Αυθορμητες μεταβολες...
Αυτή τη φορά θα είμαι πολύ σύντομος σ’αυτά που θέλω να σου πω. Το Εκπαιδευτικό Σύστημα στην Ελλάδα ήταν ένας από εκείνους τους θεσμούς που ενσωμάτωσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις δημοκρατικές κατακτήσεις που ήρθαν με τους σκληρούς ταξικούς αγώνες της Μεταπολίτευσης. Χτυπήθηκε ο Επιθεωρητισμός στις πρώτες βαθμίδες και η κυριαρχία της Έδρας στις ανώτερες, δόθηκε ρόλος στους συλλόγους και τα όργανα, αναπτύχθηκε ως ένα σημείο ένα κλίμα Παιδαγωγικής Ελευθερίας, και είδαμε και κάποια πολύ αξιόλογα συγγράμματα(όλα αυτά σε κάποιο βαθμό είπαμε, μην τρελαθούμε!).
Αυτό το κλίμα, διαμόρφωσε έναν ορισμένο τύπο εκπαιδευτικού, μαθητή και σχέσεων μεταξύ τους, που κληρονομήθηκε από φουρνιά σε φουρνιά με τέτοιο τρόπο ώστε καθορίζει τη συμπεριφορά ακόμη κι εκείνων των σημερινών εργαζόμενων στην Εκπαίδευση που δεν πρόλαβαν τη Μεταπολίτευση και τους κατοπινούς αγώνες.
Όλα αυτά “last year”, που έλεγε και μια ανόητη διαφήμιση παλιότερα. Το σημερινό κράτος έκτακτης ανάγκης, της καταστολής και του τσακίσματος των δικαιωμάτων δεν χωράει τέτοιες εστίες ελευθερίας και δημοκρατίας (ξαναλέω: στον όποιο βαθμό αυτές υπάρχουν). Οι εργαζόμενοι στην Εκπαίδευση, οι Δάσκαλοι και οι Δασκάλες, πρέπει να ξαναγυρίσουν στα παλιά και μιας κι αυτό δεν γίνεται με ένα απλό διάταγμα, πολύ απλά «πίπτει ράβδος».
Για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, μια ευθεία επίθεση στην Εκπαίδευση και τους ανθρώπους που την υπηρετούν θα αποτελούσε κοινωνική πρόκληση πρώτης. Έτσι, το κράτος έκτακτης ανάγκης θα επιστρατεύσει το στρατό του «κοινωνικού αυτοματισμού», θα ανακατέψει την αρχέγονη σούπα των συμπλεγμάτων και της μνησικακίας για να βγάλει εκείνο το αφανές προσωπικό που θα αναλάβει το έργο της απαξίωσης των Εκπαιδευτικών, και στη συνέχεια του εξευτελισμού τους. Οι πιο ζωηροί θα φύγουν ατιμασμένοι, οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν υποταγμένοι, τι πιο απλό απ’αυτή τη δοκιμασμένη συνταγή?
Στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, υπήρχαν τοποθετημένα σε διάφορα σημεία τα «στόματα του λιονταριού». Στην πραγματικότητα ήταν διακοσμημένα κουτιά όπου καθένας μπορούσε να αφήσει ανώνυμα μια καταγγελία για οποιονδήποτε συμπολίτη του για να αναλάβουν στη συνέχεια οι αρχές. Μικρή (θετική) λεπτομέρεια για το περίεργο αυτό σύστημα είναι το ότι η καταγγελία έπρεπε να αναφέρει τα ονόματα δύο μαρτύρων, ενώ υπήρχαν και αυστηρές ποινές για ενδεχόμενους σκευωρούς.
Στην Ανυπαρκτοτάτη Δημοκρατία της Ελλάδας του ΔΝΤ, αρκεί μια καταγγελία, μια ανώνυμη καταγγελία ενός θυμωμένου γείτονα ή του πρώην συζύγου σου, ενός διευθυντή που δεν σε χωνεύει, ενός γονέα που θεωρεί ότι το παιδί του έπρεπε να πάρει υψηλότερο βαθμό, ενός πολιτικού σου αντιπάλου ή και του ίδιου του εργοδότη, για να σε στείλει απ’ευθείας σε καθεστώς αργίας. Το πρώτο κόλπο είναι ότι θα βγαίνεις σε αργία με τη ρετσινιά που σου κόλλησε η καταγγελία καθώς ξέρουμε πώς λειτουργεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Το δεύτερο (και ακόμη πιο ωραίο) είναι ότι εκείνο το περίεργο «τεκμήριο της αθωότητας», η υποχρέωση δηλαδή εκείνου που σε κατηγορεί, να αποδείξει με στοιχεία σε κανονικό και δημόσιο δικαστήριο ότι έχει δίκιο που σε κατηγορεί, πάει περίπατο! Αρκεί μια καταγγελία και την έκανες φίλε!
Λοιπόν στα λέγαμε τόσα χρόνια οι Αριστεροί/ες ότι αν δεν αγωνιστείς θα έρθουν στο κεφάλι σου όλα αυτά και δεν μας πίστευες. Και τώρα, μάντεψε! Ήρθαν, και μάλιστα στη χειρότερη βαριάντα τους. Για δες κάτι πράγματα…
Κλείνω με τα λόγια του μεγάλου Mark Twain: «Αυτά ήταν τα τρομερά Στόματα του Λιονταριού! Αυτά ήταν τα λαρύγγια που μέσα στη σιγή της νύχτας κατάπιναν τις ανώνυμες κατηγορίες των εχθρών, που καταδίκασαν πολλούς αθώους να περπατήσουν τη Γέφυρα των Στεναγμών και να θαφτούν στις στοές, που κανείς απ’όσους έμπαιναν δεν ήλπιζε να ξαναδεί τον ήλιο»
Περαστικά.
Αυτή τη φορά θα είμαι πολύ σύντομος σ’αυτά που θέλω να σου πω. Το Εκπαιδευτικό Σύστημα στην Ελλάδα ήταν ένας από εκείνους τους θεσμούς που ενσωμάτωσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις δημοκρατικές κατακτήσεις που ήρθαν με τους σκληρούς ταξικούς αγώνες της Μεταπολίτευσης. Χτυπήθηκε ο Επιθεωρητισμός στις πρώτες βαθμίδες και η κυριαρχία της Έδρας στις ανώτερες, δόθηκε ρόλος στους συλλόγους και τα όργανα, αναπτύχθηκε ως ένα σημείο ένα κλίμα Παιδαγωγικής Ελευθερίας, και είδαμε και κάποια πολύ αξιόλογα συγγράμματα(όλα αυτά σε κάποιο βαθμό είπαμε, μην τρελαθούμε!). Αυτό το κλίμα, διαμόρφωσε έναν ορισμένο τύπο εκπαιδευτικού, μαθητή και σχέσεων μεταξύ τους, που κληρονομήθηκε από φουρνιά σε φουρνιά με τέτοιο τρόπο ώστε καθορίζει τη συμπεριφορά ακόμη κι εκείνων των σημερινών εργαζόμενων στην Εκπαίδευση που δεν πρόλαβαν τη Μεταπολίτευση και τους κατοπινούς αγώνες.
Όλα αυτά “last year”, που έλεγε και μια ανόητη διαφήμιση παλιότερα. Το σημερινό κράτος έκτακτης ανάγκης, της καταστολής και του τσακίσματος των δικαιωμάτων δεν χωράει τέτοιες εστίες ελευθερίας και δημοκρατίας (ξαναλέω: στον όποιο βαθμό αυτές υπάρχουν). Οι εργαζόμενοι στην Εκπαίδευση, οι Δάσκαλοι και οι Δασκάλες, πρέπει να ξαναγυρίσουν στα παλιά και μιας κι αυτό δεν γίνεται με ένα απλό διάταγμα, πολύ απλά «πίπτει ράβδος».
Για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, μια ευθεία επίθεση στην Εκπαίδευση και τους ανθρώπους που την υπηρετούν θα αποτελούσε κοινωνική πρόκληση πρώτης. Έτσι, το κράτος έκτακτης ανάγκης θα επιστρατεύσει το στρατό του «κοινωνικού αυτοματισμού», θα ανακατέψει την αρχέγονη σούπα των συμπλεγμάτων και της μνησικακίας για να βγάλει εκείνο το αφανές προσωπικό που θα αναλάβει το έργο της απαξίωσης των Εκπαιδευτικών, και στη συνέχεια του εξευτελισμού τους. Οι πιο ζωηροί θα φύγουν ατιμασμένοι, οι υπόλοιποι θα συνεχίσουν υποταγμένοι, τι πιο απλό απ’αυτή τη δοκιμασμένη συνταγή?
Στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας, υπήρχαν τοποθετημένα σε διάφορα σημεία τα «στόματα του λιονταριού». Στην πραγματικότητα ήταν διακοσμημένα κουτιά όπου καθένας μπορούσε να αφήσει ανώνυμα μια καταγγελία για οποιονδήποτε συμπολίτη του για να αναλάβουν στη συνέχεια οι αρχές. Μικρή (θετική) λεπτομέρεια για το περίεργο αυτό σύστημα είναι το ότι η καταγγελία έπρεπε να αναφέρει τα ονόματα δύο μαρτύρων, ενώ υπήρχαν και αυστηρές ποινές για ενδεχόμενους σκευωρούς.
Στην Ανυπαρκτοτάτη Δημοκρατία της Ελλάδας του ΔΝΤ, αρκεί μια καταγγελία, μια ανώνυμη καταγγελία ενός θυμωμένου γείτονα ή του πρώην συζύγου σου, ενός διευθυντή που δεν σε χωνεύει, ενός γονέα που θεωρεί ότι το παιδί του έπρεπε να πάρει υψηλότερο βαθμό, ενός πολιτικού σου αντιπάλου ή και του ίδιου του εργοδότη, για να σε στείλει απ’ευθείας σε καθεστώς αργίας. Το πρώτο κόλπο είναι ότι θα βγαίνεις σε αργία με τη ρετσινιά που σου κόλλησε η καταγγελία καθώς ξέρουμε πώς λειτουργεί ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Το δεύτερο (και ακόμη πιο ωραίο) είναι ότι εκείνο το περίεργο «τεκμήριο της αθωότητας», η υποχρέωση δηλαδή εκείνου που σε κατηγορεί, να αποδείξει με στοιχεία σε κανονικό και δημόσιο δικαστήριο ότι έχει δίκιο που σε κατηγορεί, πάει περίπατο! Αρκεί μια καταγγελία και την έκανες φίλε!
Λοιπόν στα λέγαμε τόσα χρόνια οι Αριστεροί/ες ότι αν δεν αγωνιστείς θα έρθουν στο κεφάλι σου όλα αυτά και δεν μας πίστευες. Και τώρα, μάντεψε! Ήρθαν, και μάλιστα στη χειρότερη βαριάντα τους. Για δες κάτι πράγματα…
Κλείνω με τα λόγια του μεγάλου Mark Twain: «Αυτά ήταν τα τρομερά Στόματα του Λιονταριού! Αυτά ήταν τα λαρύγγια που μέσα στη σιγή της νύχτας κατάπιναν τις ανώνυμες κατηγορίες των εχθρών, που καταδίκασαν πολλούς αθώους να περπατήσουν τη Γέφυρα των Στεναγμών και να θαφτούν στις στοές, που κανείς απ’όσους έμπαιναν δεν ήλπιζε να ξαναδεί τον ήλιο»
Περαστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου