Ο άνθρωπος του μετρό ...
Μέρες τώρα έλεγα στον εαυτό μου “πρέπει να γράψεις, πρέπει να γράψεις”. Αλλά βλέπεις δε λειτουργεί έτσι πάντα το σύστημα. Κακά τα ψέματα, άμα δεν έχεις τι να γράψεις, καλύτερα να μη γράψεις τίποτα. Είναι κι αυτή η περίοδος των Χριστουγέννων που δε σε βοηθάει και πολύ, ξέρεις, οικογένεια, φωτάκια, κάλαντα, άντε να σκεφτείς σοβαρά. Αλλά σήμερα τελειώνει και επισήμως η περίοδος των Χριστουγέννων, οπότε μπορούμε να επιστρέψουμε στη συνηθισμένη μιζέρια μας, η οποία προβλέπεται να ενισχύεται δραματικά το 2012, τόσο που δεν πρόκειται να την καλύψουν όλα τα “ευτυχισμένο το 2012″ του κόσμου. Η μοναδική ευχή που πραγματικά αξίζει τον κόπο να κάνεις μήπως και εισακουστεί από κάποιον είναι να μετασχηματιστεί αυτή η μιζέρια σε κάτι θετικό – θες ελπίδα, θες επανάσταση, θες κοινωνική συνείδηση, κάτι, οτιδήποτε.
Σήμερα οι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Θεοφάνεια, και εμείς οι υπόλοιποι απλώς γιορτάζαμε το ότι δεν έχουμε να πάμε στη δουλειά (όσοι από μας έχουμε έστω μία κουτσοδουλειά να κάνουμε, κι ας μην πληρωνόμαστε καν). Και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος μαζεύτηκε κόσμος και κοσμάκης στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλά άλλα μέρη για να δει έναν παπά να πετάει στα παγωμένα νερά έναν σταυρό και δέκα ψυχάκηδες να βουτάνε για να του τον φέρουν πίσω, μην και τον φάνε τα πιράνχας. Και μέσα σε αυτόν τον κόσμο και κοσμάκη ήταν και κάποιοι πολιτικοί, που προφανώς δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι ότι είναι ανεπιθύμητοι, κι έτσι βολτάρουν ανέμελα περιμένοντας τα πλήθη να τους επευφημήσουν.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, βρέθηκε στη Χαλκίδα. Εκεί, συνέβη το εντελώς αναπάντεχο: Αποδοκιμάστηκε από πολίτες. ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ! Ποιος; Ο άνθρωπος που το πλήθος σήκωσε πανηγυρικά στους ώμους του όταν εξελέγη! Ο άνθρωπος που προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού όταν εμφανίστηκε στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Οκτώβριο! Ο άνθρωπος που με τις κατά καιρούς δηλώσεις του έχει στηρίξει με σθένος τον ελληνικό λαό, αποδίδοντας ευθύνες για την κατάσταση της χώρας στους πολιτικούς της! Αυτός ο άγιος άνθρωπος! ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ!
Αλλά ευτυχώς, αυτά τα καθάρματα που τόλμησαν να αποδοκιμάσουν την ιερή μας αγελάδα συνελήφθησαν, και σχηματίστηκε δικογραφία εναντίον τους. Η κατηγορία; “Προσβολή της τιμής του Προέδρου της Δημοκρατίας”. Τι, δεν το ξέρατε ότι υπάρχει τέτοιο αδίκημα; Φυσικά και υπάρχει! Τι, θα αφήνουμε τον κάθε άπλυτο να ασκεί κριτική στον υπέρτατο άρχοντα και (here it comes…) ρυθμιστή του πολιτεύματος; Όχι δα! Ντροπής πράγματα, δηλαδή. Κάτι τέτοιες εικόνες κυκλοφορούν στο εξωτερικό και κάνουν κακό στον τουρισμό της χώρας, γιατί σου λέει “αν κάνουν τέτοια πράγματα στον σουπερντούπερ πρόεδρό τους, φαντάσου τι θα κάνουν σε μας τα ταπεινά χαμομηλάκια”.
(ξαναδιαβάζοντας τις τελευταίες παραγράφους, συνειδητοποιώ ότι θα μπορούσε κάλλιστα η σημασία τους να εκληφθεί ως κυριολεκτική και να αποσπάσει εγκωμιαστικά σχόλια από διάφορους πυροβολημένους, γι’αυτό να το ξεκαθαρίσω: Αν όλα αυτά τα εννοούσα κυριολεκτικά, τώρα θα παρουσίαζα το δελτίο ειδήσεων του Mega, δε θα έγραφα ένα παγκοσμίως άγνωστο blog. Γκέγκε;)
Πάμε τώρα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, γιατί καλή η πλάκα, αλλά εδώ έχουμε σοβαρό ζήτημα.
Είναι όντως “ιερή αγελάδα” ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Έχει το αλάθητο; Πρέπει να αποδέχομαι ό,τι λέει ως θέσφατο; Και αν τολμήσω να διαδηλώσω ενάντια σε κάτι που (δεν) είπε ή κάτι που (δεν) έκανε, κινδυνεύω να με συλλάβουν επειδή προσέλαβα την τιμή του; Οι συνειρμοί με πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι κάτι παραπάνω από προφανείς, νομίζω.
Να θυμίσω, σε αυτό το σημείο, ότι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν το εξέλεξα καν εγώ. Θα μπορούσαν κάλλιστα τα δύο μεγάλα κόμματα να συνεννοηθούν και να προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη Μέρκελ, ξέρω’γω, “για να βγει η χώρα μας από την κρίση”. Να θυμίσω, ακόμα, ότι ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί απομεινάρι της βασιλευομένης δημοκρατίας, και είναι ένας θεσμός που δεν έχει πρακτικά καμία ισχύ και κανέναν ρόλο, τουλάχιστον με τον τρόπο που ασκούν τα καθήκοντά τους (τα ποια;) οι εκάστοτε Πρόεδροι.
Αλλά μπορώ να τα παραβλέψω όλα αυτά. Αλήθεια. Να, ας πούμε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από τη Βουλή, που την εκλέγει ο λαός, άρα εμμέσως τον εκλέγει ο λαός, και άρα του οφείλουμε σεβασμό. Το ίδιο όμως δε συμβαίνει και με τον πρωθυπουργό, τους βουλευτές, τους υπουργούς; Δηλαδή μπορώ να κατέβω στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθώ για μία απόφαση ενός υπουργού, αλλά δεν μπορώ να το κάνω για να διαμαρτυρηθώ για την στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας πάνω σε ένα ζήτημα;
Και είναι και κάτι ακόμα, κάτι που ισχύει και για όλους τους πολιτικούς: Το γεγονός ότι είναι εκλεγμένοι δεν τους δίνει το δικαίωμα να συμπεριφέρονται ως απόλυτοι άρχοντες, απαιτώντας το σεβασμό των πολιτών. Το σεβασμό, κύριοι, τον κερδίζετε με τις πράξεις σας, δεν τον απαιτείτε με το έτσι θέλω. Και οι άνθρωποι που δε δείχνουν να καταλαβαίνουν τι περνάει ο λαός τους δεν αξίζει σεβασμός. Και “προδότη” θα σε πω, και “ανίκανο” θα σε πω, και “μαλάκα” θα σε πω, και θα κάτσεις να με ακούσεις. Γιατί αυτά είναι τα “κακά” της δημοκρατίας: Όταν τα κάνεις θάλασσα, αυτός που έβλαψες έχει κάθε δικαίωμα να σε κατηγορήσει γι’αυτό – δεν είσαι δικτάτορας, που όποιον σε κατηγορήσει για κάτι τον “βαφτίζεις” αναρχικό/αντιφρονούντα/επικίνδυνο/τσόγλανο και τον εκτελείς με συνοπτικές διαδικασίες μπροστά στο αλαλάζον κοινό των χειροκροτητών σου. Ή μήπως θα ήθελες να είσαι;
Αυτό που θέλω να πω είναι πιστεύω αρκετά σαφές: Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν “ιερές αγελάδες”. Όλοι κρίνονται γι’αυτά που κάνουν και αυτά που δεν κάνουν, γι’αυτά που λένε κι αυτά που δε λένε. Δεν έχει σημασία τι αξίωμα κατέχουν. Και όταν δέχεσαι κριτική, δύο πράγματα μπορείς να κάνεις: Είτε να πεις “ναι παιδιά, έχετε δίκιο, ήμουν μαλάκας, υπόσχομαι ότι από ‘δω και πέρα θα είμαι καλό παιδί”, είτε να υποστηρίξεις με επιχειρήματα γιατί η κριτική που σου ασκούν είναι άδικη. Με επιχειρήματα, όμως. Και το “είμαι Πρόεδρος/Πρωθυπουργός/Υπουργός/Βουλευτής” δεν είναι επιχείρημα. Και ακόμα κι αν κατά τη διάρκεια της θητείας σου καταφέρεις να γλιτώσεις από την κριτική και να παραμείνεις στη θέση σου, κανείς δε σου εγγυάται ότι όταν αυτή τελειώσει δε θα έχεις μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως “προδότης”, “ανίκανος”, “μαλάκας” ή όλα τα παραπάνω, αν είσαι λαρτζ άνθρωπος.
Βέβαια, τα παραπάνω ισχύουν για τις δημοκρατίες. Στο δικό μας, περίεργο πολίτευμα, οι “ανίκανοι” μετά από μερικά χρόνια αγρανάπαυσης γίνονται “ικανοί”, οι “μαλάκες” με ένα χαρτζιλίκι στους ψηφοφόρους γίνονται “χαρισματικοί” και οι “προδότες” γίνονται εν μία νυκτί “εθνοπατέρες”. Και φυσικά, ιερές αγελάδες ζουν και βασιλεύουν, επειδή κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να τις κόψει μπριζόλες και να τις ψήσει στα κάρβουνα.
Μέρες τώρα έλεγα στον εαυτό μου “πρέπει να γράψεις, πρέπει να γράψεις”. Αλλά βλέπεις δε λειτουργεί έτσι πάντα το σύστημα. Κακά τα ψέματα, άμα δεν έχεις τι να γράψεις, καλύτερα να μη γράψεις τίποτα. Είναι κι αυτή η περίοδος των Χριστουγέννων που δε σε βοηθάει και πολύ, ξέρεις, οικογένεια, φωτάκια, κάλαντα, άντε να σκεφτείς σοβαρά. Αλλά σήμερα τελειώνει και επισήμως η περίοδος των Χριστουγέννων, οπότε μπορούμε να επιστρέψουμε στη συνηθισμένη μιζέρια μας, η οποία προβλέπεται να ενισχύεται δραματικά το 2012, τόσο που δεν πρόκειται να την καλύψουν όλα τα “ευτυχισμένο το 2012″ του κόσμου. Η μοναδική ευχή που πραγματικά αξίζει τον κόπο να κάνεις μήπως και εισακουστεί από κάποιον είναι να μετασχηματιστεί αυτή η μιζέρια σε κάτι θετικό – θες ελπίδα, θες επανάσταση, θες κοινωνική συνείδηση, κάτι, οτιδήποτε.
Σήμερα οι Χριστιανοί γιόρταζαν τα Θεοφάνεια, και εμείς οι υπόλοιποι απλώς γιορτάζαμε το ότι δεν έχουμε να πάμε στη δουλειά (όσοι από μας έχουμε έστω μία κουτσοδουλειά να κάνουμε, κι ας μην πληρωνόμαστε καν). Και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος μαζεύτηκε κόσμος και κοσμάκης στον Πειραιά, στη Θεσσαλονίκη και σε πολλά άλλα μέρη για να δει έναν παπά να πετάει στα παγωμένα νερά έναν σταυρό και δέκα ψυχάκηδες να βουτάνε για να του τον φέρουν πίσω, μην και τον φάνε τα πιράνχας. Και μέσα σε αυτόν τον κόσμο και κοσμάκη ήταν και κάποιοι πολιτικοί, που προφανώς δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι ότι είναι ανεπιθύμητοι, κι έτσι βολτάρουν ανέμελα περιμένοντας τα πλήθη να τους επευφημήσουν.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, βρέθηκε στη Χαλκίδα. Εκεί, συνέβη το εντελώς αναπάντεχο: Αποδοκιμάστηκε από πολίτες. ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ! Ποιος; Ο άνθρωπος που το πλήθος σήκωσε πανηγυρικά στους ώμους του όταν εξελέγη! Ο άνθρωπος που προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού όταν εμφανίστηκε στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης τον περασμένο Οκτώβριο! Ο άνθρωπος που με τις κατά καιρούς δηλώσεις του έχει στηρίξει με σθένος τον ελληνικό λαό, αποδίδοντας ευθύνες για την κατάσταση της χώρας στους πολιτικούς της! Αυτός ο άγιος άνθρωπος! ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ!
Αλλά ευτυχώς, αυτά τα καθάρματα που τόλμησαν να αποδοκιμάσουν την ιερή μας αγελάδα συνελήφθησαν, και σχηματίστηκε δικογραφία εναντίον τους. Η κατηγορία; “Προσβολή της τιμής του Προέδρου της Δημοκρατίας”. Τι, δεν το ξέρατε ότι υπάρχει τέτοιο αδίκημα; Φυσικά και υπάρχει! Τι, θα αφήνουμε τον κάθε άπλυτο να ασκεί κριτική στον υπέρτατο άρχοντα και (here it comes…) ρυθμιστή του πολιτεύματος; Όχι δα! Ντροπής πράγματα, δηλαδή. Κάτι τέτοιες εικόνες κυκλοφορούν στο εξωτερικό και κάνουν κακό στον τουρισμό της χώρας, γιατί σου λέει “αν κάνουν τέτοια πράγματα στον σουπερντούπερ πρόεδρό τους, φαντάσου τι θα κάνουν σε μας τα ταπεινά χαμομηλάκια”.
(ξαναδιαβάζοντας τις τελευταίες παραγράφους, συνειδητοποιώ ότι θα μπορούσε κάλλιστα η σημασία τους να εκληφθεί ως κυριολεκτική και να αποσπάσει εγκωμιαστικά σχόλια από διάφορους πυροβολημένους, γι’αυτό να το ξεκαθαρίσω: Αν όλα αυτά τα εννοούσα κυριολεκτικά, τώρα θα παρουσίαζα το δελτίο ειδήσεων του Mega, δε θα έγραφα ένα παγκοσμίως άγνωστο blog. Γκέγκε;)
Πάμε τώρα να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, γιατί καλή η πλάκα, αλλά εδώ έχουμε σοβαρό ζήτημα.
Είναι όντως “ιερή αγελάδα” ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Έχει το αλάθητο; Πρέπει να αποδέχομαι ό,τι λέει ως θέσφατο; Και αν τολμήσω να διαδηλώσω ενάντια σε κάτι που (δεν) είπε ή κάτι που (δεν) έκανε, κινδυνεύω να με συλλάβουν επειδή προσέλαβα την τιμή του; Οι συνειρμοί με πρακτικές ολοκληρωτικών καθεστώτων είναι κάτι παραπάνω από προφανείς, νομίζω.
Να θυμίσω, σε αυτό το σημείο, ότι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν το εξέλεξα καν εγώ. Θα μπορούσαν κάλλιστα τα δύο μεγάλα κόμματα να συνεννοηθούν και να προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τη Μέρκελ, ξέρω’γω, “για να βγει η χώρα μας από την κρίση”. Να θυμίσω, ακόμα, ότι ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας αποτελεί απομεινάρι της βασιλευομένης δημοκρατίας, και είναι ένας θεσμός που δεν έχει πρακτικά καμία ισχύ και κανέναν ρόλο, τουλάχιστον με τον τρόπο που ασκούν τα καθήκοντά τους (τα ποια;) οι εκάστοτε Πρόεδροι.
Αλλά μπορώ να τα παραβλέψω όλα αυτά. Αλήθεια. Να, ας πούμε ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από τη Βουλή, που την εκλέγει ο λαός, άρα εμμέσως τον εκλέγει ο λαός, και άρα του οφείλουμε σεβασμό. Το ίδιο όμως δε συμβαίνει και με τον πρωθυπουργό, τους βουλευτές, τους υπουργούς; Δηλαδή μπορώ να κατέβω στο Σύνταγμα και να διαμαρτυρηθώ για μία απόφαση ενός υπουργού, αλλά δεν μπορώ να το κάνω για να διαμαρτυρηθώ για την στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας πάνω σε ένα ζήτημα;
Και είναι και κάτι ακόμα, κάτι που ισχύει και για όλους τους πολιτικούς: Το γεγονός ότι είναι εκλεγμένοι δεν τους δίνει το δικαίωμα να συμπεριφέρονται ως απόλυτοι άρχοντες, απαιτώντας το σεβασμό των πολιτών. Το σεβασμό, κύριοι, τον κερδίζετε με τις πράξεις σας, δεν τον απαιτείτε με το έτσι θέλω. Και οι άνθρωποι που δε δείχνουν να καταλαβαίνουν τι περνάει ο λαός τους δεν αξίζει σεβασμός. Και “προδότη” θα σε πω, και “ανίκανο” θα σε πω, και “μαλάκα” θα σε πω, και θα κάτσεις να με ακούσεις. Γιατί αυτά είναι τα “κακά” της δημοκρατίας: Όταν τα κάνεις θάλασσα, αυτός που έβλαψες έχει κάθε δικαίωμα να σε κατηγορήσει γι’αυτό – δεν είσαι δικτάτορας, που όποιον σε κατηγορήσει για κάτι τον “βαφτίζεις” αναρχικό/αντιφρονούντα/επικίνδυνο/τσόγλανο και τον εκτελείς με συνοπτικές διαδικασίες μπροστά στο αλαλάζον κοινό των χειροκροτητών σου. Ή μήπως θα ήθελες να είσαι;
Αυτό που θέλω να πω είναι πιστεύω αρκετά σαφές: Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν “ιερές αγελάδες”. Όλοι κρίνονται γι’αυτά που κάνουν και αυτά που δεν κάνουν, γι’αυτά που λένε κι αυτά που δε λένε. Δεν έχει σημασία τι αξίωμα κατέχουν. Και όταν δέχεσαι κριτική, δύο πράγματα μπορείς να κάνεις: Είτε να πεις “ναι παιδιά, έχετε δίκιο, ήμουν μαλάκας, υπόσχομαι ότι από ‘δω και πέρα θα είμαι καλό παιδί”, είτε να υποστηρίξεις με επιχειρήματα γιατί η κριτική που σου ασκούν είναι άδικη. Με επιχειρήματα, όμως. Και το “είμαι Πρόεδρος/Πρωθυπουργός/Υπουργός/Βουλευτής” δεν είναι επιχείρημα. Και ακόμα κι αν κατά τη διάρκεια της θητείας σου καταφέρεις να γλιτώσεις από την κριτική και να παραμείνεις στη θέση σου, κανείς δε σου εγγυάται ότι όταν αυτή τελειώσει δε θα έχεις μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως “προδότης”, “ανίκανος”, “μαλάκας” ή όλα τα παραπάνω, αν είσαι λαρτζ άνθρωπος.
Βέβαια, τα παραπάνω ισχύουν για τις δημοκρατίες. Στο δικό μας, περίεργο πολίτευμα, οι “ανίκανοι” μετά από μερικά χρόνια αγρανάπαυσης γίνονται “ικανοί”, οι “μαλάκες” με ένα χαρτζιλίκι στους ψηφοφόρους γίνονται “χαρισματικοί” και οι “προδότες” γίνονται εν μία νυκτί “εθνοπατέρες”. Και φυσικά, ιερές αγελάδες ζουν και βασιλεύουν, επειδή κανείς δε σκέφτηκε ποτέ να τις κόψει μπριζόλες και να τις ψήσει στα κάρβουνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου