο θα δοθούν 258 εκατομμύρια ευρώ για την εκπαίδευση και διά βίου μάθηση με αναφορά στις νέες πλατφόρμες του ψηφιακού σχολείου, για το “νέο” σχολείο του 21ου αιώνα, κ.λπ. (άλλα λεφτά είναι αυτά για το “ψηφιακό σχολείο” από αυτά που διαβάσατε παραπάνω). Καμία θέση εργασίας δεν καταγράφεται μετά το τέλος της κατηγορίας αυτής.
Η χώρα θα πορευτεί με τεράστια ποσά στο τριετές της σχέδιο “ανάπτυξης” και απορρόφησης του ΕΣΠΑ με ελάχιστες θέσεις εργασίας στην εκτέλεση των έργων και ακόμα πιο λίγες στο τέλος. Δεν ξέρουμε τι θα χρειαστούμε από αυτά τα έργα για να καταγράψουμε ανάπτυξη. Ξέρουμε όμως, από αυτά που έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες μέσω των Κοινοτικών Πλαισίων, ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη σκόνταψε σε ένα αυστηρό πελατειακό σύστημα μοιράσματος των έργων, στη μικρομέγαλη αντιγραφή ξένων μοντέλων (αναρωτιέται κανείς πόσα εκατομμύρια ευρώ θα χρειαστεί η υπουργός Παιδείας για να δει το “ψηφιακό σχολείο” της, και πάνω σε πόσα ερείπια πραγματικών σχολείων θα στηθεί το νέο εικονικό “σχολείο” της), στην περιφρόνηση της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας. Μοιάζει το δικό μας τριετές με εκείνο των συντρόφων μας των πενταετών; Μάλλον ναι. Και τα δύο περιφρόνησαν τον άνθρωπο.
* Η Θ. Σταθούλια έχει σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και Επιστήμη των Πληροφοριών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου