του Κωστα Κρεμμυδα, απο την Εποχη...
Μην κρατήσεις τίποτα καβάτζα / έλα μες στην νύχτα κι όλα δώσ’ τα μου / έχουνε πεθάνει τα ρομάντζα / είσαι η αγιάτρευτη αρρώστια μου
(στίχοι Άγις Έκτορας, μουσική / «εκτέλεση» Στάθης Ξένος)
Τα περισσότερα κείμενα πια γράφονται νοερά –και κάποτε γοερά, σχεδόν κλεφτά, με υπονοούμενα, ξεχασμένα σημεία τού πεπαλαιωμένου κώδικα μορς, με συγκοπτόμενες αναπνοές, ανάμεσα σε δυο αστραπές ζωής, και μιαν αυταπάτη που υποχωρεί στην πρώτη αναμέτρησή της μ’ ό,τι ο Χατζιδάκις συνήθιζε να αποκαλεί «Τέρας». Που έκτοτε γιγαντώνεται κι απειλεί να μας πνίξει. (Αν δεν το ’χει κάνει ήδη.)
Γεμάτη η καθημερινότητά μας από «τέρατα», απέκτησε τέτοια ανοσία που προσπαθεί να ξεχαστεί, να συνδιαλλαχθεί μαζί τους, ακόμα και να ενδώσει –παλιά συνήθεια του λαού. Από κει και πέρα αν αρχίσουμε να αξιολογούμε το βαθμό αθλιότητας των προσώπων και προσωπείων που μας εμπαίζουν, τη διακύμανση της «δικαιολογημένης» διατεταγμένης ποινής –κι όμως η τιμωρία ουδέποτε δικαιώνεται–, την ποικιλία ανοχών και ανεκτικότητας, την αναζήτηση ενόχων με το κομμάτι (λες κι οι επίορκοι είναι καρπούζια «όλους τους σφάζω/ όλους τους μαχαιρώνω»), τις διαβαθμίσεις των τεράτων, το απύθμενο βάθος των «καλών προθέσεων» των συνεργατών, τα κριτήρια των μελλοθανάτων, τότε είναι σαν να επικροτούμε το έγκλημα, να επιβραβεύουμε την εκτέλεση, να εκλογικεύουμε το βιασμό. Αρκεί να ’χουν επισήμως θεσμοθετηθεί και αρμοδίως υπογραφεί από τον εγγυητή του πολιτεύματος. Και τους παρατρεχάμενους της δημοκρατίας. Που κατάφεραν αναιμάκτως να την εγκιβωτίσουν στο σύστημα: Τώρα πια δεν εξεγειρόμαστε για το όποιο Πραξικόπημα, αλλά για τις επιπτώσεις του στην τουριστική κίνηση ενόψει καλοκαιριού, όπως σχολίασε δημοσιογράφος (;) του Alpha. Δε μας εξοργίζει η ανεργία, αλλά οι ελάχιστοι που δουλεύουν, έστω κι απλήρωτοι. Δε μας ντροπιάζει ο πλασιέ του φασισμού, αλλά τα θύματά του.
Η σύγχρονη δημοκρατία έχει νταβατζήδες, κατά την ορολογία του αλησμόνητου Καραμανλή, οπλοφορεί εντός του ναού της –όπως μάθαμε εσχάτως (για να το καταπιούμε κι αυτό), κλείνει σχολεία ακόμα και παιδιών ειδικής αγωγής (αφού οι λίγοι εκλεκτοί επιφυλάσσουν τον καιάδα στους υπόλοιπους), επιστρατεύει καθηγητές, ρίχνει το μαύρο του ναζισμού στις τηλεοράσεις (και πολύ πιο πριν στις ψυχές των παιδιών), μεθοδεύει τη διαπόμπευση 3.000 εργαζόμενων, γεμίζει φυλακές και στοιβάζει αθώους κάτω από άθλιες συνθήκες σε αστυνομικά τμήματα, όπως καταγγέλλει με έγγραφό της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Αστυνομική Διεύθυνση Κοζάνης που, σύμφωνα με την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων της περιοχής, κρατούνται από τον Ιούνιο του 2012 εκατοντάδες μετανάστες, με αποτέλεσμα να έχει διαταραχθεί η ψυχική τους υγεία: «λόγω της μακράς περιόδου περιορισμού τους σε ακατάλληλους για μακρόχρονη παραμονή χώρους, το μεγαλύτερο μέρος αυτών έχουν αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα, ενώ έχουν εκφράσει αυτοκτονικές ιδέες. Οι φιλότιμες προσπάθειες των αστυνομικών που έχουν καταστεί περισσότερο ψυχολόγοι παρά φρουροί τους, προλαμβάνουν τα χειρότερα. Η πρόσφατη αυτοκτονία αλλοδαπού κρατούμενου στα Γρεβενά αποτελεί περίτρανη απόδειξη των επιχειρημάτων μας αλλά ταυτόχρονα και καμπανάκι κινδύνου», σημειώνει το έγγραφο της ΠΟΑΣΥ!
Εδώ κρατούνται επί οχτάμηνο –δίχως κανένα αδίκημα– στα ανήλιαγα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Φιλοθέης –φανταστείτε τι γίνεται στην Ομόνοια…– δέκα μετανάστες ξεχασμένοι από θεό, ανθρώπους, και βουλευτές.
Αν αρχίσει ο κατήφορος η αρρώστια επεκτείνεται σ’ όλο το σώμα. Σαν το παράσιτο που κατάφαγε τους φοίνικες. (Που περιμένουν, έτσι όπως το πάμε, να ξαναγεννηθούν εκ της τέφρας τους). Κι αλίμονό μας.
Γιατί το σαράκι πετιέται από δέντρο σε δέντρο, από συνείδηση σε συνείδηση, από κόμμα σε κόμμα διαλύοντας τα πάντα: νοθεύει το Συνέδριο της ΝΔ, διαλευκάνει με ορκωτούς (όχι φουσκωτούς) τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, επιβάλλει νόμους της νύχτας, βάζει τρικλοποδιές αφήνοντας εκτός νυμφώνος τον μωρό παρθένο Κουβέλη, επισείει ως φόβητρο την Αίγυπτο (ο δοτός με τα καρφάκια), ξαναζεσταίνει την αρθρογραφία Μανιτάκη, στην Αυγή, περί συνταγματικών δικαιωμάτων, ενώ μέσω Ρουπακιώτη παραδίδει «μαθήματα αυτοσεβασμού» (Αυγή, 28.4.2013) που απλώς δεν συνυπογράφει τον ν/σ Μανιτάκη για απολύσεις… (Για να θυμόμαστε)
Διαχρονικά υπάρχουν αξίες, ιδέες και άνθρωποι που αντιμετωπίζονται ως ταμπού. Κάτι ας πούμε σαν την καβάτζα του Κεφαλά: που δεν τολμά κανείς να του την πάρει, είναι προστατευμένη, σκιερή, φωτίζεται μέχρι το τέλος της μέρας καθότι δυτική, κατοπτεύει απ’ άκρη σ’ άκρη την παραλία, ενώ μπροστά της ξεδιπλώνονται όλες οι αποχρώσεις της δύσης. Και ξαφνικά βουίζει ο τόπος, σείεται το παραπέτασμα του ουρανού γιατί κάποιοι περίεργοι ασεβείς Ρεθυμνιώτες μιάνανε τα άγια των αγίων, δηλαδή πιάσανε την καβάτζα του Κεφαλά.
Στον αντίποδα εμείς που τα τελευταία 25 χρόνια έχουμε γυρίσει όλα τα δέντρα και τις γωνιές της Γαύδου δίχως να τολμήσουμε όχι απλώς να διεκδικήσουμε την πατρότητα κέδρου, αλλ’ ούτε καν την χρησικτησία ενός θάμνου.
Τι είναι αυτό που για τον έναν γίνεται απαραβίαστο Ιερό Γκράαλ, ενώ για τον άλλον μια αυτονόητη πρακτική; Τι διαθέτει ο Κεφαλάς, που δεν έχουμε εμείς; Κοντολογίς ποιες παράμετροι καθιστούν τον Ρουπακιώτη a priori ημέτερο, προσφιλή, δικαιωμένο, ενώ τον Αλαβάνο, ας πούμε, εξοβελιστέο;
Η Αριστερά για κάποιους λειτουργεί ως αυταπάτη, νεύρωση, ψύχωση, ατομική καταφυγή, κεκτημένη συνήθεια. Γι’ άλλους ως συμφέρον, εμπορική συνδιαλλαγή, προσωπική δικαίωση, διαμεσολάβηση, στοίχιση, κανάκεμα, αγωνία πλασαρίσματος –κάτι σαν τους δρομείς στο τελικό κουλουάρ.
Μεγάλη η ιστορία με τις καβάτζες, τις σταυροδοσίες, τους μηχανισμούς, τις ισορροπίες, τα μαυσωλεία. Και διδαχτική. Για το πώς μπορεί να ιδεολογικοποιηθεί το προσωπικό συμφέρον, ν’ αποκτήσει υπόσταση ένα κενό, και να προβληθεί ως πολιτική παρέμβαση, μια σειρά από στρατηγικές ήττες.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Μην κρατήσεις τίποτα καβάτζα / έλα μες στην νύχτα κι όλα δώσ’ τα μου / έχουνε πεθάνει τα ρομάντζα / είσαι η αγιάτρευτη αρρώστια μου
(στίχοι Άγις Έκτορας, μουσική / «εκτέλεση» Στάθης Ξένος)
Τα περισσότερα κείμενα πια γράφονται νοερά –και κάποτε γοερά, σχεδόν κλεφτά, με υπονοούμενα, ξεχασμένα σημεία τού πεπαλαιωμένου κώδικα μορς, με συγκοπτόμενες αναπνοές, ανάμεσα σε δυο αστραπές ζωής, και μιαν αυταπάτη που υποχωρεί στην πρώτη αναμέτρησή της μ’ ό,τι ο Χατζιδάκις συνήθιζε να αποκαλεί «Τέρας». Που έκτοτε γιγαντώνεται κι απειλεί να μας πνίξει. (Αν δεν το ’χει κάνει ήδη.)
Γεμάτη η καθημερινότητά μας από «τέρατα», απέκτησε τέτοια ανοσία που προσπαθεί να ξεχαστεί, να συνδιαλλαχθεί μαζί τους, ακόμα και να ενδώσει –παλιά συνήθεια του λαού. Από κει και πέρα αν αρχίσουμε να αξιολογούμε το βαθμό αθλιότητας των προσώπων και προσωπείων που μας εμπαίζουν, τη διακύμανση της «δικαιολογημένης» διατεταγμένης ποινής –κι όμως η τιμωρία ουδέποτε δικαιώνεται–, την ποικιλία ανοχών και ανεκτικότητας, την αναζήτηση ενόχων με το κομμάτι (λες κι οι επίορκοι είναι καρπούζια «όλους τους σφάζω/ όλους τους μαχαιρώνω»), τις διαβαθμίσεις των τεράτων, το απύθμενο βάθος των «καλών προθέσεων» των συνεργατών, τα κριτήρια των μελλοθανάτων, τότε είναι σαν να επικροτούμε το έγκλημα, να επιβραβεύουμε την εκτέλεση, να εκλογικεύουμε το βιασμό. Αρκεί να ’χουν επισήμως θεσμοθετηθεί και αρμοδίως υπογραφεί από τον εγγυητή του πολιτεύματος. Και τους παρατρεχάμενους της δημοκρατίας. Που κατάφεραν αναιμάκτως να την εγκιβωτίσουν στο σύστημα: Τώρα πια δεν εξεγειρόμαστε για το όποιο Πραξικόπημα, αλλά για τις επιπτώσεις του στην τουριστική κίνηση ενόψει καλοκαιριού, όπως σχολίασε δημοσιογράφος (;) του Alpha. Δε μας εξοργίζει η ανεργία, αλλά οι ελάχιστοι που δουλεύουν, έστω κι απλήρωτοι. Δε μας ντροπιάζει ο πλασιέ του φασισμού, αλλά τα θύματά του.
Η σύγχρονη δημοκρατία έχει νταβατζήδες, κατά την ορολογία του αλησμόνητου Καραμανλή, οπλοφορεί εντός του ναού της –όπως μάθαμε εσχάτως (για να το καταπιούμε κι αυτό), κλείνει σχολεία ακόμα και παιδιών ειδικής αγωγής (αφού οι λίγοι εκλεκτοί επιφυλάσσουν τον καιάδα στους υπόλοιπους), επιστρατεύει καθηγητές, ρίχνει το μαύρο του ναζισμού στις τηλεοράσεις (και πολύ πιο πριν στις ψυχές των παιδιών), μεθοδεύει τη διαπόμπευση 3.000 εργαζόμενων, γεμίζει φυλακές και στοιβάζει αθώους κάτω από άθλιες συνθήκες σε αστυνομικά τμήματα, όπως καταγγέλλει με έγγραφό της η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η Αστυνομική Διεύθυνση Κοζάνης που, σύμφωνα με την Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων της περιοχής, κρατούνται από τον Ιούνιο του 2012 εκατοντάδες μετανάστες, με αποτέλεσμα να έχει διαταραχθεί η ψυχική τους υγεία: «λόγω της μακράς περιόδου περιορισμού τους σε ακατάλληλους για μακρόχρονη παραμονή χώρους, το μεγαλύτερο μέρος αυτών έχουν αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα, ενώ έχουν εκφράσει αυτοκτονικές ιδέες. Οι φιλότιμες προσπάθειες των αστυνομικών που έχουν καταστεί περισσότερο ψυχολόγοι παρά φρουροί τους, προλαμβάνουν τα χειρότερα. Η πρόσφατη αυτοκτονία αλλοδαπού κρατούμενου στα Γρεβενά αποτελεί περίτρανη απόδειξη των επιχειρημάτων μας αλλά ταυτόχρονα και καμπανάκι κινδύνου», σημειώνει το έγγραφο της ΠΟΑΣΥ!
Εδώ κρατούνται επί οχτάμηνο –δίχως κανένα αδίκημα– στα ανήλιαγα κρατητήρια του Αστυνομικού Τμήματος Φιλοθέης –φανταστείτε τι γίνεται στην Ομόνοια…– δέκα μετανάστες ξεχασμένοι από θεό, ανθρώπους, και βουλευτές.
Αν αρχίσει ο κατήφορος η αρρώστια επεκτείνεται σ’ όλο το σώμα. Σαν το παράσιτο που κατάφαγε τους φοίνικες. (Που περιμένουν, έτσι όπως το πάμε, να ξαναγεννηθούν εκ της τέφρας τους). Κι αλίμονό μας.
Γιατί το σαράκι πετιέται από δέντρο σε δέντρο, από συνείδηση σε συνείδηση, από κόμμα σε κόμμα διαλύοντας τα πάντα: νοθεύει το Συνέδριο της ΝΔ, διαλευκάνει με ορκωτούς (όχι φουσκωτούς) τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, επιβάλλει νόμους της νύχτας, βάζει τρικλοποδιές αφήνοντας εκτός νυμφώνος τον μωρό παρθένο Κουβέλη, επισείει ως φόβητρο την Αίγυπτο (ο δοτός με τα καρφάκια), ξαναζεσταίνει την αρθρογραφία Μανιτάκη, στην Αυγή, περί συνταγματικών δικαιωμάτων, ενώ μέσω Ρουπακιώτη παραδίδει «μαθήματα αυτοσεβασμού» (Αυγή, 28.4.2013) που απλώς δεν συνυπογράφει τον ν/σ Μανιτάκη για απολύσεις… (Για να θυμόμαστε)
Διαχρονικά υπάρχουν αξίες, ιδέες και άνθρωποι που αντιμετωπίζονται ως ταμπού. Κάτι ας πούμε σαν την καβάτζα του Κεφαλά: που δεν τολμά κανείς να του την πάρει, είναι προστατευμένη, σκιερή, φωτίζεται μέχρι το τέλος της μέρας καθότι δυτική, κατοπτεύει απ’ άκρη σ’ άκρη την παραλία, ενώ μπροστά της ξεδιπλώνονται όλες οι αποχρώσεις της δύσης. Και ξαφνικά βουίζει ο τόπος, σείεται το παραπέτασμα του ουρανού γιατί κάποιοι περίεργοι ασεβείς Ρεθυμνιώτες μιάνανε τα άγια των αγίων, δηλαδή πιάσανε την καβάτζα του Κεφαλά.
Στον αντίποδα εμείς που τα τελευταία 25 χρόνια έχουμε γυρίσει όλα τα δέντρα και τις γωνιές της Γαύδου δίχως να τολμήσουμε όχι απλώς να διεκδικήσουμε την πατρότητα κέδρου, αλλ’ ούτε καν την χρησικτησία ενός θάμνου.
Τι είναι αυτό που για τον έναν γίνεται απαραβίαστο Ιερό Γκράαλ, ενώ για τον άλλον μια αυτονόητη πρακτική; Τι διαθέτει ο Κεφαλάς, που δεν έχουμε εμείς; Κοντολογίς ποιες παράμετροι καθιστούν τον Ρουπακιώτη a priori ημέτερο, προσφιλή, δικαιωμένο, ενώ τον Αλαβάνο, ας πούμε, εξοβελιστέο;
Η Αριστερά για κάποιους λειτουργεί ως αυταπάτη, νεύρωση, ψύχωση, ατομική καταφυγή, κεκτημένη συνήθεια. Γι’ άλλους ως συμφέρον, εμπορική συνδιαλλαγή, προσωπική δικαίωση, διαμεσολάβηση, στοίχιση, κανάκεμα, αγωνία πλασαρίσματος –κάτι σαν τους δρομείς στο τελικό κουλουάρ.
Μεγάλη η ιστορία με τις καβάτζες, τις σταυροδοσίες, τους μηχανισμούς, τις ισορροπίες, τα μαυσωλεία. Και διδαχτική. Για το πώς μπορεί να ιδεολογικοποιηθεί το προσωπικό συμφέρον, ν’ αποκτήσει υπόσταση ένα κενό, και να προβληθεί ως πολιτική παρέμβαση, μια σειρά από στρατηγικές ήττες.
Κώστας Κρεμμύδας
mandragoras_magazine@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου