Βελόνες, βεντούζες, τραβήγματα...

Κώ­στας Κρεμ­μύ­δας απο την Εποχη...

Πρόδρομη

Η μνήμη μου
Times New Roman/ δώδεκα στιγμών
ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ, σχεδόν αθώα
Χορεύει μέσα μου σαν παλιοκόριτσο
Λίγο πριν τελειώσει την υπόκλιση
Θα έχει ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι μου

(Νίκη Χαλκιαδάκη «ανάσκελη
με πυρετό», Μανδραγόρας)

Κα­νο­νι­κά ό­φει­λα να ξε­κι­νή­σω με σχό­λια: για τις κυ­βερ­νη­τι­κές ε­ταί­ρες που κα­τά τον Βε­νι­ζέ­λο θα ’πρε­πε να ’ναι κα­λύ­τε­ρα συ­ντο­νι­σμέ­νοι –α­φού α­κό­μα και η γκι­λο­τί­να πριν χρη­σι­μο­ποιη­θεί θέ­λει λά­δω­μα, προ­γραμ­μα­τι­σμό κι έ­να τε­λε­τουρ­γι­κό ε­κτε­λέ­σεω­ν–, για  τον Χέρ­μαν βαν Ρο­μπάι, που μα­θη­μέ­νος α­πό τον ΓΑ­Π, σκέ­φτη­κε να μας ξα­να­κά­νει ρό­μπα ο Ρο­μπάι –για­τί έ­χουν άλ­λο αέ­ρα οι Ευ­ρω­παίοι, ό­χι σαν τους Ανα­το­λι­κούς που φι­λιού­νταν στό­μα με στό­μα σα­λιώ­νο­ντας ο Μπρέζ­νιεφ τον Χό­νε­κε­ρ–, ή για τον πα­νι­κό μας α­πό την ά­νο­δο της Χρυ­σής Αυ­γής. Ένα κοι­νω­νι­κό μόρ­φω­μα που έ­βρι­σκε χα­ρού­με­νο α­πο­κού­μπι στα γή­πε­δα και τους γύ­ρω χώ­ρους, στα κόμ­μα­τα  και τα συν­δι­κά­τα, και τώ­ρα ευ­τυ­χώς εκ­φρά­ζε­ται και πο­λι­τι­κά, α­φή­νο­ντας, ελ­πί­ζου­με, ζω­τι­κό­τε­ρο χώ­ρο στους υ­πό­λοι­πους σχη­μα­τι­σμούς για μια υ­γιέ­στε­ρη λει­τουρ­γία. Προ­σω­πι­κά πε­ρισ­σό­τε­ρο με πα­νι­κο­βά­λει ο Προ­το­σάλ­τε και οι σχο­λια­σμοί τού ε­γκε­φά­λου Μπά­μπη Πα­πα­δη­μη­τρίου, πιο πο­λύ με σο­κά­ρει η πρό­σφα­τη στο­χο­ποίη­ση των ερ­γα­ζό­με­νων του Τα­χυ­δρο­μι­κού Τα­μιευ­τη­ρίου και ο πε­ρί α­νερ­γίας λαϊκι­σμός του κ. Νί­κου Ανδρί­τσου (προ­φα­νώς τέ­λειω­σαν με την πώ­λη­ση του Ο­ΣΕ), πιό­τε­ρο με φο­βί­ζουν οι trash εκ­πο­μπές του Θέ­μου Ανα­στα­σιά­δη, τα Σώ­μα­τα Ασφα­λείας που μα­ζεύει ο Sky (ού­τε πρα­ξι­κό­πη­μα να ε­τοί­μα­ζαν), με τρο­μο­κρα­τεί ο συ­ντο­νι­σμέ­νος γκε­μπε­λι­σμός των ΜΜΕ, με θλί­βει η περ­σό­να του Ψαρ­ρια­νού, με α­πο­σβο­λώ­νει ο κυ­νι­σμός του Βε­νι­ζέ­λου, πα­ρά η δε­δο­μέ­νη α­θλιό­τη­τα των Κα­σι­δια­ρέων. Άλλω­στε για­τί οι ψη­φο­φό­ροι της Χρυ­σής Αυ­γής να ’ναι κα­τά τεκ­μή­ριο χει­ρό­τε­ροι αυ­τών του Κί­μω­να Κου­λού­ρη, του Τσο­χατ­ζό­που­λου, του Τρα­γά­κη, του Για­κου­μά­του ή του Νι­κή­τα Κα­κλα­μά­νη που μας ε­νη­μέ­ρω­νε α­πό τη­λε­ο­ρά­σεως για τις φω­τιές που έ­βα­ζαν οι θα­μώ­νες των Εξαρ­χείω­ν; Μή­πως ο Μι­χα­λο­λιά­κος ε­κτό­ξευ­σε το γνω­στό «Κά­τσε κά­τω κου­λο­χέ­ρη» σε βά­ρος του Σά­κη Κα­ρά­γιωρ­γα; Δεν ή­ταν ο Μπι­θι­κώ­τσης που υ­πο­κλι­νό­ταν στη χού­ντα και τον α­πο­θεώ­να­με με­τά στο Ηρώ­δειο, δεν ή­ταν ο «στρα­τη­γός» Δο­μά­ζος ο α­γα­πη­μέ­νος της Δέ­σποι­νας; Ποιοι έ­ρα­ναν τον Πατ­τα­κό με άν­θη δί­χως να βρε­θεί έ­νας να πε­τά­ξει μα­ζί και τη γλά­στρα; Ο Τί­μος Μω­ραϊτί­νης δεν έ­γρα­ψε τον Ύμνο –Για­τί χαί­ρε­ται ο κό­σμος και χα­μο­γε­λά­ει πα­τέ­ρα;/ –Για­τί λά­μπει ο ή­λιος έ­τσι, για­τί φέγ­γει έ­τσι η μέ­ρα;/ –Για­τί σαν αυ­τή παι­δί μου, την η­μέ­ρα τη χρυ­σή που τη χαί­ρε­σαι και συ,/ στέ­ρε­ψε το μαύ­ρο δά­κρυ, κλεί­σα­νε πολ­λές πλη­γές./ Αψη­λώ­σα­νε τα στά­χυα κι’ έ­να γύ­ρω ό­λα τα βρά­χια/ ε­γι­νή­καν αν­θο­βού­νια και χρυ­σο­πη­γές, της 4ης Αυ­γού­στου; Συ­μπο­λί­τες μας α­πό το α­δού­λω­το Βρα­χά­σι, ό­που ε­τοί­μα­ζε ε­πα­νά­στα­ση ο Ζου­ρά­ρης, δε σκά­ρω­σαν για την 21η Απρι­λίου τη μα­ντι­νά­δα κό­σμη­μα της ια­τρι­κής ε­πι­στή­μης: Χει­ρουρ­γι­κή ε­πέμ­βα­σις ε­πι­τυ­χώς ε­δό­θη και εκ βε­βαίου θά­να­του ο α­σθε­νής ε­σώ­θη./ Συγ­χαί­ρου­με τους χει­ρουρ­γούς και αι­σιο­δο­ξού­με πως τε­λι­κή α­νάρ­ρω­ση στον α­σθε­νή θα δού­με! Ή μή­πως στους πα­ρα­θρη­σκευ­τι­κούς κύ­κλους της βό­ρειας Ελλά­δας, που α­σκούν τε­ρά­στια πο­λι­τι­κή ε­πιρ­ροή, δια­κρί­νε­ται με­γα­λύ­τε­ρη δη­μο­κρα­τι­κή ευαι­σθη­σία; Υπάρ­χει η­θι­κός φραγ­μός στην τη­λε­ο­πτι­κή α­κρο­α­μα­τι­κό­τη­τα; Στην πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­ση; Στον κοι­νω­νι­κό ε­μπαιγ­μό; Η δε­δο­μέ­νη α­θέ­τη­ση προ­ε­κλο­γι­κών δε­σμεύ­σεων εί­ναι συ­νή­θης πρα­κτι­κή της δη­μο­κρα­τίας, ή μή­πως ο προάγ­γε­λος πα­ρεκ­βά­σεω­ν; Εί­ναι λι­γό­τε­ρο φα­σί­ζου­σα η διαρ­κής ε­ναλ­λα­γή ε­κλο­γι­κών συ­στη­μά­των (τρι­φα­σι­κά, μο­νο­φα­σι­κά, δι­φα­σι­κά, κα­τά το «δι­κά­θα­ρο», «τρι­κά­θα­ρο» «πε­ντα­κά­θα­ρο» που μας έ­λε­γε στη Γαύ­δο ο Νί­κος Πο­λί­της);
Ο συ­στη­μα­τι­κός εκ­μαυ­λι­σμός πο­λι­τών, ως φυ­σι­κή/αυ­το­νό­η­τη προέ­κτα­ση ε­νός συ­στή­μα­τος που το δια­κρί­νει το σθέ­νος της κοι­νο­το­πίας (της δια­στρέ­βλω­σης και του ε­μπαιγ­μού), δεν κα­θι­στά ευά­λω­το το ε­κλο­γι­κό σώ­μα, και δεν αμ­βλύ­νει τη βα­ρύ­τη­τα της ε­πι­λο­γής του; Η α­πό­γνω­ση και η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη κοι­νω­νι­κή πα­ρακ­μή δε συ­μπα­ρα­σύ­ρει το λαό; Κι α­πό την άλ­λη, ο ί­διος λαός δε διεκ­δι­κεί, κά­θε στιγ­μή, τη λύ­τρω­ση και την α­νά­τα­σή του; Αρκεί να υ­πάρ­ξει η έ­μπνευ­ση, η υ­πέρ­βα­ση των τε­τριμ­μέ­νων, αυ­τό το με­ταίχ­μιο που με­τα­τρέ­πει το λυ­κό­φως σε λυ­καυ­γές. Μια με­γά­λη δη­λα­δή έ­κρη­ξη, έ­να Big bang εί­ναι το αί­τη­μά μας. Και α­πό το δαι­μο­νο­λο­γού­με με κα­κο­φορ­μι­σμέ­νους δαί­μο­νες (δεί­τε τους πώς εί­ναι α­κό­μα και ως φυ­σιο­γνω­μίες!) εί­ναι προ­τι­μό­τε­ρο να προ­ε­τοι­μά­ζου­με την ε­πα­νά­στα­ση της ο­μορ­φιάς.
Δε θα μας δει ο Ρο­μπάι! Εδώ δεν μας έ­βλε­πε ο ά­ναξ μας στα πε­ρί­φη­μα Συμ­βού­λια του στέμ­μα­τος ό­που προ­σκα­λού­ντο και οι χει­ρό­τε­ροι πλην της Ε­ΔΑ και του μιά­σμα­τος προέ­δρου της Ιω. Πα­σα­λί­δη. Εκεί που συ­ζη­τού­σαν την πρόο­δο του λα­ού, το σχέ­διο Μάρ­σαλ που έ­δω­σε πνοή με τη Χα­λυ­βουρ­γία στην αρ­χαιό­πλη­κτη Ελευ­σί­να, χά­ρι­σε στον Ασπρό­πυρ­γο τα Ναυ­πη­γεία και λά­μπρυ­νε την Κό­ριν­θο με τα διυ­λι­στή­ρια. Για να ’ρθει με­τά ο Γκά­τσος να θρη­νή­σει, α­πε­ρί­σκε­πτα, πά­νω στις χα­μέ­νες ζωές μας: Εκεί που φύ­τρω­νε φλι­σκού­νι κι ά­γρια μέ­ντα/ κι έ­βγα­ζε η γη το πρώ­το της κυ­κλά­μι­νο/ τώ­ρα χω­ριά­τες πα­ζα­ρεύουν τα τσι­μέ­ντα/ και τα που­λιά πέ­φτουν νε­κρά στην υ­ψι­κά­μι­νο.// Εκεί που σμί­γα­νε τα χέ­ρια τους οι μύ­στες/ ευ­λα­βι­κά πριν μπουν στο θυ­σια­στή­ριο/ τώ­ρα πε­τά­νε α­πο­τσί­γα­ρα οι του­ρί­στες/ και το και­νούρ­γιο πάν να δουν διυ­λι­στή­ριο.// Εκεί που η θά­λασ­σα γι­νό­ταν ευ­λο­γία/ κι ή­ταν ευ­χή του κά­μπου τα βε­λά­σμα­τα/ τώ­ρα κα­μιό­νια κου­βα­λάν στα ναυ­πη­γεία/ ά­δεια κορ­μιά σι­δε­ρι­κά παι­διά κι ε­λά­σμα­τα.
«Συμ­φο­ρά α­π’ το πο­λύ μυα­λό» ή­ταν θε­α­τρι­κό του Γκριµπο­γιέ­ντοφ. Αν ζού­σε σή­με­ρα  θα ’γρα­φε και τη «Συμ­φο­ρά α­π’ τη με­γά­λη φι­λο­πα­τρία». Θα παι­ζό­ταν στην δύ­σμοι­ρη Αττι­κή που ’χουν να δουν πολ­λά α­κό­μα τα μά­τια της.
Αλλά και πά­λι ξε­στρά­τι­σα. (Θα το πά­ρω αλ­λιώς την άλ­λη βδο­μά­δα).


mandragoras_magazine@yahoo.gr