Ζήτω η 26η Μαρτίου… και άλλες μέρες....

Του Θ. Μαρουλιάδη απο το alterthess ...
1. Κατά τον Κλαούζεβιτς για να έχεις κάποιες πιθανότητες να κερδίσεις μία μάχη πρέπει εσύ να ορίσεις τόσο τον τόπο όσο και το χρόνο διεξαγωγής της. Οπότε τα διάφορα επετειακά ραντεβού του τίγρη με τον θηριοδαμαστή, όπως έχει γράψει ο Έκο, έχουν κλειδωμένη από την αρχή την ήττα του τίγρη. Στις 28 Οκτωβρίου υπήρξε αιφνιδιασμός και η - ας την πούμε - δική μας πλευρά οργάνωσε (περίπου…) το τυχαίο και ο φασιστικός θεσμός των παρελάσεων μετατράπηκε σε μία εκδήλωση οργής για τους από τα πάνω και μάλιστα σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση.

Η – ας την πούμε – δική μας πλευρά αποδεδειγμένα δεν έχει φαντασία, γι’ αυτό και θέλησε να επαναλάβει αυτό που έγινε στις 28 Οκτωβρίου στις 25 Μαρτίου. Χωρίς τη δυνατότητα αιφνιδιασμού, με γνωστό τον τόπο της «μάχης», με τις εκλογές κάπου στον ορίζοντα, με το λαό της Δεξιάς να περιμένει καλύτερες μέρες με τον Τρελαντώνη, και με τη φυλή του ΠΑΣΟΚ πνιγμένη στα σκατά της, δηλαδή έχοντας φάει πέντε γκολ από τα αποδυτήρια. Αυτό βέβαια δεν πειράζει, άλλωστε lose to win, win to lose, τα έχουμε ξαναπεί. 

Προφανώς αν είχε φαντασία η – ας την πούμε – δική μας πλευρά θα μπορούσε να καλέσει τον κόσμο, και κυρίως τους μαθητές/φαντάρους για μία μέρα, να μην πατήσει το πόδι του στις παρελάσεις και αυτό που θα έμενε σαν εικόνα θα ήταν οι επίσημοι μόνοι τους στις εξέδρες να κοιτάζουν το βάθος του δρόμου και να μην έρχεται κανένας. Δυστυχώς η – ας την πούμε – δική μας πλευρά είτε δεν έχει διαβάσει Σαραμάγκου είτε δεν κατάλαβε τίποτα από αυτά που προσπαθούσε να πει ο Ζοζέ.  

2. Όμως ποιος γαμεί μία ακόμα ήττα; Πράγματι, ποιος την γαμεί… Μόνο που το φοβερό σε αυτή την ιστορία δεν είναι προφανώς η ήττα αλλά όλα αυτά που ακούστηκαν μέχρι αυτήν. «Το 21 ζωντανεύει ξανά μέσα από το λαό και σπέρνει τρόμο στις νέες τυραννίες!», «Ελεύθεροι πολιορκημένοι διαδηλώνουν σε όλη την Ελλάδα», «Ουρές σχημάτισαν οι Σουλιώτισσες για να κάνουν τεστ ΠΑΠ», «Τρέμουν το ανεξαρτησιακό και κοινωνικό μήνυμα του 21!», «Προοδευτική λύση μέσα στο ευρώ και την Ε.Ε. δεν υπάρχει, δήλωσε ο Παπαφλέσσας». 

Ακούω την κόρη μου να τραγουδάει… «και σαν πρώτα φάε καρότα, μαϊντανό και σκορδαλιά, μαϊντανό και σκορδαλιά!», μου λέει ότι κάνει παρέα με παιδιά που τα καλοκαίρια κάνουν διακοπές στην Αλβανία με τους παππούδες τους και χαίρομαι, μπορούμε για πάντα να εμπιστευόμαστε τα παιδιά. Όμως τρομάζω με τις ασυναρτησίες που λέει η – ας την πούμε – δική μας πλευρά, που έχει πέσει τόσο χαμηλά που μάλλον θα πήγαινε στο επόμενο συλλαλητήριο για το «Μακεδονικό» (δυστυχώς όχι για την ταβέρνα) για να το μετατρέψει σε «συλλαλητήριο του λαού ενάντια στη νέα κατοχή». Αλλά εντάξει, παραμένω χαλαρός, άλλωστε ανήμερα του «21» όλη η Ελλάδα τρώει μπακαλιάρο από τις βόρειες θάλασσες. Μπακαλιάρο, που αποτελεί το εθνικό φαγητό των Πορτογάλων, τους οποίους επισκέφθηκε αυτές τις «ανεξαρτησιακές» μέρες ο Τρελαντώνης ο Σαμαράς.

3. Ο Σαμαράς σου δίνει την εντύπωση ότι γλύτωσε από ένα πολύ σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ότι πήγε και ήρθε. Ότι έσπασε όλα τα κόκαλα του και τρύπησε συκώτια, νεφρά, πνευμόνια και στομάχι. Ότι έμεινε στην εντατική σε κώμα για χρόνια όπως η Θέλμαν στο Κιλ Μπιλ. Και ξαφνικά ξύπνησε και τώρα θέλει να γίνει πρωθυπουργός αυτής την άτυχης χώρας…

Ο Σαμαράς πήγε λοιπόν στην Πορτογαλία όπου συνάντησε τον πρωθυπουργό Κοέλιο – καμία σχέση με τον απατεώνα που γράφει βιβλία, αυτός είναι μόνο απατεώνας – και συζήτησε μαζί του για τα σεκλέτια του ευρωπαϊκού νότου. Μου έκανε εντύπωση ότι και οι δύο τους, αν και αποτελούν δείγματα δεξιού καθυστερημένου πολιτικού, συχνά χρησιμοποιούσαν στη συζήτηση το «κοινό». Κοινά προβλήματα, κοινές προοπτικές, κοινή πορεία, κοινό μέλλον, κοινές προκλήσεις και πάει λέγοντας. 

Και λες, αν ο Τρελαντώνης και ο βλάκας ο Κοέλιο έχουν καταλάβει πως σε αυτή την ιστορία όποιος μείνει μόνος του την γάμησε, αλλά και ότι όποιος μείνει με όλους τους «εταίρους» την γάμησε διπλά, τότε η – ας την πούμε – δική μας πλευρά τι σκατά γκασμά βαράει; Γιατί, αν είναι μεγάλε μου εσύ ασχολείσαι με το «ανεξαρτησιακό και κοινωνικό μήνυμα του 21» και μου φοράς φουστανέλες στον καθρέφτη και δεν βλέπεις το τι γίνεται σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, τότε μάλλον δεν μπορείς να  βγάλεις ούτε τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας και ο κόσμος δεν είναι μαλάκας, θα σε πάρει χαμπάρι. Ή μήπως ήδη σε έχει πάρει;

4. Κάποια σκόρπια όνειρα της ημέρας: Οι κάτοικοι ενός χωριού της Δυτικής Μακεδονίας κάνουν ντου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών και απελευθερώνουν τους κρατούμενους. Τους κρύβουν, τους ταΐζουν, τους αγαπάνε σαν να ήτανε παιδιά τους. Στη Θεσσαλονίκη χιλιάδες άνεργοι διαδηλώνουν, κάθε μέρα, ζητώντας να πάρουν στα χέρια τους τις επιχειρήσεις που έχουν κλείσει. Την Πρωτομαγιά πραγματοποιείται στην πλατεία Αριστοτέλους ένα τεράστιο συλλαλητήριο για την κοινωνική, συνεργατική και αλληλέγγυα οικονομία. Οι εκπαιδευτικοί προχωρούν σε απεργία διαρκείας, πηγαίνουν κάθε μέρα στα σχολεία και κάνουν τα μαθήματα στις αυλές και στα πάρκα. Αφήνουν τους μαθητές να οργανώσουν τα μαθήματα, μαθαίνουν από τους μαθητές, αρνούνται τους μισθούς των 600 ευρώ, παίζουν μπάλα, τσανταλίνα μανταλίνα. Συναντιούνται με τους άνεργους που ζητούν κοινωνική οικονομία, συζητάνε για τους κάτοικους του χωριού που απελευθέρωσαν τους μετανάστες από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Στο Σιντριβάνι οι φωτιές από τα οδοφράγματα κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ φτάνουν μέχρι τον ουρανό… 

Πριν από δύο χρόνια κάποιοι σοβαροί οικονομολόγοι, όπως ο Ρομπόλης, έλεγαν ότι μπροστά μας είναι ο κίνδυνος της Λατινικής Ευρώπης, της φτωχοποίησης δηλαδή, της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και της επέλασης ενός άγριου νεοφιλελευθερισμού σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και στην καημένη την Ιρλανδία. Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να φύγουμε από αυτό που βρισκόμαστε, τότε μάλλον θα τον βρούμε φέρνοντας τούμπα αυτόν τον κίνδυνο. Κι αν θέλει η δική μας η πλευρά να σταματήσει να μαλακίζεται θα πρέπει να αρχίσει να ονειροπολεί μεγάλα πράγματα, μία νέα ήπειρο, μία μεγάλη κοινή πατρίδα, μία άλλη οικονομία, μία άλλη αριθμητική, έναν άλλο κόσμο, μια μέρα στο πάρκο, δύο ανθρώπους που τώρα είναι μαζί ενώ πριν δεν ήταν, μία ερώτηση «τι είναι οι παρελάσεις;», μία απάντηση «κάτι λάθος που έβαζαν τα παιδιά να κάνουν πολύ παλιά», μία γλώσσα που θα την καταλαβαίνουν όλοι, μία Ένωση που θα την επιλέξουμε σε Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και στην καημένη την Ιρλανδία, στα Βαλκάνια, στο Μακρέμπ και όπου αλλού οι πολλοί καλοί άνθρωποι αποφασίσουν να σηκωθούν. Και τότε θα υπάρξει ούριος άνεμος γιατί θα ξέρουμε που πηγαίνουμε.