Από την Ελευθεροτυπία..
Η άθροιση που επιχειρείται ευρύτερα και όχι μόνο με την κυβέρνηση Παπαδήμου, το πλέξιμο δεξιών και αριστερών προσήμων σε ένα μεικτό νεοφιλελεύθερο όλον, οι προσπάθειες συρραφής κομματιών της τάδε Δεξιάς και της δείνα Αριστεράς δεν είναι ούτε σύμπλεξη ιδεολογικών κατασκευών ούτε συναίρεση πολιτικών καταγωγών. Πέρα από τις βορειοευρωπαϊκές εργολαβίες, η συνεργατική, εξουσιοκεντρική φιλολογία είναι ένα απολύτως παλιομοδίτικο εσωκομματικό -κατά βάση- παίγνιο, απ' αυτά τα μακροχρόνια, σκακιστικά, που οι ομάδες και οι συναρχηγοί παίζουν -ευκαιρίας δοθείσης. Πού ποντάρουν;
Στην κανονιστική και συμμετοχική αγωνία μερικών αριστερών που νομίζουν ότι παρεμβαίνουν στην πραγματικότητα μόνο διοικώντας, ποντάρουν στον αντισαμαρικό οίστρο και το δογματισμό με τις αγορές που έχουν ορισμένοι νεοδημοκράτες και επίσης στη «σύνοδο των πλανητών». Η γραφειοκρατία και τα ανερμάτιστα lobbies των Βρυξελλών παίζουν μια στρατηγική της αβύσσου, που επιτρέπει στον πολιτικό να σκέφτεται με όρους τύχης και ριξιάς. Η περιδίνηση βοηθάει τους τολμηρούς που θέλουν να πετύχουν με μια ζαριά άλλες ιεραρχήσεις -συνήθως με τον εαυτό τους στην κορυφή. Τη θέση άλλωστε των αποφάσεων για όλη την Ευρώπη την καταλαμβάνει η μεγάλη διεθνής παρατράπεζα. Η ελληνική σκηνή, λοιπόν, μπορεί να ασχοληθεί απερίσπαστη με την καταστροφή.
Αυτό όμως το βυζαντινό έξυπνο όνειρο, που γρήγορα παίρνει θέση στο πολιτικό πλατό, κινδυνεύει να χαλάσει. Από ποιον; Από τον Γιώργο. Δεν έχει παρά, σιωπώντας, να αφήσει το παιχνίδι ισορροπιών και ανατροπών να εξελιχθεί στη σφαγή που τόσο συσσωρευμένο μίσος -δηλαδή το άλλο πρόσωπο της φιλοδοξίας- αποταμιεύει. Αυτά όμως συμβαίνουν σε μια όμως φάση όπου ο πλανητικός χυλός έχει αρχίσει να ρέει στις πλαγιές. Το Στρόμπολι εκρήγνυται, τα πόδια ήδη καίγονται.
Φυσικά δεν μπορεί κανείς να απορήσει γιατί το μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικής ζωτικότητας πάει στις εσωκομματικές συγκρούσεις. Δεν μπορεί να αναρωτηθεί γιατί το πολιτικό προϊόν έχει μοναδικό στόχο την επιβίωση με όρους ισχύος του φυσικού φορέα του. Μια μέτρια ματιά στην ιστορία μας αυτό συναντά. Ιχνη της πάλης και της συνωμοσίας λίγο πριν από το τέλος. Δεν γνωρίζω αν η πολιτική σκηνή έχει τέτοιο αυτισμό που δεν βλέπει στα τρία μέτρα το σκοτεινό συμβάν ή αν η αυταρέσκεια και η εξουσιαστική λίμπιντο διαλύουν τη σκέψη. Το σίγουρο είναι ότι τα μέλη αυτής της σκηνής δεν κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται. Το σίγουρο είναι ότι δεν φέρουν ούτε πολιτικό ούτε θεσμικό αγαθό.
Το σίγουρο είναι ότι περνάμε από την έκπληξη στη θλίψη, από την ένταση στην παραίτηση και την τεράστια πίκρα, γι' αυτό που κυλάει ανάμεσα στις ρωγμές του ξερού συστήματος: τους χυμούς μιας χώρας κι ενός λαού που είχαν όλες τις ποιότητες, όλες τις δυνατότητες, όλες τις προνομίες και απαλλοτριώθηκαν μέσα στην πιο ατάλαντη και τυφλή θηριωδία.
Αφού σάπισε τη νέα παρθενία της Νέας Δημοκρατίας, με το εύρημα της συγκυβέρνησης, ο ηγετικός πυρήνας της χώρας επιχειρεί να διεμβολίσει και την «Αριστερά της ευθύνης».
Ανοίγει τις πόρτες προς την άλλη παρειά της πολιτικής σκηνής προσπαθώντας: πρώτον, να φθείρει κάθε κομματάκι της αριστερής έννοιας και πολιτικής ενδοχώρας και δεύτερον, με διακομματικές συνέργειες να ξεφορτωθεί την παλαιοΠΑΣΟΚ «σαβούρα» που αναστέλλει την ανάδυση προς την επιμνημόνιο ισχύ. Οι ενοχλητικοί Παναγιωτακόπουλοι, τα θραύσματα των ανδρεϊκών εμμονών και η κολλημένη μοίρα που φέρουν, καλό θα ήταν να εκκαθαριστούν. Πρέπει να οριστούν νέα υβρίδια που ήδη καλλιεργούνται στα ευρωπαϊκά θερμοκήπια. Το ΠΑΣΟΚ plus είναι μια πολλαπλασιασμένη υποδιαίρεση. Δεν είναι σύνθεση. Η άθροιση που επιχειρείται ευρύτερα και όχι μόνο με την κυβέρνηση Παπαδήμου, το πλέξιμο δεξιών και αριστερών προσήμων σε ένα μεικτό νεοφιλελεύθερο όλον, οι προσπάθειες συρραφής κομματιών της τάδε Δεξιάς και της δείνα Αριστεράς δεν είναι ούτε σύμπλεξη ιδεολογικών κατασκευών ούτε συναίρεση πολιτικών καταγωγών. Πέρα από τις βορειοευρωπαϊκές εργολαβίες, η συνεργατική, εξουσιοκεντρική φιλολογία είναι ένα απολύτως παλιομοδίτικο εσωκομματικό -κατά βάση- παίγνιο, απ' αυτά τα μακροχρόνια, σκακιστικά, που οι ομάδες και οι συναρχηγοί παίζουν -ευκαιρίας δοθείσης. Πού ποντάρουν;
Στην κανονιστική και συμμετοχική αγωνία μερικών αριστερών που νομίζουν ότι παρεμβαίνουν στην πραγματικότητα μόνο διοικώντας, ποντάρουν στον αντισαμαρικό οίστρο και το δογματισμό με τις αγορές που έχουν ορισμένοι νεοδημοκράτες και επίσης στη «σύνοδο των πλανητών». Η γραφειοκρατία και τα ανερμάτιστα lobbies των Βρυξελλών παίζουν μια στρατηγική της αβύσσου, που επιτρέπει στον πολιτικό να σκέφτεται με όρους τύχης και ριξιάς. Η περιδίνηση βοηθάει τους τολμηρούς που θέλουν να πετύχουν με μια ζαριά άλλες ιεραρχήσεις -συνήθως με τον εαυτό τους στην κορυφή. Τη θέση άλλωστε των αποφάσεων για όλη την Ευρώπη την καταλαμβάνει η μεγάλη διεθνής παρατράπεζα. Η ελληνική σκηνή, λοιπόν, μπορεί να ασχοληθεί απερίσπαστη με την καταστροφή.
Αυτό όμως το βυζαντινό έξυπνο όνειρο, που γρήγορα παίρνει θέση στο πολιτικό πλατό, κινδυνεύει να χαλάσει. Από ποιον; Από τον Γιώργο. Δεν έχει παρά, σιωπώντας, να αφήσει το παιχνίδι ισορροπιών και ανατροπών να εξελιχθεί στη σφαγή που τόσο συσσωρευμένο μίσος -δηλαδή το άλλο πρόσωπο της φιλοδοξίας- αποταμιεύει. Αυτά όμως συμβαίνουν σε μια όμως φάση όπου ο πλανητικός χυλός έχει αρχίσει να ρέει στις πλαγιές. Το Στρόμπολι εκρήγνυται, τα πόδια ήδη καίγονται.
Φυσικά δεν μπορεί κανείς να απορήσει γιατί το μεγαλύτερο μερίδιο πολιτικής ζωτικότητας πάει στις εσωκομματικές συγκρούσεις. Δεν μπορεί να αναρωτηθεί γιατί το πολιτικό προϊόν έχει μοναδικό στόχο την επιβίωση με όρους ισχύος του φυσικού φορέα του. Μια μέτρια ματιά στην ιστορία μας αυτό συναντά. Ιχνη της πάλης και της συνωμοσίας λίγο πριν από το τέλος. Δεν γνωρίζω αν η πολιτική σκηνή έχει τέτοιο αυτισμό που δεν βλέπει στα τρία μέτρα το σκοτεινό συμβάν ή αν η αυταρέσκεια και η εξουσιαστική λίμπιντο διαλύουν τη σκέψη. Το σίγουρο είναι ότι τα μέλη αυτής της σκηνής δεν κάνουν τη δουλειά για την οποία πληρώνονται. Το σίγουρο είναι ότι δεν φέρουν ούτε πολιτικό ούτε θεσμικό αγαθό.
Το σίγουρο είναι ότι περνάμε από την έκπληξη στη θλίψη, από την ένταση στην παραίτηση και την τεράστια πίκρα, γι' αυτό που κυλάει ανάμεσα στις ρωγμές του ξερού συστήματος: τους χυμούς μιας χώρας κι ενός λαού που είχαν όλες τις ποιότητες, όλες τις δυνατότητες, όλες τις προνομίες και απαλλοτριώθηκαν μέσα στην πιο ατάλαντη και τυφλή θηριωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου