του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...
Ο υπουργός Σόιμπλε, αυτοανακηρυγμένος τιμητής των πάντων, απονέμει εύσημα στις κυβερνήσεις όχι ανάλογα με την αποτελεσματικότητά τους, αλλά με το βαθμό υποτέλειας και δουλοφροσύνης απέναντι στις συρρικνωτικές συνταγές του. Δεν έχει σημασία ότι ο ευρωπαϊκός Νότος καταποντίζεται, ότι η Ευρωζώνη αποσταθεροποιείται, ότι η Γερμανία εξωθείται σε στασιμότητα με αρνητικές προοπτικές, με δική της πάντα συνταγή και ευθύνη. Το μόνο που έχει σημασία γι' αυτόν είναι ότι οι ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται στο «σωστό δρόμο» της ανταγωνιστικότητας και της ανάκαμψης. Γολγοθάς, Σταύρωση, Θάνατος, Ανάσταση: τροπάριο κατηχητικού σχολείου. Δεν έχει σημασία ότι οι επιχειρήσεις κλείνουν, ότι οι οικονομίες νοσούν, ότι η ανεργία εκτινάσσεται: στην άλλη ζωή όλα θα πάνε καλά, θα ξαναφτιαχτούν απ' την αρχή, με τη σφραγίδα της γερμανικής αριστείας. Αρκεί η πίστη. Φυσικά, στην άλλη ζωή δεν θα επανέλθουν όλοι όσοι σήμερα οδηγούνται στα εκδορεία και στα κοιμητήρια, αλλά μόνο οι «παραγωγικοί» και «ανταγωνιστικοί». Οι υπόλοιποι, θύματα της οικονομικής ευγονικής, παραπέμπονται στο εξώτερο πυρ.
Για το ελληνικό αδιέξοδο, τονίζει ο ίδιος, δεν ευθύνεται ο λαός, αλλά ο «λαϊκισμός» των ελίτ. Ωστόσο με την υφεσιακή συνταγή το κόστος προσαρμογής επιρρίπτεται σε όσους δεν ευθύνονται, ενώ όσοι πραγματικά ευθύνονται όχι μόνο δεν θίγονται, αλλά έχουν αναλάβει εργολαβικά και τη διεκπεραίωσή της. Τι είδους αριστοποίηση είναι αυτή που καταδικάζει στην ανεργία όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και στην αργία τον παραγωγικό εξοπλισμό των επιχειρήσεων; Τόσο ο Ανταμ Σμιθ όσο και ο Τζ. Μ. Κέινς εδίδαξαν ότι η αποδοτικότητα των οικονομικών συστημάτων μεγιστοποιείται όχι με ακρωτηριασμούς, αλλά με την πλήρη απασχόληση, με την αξιοποίηση ακόμη και των λιγότερο αποδοτικών. Η υψηλή οικονομική επίδοση δεν στηρίζεται στους αποκλεισμούς, στην εκτομή των αδυνάμων, αλλά στην ένταξη όσο το δυνατόν περισσότερων - όχι λιγότερων.
Το συνολικό εμπορικό ισοζύγιο της Ευρωζώνης είναι σήμερα ισοσκελισμένο, το δημόσιο έλλειμμα στο 4,1% του ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος στο 87%. Πόσο θεμιτό και αποτελεσματικό είναι να τρομοκρατούνται οι λαοί με τα ελλείμματα και χρέη, προκειμένου να αποδέχονται μεσαιωνικού τύπου αφαιμάξεις, με σαρωτικά για εργαζόμενους και επιχειρήσεις αποτελέσματα; Στις ΗΠΑ, το ομοσπονδιακό χρέος υπερβαίνει το 100%, το εξωτερικό και το δημόσιο έλλειμμα το 10% του ΑΕΠ. Στην Ιαπωνία, το χρέος υπερβαίνει το 204%, το δημόσιο έλλειμμα το 8% του ΑΕΠ, το εξωτερικό ισοζύγιο καταγράφει το μεγαλύτερο έλλειμμα από το 1979. Ωστόσο ούτε η μια ούτε η άλλη πανικοβάλλονται. Σε αντίθεση με τη γερμανική συνταγή, δεν αντιστρέφουν τις προτεραιότητες, δεν αυτοπαγιδεύονται στην οικονομική καταστολή με πρόσχημα την ανάκτηση «αρετής» και ανταγωνιστικότητας, αλλά προτάσσουν την πλήρη απασχόληση και την ανάκαμψη, απαραίτητες για τη σταδιακή διευθέτηση των χρεών και των ελλειμμάτων. Πρέπει η οικονομία να κινείται, να διατηρεί πλαστικότητα και ικανότητα προσαρμογής, για να βελτιώνεται η αποδοτικότητά της. Εάν νεκρώνεται, ουδεμία μεταρρύθμιση ούτε βελτίωση είναι εφικτή.
Στην Ευρώπη, όσοι ευαγγελίζονται εξυγίανση, μέσω ευελιξίας των αγορών, είναι οι ίδιοι που καταστέλλουν κάθε κινητικότητα της οικονομίας με την επιβολή περικοπών και λιτότητας. Ενώ από τις δύο άκρες του κόσμου το κυριαρχικό κράτος απορρίπτει τη μέθοδο καταστολής των αγορών, δεν περιορίζεται στην εξασφάλιση ρευστότητος, αλλά αναλαμβάνει αναντικατάστατο ρόλο στην εξασφάλιση της πλήρους απασχόλησης, προϋπόθεση για τη μεγιστοποίηση της ικανότητος προσαρμογής μέσω των αγορών.
Πόσο «σωστός» είναι ο δρόμος στη χώρα μας, όταν οι αρνητικές επιδόσεις ξεπερνούν την πιο μακάβρια φαντασία; Υφεση -6,2%, ανεργία 30%, 55% στους νέους, αρνητικές ιδιωτικές επενδύσεις, δημόσιες μειωμένες κατά 30%, ακυρώσεις παραγγελιών, δημόσιο χρέος 170% του ΑΕΠ, εξωτερικό χρέος από 310 δισ., το 2009, 410 δισ. σήμερα...
kvergo@gmail.com
Ιταμό και μακάβριο χιούμορ περιφέρουν οι Γερμανοί ιθύνοντες. Για το αδιέξοδο στο οποίο εξωθούν την Ευρωζώνη, με τη λιτότητα και την ύφεση, δεν ευθύνονται οι επιλογές τους, αλλά οι ελλειμματικές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Σύμφωνα με τον υπεύθυνο των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών, Ντόμπριντ, ο μέγιστος κίνδυνος για την Ευρωζώνη δεν προέρχεται από την καταστροφική ευρωπαϊκή διαχείριση της κρίσης χρέους, αλλά από τα «νοσούντα μέλη» της ευρωπαϊκής νομισματικής περιοχής. Αρκεί η αποκοπή τους από αυτήν, για να διασώζεται η υγεία των υπολοίπων. Ωστόσο ο στρόβιλος της ύφεσης και της υψηλής ανεργίας δεν πλήττει σήμερα μόνο τις ελλειμματικές και υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης, αλλά επίσης τις πλεονασματικές και πιστώτριες, με δική τους επιλογή. Εξάλλου, εφόσον τα δύο τρίτα των γερμανικών πλεονασμάτων προέρχονται από την Ευρωζώνη, με τον ακρωτηριασμό των «νοσούντων» θα συρρικνωνόταν η δυνατότητα των δεύτερων να αποσπούν πλεονάσματα από τους πρώτους.Ο υπουργός Σόιμπλε, αυτοανακηρυγμένος τιμητής των πάντων, απονέμει εύσημα στις κυβερνήσεις όχι ανάλογα με την αποτελεσματικότητά τους, αλλά με το βαθμό υποτέλειας και δουλοφροσύνης απέναντι στις συρρικνωτικές συνταγές του. Δεν έχει σημασία ότι ο ευρωπαϊκός Νότος καταποντίζεται, ότι η Ευρωζώνη αποσταθεροποιείται, ότι η Γερμανία εξωθείται σε στασιμότητα με αρνητικές προοπτικές, με δική της πάντα συνταγή και ευθύνη. Το μόνο που έχει σημασία γι' αυτόν είναι ότι οι ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται στο «σωστό δρόμο» της ανταγωνιστικότητας και της ανάκαμψης. Γολγοθάς, Σταύρωση, Θάνατος, Ανάσταση: τροπάριο κατηχητικού σχολείου. Δεν έχει σημασία ότι οι επιχειρήσεις κλείνουν, ότι οι οικονομίες νοσούν, ότι η ανεργία εκτινάσσεται: στην άλλη ζωή όλα θα πάνε καλά, θα ξαναφτιαχτούν απ' την αρχή, με τη σφραγίδα της γερμανικής αριστείας. Αρκεί η πίστη. Φυσικά, στην άλλη ζωή δεν θα επανέλθουν όλοι όσοι σήμερα οδηγούνται στα εκδορεία και στα κοιμητήρια, αλλά μόνο οι «παραγωγικοί» και «ανταγωνιστικοί». Οι υπόλοιποι, θύματα της οικονομικής ευγονικής, παραπέμπονται στο εξώτερο πυρ.
Για το ελληνικό αδιέξοδο, τονίζει ο ίδιος, δεν ευθύνεται ο λαός, αλλά ο «λαϊκισμός» των ελίτ. Ωστόσο με την υφεσιακή συνταγή το κόστος προσαρμογής επιρρίπτεται σε όσους δεν ευθύνονται, ενώ όσοι πραγματικά ευθύνονται όχι μόνο δεν θίγονται, αλλά έχουν αναλάβει εργολαβικά και τη διεκπεραίωσή της. Τι είδους αριστοποίηση είναι αυτή που καταδικάζει στην ανεργία όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και στην αργία τον παραγωγικό εξοπλισμό των επιχειρήσεων; Τόσο ο Ανταμ Σμιθ όσο και ο Τζ. Μ. Κέινς εδίδαξαν ότι η αποδοτικότητα των οικονομικών συστημάτων μεγιστοποιείται όχι με ακρωτηριασμούς, αλλά με την πλήρη απασχόληση, με την αξιοποίηση ακόμη και των λιγότερο αποδοτικών. Η υψηλή οικονομική επίδοση δεν στηρίζεται στους αποκλεισμούς, στην εκτομή των αδυνάμων, αλλά στην ένταξη όσο το δυνατόν περισσότερων - όχι λιγότερων.
Το συνολικό εμπορικό ισοζύγιο της Ευρωζώνης είναι σήμερα ισοσκελισμένο, το δημόσιο έλλειμμα στο 4,1% του ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος στο 87%. Πόσο θεμιτό και αποτελεσματικό είναι να τρομοκρατούνται οι λαοί με τα ελλείμματα και χρέη, προκειμένου να αποδέχονται μεσαιωνικού τύπου αφαιμάξεις, με σαρωτικά για εργαζόμενους και επιχειρήσεις αποτελέσματα; Στις ΗΠΑ, το ομοσπονδιακό χρέος υπερβαίνει το 100%, το εξωτερικό και το δημόσιο έλλειμμα το 10% του ΑΕΠ. Στην Ιαπωνία, το χρέος υπερβαίνει το 204%, το δημόσιο έλλειμμα το 8% του ΑΕΠ, το εξωτερικό ισοζύγιο καταγράφει το μεγαλύτερο έλλειμμα από το 1979. Ωστόσο ούτε η μια ούτε η άλλη πανικοβάλλονται. Σε αντίθεση με τη γερμανική συνταγή, δεν αντιστρέφουν τις προτεραιότητες, δεν αυτοπαγιδεύονται στην οικονομική καταστολή με πρόσχημα την ανάκτηση «αρετής» και ανταγωνιστικότητας, αλλά προτάσσουν την πλήρη απασχόληση και την ανάκαμψη, απαραίτητες για τη σταδιακή διευθέτηση των χρεών και των ελλειμμάτων. Πρέπει η οικονομία να κινείται, να διατηρεί πλαστικότητα και ικανότητα προσαρμογής, για να βελτιώνεται η αποδοτικότητά της. Εάν νεκρώνεται, ουδεμία μεταρρύθμιση ούτε βελτίωση είναι εφικτή.
Στην Ευρώπη, όσοι ευαγγελίζονται εξυγίανση, μέσω ευελιξίας των αγορών, είναι οι ίδιοι που καταστέλλουν κάθε κινητικότητα της οικονομίας με την επιβολή περικοπών και λιτότητας. Ενώ από τις δύο άκρες του κόσμου το κυριαρχικό κράτος απορρίπτει τη μέθοδο καταστολής των αγορών, δεν περιορίζεται στην εξασφάλιση ρευστότητος, αλλά αναλαμβάνει αναντικατάστατο ρόλο στην εξασφάλιση της πλήρους απασχόλησης, προϋπόθεση για τη μεγιστοποίηση της ικανότητος προσαρμογής μέσω των αγορών.
Πόσο «σωστός» είναι ο δρόμος στη χώρα μας, όταν οι αρνητικές επιδόσεις ξεπερνούν την πιο μακάβρια φαντασία; Υφεση -6,2%, ανεργία 30%, 55% στους νέους, αρνητικές ιδιωτικές επενδύσεις, δημόσιες μειωμένες κατά 30%, ακυρώσεις παραγγελιών, δημόσιο χρέος 170% του ΑΕΠ, εξωτερικό χρέος από 310 δισ., το 2009, 410 δισ. σήμερα...
kvergo@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου