του Κωστα Κρεμμυδα, απο την Εποχη...
Ψυχορραγούμε / Και δεν βρίσκεται κανείς / να μας σηκώσει
(Χάρης Μελιτάς, στο υπό έκδοση «Ποτάμι κόκκινο»)
Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η προεδρική θητεία Χριστόφια, αφού η κυπριακή Αριστερά κατάφερε να εκλέξει τον Νίκο Αναστασιάδη. Μπορεί να μη λύθηκε το κυπριακό, όπως είχε δεσμευτεί ο πρόεδρος του ΑΚΕΛ, λύθηκε όμως το θέμα των 98 κοντέινερ με τα εκρηκτικά που επί τριετία έχασκαν στη Ναυτική Βάση στο Μαρί. Δεν σκέφτηκαν καν, σε συνεννόηση με την πολιτισμένη Δύση, να τα σπρώξουν στους αντιμαχόμενους στη Συρία. Αφού όσο μεγαλύτερη η καταστροφή, τόσο αποτελεσματικότερη και η επιχείρηση αποκατάστασης. Άλλωστε, η Αλληλεγγύη είναι η απόδειξη της ευαισθησίας του σύγχρονου κόσμου. (Και δεν εννοώ τη δραστήρια ΜΚΟ, με τα 10-12 εκατομμύρια ευρώ άνοιγμα, που είχε τη θεία πρόνοια/διορατικότητα ήδη από το 2002, πολύ προ κρίσης και εράνων, να οργανώσει ο τότε αρχιεπίσκοπος με τη συνδρομή του ΥΠΕΞ, της Ντόρας και πολλών φιλανθρώπων).
Απλώς προαπαιτείται έγκλημα, για να υπάρξει αλληλεγγύη. Αν δεν διαλύσεις μερικά κράτη (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, μόνο τα τελευταία χρόνια) πώς θα ’χεις τη χαρά της ανοικοδόμησης; Της σωτηρίας όσων επιζήσουν;
Σκεφτείτε, αν δεν υπήρχαν μνημόνια, 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, 4.000 αυτοκτονίες, τα διαλυμένα νοσοκομεία, οι 20.000 άστεγοι στο κέντρο της Αθήνας, η διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωσή μας, πώς θα έδειχνε ο Κουβέλης την κοινωνική του ευαισθησία υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων; Αν δεν γέμιζε ο αέρας με κόκκινη αιθαλομίχλη και επικίνδυνα σωματίδια που αιωρούνται στην Αττική και τις άλλες μεγάλες πόλεις, πώς θα αναδεικνυόταν ο ρόλος των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος; Αλλά και η ευαισθησία του υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Τσάμπα θα πήγαινε όλος αυτός ο τεράστιος τίτλος που ξεχειλίζει φροντίδα για τον πολίτη; Μαζί κι οι δεκαπέντε υπουργοί! Κι ο Λιβιεράτος, με την έδρα της Ανωτέρας Γεωδαισίας & Χαρτογραφίας της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα των Αγρονόμων & Τοπογράφων Μηχανικών, Ούφ! (Ούτε κάρτα για τους πελάτες του δεν θα μπορεί να τυπώσει με τέτοια φυσαρμόνικα).
Τουλάχιστον θα πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου, και θα ’ναι μια ανάσα για τους πολύπαθους Αθηναίους. Να ’χεις άλλον έναν δρόμο να κατουράς άνετα –οι ειδικοί λένε πως η αμμωνία σκοτώνει τα μικρόβια, κάπου να παρκάρεις το ακίνητο αυτοκίνητό σου, να χτυπήσεις την ένεση με την ησυχία σου, να πετάξεις τα μπάζα και τα σκουπίδια σου, να στήσεις το αντίσκηνό σου –ο άστεγος. Θα μειωθεί και το κόστος συντήρησης και καθαρισμού, όπως συμβαίνει και με τους υπόλοιπους πεζόδρομους, που πλένονται προεκλογικά ανά τετραετία. Μαζί με τα παρκαρισμένα γιώτα χι. Θα αναβαθμιστεί και η πορνεία. Αντί για πεζοδρόμιο θα λέμε «κάνει πεζόδρομο».
Με την ευκαιρία των μεγαλόπνοων έργων, ας θυμηθούμε κι εκείνο το βομβαρδισμένο προεκλογικά κτίριο Μενάνδρου και Βερανζέρου: που ο Κακλαμάνης «το έκανε οικόπεδο γιατί ήταν ομορφόπαιδο»! Αν εκλεγόταν θα ’στηνε τις μικρές Βερσαλλίες, όπως διαβεβαίωναν και οι δημοσιογράφοι. (Οι ίδιοι που διαφημίζουν σήμερα την Πανεπιστημίου). Αλλά δεν τον ψηφίσαμε, κι έμεινε σκουπιδότοπος «Η καλή σύριγγα». Για να μάθουμε!
Κάπως έτσι μας τιμώρησε κι ο Βωβός με τον Βοτανικό. Πήρε των χρημάτων, των υπερβάσεων και των ομματιών του κι άφησε τον άλλοτε ιστορικό Ελαιώνα, βούρκο, χαβούζα. Με τη φυτεμένη Αγία Άννα στο κέντρο. Μπας και βλαστήσει. Εκεί ούτε πεζόδρομοι, μήτε πεζοδρόμια. Λάσπη, βρωμιά, σκόνη, και διοξείδια από τις αναθυμιάσεις των σκραπατζίδικων. Σα νά ’μαστε στους Δελφούς! Που λες και μια στιγμή, όλο και κάποια Πυθία θα σκάσει μύτη μέσα απ’ τους καπνούς. Να προφητεύσει –αλά Κεδίκογλου– το μέλλον μας: «ήξεις-αφήξεις». Σαφέστατη.
Και διορατική, σαν πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αναπτερώθηκε το ηθικό μου διαβάζοντας τη συνέντευξη Αρσένη: τουλάχιστον μπροστά του, είμαι λυκόπουλο. Υπό το πρίσμα της ανανέωσης και της βιοποικιλότητας της πολιτικής μας, ας απευθυνθούμε και στον στρατάρχη Παπάγο. Και τον Πλαστήρα. Αποκηρύσσοντας επιτέλους την ιστορικά ανεύθυνη ισοπεδωτική φράση «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας;», να αντιτάξουμε το συμπλεκτικό «Και Παπάγος, και Πλαστήρας».
Μέσα κι ο καλοζωισμένος large τύπος του μικρού Καραμανλή. (Αν εξαιρέσεις κουμπάρους, τριχιλιαρα σε καμένους και στα καημένα, γάλατα, τον απαγχονισμένο Τσαλικίδη, τα δομημένα, ή τη Siemens). Κανείς δεν είναι τέλειος…
Αλλά και ο Μεγάλος έχει τη θέση του, αν παραβλέψεις την ευρύτητα της περιβαλλοντικής του ευαισθησίας (Ασπρόπυργος, Ελευσίνα, Πεσινέ –τα γράφει η «Αυγή» αλλά ποιος τη διαβάζει;), το σχέδιο Περικλής (και Ασπασία), την εκλογική μανία των δέντρων, τους παρακρατικούς μηχανισμούς που αν δεν έστησε, ανέχτηκε. Αείμνηστοι οι συνεργάτες του, όπως ο Λάσκαρης που έδωσε τέλος στην πάλη των τάξεων. (Σε αντίθεση με την ταξική συνείδηση Ραυτόπουλου. Εξ ου και το συντροφικό μας συναπάντημα).
Μη λησμονούμε επίσης τον Μαρκεζίνη και το κόμμα Προοδευτικών που είχαν στους κόλπους του και τον ερωτύλο Μ. Καραγάτση. (Κι εμείς έχουμε συγγραφέα, τον Τατσόπουλο)
Η πολιτική απαιτεί ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Γι’ αυτό είναι διαλεκτικότερη της τέχνης. Πάντως, κι οι δυο χρειάζονται ένα υπόβαθρο. Μια σταθερά, ως εφαλτήριο, αξία, ή έστω μηχανισμό. Για να απογειωθείς. (Ας ελπίσουμε όχι όπως ο Ίκαρος).
Κάποτε όμως, παρά την κινητικότητά σου (βλ. Ποδηματά και Δανέλη) μένεις εκτός, γιατί ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ παγώνουν οι διορισμοί. Ας μένατε στην Αριστερά. Όχι δύο, εκατόν δύο θα διορίζαμε στην Κεντρική Επιτροπή.
Εφτά χρόνια από το Παγκόσμιο Φόρουμ στο Καράκας. Μια πληγιασμένη πόλη, όπως εδώ. Με λυσσαλέα ΜΜΕ να διαστρεβλώνουν. Όπως εδώ. Με ένα λαό στα κόκκινα να ελπίζει. Όχι όπως εδώ.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
(Χάρης Μελιτάς, στο υπό έκδοση «Ποτάμι κόκκινο»)
Με επιτυχία ολοκληρώθηκε η προεδρική θητεία Χριστόφια, αφού η κυπριακή Αριστερά κατάφερε να εκλέξει τον Νίκο Αναστασιάδη. Μπορεί να μη λύθηκε το κυπριακό, όπως είχε δεσμευτεί ο πρόεδρος του ΑΚΕΛ, λύθηκε όμως το θέμα των 98 κοντέινερ με τα εκρηκτικά που επί τριετία έχασκαν στη Ναυτική Βάση στο Μαρί. Δεν σκέφτηκαν καν, σε συνεννόηση με την πολιτισμένη Δύση, να τα σπρώξουν στους αντιμαχόμενους στη Συρία. Αφού όσο μεγαλύτερη η καταστροφή, τόσο αποτελεσματικότερη και η επιχείρηση αποκατάστασης. Άλλωστε, η Αλληλεγγύη είναι η απόδειξη της ευαισθησίας του σύγχρονου κόσμου. (Και δεν εννοώ τη δραστήρια ΜΚΟ, με τα 10-12 εκατομμύρια ευρώ άνοιγμα, που είχε τη θεία πρόνοια/διορατικότητα ήδη από το 2002, πολύ προ κρίσης και εράνων, να οργανώσει ο τότε αρχιεπίσκοπος με τη συνδρομή του ΥΠΕΞ, της Ντόρας και πολλών φιλανθρώπων).
Απλώς προαπαιτείται έγκλημα, για να υπάρξει αλληλεγγύη. Αν δεν διαλύσεις μερικά κράτη (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, μόνο τα τελευταία χρόνια) πώς θα ’χεις τη χαρά της ανοικοδόμησης; Της σωτηρίας όσων επιζήσουν;
Σκεφτείτε, αν δεν υπήρχαν μνημόνια, 1,5 εκατομμύριο άνεργοι, 4.000 αυτοκτονίες, τα διαλυμένα νοσοκομεία, οι 20.000 άστεγοι στο κέντρο της Αθήνας, η διαρκώς αυξανόμενη εξαθλίωσή μας, πώς θα έδειχνε ο Κουβέλης την κοινωνική του ευαισθησία υπέρ των ασθενέστερων στρωμάτων; Αν δεν γέμιζε ο αέρας με κόκκινη αιθαλομίχλη και επικίνδυνα σωματίδια που αιωρούνται στην Αττική και τις άλλες μεγάλες πόλεις, πώς θα αναδεικνυόταν ο ρόλος των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος; Αλλά και η ευαισθησία του υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής. Τσάμπα θα πήγαινε όλος αυτός ο τεράστιος τίτλος που ξεχειλίζει φροντίδα για τον πολίτη; Μαζί κι οι δεκαπέντε υπουργοί! Κι ο Λιβιεράτος, με την έδρα της Ανωτέρας Γεωδαισίας & Χαρτογραφίας της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στο Τμήμα των Αγρονόμων & Τοπογράφων Μηχανικών, Ούφ! (Ούτε κάρτα για τους πελάτες του δεν θα μπορεί να τυπώσει με τέτοια φυσαρμόνικα).
Τουλάχιστον θα πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου, και θα ’ναι μια ανάσα για τους πολύπαθους Αθηναίους. Να ’χεις άλλον έναν δρόμο να κατουράς άνετα –οι ειδικοί λένε πως η αμμωνία σκοτώνει τα μικρόβια, κάπου να παρκάρεις το ακίνητο αυτοκίνητό σου, να χτυπήσεις την ένεση με την ησυχία σου, να πετάξεις τα μπάζα και τα σκουπίδια σου, να στήσεις το αντίσκηνό σου –ο άστεγος. Θα μειωθεί και το κόστος συντήρησης και καθαρισμού, όπως συμβαίνει και με τους υπόλοιπους πεζόδρομους, που πλένονται προεκλογικά ανά τετραετία. Μαζί με τα παρκαρισμένα γιώτα χι. Θα αναβαθμιστεί και η πορνεία. Αντί για πεζοδρόμιο θα λέμε «κάνει πεζόδρομο».
Με την ευκαιρία των μεγαλόπνοων έργων, ας θυμηθούμε κι εκείνο το βομβαρδισμένο προεκλογικά κτίριο Μενάνδρου και Βερανζέρου: που ο Κακλαμάνης «το έκανε οικόπεδο γιατί ήταν ομορφόπαιδο»! Αν εκλεγόταν θα ’στηνε τις μικρές Βερσαλλίες, όπως διαβεβαίωναν και οι δημοσιογράφοι. (Οι ίδιοι που διαφημίζουν σήμερα την Πανεπιστημίου). Αλλά δεν τον ψηφίσαμε, κι έμεινε σκουπιδότοπος «Η καλή σύριγγα». Για να μάθουμε!
Κάπως έτσι μας τιμώρησε κι ο Βωβός με τον Βοτανικό. Πήρε των χρημάτων, των υπερβάσεων και των ομματιών του κι άφησε τον άλλοτε ιστορικό Ελαιώνα, βούρκο, χαβούζα. Με τη φυτεμένη Αγία Άννα στο κέντρο. Μπας και βλαστήσει. Εκεί ούτε πεζόδρομοι, μήτε πεζοδρόμια. Λάσπη, βρωμιά, σκόνη, και διοξείδια από τις αναθυμιάσεις των σκραπατζίδικων. Σα νά ’μαστε στους Δελφούς! Που λες και μια στιγμή, όλο και κάποια Πυθία θα σκάσει μύτη μέσα απ’ τους καπνούς. Να προφητεύσει –αλά Κεδίκογλου– το μέλλον μας: «ήξεις-αφήξεις». Σαφέστατη.
Και διορατική, σαν πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Αναπτερώθηκε το ηθικό μου διαβάζοντας τη συνέντευξη Αρσένη: τουλάχιστον μπροστά του, είμαι λυκόπουλο. Υπό το πρίσμα της ανανέωσης και της βιοποικιλότητας της πολιτικής μας, ας απευθυνθούμε και στον στρατάρχη Παπάγο. Και τον Πλαστήρα. Αποκηρύσσοντας επιτέλους την ιστορικά ανεύθυνη ισοπεδωτική φράση «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας;», να αντιτάξουμε το συμπλεκτικό «Και Παπάγος, και Πλαστήρας».
Μέσα κι ο καλοζωισμένος large τύπος του μικρού Καραμανλή. (Αν εξαιρέσεις κουμπάρους, τριχιλιαρα σε καμένους και στα καημένα, γάλατα, τον απαγχονισμένο Τσαλικίδη, τα δομημένα, ή τη Siemens). Κανείς δεν είναι τέλειος…
Αλλά και ο Μεγάλος έχει τη θέση του, αν παραβλέψεις την ευρύτητα της περιβαλλοντικής του ευαισθησίας (Ασπρόπυργος, Ελευσίνα, Πεσινέ –τα γράφει η «Αυγή» αλλά ποιος τη διαβάζει;), το σχέδιο Περικλής (και Ασπασία), την εκλογική μανία των δέντρων, τους παρακρατικούς μηχανισμούς που αν δεν έστησε, ανέχτηκε. Αείμνηστοι οι συνεργάτες του, όπως ο Λάσκαρης που έδωσε τέλος στην πάλη των τάξεων. (Σε αντίθεση με την ταξική συνείδηση Ραυτόπουλου. Εξ ου και το συντροφικό μας συναπάντημα).
Μη λησμονούμε επίσης τον Μαρκεζίνη και το κόμμα Προοδευτικών που είχαν στους κόλπους του και τον ερωτύλο Μ. Καραγάτση. (Κι εμείς έχουμε συγγραφέα, τον Τατσόπουλο)
Η πολιτική απαιτεί ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Γι’ αυτό είναι διαλεκτικότερη της τέχνης. Πάντως, κι οι δυο χρειάζονται ένα υπόβαθρο. Μια σταθερά, ως εφαλτήριο, αξία, ή έστω μηχανισμό. Για να απογειωθείς. (Ας ελπίσουμε όχι όπως ο Ίκαρος).
Κάποτε όμως, παρά την κινητικότητά σου (βλ. Ποδηματά και Δανέλη) μένεις εκτός, γιατί ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ παγώνουν οι διορισμοί. Ας μένατε στην Αριστερά. Όχι δύο, εκατόν δύο θα διορίζαμε στην Κεντρική Επιτροπή.
Εφτά χρόνια από το Παγκόσμιο Φόρουμ στο Καράκας. Μια πληγιασμένη πόλη, όπως εδώ. Με λυσσαλέα ΜΜΕ να διαστρεβλώνουν. Όπως εδώ. Με ένα λαό στα κόκκινα να ελπίζει. Όχι όπως εδώ.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου