του Χρηστου Καραγιαννιδη, απο το Red NoteBook...
«Αλλά οι άνθρωποι αναπτύσσοντας την υλική τους παραγωγή και υλική τους επικοινωνία, αλλάζουν παραλληλα με την πραγματική τους ύπαρξη, καθως και τη σκέψη τους και τα προιοντα της σκεψης τους.
Δεν καθοριζει η συνειδηση τη ζωη, αλλα η ζωή τη συνείδηση… στην πραγματικότητα για τον πρακτικό υλιστή, δηλαδη τον κομμουνιστή, το ζήτημα είναι να επαναστατικοποίησει τον κόσμο που υπάρχει, να επιτεθεί κατά των πραγμάτων που βρήκε και να τα αλλάξει»
Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς Γερμανική Ιδεολογία
Μεταξύ των βαθυστόχαστων συμπερασμάτων στα οποία κατέληξε η εκτελεστική επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας ήταν και το ότι η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησε «ταβάνι» στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Με εκατομμύρια ανθρώπων να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με την ανεργία των νέων να έχει αγγίξει πρωτοφανή ιστορικά επίπεδα, με την αμφισβήτηση του δημόσιου χαρακτήρα των αγαθών της υγείας και της παιδείας, με την προωθούμενη εκποίηση του φυσικού πλούτου, εγώ θα έλεγα πως το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία ενός δρόμου ανατροπής της κοινωνικής εξαθλίωσης και αποκατάστασης των αδικιών, ενός δρόμου υπεράσπισης κοινωνικών δικαιωμάτων και κεκτημένων και τέλος ενός δρόμου για τον πλατύ κοινωνικό μετασχηματισμό.
Μόνο που, -ευτυχώς μάλλον-, οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί δεν έρχονται κατά παραγγελία μετά από εκλογικές αναμετρήσεις. Οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί εκτυλίσσονται σε καθημερινή βάση κι επηρεάζουν τις ζωές όλων μας. Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε ακριβώς μέσα από την ανάμειξή του σε αυτές τις πολύπλοκες κοινωνικές διεργασίες. Δεν είναι οι προεκλογικές καμπάνιες, ούτε η λείανση του λόγου για την υποτιθέμενη πιο ευρεία απεύθυνση, ούτε ο λαϊκίστικος λόγος, ούτε οι εθνοκεντρικές ιστοσελίδες που ενδυναμώνουν το κίνημα και δίνουν ελπίδα στις αγωνίες και τα αδιέξοδα των κυριαρχούμενων.
Όταν η κοινωνική διαιρετική τομή στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, είναι τουλάχιστον παρωχημένη η ανάλυση της «γερμανικής Ευρώπης» και του μερκελισμού που πρέπει να ηττηθεί. Αυτό που πρέπει να ηττηθεί είναι ο καπιταλισμός. Τόσο απλά. Να ηττηθεί η ηγεμονική αντίληψη ότι ο καπιταλισμός είναι η μόνη λύση, να ηττηθεί η ηγεμονική αντίληψη ότι η εκμετάλλευση είναι μια κανονικότητα που δε μπορεί να αλλάξει.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η εκφώνηση ενός λόγου που δεν συναντιέται με τίποτα με τις συνεδριακές αποφάσεις, ενός λόγου που πολλές φορές μας γυρνά τρεις δεκαετίες πίσω, επ’ ουδενί δε μπορεί να εξυπηρετήσει τους στόχους αυτού του σπουδαίου αγώνα που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα ερωτήματα των ανέργων, των κατεστραμμένων αγροτών, των χρεωμένων, μέχρι το λαιμό μικροεπιχειρηματίων, των δοκιμαζόμενων συνταξιούχων, είναι που πρέπει να πασχίσουμε να δώσουμε απαντήσεις.
Όλοι στην ίδια πατρίδα ζούμε και μέσα στα όρια της υπάρχει εκμετάλλευση της εργασίας από αυτούς που έχουν τα μέσα παραγωγής, υπάρχει ρατσισμός, επιβιώνουν ιδεοληψίες και συντηρητισμοί. Υπάρχει δηλαδή, ό,τι υπάρχει και στις πατρίδες άλλων στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και παντού. Από την αρχή της κρίσης, εξάλλου, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που πιστώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πέτυχε να αναδείξει τον ευρωπαϊκό και διεθνή χαρακτήρα της οικονομικής ύφεσης και της κοινωνικής κρίσης, όπως επίσης και την ανάγκη να οργανώσουν οι πληττόμενοι την κοινή τους πάλη, τους κοινούς τους αγώνες.
Όλη αυτή την περίοδο της κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε με πείσμα σύμμαχος των καταπιεζόμενων και αγωνίστηκε σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές μάχες μαζί με τους εργαζόμενους. Οργάνωσε αντιστάσεις, δημιούργησε δίκτυα αλληλεγγύης και έδωσε φωνή στους από κάτω. Προσέξτε, όχι στους από πάνω, όχι στους «εθνικούς» μας σωτήρες, αλλά σε αυτούς που δεν είχαν καν το δικαίωμα κοινωνικής εκπροσώπησης.
Τώρα, λοιπόν, που οι άξιες της αριστεράς γίνονται κεντρικό επίδικο για τις κοινωνικές τάξεις που υποφέρουν, εμείς δεν έχουμε περιθώρια να γυρίσουμε πίσω. Κι ας αφήσουμε επιτέλους τις έννοιες στην ησυχία τους. (Δεν υπάρχει κεντροαριστερά γιατί δε μπορείς να βαφτίζεις την δεξιά πολιτική αριστερή. Γιατί δε μπορείς να υποστηρίζεις την όξυνση της εκμετάλλευσης εκσυγχρονισμό και πρόοδο. Γιατί δε μπορείς να είσαι δεκανίκι και χείρα βοηθείας σε ένα παραπαίον πολιτικό σύστημα και ταυτόχρονα να εμφανίζεσαι ως υπεύθυνη αριστερή δύναμη).
Αυτό λοιπόν που με ένταση πρέπει να συνεχίσουμε, είναι η παρουσία μας στην πραγματική ζωή, η ανάδειξη του κοινωνικού παροξυσμού από πλευράς των κυρίαρχων, η στήριξη και η ενδυνάμωση των αντιστάσεων, το ένωμα της φωνής μας με αυτές των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των εργαζόμενων σε διαθεσιμότητα, των εργατών της ΒΙΟΜΕ: του κόσμου του μόχθου, σε τελική ανάλυση.
«Αλλά οι άνθρωποι αναπτύσσοντας την υλική τους παραγωγή και υλική τους επικοινωνία, αλλάζουν παραλληλα με την πραγματική τους ύπαρξη, καθως και τη σκέψη τους και τα προιοντα της σκεψης τους.
Δεν καθοριζει η συνειδηση τη ζωη, αλλα η ζωή τη συνείδηση… στην πραγματικότητα για τον πρακτικό υλιστή, δηλαδη τον κομμουνιστή, το ζήτημα είναι να επαναστατικοποίησει τον κόσμο που υπάρχει, να επιτεθεί κατά των πραγμάτων που βρήκε και να τα αλλάξει»
Κ. Μαρξ-Φ. Ένγκελς Γερμανική Ιδεολογία
Μεταξύ των βαθυστόχαστων συμπερασμάτων στα οποία κατέληξε η εκτελεστική επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας ήταν και το ότι η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ χτύπησε «ταβάνι» στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Με εκατομμύρια ανθρώπων να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με την ανεργία των νέων να έχει αγγίξει πρωτοφανή ιστορικά επίπεδα, με την αμφισβήτηση του δημόσιου χαρακτήρα των αγαθών της υγείας και της παιδείας, με την προωθούμενη εκποίηση του φυσικού πλούτου, εγώ θα έλεγα πως το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές μπορεί να αποτελέσει την αφετηρία ενός δρόμου ανατροπής της κοινωνικής εξαθλίωσης και αποκατάστασης των αδικιών, ενός δρόμου υπεράσπισης κοινωνικών δικαιωμάτων και κεκτημένων και τέλος ενός δρόμου για τον πλατύ κοινωνικό μετασχηματισμό.
Μόνο που, -ευτυχώς μάλλον-, οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί δεν έρχονται κατά παραγγελία μετά από εκλογικές αναμετρήσεις. Οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί εκτυλίσσονται σε καθημερινή βάση κι επηρεάζουν τις ζωές όλων μας. Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε ακριβώς μέσα από την ανάμειξή του σε αυτές τις πολύπλοκες κοινωνικές διεργασίες. Δεν είναι οι προεκλογικές καμπάνιες, ούτε η λείανση του λόγου για την υποτιθέμενη πιο ευρεία απεύθυνση, ούτε ο λαϊκίστικος λόγος, ούτε οι εθνοκεντρικές ιστοσελίδες που ενδυναμώνουν το κίνημα και δίνουν ελπίδα στις αγωνίες και τα αδιέξοδα των κυριαρχούμενων.
Όταν η κοινωνική διαιρετική τομή στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις, είναι τουλάχιστον παρωχημένη η ανάλυση της «γερμανικής Ευρώπης» και του μερκελισμού που πρέπει να ηττηθεί. Αυτό που πρέπει να ηττηθεί είναι ο καπιταλισμός. Τόσο απλά. Να ηττηθεί η ηγεμονική αντίληψη ότι ο καπιταλισμός είναι η μόνη λύση, να ηττηθεί η ηγεμονική αντίληψη ότι η εκμετάλλευση είναι μια κανονικότητα που δε μπορεί να αλλάξει.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η εκφώνηση ενός λόγου που δεν συναντιέται με τίποτα με τις συνεδριακές αποφάσεις, ενός λόγου που πολλές φορές μας γυρνά τρεις δεκαετίες πίσω, επ’ ουδενί δε μπορεί να εξυπηρετήσει τους στόχους αυτού του σπουδαίου αγώνα που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα ερωτήματα των ανέργων, των κατεστραμμένων αγροτών, των χρεωμένων, μέχρι το λαιμό μικροεπιχειρηματίων, των δοκιμαζόμενων συνταξιούχων, είναι που πρέπει να πασχίσουμε να δώσουμε απαντήσεις.
Όλοι στην ίδια πατρίδα ζούμε και μέσα στα όρια της υπάρχει εκμετάλλευση της εργασίας από αυτούς που έχουν τα μέσα παραγωγής, υπάρχει ρατσισμός, επιβιώνουν ιδεοληψίες και συντηρητισμοί. Υπάρχει δηλαδή, ό,τι υπάρχει και στις πατρίδες άλλων στην Ευρώπη, στις ΗΠΑ και παντού. Από την αρχή της κρίσης, εξάλλου, μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που πιστώνεται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι πέτυχε να αναδείξει τον ευρωπαϊκό και διεθνή χαρακτήρα της οικονομικής ύφεσης και της κοινωνικής κρίσης, όπως επίσης και την ανάγκη να οργανώσουν οι πληττόμενοι την κοινή τους πάλη, τους κοινούς τους αγώνες.
Όλη αυτή την περίοδο της κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε με πείσμα σύμμαχος των καταπιεζόμενων και αγωνίστηκε σε όλες τις μεγάλες κοινωνικές μάχες μαζί με τους εργαζόμενους. Οργάνωσε αντιστάσεις, δημιούργησε δίκτυα αλληλεγγύης και έδωσε φωνή στους από κάτω. Προσέξτε, όχι στους από πάνω, όχι στους «εθνικούς» μας σωτήρες, αλλά σε αυτούς που δεν είχαν καν το δικαίωμα κοινωνικής εκπροσώπησης.
Τώρα, λοιπόν, που οι άξιες της αριστεράς γίνονται κεντρικό επίδικο για τις κοινωνικές τάξεις που υποφέρουν, εμείς δεν έχουμε περιθώρια να γυρίσουμε πίσω. Κι ας αφήσουμε επιτέλους τις έννοιες στην ησυχία τους. (Δεν υπάρχει κεντροαριστερά γιατί δε μπορείς να βαφτίζεις την δεξιά πολιτική αριστερή. Γιατί δε μπορείς να υποστηρίζεις την όξυνση της εκμετάλλευσης εκσυγχρονισμό και πρόοδο. Γιατί δε μπορείς να είσαι δεκανίκι και χείρα βοηθείας σε ένα παραπαίον πολιτικό σύστημα και ταυτόχρονα να εμφανίζεσαι ως υπεύθυνη αριστερή δύναμη).
Αυτό λοιπόν που με ένταση πρέπει να συνεχίσουμε, είναι η παρουσία μας στην πραγματική ζωή, η ανάδειξη του κοινωνικού παροξυσμού από πλευράς των κυρίαρχων, η στήριξη και η ενδυνάμωση των αντιστάσεων, το ένωμα της φωνής μας με αυτές των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων, των εργαζόμενων σε διαθεσιμότητα, των εργατών της ΒΙΟΜΕ: του κόσμου του μόχθου, σε τελική ανάλυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου