Η θεωρία της Ελάχιστης Καταστροφής...

του Κωστα Καββαθα απο το  “1o ΘΕΜΑ”, 18.11.12

Η θεωρία της Ελάχιστης Καταστροφής λέει πως όταν έχεις ξοδέψει τα δισεκατομμύρια δραχμές ή ευρώ για να φτιάξεις ένα αεροδρόμιο (Ελληνικό),  ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος (ΔΕΗ) ή άλλο, μεγάλο κοινωφελές έργο σε μία περιοχή, δεν το εγκαταλείπεις στη τύχη ή στις ορέξεις των συμφερόντων των «τοπικών κοινωνιών» για να καταστρέψεις μία άλλη περιοχή κάνοντας το ίδιο έργο αλλά, εφαρμόζεις τους νόμους στη πρώτη -περιοχή. Πιο απλά αν έχεις χρησιμοποιήσεις 6000 στρέμματα για να φτιάξεις ένα αεροδρόμιο δεν το εγκαταλείπεις για να φτιάξεις άλλο 30 χιλιόμετρα πιο πέρα, καταστρέφοντας το περιβάλλον σε ακόμα μία μόνο και μόνο για τα «κονομήσεις» εσύ και   οι κομματικοί σου πάτρωνες. Αυτό έγραφα (για 10^η φορά;) στο άρθρο της περασμένης Κυριακής το οποίο, λόγω της αορατότητας που με χαρακτηρίζει, πέρασε απαρατήρητο απ’ τους «αρμόδιους». Τι είπα (για 1000^η φορά) ο έρημος; Απλά ότι, όταν «λυσσάς» στα κανάλια με την ανάγκη για «επενδύσεις» δεν πετάς στο καλάθι ιδέες και προτάσεις που θα εξασφάλιζαν χιλιάδες θέσεις εργασίας αλλά, και τεχνογνωσία σε τεχνολογίες αιχμής. Θα το πω για ακόμα μία φορά με κίνδυνο να κατηγορηθώ ότι, «επαναλαμβάνομαι» αλλά, αν η εφημερίδα το επιτρέπει, θα συνεχίσω μέχρι κάποιος να απαντήσει. Τι λέγαμε 20 χρόνια πριν; Πως αν, το αεροδρόμιο Ελληνικού επεκταθεί στη θάλασσα ΔΕΝ θα καταστραφεί η κοιλάδα των Μεσογείων και ΔΕΝ θα μεταφερθεί βίαια και άναρχα ο υδροκέφαλος στην ανατολική πλευρά του Υμηττού. Έχει η πρόταση λογική; Έχει. Γιατί; Διότι ακολουθεί τη θεωρία της Ελάχιστης Καταστροφής που λέει ότι, αφού ήδη έχεις επενδύσει «τα μαιλιά της κεφαλής σου» για να φτιάξεις ένα από τα καλύτερα αεροδρόμια της Ε.Ε δεν το προσφέρεις βορά στα τσακάλια για να φτιάξεις ακόμα ένα …δίπλα. Τι κάνεις; Το επεκτείνεις. Που; Στη θάλασσα! Πως; Βάζοντας (θυμάστε όταν χτίζονταν τα μεγαθήρια;), πινακίδες με την επιγραφή «δεχόμεθα μπάζα». Σε λιγότερο από ένα χρόνο θα είχαν δημιουργηθεί οι βάσεις για την κατασκευή δύο διαδρόμων από/προσγείωσης, σχεδόν παράλληλων με τον υπάρχοντα 03-21. Στους χώρους ανάμεσα στους διαδρόμους θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν ΟΛΕΣ οι μαρίνες του παραλιακού μετώπου, που θα φιλοξενούσαν ΟΛΑ τα ιδιωτικά και επαγγελματικά σκάφη σε χώρους που θα πληρούσαν ΟΛΕΣ τις υγειονομικές διατάξεις. Με αυτή την απλή κίνηση οι παραλίες του Σαρωνικού θα απαλλάσσονταν σε χρόνο dt απ’ τα κάτουρα και τα σκ*τα.
Συνεχίζω… Το παλιό Κρατικό Εργοστάσιο :Αεροπλάνων μπορούσε (ακόμα μπορεί) να γίνει υπερσύγχρονο Κάντρο Συντήρησης. Πόσες (χιλιάδες) θα είχαν βρει δουλειά στο συνδυασμό αεροδρομίου/επισκευαστικού κέντρου/μαρίνας; Ας τις υπολογίσουν τα αστέρια που ομιλούν και γράφουν για την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων.
Τι εμποδίζει την «υλοποίηση» αυτής και άλλων 10 παρεμφερών προτάσεων; Οι ορέξεις των εθνικών εργολάβων, των τοπικών κοινωνιών και των χρήσιμων ηλίθιων που θέλουν να μετατρέψουν, π.χ. το αεροδρόμιο Τατοίου σε χώρο «ήπιας οικιστικής ανάπτυξης» και …νεκροταφείο, το αεροδρόμιο Μαραθώνα σε εκτροφείο βατράχων και το Ελληνικό σε …συνεταιριστικό αγρό!
Αν, όπως λέγαμε παιδιά «ήμουν βασιλιάς» ή έστω Σαμαράς θα φρόντιζα, στη τεχνητή «χερσόνησο» Ελληνικού να καταλήγουν όλα τα ΜΜΜ (τρένα, πλοία, τραμ, λεωφορεία, προαστιακός) με προορισμό το εσωτερικό και το εξωτερικό.
Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες για να καταλάβει κανείς τα οφέλη μιας τέτοιας λύσης στο περιβάλλον, στην οικονομία της χώρας και στη ποιότητα της ζωής. Τα αεροπλάνα θα απο-προσγειώνονταν μακριά από κάθε κατοικημένη περιοχή, μία τοξωτή γέφυρα θα ένωνε το παλαιό με το νέο αεροδρόμιο θα υποδεχόταν τις μαρίνες Φλοίσβου, Καλαμακίου, Γλυφάδας, Βούλας, Βουλιαγμένης, Νέο Φαλήρου ακόμα και Μικρολίμανου και Φρεατίδας και οι χώροι θα αποδίδονταν στους κατοίκους των περιοχών για περίπατο, διασκέδαση και αθλητικές εκδηλώσεις. Δε χρειάζεται να πω ότι ο ελλιμενισμός εκατοντάδων σκαφών σε ένα χώρο (στα Τ προς το τεχνητό νησί) θα έκανε τον έλεγχο των δραστηριοτήτων εύκολο και αποτελεσματικό. Όπως είπα όμως, η πρόταση δεν εισακούστηκε. Την ίδια τύχη είχαν όλες προτάσεις που έρχονταν σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των εθνικών και κομματικών εργολάβων.  Υπεύθυνοι για όσα δεν έγιναν, για τις εκατοντάδες χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας, για το αναπτυξιακό καρκατσουλιό είναι εκείνοι που κυβέρνησαν και, ακόμα κυβερνούν τη χώρα. Το κυκλοφοριακό και πολεοδομικό χάος, η  ατμοσφαιρική ρύπανση, η αφασία στη παιδεία, το αίμα που χύνεται στους δρόμους απ’ τα ηλίθια τροχαία έχουν σαν «γονείς» πολιτικούς, και κρατικούς λειτουργούς με όνομα και επώνυμο. Όμως, όπως πολλές φορές έχω γράψει, σε αυτή τη χώρα ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις χάνονται στον ωκεανό της αδιαφορίας, του δε βαριέσαι, του «ασεγιαύριο» και βέβαια  του εθνικού μας σπορ (λαδώματος).
Τις πταιει; Όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας  που, καθώς φαίνεται επενέβησαν στο συλλογικό υποσυνείδητο δημιουργώντας το υβρίδιο που κορνάρει όταν μια έγκυος γυναίκα περνάει στις διαβάσεις ή ρίχνει το αναμμένο του/της τσιγάρο στο δρόμο.
Υπάρχει ελπίδα;
Βέβαια! Αρκεί να ξεσηκωθεί η σιωπηρή μειοψηφία και, με τη ψήφο της (δεν υπάρχει άλλος, καλύτερος τρόπος ακόμα!) να στείλει όλους όσους δεν διαθέτουν ίχνος φαντασίας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ποιοι διαθέτουν; Πολλοί, δεκάδες, εκατοντάδες αλλά, έχω την αίσθηση ότι, αποκλείεται ικανοί άνθρωποι να αφήσουν τις δουλειές τους και να ασχοληθούν με τη πολιτική εκτός και αν, ο νέος ηγέτης ξεκαθαρίσει τους (νέους) όρους του παιχνιδιού._Κ.Κ.