Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου....
Σήμερα αρχίζουν τα σχολεία.
Καμιά φορά θέλω να σκέφτομαι, πως εάν έχει απομείνει κάποια ελπίδα στον κόσμο ετούτο, αυτή δεν μπορεί παρά να βρίσκεται σ’ αυτό που λέμε ‘παιδικότητα’. Πως επιβιώνει η ελπίδα, μέχρι αυτή την παιδικότητα –που την πρωτοθαυμάζουμε στα άδολα όνειρα των μικρών παιδιών- καταφέρουμε να την σκοτώσουμε. Δυστυχώς, είμαστε όλοι μας –γονείς και κοινωνία- αποτελεσματικότατοι σ’ αυτό.
Θλιβερός και ηττημένος, -εγώ ο ίδιος- τρομάζω. Σχεδόν πανικοβάλλομαι με τα όνειρα του εντεκάχρονου γιού μου. Ηλίθιος, νομίζω πως θα τον ‘προστατέψω’ κατευθύνοντάς τον στην ‘πεπατημένη’ του ‘αποδεκτού’, του δήθεν ‘σίγουρου’ ! Ανόητος, την στιγμή ακριβώς, που ο δικός μου ‘βίος και πολιτεία’ χρεοκοπεί παταγωδώς, επιμένω να προσπαθώ να τον χώσω στα ίδια καλούπια ! Δειλός, τρομάζω ακόμη και στην ιδέα της δικής του πτήσης, επειδή εγώ δεν την τόλμησα….
Βλέπω, αυτές τις μέρες, στην Βουλή των εφήβων, δεκαεξάρηδες να μιλούν σαν εξηντάρηδες (και βάλε). Να διαβάζουν (ανάγνωση) κάτι τσιτάτα, τόσο φανερά υπαγορευμένα από κομματικούς ινστρούκτορες, να σε πιάνουν κυριολεκτικά τα γέλια (και τα κλάματα). Κι όταν προσπαθώ –το ψώνιο είναι εύκολο τσιμπούρι- να τους φανταστώ μετά από κάμποσα χρόνια να συνεχίζουν την ..κοινοβουλευτική τους καριέρα (κάποιοι απ’ αυτούς, οι πλέον ..ενταγμένοι), δεν μπορώ να μην καταλήγω σε τοπίο τόσο άνυδρο και σεληνιακό σαν το σημερινό. Αυτό που εμείς ψηφίσαμε. Και μας έστειλε..
Σκέφτομαι τα κόμματα, τις νεολαίες. Τους πάλαι ποτέ ‘στρατούς’ της αριστεράς κι αργότερα του ΠΑΣΟΚ, που τόσο πετυχημένα αντέγραψε η Νέα Δημοκρατία, για να ‘κερδίζει’ τις φοιτητικές εκλογές έκτοτε. Σκέφτομαι πώς εξελίχθηκαν όλες αυτές οι ‘νεολαίες’, πώς ‘τσουβαλιάστηκαν’ με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο (ασχέτως χρώματος). Θυμάμαι, πόσοι απ’ τους εκάστοτε ‘αρχηγούς’ τους κατέληξαν στα βουλευτικά έδρανα, για να εξαργυρώσουν τις αφισοκολλήσεις. Σκέφτομαι, πώς οι νεολαίες αυτές αφέθηκαν (δια νομοσχεδίου) να πατήσουν πόδι στην Πανεπιστημιακή Διοίκηση, για να μετατραπούν έτσι από φορείς ζωντανού, φρέσκου πολιτικού ακαδημαϊκού λόγου (εάν ήσαν ποτέ), σε μιζαδόρους των πρυτανικών ..αιρετών, φυσικά με ..δημοκρατικές διαδικασίες !
Σκέφτομαι τις καταλήψεις. Τις καταλήψεις που ξεκίνησαν απ’ την Νομική και το Πολυτεχνείο, για να καταντήσουν λούφα και παραλλαγή κι αργομισθία πολύ βολική για όλους. Σκέφτομαι τις καταλήψεις, και δεν μπορώ να μην θυμηθώ, πως από τα μαθητικά του χρόνια, μ’ αυτές ‘ζυμώθηκε’ στους ‘αγώνες’ κι αυτός ακόμη, ο σημερινός αρχηγός της πλέον φερέλπιδας αριστερής παράταξης. Σκέφτομαι τις καταλήψεις που τόσο σπάνια είχαν πραγματική αιτία, ώστε κατάφεραν μια χαρά να αυτό-απαξιωθούν: Το εργαλείο κάηκε, το ‘άσυλο’ ήταν το κερασάκι της τούρτας…
Σκέφτομαι το ίδιο το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αυτό με την παραπαιδεία. Αυτό με την παπαγαλία. Αυτό με τον κυνικό ανταγωνισμό, ο θάνατός σου η ζωή μου, ποιος θα ‘περάσει’ τις πανελλήνιες. Σκέφτομαι πόσο συστηματικά και μεθοδικά επιτυγχάνει την απονέκρωση κάθε ‘κριτικής σκέψης’, κάθε πραγματικής λογικής. Σκέφτομαι τις παρωπίδες του ‘ενός βιβλίου’, του ‘ενός συγγράμματος’ ακόμη και στο Πανεπιστήμιο, όπου οι ‘φρέσκες σημειώσεις’ έχουν γίνει ήδη εμπορεύσιμο προϊόν ! Σκέφτομαι την ασφυξία του ψεύδους, την ατολμία να διηγηθούμε την αληθινή ιστορία, να διαβάσουμε τους αληθινούς ποιητές, να μεταφράσουμε τους αληθινούς ‘αρχαίους’! Σκέφτομαι τον καλλιεργημένο εθνικισμό, το σφιχταγκάλιασμα με την εκκλησία, τον σκοταδισμό ! Απορούμε γιατί τάχα ψηφίζει η νεολαία μας, τόσο εύκολα, Χρυσή Αυγή…
Επιστρέφω πάλι πίσω. Σ’ εμάς τους ίδιους τους γονείς. Πίσω σ’ εμάς, την ‘κοινωνία’. Που, τελικά, μάλλον αυτό ακριβώς θέλησε: Την ‘παιδεία’ της ανταλλάξιμη στην ‘αγορά εργασίας’. Τα παιδιά της ..τρέντι, αναλώσιμα τούβλα! Τα παιδιά της τηλεοπτικούς αστέρες, γιάπηδες, ‘κονομημένους’ τζιτζιφιόγκους. Τα κορίτσια της περιζήτητες γκομενάρες, τ’ αγόρια της επιβήτορες με γαλόνια ! Τα παιδιά της ‘πονηρά’ όχι υποψιασμένα. Τα παιδιά της ‘καπάτσα’ αντί για τίμια. Γιατί βέβαια, ποτέ δεν μπορεί να φταίνε τα ίδια τα παιδιά ! Εμείς το ‘διδάσκουμε’ με τον τρόπο μας καθημερινά όλο αυτό. Εμείς το ψηφίζουμε, συστηματικά, ανά τετραετία ! Καμιά φορά, ακόμη κι όταν λεκτικά το κατηγορούμε…
Σήμερα άνοιξαν τα σχολεία.
Καλή πρόοδο, γιέ μου !...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου