Το Τρίο του Ρίο και οι απολυμένοι #ert ...

Sotos...

Από την ημέρα της κατάπτυστης Κοινής Υπουργικής Απόφασης που έριξε «μαύρο» στο σήμα της ΕΡΤ, έχει παρέλθει χρόνος περισσότερος από όσο διήρκεσε η Διάσκεψη του Πόντσνταμ για τη λήξη του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου, ή η Διάσκεψη της Γιάλτας, όπου μοιράστηκε ο μεταπολεμικός κόσμος!
Μετά από την πρώτη συνάντηση των αρχηγών της Τρικομματικής και μέχρι την αποψινή έχουν μεσολαβήσει ακόμα δύο συναντήσεις τους, ο Κατακλυσμός του Νώε σε τηλεφωνικές επαφές, δηλώσεις λεόντων αλλά θλιβερών και αποστεωμένων στη διψασμένη Καλαχάρι, και όλα τούτα μέσα σε συνολικό χρονικό διάστημα δύο φορές μεγαλύτερο από εκείνο που απαιτήθηκε για να γκρεμιστεί και να ξαναοικοδομηθεί ο Ναός του Σολωμώντα!!!
Η χρονοτριβή είναι ψωμοτύρι της πολιτικής. Ομοίως, ψωμοτύρι είναι και η μεταγωγή κάθε θέματος σε ένα… ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου δύναται αυτό να ορίζεται, και μπλα μπλα μπλα ανάλογα με τον ομιλητή κάθε φορά. Ενδημεί τούτη η πρακτική στην Ιερουσαλήμ… Ξεκινάει το πρόβλημα από, λ.χ., την ερώτηση αν θα φάμε, και ανάγεται αυτόματα τούτο σε ζήτημα προέχουσας αποσαφήνισης των καθημερινών διατροφικών συνηθειών, στη συνέχεια μετατρέπεται σε αδήρριτη ανάγκη διευθέτησης προηγουμένως της εκκρεμμότητας για τη στάση μας απέναντι στον καταναλωτισμό, μετά καταφθάνουν αμέσως οι ενστάσεις για τον επιλήψιμο κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, παίρνει σειρά ο συνεπαγόμενος ηγεμονισμός, καταφθάνουν τα μονοπώλια, ο καθένας με το δικό του ίρτζι, κι ύστερα ποιος τους βράζει τους απολυμένους της ΕΡΤ… Το δρεπανηφόρο στο πεταξύ επελαύνει και σαρώνει κεφάλια στο πέρασμά του.
Την αρχή στην περίπτωση της ΕΡΤ έκανε η αντιμετώπιση δυόμιση χιλιάδων ανθρώπων που πετάγονται στο δρόμο σαν λυμμένο σταυρόλεξο για αρχαρίους, και η μεταποίησή τους σε ασύνδετο πρόβλημα δημοκρατίας αποκλειστικά κατά το χειρισμό της διακοπής του σήματος· όχι ως αυτό που ήταν: μια θηριώδης μαζική απόλυση –αφ’ εαυτού της μέγα, μέγιστο πρόβλημα δημοκρατίας! Έγινε αυτός ο ελιγμός από μυξοφόβο, και για να μπορούν να κομψεύονται ελεύθερα οι διάφοροι κήνσορες κατά τη δική τους λερωμένη φωλιά, και τη δική τους πρότερη επιτίμηση που ανέξοδα κι επιδερμικά έτρεφαν απέναντι στο πρόγραμμα της Αγίας Παρασκευής, σε μια μπραβούρα στομφώδους αφλογιστίας. Ξεχωριστό, αυτοτελές πρόβλημα δημοκρατίας… Χα! Ας γελάσω…
Στη μεγάλη τρύπα που δημιουργήθηκε εισχώρησε βέβαια αμέσως, και κυκλοφορεί εσχάτως σαν ηχηρή αμερικάνικη τσιχλόφουσκα της πεντάρας η έννοια της αξιοκρατίας –μια καταρχήν ουρανομήκης εγχώρια αυθάδεια, και ίσως η ογκωδέστερη μπαρούφα που μπορεί να ακούσει κανείς στη ζωή του για σύστημα προσλήψεως δημοσιογράφων διεθνώς· σας προκαλώ! Όσο για τους δύσμοιρους τους διοικητικούς και τεχνικούς… Είπαμε, ποιος τους βράζει κι αυτούς…
Οι δύο θλιβεροί εταίροι της Τρικομματικής έχουν κερδίσει από καιρό την πρόκριση για το ταπί των Ολυμπιακών του Ριο. Το ελληνικό Τρίο του Ρίο επιδίδεται σε τοπικά τουρνουά ενόψει νέων παγκόσμιων ρεκόρ –τώρα θα το μάθουμε αυτό; Ο έχων την πρωτοβουλία των κινήσεων, όμως, τους παίζει σαν τις χάντρες σε κεχριμπαρένιο κομπολόι, διότι όπως κάθε άπελπις, έτσι και αυτός είναι αποφασισμένος κατά το ότι το μόνο στο οποίο μπορεί να ελπίζει πλέον είναι η όποια ελάχιστη αναβολή οριστικής έξωσης, οπότε και θα μας καληνυχτίσει πια ως οφείλει και ο ίδιος από την πλευρά του· προς το παρόν αγοράζει χρόνο, ο έρμος, ακριβώς όπως το διατύπωσε πρόσφατα ή ίδια η προστάτιδά του από το Βερολίνο.
Ωστόσο, κανείς από τους άλλους δύο δεν δείχνει στο μεταξύ να αισθάνεται στοιχειωδώς ανθρώπινα και ειλικρινά υπόλογος για το γεγονός ότι «ο φρόνιμος άνθρωπος οφείλει να διορθώνη το ενεστός κακόν πριν φροντίση περί του μέλλοντος» –είναι και αυτό πολιτική, κύριοι! Μάλιστα. Ουαί, λοιπόν, Φαρισαίοι! Ουαί!
Επιβάλλεται η συσπείρωση όλων γύρω από την ΕΡΤ και τους απολυμένους της αδιακρίτως. Ειδικά τώρα που τους επιφυλάσσεται ακόμα απηνέστερη, αγριότερη επίθεση. Το καθηκον αφορά όλους –εννοώ την συντριπτική πλειονότητα του Ελληνικού λαού που, κατά την Τρικομματική και τους ομοτράπεζους αυτής, νοείται σαν θλιβερή, ανεύθυνη, εύπιστη και αμελητέα μειοψηφία ανώριμων ιθαγενών.
Ας γνωρίζει πάντως το Τρίο του Ρίο ότι την επικαιροποίηση της τρικομματικής προγραμματικής συμφωνίας και τα τέτοια τους αυτοί οι ιθαγενείς τα αντιμετωπίζουν με αδιαφορία θερμοκρασίας μηδέν βαθμών της κλίμακας Κέλβιν, έχοντας περιφρουρήσει με πρωτοφανή εγκαρτέρηση τη δημοκρατική οδό της απαλλαγής απ’ ελόγου τους. Έχει και η εγκαρτέρηση τα όριά της –διότι αλλιώς, φωτιά που τους έκαψε!.. Φωτιά που τους έκαψε!