του Γιωργου Μπραμου απο την Αυγή ...
«Οι απαισιόδοξοι είναι πρώην αισιόδοξοι, που θέλουν να διαψευστούν», έγραψε ο μεγάλος Αργεντίνος συγγραφέας Ερνέστο Σάμπατο και το θυμήθηκα, όταν η κουβέντα με τον παλιό, καλό μου φίλο είχε φθάσει εκεί, που καταλήγουν όλες οι συζητήσεις αυτήν την εποχή, στην μαύρη μαυρίλα. Σε περιόδους κρίσης, είναι γνωστό, πως η κύρια τάση όλων μας, είναι η προφητεία. Το παρελθόν είναι απεχθές, το σήμερα αβάσταχτο, ας κοιτάξουμε μπροστά μήπως φανεί ένα φωτάκι.
Θέμα της συζήτησης ήταν, αν έχουμε κουράγιο, εφόδια και σχέδιο να βγούμε από την κατάθλιψη, που στη σημερινή της φάση, λέγεται «οικονομικό αδιέξοδο». Πιάσαμε λίγο την ιστορία. Κι άλλοτε ζήσαμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια κρίση, η διαδρομή της χώρας διαπερνάται από τραύματα και συγκρούσεις, οι παππούδες έζησαν τους Βαλκανικούς πολέμους και την Μικρασιατική καταστροφή, οι πατεράδες την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, κάποιοι από εμάς, την Χούντα.
Ποια ήταν η ειδοποιός διαφορά, όπως θα έλεγαν οι παλιοί φιλόλογοι, εκείνων των εποχών με τη σημερινή; Οι δυσκολίες, τότε, ήταν περισσότερες, η πείνα χειρότερη, το επίπεδο επιβίωσης χαμηλότερο. Τι έδινε κουράγιο στους άμεσους προγόνους μας και τα κατάφεραν, βγήκαν από το πηγάδι, πρόκοψαν και περπάτησαν όρθιοι; Αν δεν πιστεύουμε στον εκφυλισμό του κορυφαίου, παγκοσμίως βέβαια, νεοελληνικού DNΑ, για το οποίο θρηνούν καθηγητές πανεπιστημίων ή ζηλωτές του «πατριωτικού τόξου», τότε τι πραγματικά συμβαίνει και χειροτερεύουν, κάθε μέρα και πιο πολύ, όλα; Αν ακόμα, ξεφύγουμε για λίγο, από το βολικό, «η κόλαση είναι οι άλλοι» και αποποιηθούμε την αριστερή μας αυτάρκεια για την δική μας αθωότητα και την ενοχή όλων των άλλων, πόσο πειστικές και πραγματικά ριζοσπαστικές είναι οι προτάσεις μας για την έξοδο από την κρίση; Ή ανήκουν σε άλλες εποχές, όπου η αυταρέσκεια ήταν το βασικό περιεχόμενο της Αριστεράς;
Ξέρω, πως σε τέτοια ερωτήματα μπορούν να απαντήσουν, άλλοι, πιο κατάλληλοι, που έχουν εφοδιαστεί με την ραπτομηχανή που ράβει κουστούμια, ανάλογα με το πατρόν. Ορθολογιστές που όταν ο συντεχνιακός συνδικαλισμός μας έφερε, εδώ που μας έφερε, δεν απαιτούμε την απαλλαγή από την συντεχνία, αλλά την ακύρωση του συνδικαλιστικού δικαιώματος. Ο άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει στην εποχή της δουλειάς, από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου. Ή σκληροί επαναστάτες που γνωρίζουν, οδηγημένοι από τις γραφές, πως το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο και για να κοκκινίσει περισσότερο και γρηγορότερα φθάνει να περιμένουμε τον καπιταλισμό να τα τινάξει. Οι καλόγεροι αναμένουν την φοβερή ημέρα της κρίσεως και οι μάρτυρες του Ιαχωβά είναι σίγουροι για την έλευση του «πραγματικού» Ιησού. Οι άνθρωποι που είναι βέβαιοι για το αύριο, είναι οι ακινητοποιημένοι του σήμερα.
Όσοι δεν διαθέτουμε τέτοιες έτοιμες απαντήσεις, βλέπουμε τον κατήφορο και τα σπασμένα φρένα, να μας οδηγούν στον γκρεμό. Οι αισιόδοξοι έχουν μοναδική παρηγοριά, πως η απειλή μιας πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας καταστροφής, μπορεί να ανακόψει την συμφορά. Οι απαισιόδοξοι μας υπενθυμίζουν ότι, τις φοβερές ημέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ή στα χρόνια της δολοφονίας του Ιταλού σοσιαλιστή Ματεότι, σχεδόν όλοι απέκλειαν τον ερχομό της φαιάς πανούκλας, η Ευρώπη μακάρια παραδινόταν στην γοητεία Σωτήρων, όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Η Ιστορία και η περιπέτεια της Ανθρωπότητας είναι σπαρμένη με πολλά «εάν» και μοιραίες βεβαιότητες πως «αυτά δεν γίνονται».
Αν κάτι είναι, ακόμα, παρήγορο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες μοιάζουν μικρές και περιορισμένου πολιτικού βάθους, αλλά στον ορίζοντα και τον δικό μας και τον άλλων, δεν φαίνεται κάποιος νέος Σωτήρας. Όσο κι αν μοιάζει παράδοξο, αυτή το κενό, είναι η μόνη παρηγοριά. Εκτός κι αν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχουν φαντασιώσεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν ένας ακόμα θλιβερός εφιάλτης!
«Οι απαισιόδοξοι είναι πρώην αισιόδοξοι, που θέλουν να διαψευστούν», έγραψε ο μεγάλος Αργεντίνος συγγραφέας Ερνέστο Σάμπατο και το θυμήθηκα, όταν η κουβέντα με τον παλιό, καλό μου φίλο είχε φθάσει εκεί, που καταλήγουν όλες οι συζητήσεις αυτήν την εποχή, στην μαύρη μαυρίλα. Σε περιόδους κρίσης, είναι γνωστό, πως η κύρια τάση όλων μας, είναι η προφητεία. Το παρελθόν είναι απεχθές, το σήμερα αβάσταχτο, ας κοιτάξουμε μπροστά μήπως φανεί ένα φωτάκι.
Θέμα της συζήτησης ήταν, αν έχουμε κουράγιο, εφόδια και σχέδιο να βγούμε από την κατάθλιψη, που στη σημερινή της φάση, λέγεται «οικονομικό αδιέξοδο». Πιάσαμε λίγο την ιστορία. Κι άλλοτε ζήσαμε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια κρίση, η διαδρομή της χώρας διαπερνάται από τραύματα και συγκρούσεις, οι παππούδες έζησαν τους Βαλκανικούς πολέμους και την Μικρασιατική καταστροφή, οι πατεράδες την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, κάποιοι από εμάς, την Χούντα.
Ποια ήταν η ειδοποιός διαφορά, όπως θα έλεγαν οι παλιοί φιλόλογοι, εκείνων των εποχών με τη σημερινή; Οι δυσκολίες, τότε, ήταν περισσότερες, η πείνα χειρότερη, το επίπεδο επιβίωσης χαμηλότερο. Τι έδινε κουράγιο στους άμεσους προγόνους μας και τα κατάφεραν, βγήκαν από το πηγάδι, πρόκοψαν και περπάτησαν όρθιοι; Αν δεν πιστεύουμε στον εκφυλισμό του κορυφαίου, παγκοσμίως βέβαια, νεοελληνικού DNΑ, για το οποίο θρηνούν καθηγητές πανεπιστημίων ή ζηλωτές του «πατριωτικού τόξου», τότε τι πραγματικά συμβαίνει και χειροτερεύουν, κάθε μέρα και πιο πολύ, όλα; Αν ακόμα, ξεφύγουμε για λίγο, από το βολικό, «η κόλαση είναι οι άλλοι» και αποποιηθούμε την αριστερή μας αυτάρκεια για την δική μας αθωότητα και την ενοχή όλων των άλλων, πόσο πειστικές και πραγματικά ριζοσπαστικές είναι οι προτάσεις μας για την έξοδο από την κρίση; Ή ανήκουν σε άλλες εποχές, όπου η αυταρέσκεια ήταν το βασικό περιεχόμενο της Αριστεράς;
Ξέρω, πως σε τέτοια ερωτήματα μπορούν να απαντήσουν, άλλοι, πιο κατάλληλοι, που έχουν εφοδιαστεί με την ραπτομηχανή που ράβει κουστούμια, ανάλογα με το πατρόν. Ορθολογιστές που όταν ο συντεχνιακός συνδικαλισμός μας έφερε, εδώ που μας έφερε, δεν απαιτούμε την απαλλαγή από την συντεχνία, αλλά την ακύρωση του συνδικαλιστικού δικαιώματος. Ο άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει στην εποχή της δουλειάς, από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου. Ή σκληροί επαναστάτες που γνωρίζουν, οδηγημένοι από τις γραφές, πως το βάθος του ουρανού είναι κόκκινο και για να κοκκινίσει περισσότερο και γρηγορότερα φθάνει να περιμένουμε τον καπιταλισμό να τα τινάξει. Οι καλόγεροι αναμένουν την φοβερή ημέρα της κρίσεως και οι μάρτυρες του Ιαχωβά είναι σίγουροι για την έλευση του «πραγματικού» Ιησού. Οι άνθρωποι που είναι βέβαιοι για το αύριο, είναι οι ακινητοποιημένοι του σήμερα.
Όσοι δεν διαθέτουμε τέτοιες έτοιμες απαντήσεις, βλέπουμε τον κατήφορο και τα σπασμένα φρένα, να μας οδηγούν στον γκρεμό. Οι αισιόδοξοι έχουν μοναδική παρηγοριά, πως η απειλή μιας πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας καταστροφής, μπορεί να ανακόψει την συμφορά. Οι απαισιόδοξοι μας υπενθυμίζουν ότι, τις φοβερές ημέρες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ή στα χρόνια της δολοφονίας του Ιταλού σοσιαλιστή Ματεότι, σχεδόν όλοι απέκλειαν τον ερχομό της φαιάς πανούκλας, η Ευρώπη μακάρια παραδινόταν στην γοητεία Σωτήρων, όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Η Ιστορία και η περιπέτεια της Ανθρωπότητας είναι σπαρμένη με πολλά «εάν» και μοιραίες βεβαιότητες πως «αυτά δεν γίνονται».
Αν κάτι είναι, ακόμα, παρήγορο στην Ελλάδα και την Ευρώπη, είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες μοιάζουν μικρές και περιορισμένου πολιτικού βάθους, αλλά στον ορίζοντα και τον δικό μας και τον άλλων, δεν φαίνεται κάποιος νέος Σωτήρας. Όσο κι αν μοιάζει παράδοξο, αυτή το κενό, είναι η μόνη παρηγοριά. Εκτός κι αν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Γιώργος Καρατζαφέρης έχουν φαντασιώσεις. Κάτι τέτοιο θα ήταν ένας ακόμα θλιβερός εφιάλτης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου