Without reason or rhyme...
(Η φράση “2+2=5″ προέρχεται απο το 1984 του Όργουελ. Περισσότερα εδώ, δυστυχώς στα αγγλικά. Δεν κατάφερα να βρώ κάτι στα ελληνικά)
Η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι δύο έννοιες τελείως σχετικές. Υπάρχουν με διαφορετική μορφή και έχουν διαφορετική σημασία για τον καθένα από εμάς. Είναι λέξεις, και σαν λέξεις επιδέχονται ερμηνείας, πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιούνται, μεταλλάσσονται και διαστρεβλώνονται συνεχώς. Υπάρχει η απόλυτη αλήθεια η σχετίζεται αυτή με το τι θεωρεί ο καθένας ως αλήθεια; Ένα φύλλο έχει πράσινο χρώμα. Εάν όμως όλοι μας, με κάποιον τρόπο, μπορούσαμε να πειστούμε ότι το χρώμα του είναι κόκκινο η κίτρινο, δεν θα το έκανε αυτό αλήθεια και πραγματικότητα; Δεν θα ήταν όντως κόκκινο το φύλλο; Εάν, ασχέτως των μαθηματικών αποδείξεων, παραδεχόμασταν όλοι ότι 2+2 μας δίνει σύνολο 5, τότε αυτό δεν θα ήταν αλήθεια; Δεν θα ήταν, όχι θεωρία, αλλά πραγματικότητα για όλους;
Φιλοσοφίες; Ίσως όχι και τόσο. Απλά, ζούμε σε έναν κόσμο που έχει την δυνατότητα να μας αποκόψει από την πραγματικότητα. Μεγαλύτερο όπλο από την τηλεόραση δεν υπάρχει. Η τηλεόραση έχει τη δυνατότητα να σου δείξει το εντελώς αντίθετο από την πραγματικότητα, και να σε κάνει να το πιστέψεις κιόλας. Ακόμα χειρότερα, μπορεί να εξαφανίσει την πραγματικότητα. Να μην την μάθεις ποτέ.
Οι δύο νεαρότερες από μένα κοπέλες που αυτοκτόνησαν λίγες μέρες πρίν, δεν υπάρχουν. Δεν υπήρξαν ποτέ για καμία τηλεόραση και κανένα πληρωμένο καθίκι των 8. Δεν υπήρξαν ούτε όταν ήταν στην ζωή, δεν υπάρχουν και στον θάνατο. Δεν απασχόλησε κανένα οι διαλυμένες ζωές τους, τα ποδοπατημένα όνειρα, τα ψυχολογικά βασανιστήρια που υπέβαλλαν στον εαυτό τους και η αντιστάσεις που πιθανώς προσπάθησαν να αναπτύξουν. Μάλλον όχι, αυτές οι τελευταίες τους απασχολούν. Αυτές είναι που πρέπει να τσακίζονται. Το ότι κατέληξαν στην αυτοκτονία δεν απασχολεί κανένα δημοσιογράφο και κανέναν πολιτικό και κανέναν τραπεζίτη. Στην οικονομική γενοκτονία, δύο λιγότεροι δεν λένε τίποτα, ίσα ίσα.
Προσπαθώ να σταθμίσω μέσα μου τι είναι χειρότερο: ότι το γεγονός αυτό δεν προβλήθηκε ποτέ γιατί δεν συμφέρει πολιτικά ή γιατί δεν πουλάει; Απλά και μόνο για λόγους ατομικής ψυχικής ευστάθειας, θα προτιμήσω το πρώτο. Είναι και πιο εύκολο να δεχτείς ότι η ευθύνη πέφτει σε μια γκρούπα αλητών με γραβάτες παρά σε μια κοινωνία η οποία δεν θέλει να ξέρει.
Υπάρχει όμως για την τηλεόραση η βλασφημία ενός θεατρικού. Είναι θέμα η απέραντη φασίζουσα βλακεία των ηλιθίων που στο όνομα του Ιησού ωρύονται ενάντια σε ένα έργο που δεν είδαν για να κρίνουν. Δεν χρειάζεται όμως να κρίνουν. Από όλους αυτούς που μαζεύτηκαν έξω από το Χυτήριο, κανένας δεν έκρινε. Δέχτηκε ότι του είπαν. Αν του είπαν ότι το έργο είναι βλάσφημο, είναι βλάσφημο, πάει και τελείωσε. Αλλά αυτά «υπάρχουν». Μέχρι να υπάρξουν για όλους μας.
Πάνω από όλα, για την τηλεόραση υπάρχουν νούμερα. Είμαστε όλοι ένα από αυτά. Όλη η ύπαρξη μας καταναλώνεται στο «εργασιακό κόστος» που προκαλεί ο καθένας από εμάς, η στο πόσο «επιβαρύνουμε» την υγεία η την εκπαίδευση. «Επιβαρύνουμε», γιατί είμαστε βάρος. Έκαστος υπό εξέταση, σε μια συνεχή διαδικασία πρόσθεσης και αφαίρεσης κερδών και εξόδων για τον καθένα από εμάς, με μόνο στόχο η σούμα να έχει θετικό πρόσημο. Αν για κάποιον το πρόσημο στο τέλος της ημέρας είναι αρνητικό, ξεσκαρτάρεται. Στον Καιάδα, για να μείνει πάση θυσία το σύν και να πολλαπλασιαστούν τα μηδενικά στο αποτέλεσμα.
Σκέψου αριθμούς. Μην σκέφτεσαι ζωές, υπάρξεις, όνειρα, ανάγκες, ελπίδες, πόθους, χαρές, λύπες. Δεν υπάρχουν αυτά. Δεν υπήρξαν ποτέ. Υπάρχουν μόνο αριθμοί. Δεν υπάρχει η πραγματικότητα. Υπάρχει μόνο η προβολή της σε μια γυάλινη οθόνη. Δύο και δύο, μας κάνει πέντε.
Αίμα. Αυτό μόνο υπάρχει, ακόμα και αν προσπαθούν να το κρύψουν: το αίμα που κυλάει. Από τα πτώματα αυτών που δεν άντεξαν, από τα κεφάλια αυτών που αντιστέκονται, από τις καρδιές αυτών που κομματιάζονται οι ζωές τους, ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα. Αυτό δεν χάνεται τόσο εύκολα, όσο και να το θέλει το ΣΚΑΙ η το ΜΕΓΚΑ. Το αίμα λερώνει και οι λεκέδες του δεν βγαίνουν εύκολα. Αν όλο αυτό το αίμα, ο πόνος και η απελπισία γίνει ποτάμι που θα τους πνίξει σύμφωνα με τα κλισέ, δεν το ξέρω. Η ιστορία μας διαφωνεί με αυτή την άποψη: το αίμα δεν τους έπνιξε στο Κιλελέρ ή στην Θεσσαλονίκη του ’36, δεν τους έπνιξε μετα την Κατοχή, ούτε μετά το Πολυτεχνείο.Δεν έγινε σε εποχές που τα όπλα στρέφονταν ενάντια στους εχθρούς. Δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτή την φορά, που τα όπλα τα στρέφουμε μόνοι μας ενάντια στον εαυτό μας, και κυρίως, ενάντια στα μυαλά μας. Τελικά, φοβάμαι ότι ίσως προτιμάμε να το θάψουμε, να το ξεχάσουμε, να μην θέλουμε να το βλέπουμε, να το εξαφανίσουμε, να μην υπάρχει. Να ασχοληθούμε με την «θρησκεία που προσβάλλεται» η με τους «λαθρο» που «πνίγουν την χώρα» η με τους «αναρχικούς που καίνε την Αθήνα». Φοβάμαι ότι αυτό το πέντε, το αποτέλεσμα της πρόσθεσης, δεν μας το επιβάλλουν μόνο οι τηλεοράσεις. Το θέλουμε, το ψάχνουμε. Ζητάμε να κρυφτούμε μέσα σε αυτό, ακόμα και αν δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αφού δεν μπορούμε η δεν τολμάμε να την αλλάξουμε, να την προσαρμόσουμε στα μέτρα μας, ασχέτως των συνεπειών. Ίσως γιατί πολλοί θεωρούμε οτι δεν μας αγγίζει τίποτα, δεν μας πειράζει τίποτα. Ίσως γιατί αναζητάμε δικαιολογίες για την απάθεια η την αδράνεια μας. Ίσως γιατί μας βολεύει.
Η πραγματικότητα και η αλήθεια είναι δύο έννοιες τελείως σχετικές. Υπάρχουν με διαφορετική μορφή και έχουν διαφορετική σημασία για τον καθένα από εμάς. Είναι λέξεις, και σαν λέξεις επιδέχονται ερμηνείας, πόσο μάλλον όταν χρησιμοποιούνται, μεταλλάσσονται και διαστρεβλώνονται συνεχώς. Υπάρχει η απόλυτη αλήθεια η σχετίζεται αυτή με το τι θεωρεί ο καθένας ως αλήθεια; Ένα φύλλο έχει πράσινο χρώμα. Εάν όμως όλοι μας, με κάποιον τρόπο, μπορούσαμε να πειστούμε ότι το χρώμα του είναι κόκκινο η κίτρινο, δεν θα το έκανε αυτό αλήθεια και πραγματικότητα; Δεν θα ήταν όντως κόκκινο το φύλλο; Εάν, ασχέτως των μαθηματικών αποδείξεων, παραδεχόμασταν όλοι ότι 2+2 μας δίνει σύνολο 5, τότε αυτό δεν θα ήταν αλήθεια; Δεν θα ήταν, όχι θεωρία, αλλά πραγματικότητα για όλους;
Φιλοσοφίες; Ίσως όχι και τόσο. Απλά, ζούμε σε έναν κόσμο που έχει την δυνατότητα να μας αποκόψει από την πραγματικότητα. Μεγαλύτερο όπλο από την τηλεόραση δεν υπάρχει. Η τηλεόραση έχει τη δυνατότητα να σου δείξει το εντελώς αντίθετο από την πραγματικότητα, και να σε κάνει να το πιστέψεις κιόλας. Ακόμα χειρότερα, μπορεί να εξαφανίσει την πραγματικότητα. Να μην την μάθεις ποτέ.
Οι δύο νεαρότερες από μένα κοπέλες που αυτοκτόνησαν λίγες μέρες πρίν, δεν υπάρχουν. Δεν υπήρξαν ποτέ για καμία τηλεόραση και κανένα πληρωμένο καθίκι των 8. Δεν υπήρξαν ούτε όταν ήταν στην ζωή, δεν υπάρχουν και στον θάνατο. Δεν απασχόλησε κανένα οι διαλυμένες ζωές τους, τα ποδοπατημένα όνειρα, τα ψυχολογικά βασανιστήρια που υπέβαλλαν στον εαυτό τους και η αντιστάσεις που πιθανώς προσπάθησαν να αναπτύξουν. Μάλλον όχι, αυτές οι τελευταίες τους απασχολούν. Αυτές είναι που πρέπει να τσακίζονται. Το ότι κατέληξαν στην αυτοκτονία δεν απασχολεί κανένα δημοσιογράφο και κανέναν πολιτικό και κανέναν τραπεζίτη. Στην οικονομική γενοκτονία, δύο λιγότεροι δεν λένε τίποτα, ίσα ίσα.
Προσπαθώ να σταθμίσω μέσα μου τι είναι χειρότερο: ότι το γεγονός αυτό δεν προβλήθηκε ποτέ γιατί δεν συμφέρει πολιτικά ή γιατί δεν πουλάει; Απλά και μόνο για λόγους ατομικής ψυχικής ευστάθειας, θα προτιμήσω το πρώτο. Είναι και πιο εύκολο να δεχτείς ότι η ευθύνη πέφτει σε μια γκρούπα αλητών με γραβάτες παρά σε μια κοινωνία η οποία δεν θέλει να ξέρει.
Υπάρχει όμως για την τηλεόραση η βλασφημία ενός θεατρικού. Είναι θέμα η απέραντη φασίζουσα βλακεία των ηλιθίων που στο όνομα του Ιησού ωρύονται ενάντια σε ένα έργο που δεν είδαν για να κρίνουν. Δεν χρειάζεται όμως να κρίνουν. Από όλους αυτούς που μαζεύτηκαν έξω από το Χυτήριο, κανένας δεν έκρινε. Δέχτηκε ότι του είπαν. Αν του είπαν ότι το έργο είναι βλάσφημο, είναι βλάσφημο, πάει και τελείωσε. Αλλά αυτά «υπάρχουν». Μέχρι να υπάρξουν για όλους μας.
Πάνω από όλα, για την τηλεόραση υπάρχουν νούμερα. Είμαστε όλοι ένα από αυτά. Όλη η ύπαρξη μας καταναλώνεται στο «εργασιακό κόστος» που προκαλεί ο καθένας από εμάς, η στο πόσο «επιβαρύνουμε» την υγεία η την εκπαίδευση. «Επιβαρύνουμε», γιατί είμαστε βάρος. Έκαστος υπό εξέταση, σε μια συνεχή διαδικασία πρόσθεσης και αφαίρεσης κερδών και εξόδων για τον καθένα από εμάς, με μόνο στόχο η σούμα να έχει θετικό πρόσημο. Αν για κάποιον το πρόσημο στο τέλος της ημέρας είναι αρνητικό, ξεσκαρτάρεται. Στον Καιάδα, για να μείνει πάση θυσία το σύν και να πολλαπλασιαστούν τα μηδενικά στο αποτέλεσμα.
Σκέψου αριθμούς. Μην σκέφτεσαι ζωές, υπάρξεις, όνειρα, ανάγκες, ελπίδες, πόθους, χαρές, λύπες. Δεν υπάρχουν αυτά. Δεν υπήρξαν ποτέ. Υπάρχουν μόνο αριθμοί. Δεν υπάρχει η πραγματικότητα. Υπάρχει μόνο η προβολή της σε μια γυάλινη οθόνη. Δύο και δύο, μας κάνει πέντε.
Αίμα. Αυτό μόνο υπάρχει, ακόμα και αν προσπαθούν να το κρύψουν: το αίμα που κυλάει. Από τα πτώματα αυτών που δεν άντεξαν, από τα κεφάλια αυτών που αντιστέκονται, από τις καρδιές αυτών που κομματιάζονται οι ζωές τους, ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα. Αυτό δεν χάνεται τόσο εύκολα, όσο και να το θέλει το ΣΚΑΙ η το ΜΕΓΚΑ. Το αίμα λερώνει και οι λεκέδες του δεν βγαίνουν εύκολα. Αν όλο αυτό το αίμα, ο πόνος και η απελπισία γίνει ποτάμι που θα τους πνίξει σύμφωνα με τα κλισέ, δεν το ξέρω. Η ιστορία μας διαφωνεί με αυτή την άποψη: το αίμα δεν τους έπνιξε στο Κιλελέρ ή στην Θεσσαλονίκη του ’36, δεν τους έπνιξε μετα την Κατοχή, ούτε μετά το Πολυτεχνείο.Δεν έγινε σε εποχές που τα όπλα στρέφονταν ενάντια στους εχθρούς. Δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτή την φορά, που τα όπλα τα στρέφουμε μόνοι μας ενάντια στον εαυτό μας, και κυρίως, ενάντια στα μυαλά μας. Τελικά, φοβάμαι ότι ίσως προτιμάμε να το θάψουμε, να το ξεχάσουμε, να μην θέλουμε να το βλέπουμε, να το εξαφανίσουμε, να μην υπάρχει. Να ασχοληθούμε με την «θρησκεία που προσβάλλεται» η με τους «λαθρο» που «πνίγουν την χώρα» η με τους «αναρχικούς που καίνε την Αθήνα». Φοβάμαι ότι αυτό το πέντε, το αποτέλεσμα της πρόσθεσης, δεν μας το επιβάλλουν μόνο οι τηλεοράσεις. Το θέλουμε, το ψάχνουμε. Ζητάμε να κρυφτούμε μέσα σε αυτό, ακόμα και αν δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αφού δεν μπορούμε η δεν τολμάμε να την αλλάξουμε, να την προσαρμόσουμε στα μέτρα μας, ασχέτως των συνεπειών. Ίσως γιατί πολλοί θεωρούμε οτι δεν μας αγγίζει τίποτα, δεν μας πειράζει τίποτα. Ίσως γιατί αναζητάμε δικαιολογίες για την απάθεια η την αδράνεια μας. Ίσως γιατί μας βολεύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου