Η Αυγή online...
Το Σάββατο το μεσημέρι πήγα στην πολιτική κηδεία του Δημήτρη Χριστούλα στο Α' Νεκροταφείο. Πολύς κόσμος, συγκίνηση και οργή ανάμικτα στην ατμόσφαιρα. Ανάμεσα στο πλήθος και καμιά δεκαριά αριστερές οργανώσεις, από τις 49 που κατάφερε πρόσφατα να καταγράψει ο Μανώλης Γλέζος. Πολλά τα πολιτικά συνθήματα. Κάποια στιγμή άκουσα και το εντυπωσιακό ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - Πυρήνες της Φωτιάς! Εντυπωσιάστηκα για δύο λόγους. Ο πρώτος ήταν ο κίνδυνος μιας παράνομα δρώσας κλειστής οργάνωσης να εμφανιστεί ανοιχτά σε δημόσιο χώρο. Ο δεύτερος ήταν το ίδιο το σύνθημα. Τι σχέση έχει δηλαδή ο φάντης με το ρετσινόλαδο; Μπορεί να συγκριθούν τέτοιου μεγέθους και ηρωισμού παλλαϊκά κινήματα με μια μικρή ομάδα που εξ αντικειμένου δεν είναι σε θέση να ανατρέψει και να δημιουργήσει κάτι;
ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ μέρα πήγα στο “Σωτηρία”, στην πολιτική εκδήλωση για τα 60 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των σπουδαίων συντρόφων του, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη και Νίκου Καλούμενου. Σπουδαίοι αγωνιστές. Κομμουνιστές με μόρφωση, ήθος και αλτρουισμό. Με ιδέες και προτάσεις για τη νέα Ελλάδα. Μου έπεσαν βαριά όλα αυτά. Σκεφτόμουν την Αριστερά, που εγώ ονειρεύομαι και τις αριστερές που υπάρχουν. Αριστερές που στη συντριπτική τους πλειονότητα δείχνουν να μην έχουν αντιληφθεί πως ο σοσιαλισμός που κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος δεν ήταν σοσιαλισμός και γι' αυτό πήγε ανυπεράσπιστος από τις υποτιθέμενες πρωτοπορίες της εργατικής τάξης που τον... στήριζαν. Κάποιοι -ειδικά η ηγεσία του ΚΚΕ- συνεχίζουν σαν να μην έχει συμβεί απολύτως τίποτα!
ΠΟΣΑ και πόσα κείμενα προφητικά, σε δύσκολες εποχές, δεν έχουν γραφτεί, πως σοσιαλισμός χωρίς ελευθερίες και δημοκρατικές διαδικασίες δεν μπορεί πλέον να υπάρξει. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου, η μεγάλη μου απορία, και το παράπονό μου. Αυτά είναι αυτονόητα. Το ερώτημά μου αφορά την υποτίμηση των αντιπάλων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Βλέπω έμπειρα στελέχη της Αριστεράς, από σχετικά σοβαρά πολιτικά σχολεία, να θριαμβεύουν στις προπονήσεις σε ένα τερέν χωρίς αντίπαλο και με άδεια εστία, να βάζουν συνεχώς γκολ και νομίζουν πως τα πράγματα είναι τόσο απλά. Πως το διεθνές κεφάλαιο, επειδή πράγματι βρίσκεται σε συστημική κρίση που μοιάζει αδιέξοδη, με ένα φύσημα το τελειώνεις. Μερικοί μάλιστα έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως και μόνο η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή είναι ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για τον θρίαμβο των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων στη νησίδα της Ελλάδας.
ΚΑΙ ΔΕΝ είναι πως υποτιμούν μόνον τον αντίπαλο. Δείχνουν πως έχουν μαύρα μεσάνυχτα του μέσου όρου της ελληνικής κοινωνίας της πολιτικής συνείδησης που υπάρχει περιφρονώντας την καταστρεπτική εικοσαετία του δικομματισμού σε κάθε επίπεδο της ζωής των ηθικών και κοινωνικών αξιών των Ελλήνων. Και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση μιλούν για τον στραβό γυαλό και καθαρίζουν! Η καλπάζουσα φτώχεια τροφοδοτεί τις σοβαρότερες πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς σε δημοσκοπικές προτιμήσεις. Αρκεί; Αρκεί ένα κόμμα ή ένας σχηματισμός με οργανωτικές ικανότητες που δεν ξεπερνούν τη διαχείριση ενός 5% να ανταποκριθεί, χωρίς συναίσθηση των ευθυνών και των τεράστιων δυσκολιών που απορρέουν από υψηλά ποσοστά που δημιουργούν πολιτικές και οργανωτικές υποχρεώσεις για κυβερνητικές ευθύνες; Πράγματι, οι στιγμές είναι κρίσιμες και ιστορικές. Ο χρόνος δεν σε περιμένει πάντα. Δεν μπορείς όμως να μην το κατανοείς και να μη ζεις με την αντίστοιχη -σε βάρος και ευθύνη- αγωνία και τρέχεις για οργανωτική προετοιμασία στις νέες συνθήκες. Αγωνία, που αν υπάρχει σου ανοίγει τους ορίζοντες για μια πολιτική που συσπειρώνει και ενώνει και αντιπροσωπεύει με θέσεις, πλατιές μάζες. Μαχητικές γραφικές συμπαθητικές πολιτικές γκρούπες μπορεί να κάνουν θόρυβο, αλλά τα πυρά τους -ως γνωστόν- είναι άσφαιρα.
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ σε μια περίοδο όπου το σύστημα και οι δυνάμεις που κυριαρχούν παγκοσμίως και ορίζουν τους κανόνες καταφέρνουν να ενώνουν τα αστικά κόμματα για να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους. Δεν γίνεται αλλού. Εδώ συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας και μάλιστα, εκτός από το Πασοκονουδού, υπάρχουν και άλλες εφεδρείες σε ετοιμότητα. Δυστυχώς, μπορεί να έχουμε 49 αριστερές, αλλά μόνο μία έχει πλέον τις προϋποθέσεις να μετεξελιχθεί σε δύναμη μεγάλων αλλαγών και να υπερασπιστεί την εθνική ανεξαρτησία της χώρας που εκχώρησε, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, χωρίς δυσκολία και δισταγμούς το φαύλο προσωπικό του δικομματισμού η μεγαλοαστική ελίτ και οι πρόθυμοι εταίροι τους. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι όσο έτοιμος απαιτούν οι περιστάσεις, μπορεί αρκετά στελέχη του να μη συνειδητοποιούν την κρισιμότητα των στιγμών, ας αναλογιστούν τουλάχιστον τι κάνει ο αντίπαλος, πόσο ενωμένος παρουσιάζεται, μήπως και υποτάξουν εγωισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες στη μεγάλη προσπάθεια που αναλογεί σε αυτό το αριστερό ελπιδοφόρο -κατά τη γνώμη μου- σχήμα.
ΠΟΣΑ και πόσα κείμενα προφητικά, σε δύσκολες εποχές, δεν έχουν γραφτεί, πως σοσιαλισμός χωρίς ελευθερίες και δημοκρατικές διαδικασίες δεν μπορεί πλέον να υπάρξει. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου, η μεγάλη μου απορία, και το παράπονό μου. Αυτά είναι αυτονόητα. Το ερώτημά μου αφορά την υποτίμηση των αντιπάλων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Βλέπω έμπειρα στελέχη της Αριστεράς, από σχετικά σοβαρά πολιτικά σχολεία, να θριαμβεύουν στις προπονήσεις σε ένα τερέν χωρίς αντίπαλο και με άδεια εστία, να βάζουν συνεχώς γκολ και νομίζουν πως τα πράγματα είναι τόσο απλά. Πως το διεθνές κεφάλαιο, επειδή πράγματι βρίσκεται σε συστημική κρίση που μοιάζει αδιέξοδη, με ένα φύσημα το τελειώνεις. Μερικοί μάλιστα έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως και μόνο η έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή στη δραχμή είναι ικανή και αναγκαία προϋπόθεση για τον θρίαμβο των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων στη νησίδα της Ελλάδας.
ΚΑΙ ΔΕΝ είναι πως υποτιμούν μόνον τον αντίπαλο. Δείχνουν πως έχουν μαύρα μεσάνυχτα του μέσου όρου της ελληνικής κοινωνίας της πολιτικής συνείδησης που υπάρχει περιφρονώντας την καταστρεπτική εικοσαετία του δικομματισμού σε κάθε επίπεδο της ζωής των ηθικών και κοινωνικών αξιών των Ελλήνων. Και μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση μιλούν για τον στραβό γυαλό και καθαρίζουν! Η καλπάζουσα φτώχεια τροφοδοτεί τις σοβαρότερες πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς σε δημοσκοπικές προτιμήσεις. Αρκεί; Αρκεί ένα κόμμα ή ένας σχηματισμός με οργανωτικές ικανότητες που δεν ξεπερνούν τη διαχείριση ενός 5% να ανταποκριθεί, χωρίς συναίσθηση των ευθυνών και των τεράστιων δυσκολιών που απορρέουν από υψηλά ποσοστά που δημιουργούν πολιτικές και οργανωτικές υποχρεώσεις για κυβερνητικές ευθύνες; Πράγματι, οι στιγμές είναι κρίσιμες και ιστορικές. Ο χρόνος δεν σε περιμένει πάντα. Δεν μπορείς όμως να μην το κατανοείς και να μη ζεις με την αντίστοιχη -σε βάρος και ευθύνη- αγωνία και τρέχεις για οργανωτική προετοιμασία στις νέες συνθήκες. Αγωνία, που αν υπάρχει σου ανοίγει τους ορίζοντες για μια πολιτική που συσπειρώνει και ενώνει και αντιπροσωπεύει με θέσεις, πλατιές μάζες. Μαχητικές γραφικές συμπαθητικές πολιτικές γκρούπες μπορεί να κάνουν θόρυβο, αλλά τα πυρά τους -ως γνωστόν- είναι άσφαιρα.
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ σε μια περίοδο όπου το σύστημα και οι δυνάμεις που κυριαρχούν παγκοσμίως και ορίζουν τους κανόνες καταφέρνουν να ενώνουν τα αστικά κόμματα για να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους. Δεν γίνεται αλλού. Εδώ συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας και μάλιστα, εκτός από το Πασοκονουδού, υπάρχουν και άλλες εφεδρείες σε ετοιμότητα. Δυστυχώς, μπορεί να έχουμε 49 αριστερές, αλλά μόνο μία έχει πλέον τις προϋποθέσεις να μετεξελιχθεί σε δύναμη μεγάλων αλλαγών και να υπερασπιστεί την εθνική ανεξαρτησία της χώρας που εκχώρησε, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, χωρίς δυσκολία και δισταγμούς το φαύλο προσωπικό του δικομματισμού η μεγαλοαστική ελίτ και οι πρόθυμοι εταίροι τους. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι όσο έτοιμος απαιτούν οι περιστάσεις, μπορεί αρκετά στελέχη του να μη συνειδητοποιούν την κρισιμότητα των στιγμών, ας αναλογιστούν τουλάχιστον τι κάνει ο αντίπαλος, πόσο ενωμένος παρουσιάζεται, μήπως και υποτάξουν εγωισμούς και προσωπικές φιλοδοξίες στη μεγάλη προσπάθεια που αναλογεί σε αυτό το αριστερό ελπιδοφόρο -κατά τη γνώμη μου- σχήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου