του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Για την τρικομματική κυβέρνηση, που γενεθλιάζει κλονιζόμενη, το ρηθέν «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους» δεν ίσχυε. Δεν είχαμε να κάνουμε με φίλους, οι δε σοβαροί λογαριασμοί ήταν κρυφοί· τους έκανε ο καθένας μόνος του, μελετώντας πώς θ’ αβγατίσει τα κέρδη του μεγαλώνοντας τη ζημιά των κατά τα λοιπά εταίρων του. Η δημόσια εικόνα της μειλίχιας συνεννόησης και της χαμογελαστής συμπόρευσης επικάλυπτε όλο και πιο δύσκολα τις έριδες και την ασυμφωνία χαρακτήρων.
Ασχετα με τις επιμέρους, ανά ζεύγη συγκλίσεις (τμήμα της Ν.Δ. με τμήμα του ΠΑΣΟΚ, άλλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ με τμήμα της ΔΗΜΑΡ), η τριάδα βαρυνόταν εξαρχής από ανομοιογένεια και ανισότητα. Πράσινοι και γαλάζιοι ιδιαίτερα, μπορεί να έτειναν προς την εξομοίωση μέσα από την ταυτόσημη εξουσιαστική πρακτική τους (ημετεροκρατία, διαπλοκή, ανυπαρξία σχεδίου), στον πυρήνα τους ωστόσο διασώζονται κάποιες διαφορές, έστω ρητορικές.
Γρήγορα φάνηκε, λοιπόν, ότι ο κοινός στόχος, αυθεντικός ή επινοημένος (ο «μονόδρομος» της μνημονιακής σωτηρίας), αδυνατούσε να άρει τις αντιθέσεις που απέρρεαν από τα στοιχεία ταυτότητας των τριών κομμάτων, από τις ιδεολογικές καταβολές τους. Εξίσου γρήγορα η προγραμματική συμφωνία με βάση τις μνημονιακές υποχρεώσεις αποδείχθηκε στενόχωρη για την ηγεμονεύουσα Ν.Δ., που ορέχτηκε να κάνει την κομματική της γιορτή (εννοώ τη γιορτή των ιδεών της) με έξοδα τρίτων. Οι οποίοι συνειδητοποίησαν πως ούτε καν το κυνικό 4-2-1 της νομής δεν γινόταν σεβαστό.
Οι τριβές, που αρχικά γίνονταν γνωστές από διαρροές «κύκλων» και «περιβαλλόντων», έγιναν πια δημόσιες, επίσημες. Κι όσο κι αν οι συμβληθέντες εξαντλούσαν τα αποθέματα του «πολιτικού πολιτισμού» τους για να μη χλευάζει ο ένας τον άλλον, σταδιακά γινόταν ολονέν σαφέστερο ότι ενώ οι «μικροί» εξαναγκάζονταν να ρίχνουν νερό στο κρασί τους, ο «μεγάλος» παραδινόταν στη μέθη της μονοκομματικής εξουσίας. Εκείνης που προωθεί τη δική της ατζέντα, αδιαφορώντας αν ενοχλεί, αν εκθέτει, αν προσβάλλει τους εταίρους της, ήδη ταλανιζόμενους από εσωτερικά προβλήματα, ιδίως το ΠΑΣΟΚ.
Η ρήξη, που απλώς ανεστάλη με το αντιρατσιστικό, εκδηλώθηκε αναπόφευκτα με το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, που πολλοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ το ένιωσαν σαν άγος, σαν δυσεξίτηλη κηλίδα στην ιστορία τους. Υποχρέωσαν έτσι και τους ηγέτες τους να διατηρήσουν τους υψηλούς τόνους της διαφοροποίησης και πέραν του εικοσιτετραώρου, και εκτός του ιδιωτικού χώρου. Δεν χρειαζόταν να μπορεί κανείς ν’ ακούει τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων για να προβλέψει ότι το αυταρχικότατο «μαύρο» στην ΕΡΤ θα υπονόμευε τη μη ομοούσιο τριάδα. Αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός της Ν.Δ., όσοι δεν καταλαβαίνουν από την υψηλή πολιτική του εκφοβισμού και των εκβιασμών πολύ θα ήθελαν να μάθουν ποιος ήταν. Ας μην ξαναπούν «η μεταρρύθμιση» όμως. Το σενάριο αυτό το γελοιοποίησε η βάναυση σκηνοθεσία του.
Για την τρικομματική κυβέρνηση, που γενεθλιάζει κλονιζόμενη, το ρηθέν «οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους» δεν ίσχυε. Δεν είχαμε να κάνουμε με φίλους, οι δε σοβαροί λογαριασμοί ήταν κρυφοί· τους έκανε ο καθένας μόνος του, μελετώντας πώς θ’ αβγατίσει τα κέρδη του μεγαλώνοντας τη ζημιά των κατά τα λοιπά εταίρων του. Η δημόσια εικόνα της μειλίχιας συνεννόησης και της χαμογελαστής συμπόρευσης επικάλυπτε όλο και πιο δύσκολα τις έριδες και την ασυμφωνία χαρακτήρων.
Ασχετα με τις επιμέρους, ανά ζεύγη συγκλίσεις (τμήμα της Ν.Δ. με τμήμα του ΠΑΣΟΚ, άλλο τμήμα του ΠΑΣΟΚ με τμήμα της ΔΗΜΑΡ), η τριάδα βαρυνόταν εξαρχής από ανομοιογένεια και ανισότητα. Πράσινοι και γαλάζιοι ιδιαίτερα, μπορεί να έτειναν προς την εξομοίωση μέσα από την ταυτόσημη εξουσιαστική πρακτική τους (ημετεροκρατία, διαπλοκή, ανυπαρξία σχεδίου), στον πυρήνα τους ωστόσο διασώζονται κάποιες διαφορές, έστω ρητορικές.
Γρήγορα φάνηκε, λοιπόν, ότι ο κοινός στόχος, αυθεντικός ή επινοημένος (ο «μονόδρομος» της μνημονιακής σωτηρίας), αδυνατούσε να άρει τις αντιθέσεις που απέρρεαν από τα στοιχεία ταυτότητας των τριών κομμάτων, από τις ιδεολογικές καταβολές τους. Εξίσου γρήγορα η προγραμματική συμφωνία με βάση τις μνημονιακές υποχρεώσεις αποδείχθηκε στενόχωρη για την ηγεμονεύουσα Ν.Δ., που ορέχτηκε να κάνει την κομματική της γιορτή (εννοώ τη γιορτή των ιδεών της) με έξοδα τρίτων. Οι οποίοι συνειδητοποίησαν πως ούτε καν το κυνικό 4-2-1 της νομής δεν γινόταν σεβαστό.
Οι τριβές, που αρχικά γίνονταν γνωστές από διαρροές «κύκλων» και «περιβαλλόντων», έγιναν πια δημόσιες, επίσημες. Κι όσο κι αν οι συμβληθέντες εξαντλούσαν τα αποθέματα του «πολιτικού πολιτισμού» τους για να μη χλευάζει ο ένας τον άλλον, σταδιακά γινόταν ολονέν σαφέστερο ότι ενώ οι «μικροί» εξαναγκάζονταν να ρίχνουν νερό στο κρασί τους, ο «μεγάλος» παραδινόταν στη μέθη της μονοκομματικής εξουσίας. Εκείνης που προωθεί τη δική της ατζέντα, αδιαφορώντας αν ενοχλεί, αν εκθέτει, αν προσβάλλει τους εταίρους της, ήδη ταλανιζόμενους από εσωτερικά προβλήματα, ιδίως το ΠΑΣΟΚ.
Η ρήξη, που απλώς ανεστάλη με το αντιρατσιστικό, εκδηλώθηκε αναπόφευκτα με το βίαιο κλείσιμο της ΕΡΤ, που πολλοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ το ένιωσαν σαν άγος, σαν δυσεξίτηλη κηλίδα στην ιστορία τους. Υποχρέωσαν έτσι και τους ηγέτες τους να διατηρήσουν τους υψηλούς τόνους της διαφοροποίησης και πέραν του εικοσιτετραώρου, και εκτός του ιδιωτικού χώρου. Δεν χρειαζόταν να μπορεί κανείς ν’ ακούει τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων για να προβλέψει ότι το αυταρχικότατο «μαύρο» στην ΕΡΤ θα υπονόμευε τη μη ομοούσιο τριάδα. Αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός της Ν.Δ., όσοι δεν καταλαβαίνουν από την υψηλή πολιτική του εκφοβισμού και των εκβιασμών πολύ θα ήθελαν να μάθουν ποιος ήταν. Ας μην ξαναπούν «η μεταρρύθμιση» όμως. Το σενάριο αυτό το γελοιοποίησε η βάναυση σκηνοθεσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου