ένας στρατολάτης...
Κάποτε τα εκβιαστικά εκλογικά διλήμματα που αποσκοπούσαν στη νίκη των "προοδευτικών δυνάμεων" είχαν την προμετωπίδα: "Για να φύγει η επάρατος Δεξιά!".
Η ίδια η τότε (επίσημη) δεξιά, σε αντίθεση με τη σημερινή, δεν αρνούταν τον όρο. Επιπλέον απέφευγε να βγάζει μόνη της τα ματάκια της. Με μόνη εξαίρεση ίσως τις εκλογές του 1993, όταν η ΝΔ γνώρισε μια μάλλον απρόσμενη ήττα και γιατί η προεκλογική διαφημιστική της εκστρατεία, που παρουσίαζε έναν ασθενή και αδύναμο Ανδρέα Παπανδρέου, προσέκρουσε στα φιλάνθρωπα αισθήματα των ψηφοφόρων.
Η σημερινή mainstream δεξιά παράταξη, αυτή που προσδιορίζει το στίγμα της στον "κοινωνικό φιλελευθερισμό" (sick), μοιάζει ώρες ώρες σαν να προσπαθεί σκληρά να χάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήλωση Σαμαρά "Εμείς χτίζουμε μια νέα Ελλάδα, αυτοί τη γκρεμίζουν". Όπου "αυτοί που γκρεμίζουν" είναι οι του ΣΥΡΙΖΑ κι "εμείς (αλήθεια, που πήγε το αδιάκοπο προεκλογικό "εγώ";) που χτίζουμε" είναι οι νεοδημοκράτες! Προσπαθώ να μην παρασύρομαι από την επιτηδευμένη ηλιθιότητα, ακόμα και την πιο ακραία, καθώς αυτή χρησιμοποιείται πάντα σε δεύτερο πλάνο ως τεκμήριο αθωότητας. Παρακολουθήσαμε εξάλλου καθ' όλη την πρόσφατη πασοκική περίοδο την υπερπαραγωγή "Γιωργάκης" η οποία σκοπό είχε να μεταθέσει τις ευθύνες των ασκούμενων πολιτικών στην "ελαφρομυαλιά" και την λεκτική ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου. Εκ του αποτελέσματος όμως είναι ξεκάθαρο πως το έργο της αποδόμησης της ελληνικής μικρομεσαίας τάξης εκτελέστηκε με μαεστρία.
Ίσως λοιπόν η εικόνα που βγάζει ο Αντώνης Σαμαράς ακολουθεί την ίδια πετυχημένη συνταγή. Όσο πιο ηλίθιος δηλαδή δείχνει κανείς τόσο πιο αθώος είναι, τόσο περισσότερο οι εγκληματικές αποφάσεις του προσεγγίζουν την αμέλεια και οι ευθύνες του αμβλύνονται. Δεν νομίζω πως είναι τυχαία η τόση μαζεμένη "βλακεία", ιδίως στους πρώην παραδοσιακούς κομματικούς πόλους. Όχι μόνο σε σχέση με τα παραπάνω, όσο και με το ότι η συνέχιση από τους σύγχρονους ηγέτες της δημαγωγικής παράδοσης των αντίστοιχων του περασμένου αιώνα θα προσέκρουε τόσο στην αυθεντία εκείνων, όσο και στα αποθέματα πελατειακής πρώτης ύλης που εκείνοι διέθεταν αλλά πια έχουν στερέψει. Οι συνεχιστές τους λοιπόν το ρίχνουν στην τρελή.
Πως όμως θα ανέβει ένα κόμμα σαν τη σύγχρονη ΝΔ στην εξουσία; Πως δεν θα γυρίσει μπούμερανγκ η ανοησία του προέδρου του; Λαμβάνουμε πάντα ως δεδομένο πως θέλει την εξουσία. Φροντίζουν, λοιπόν, γι'αυτό οι σύγχρονοι εκβιασμοί και η δημιουργία ενός νέου διπολικού διλήμματος. Όσο ανόητος κι αν δείχνει (ή είναι) ο αρχηγός των "δεξιών", δεν παύει να ηγείται μιας συμμαχίας κόντρα στους "αριστερούς". Τι κι αν διάδοχος του Μουρίνιο στη Ρεάλ αναλάμβανε ο Αλέφαντος; Ένα ντέρμπι Ρεάλ-Μπαρτσελόνα πάντα θα γέμιζε το γήπεδο. Ή ένα ΟΣΦΠ-ΠΑΟ. Το βασικό είναι να υπάρχει δίπολο ώστε να συσπειρωθούν οι παρακείμενοι στους πόλους. Όσοι δεν βρίσκονταν από πριν κοντά στους πόλους αυτούς αλλά έλκονται από την ακαταμάχητη γοητεία του ντέρμπι, ισορροπούν ανάμεσα στις ατσούμπαλες αλλά μεθοδευμένες επιθέσεις εις βάρος του ενός ηγέτη (ο οποίος πάντως είναι της "παλιάς σχολής") και στην εκκωφαντική βλακεία του άλλου. Και νικητής τελικά είναι το ποδόσφαιρο.
Υ.Γ. Όσο κι αν το παίζω υπεράνω συγκινούμαι κι εγώ από κάποια διλήμματα. Το τελευταίο είναι αυτό: Είναι πανίβλακας ή διαταραγμένος;
Η ίδια η τότε (επίσημη) δεξιά, σε αντίθεση με τη σημερινή, δεν αρνούταν τον όρο. Επιπλέον απέφευγε να βγάζει μόνη της τα ματάκια της. Με μόνη εξαίρεση ίσως τις εκλογές του 1993, όταν η ΝΔ γνώρισε μια μάλλον απρόσμενη ήττα και γιατί η προεκλογική διαφημιστική της εκστρατεία, που παρουσίαζε έναν ασθενή και αδύναμο Ανδρέα Παπανδρέου, προσέκρουσε στα φιλάνθρωπα αισθήματα των ψηφοφόρων.
Η σημερινή mainstream δεξιά παράταξη, αυτή που προσδιορίζει το στίγμα της στον "κοινωνικό φιλελευθερισμό" (sick), μοιάζει ώρες ώρες σαν να προσπαθεί σκληρά να χάσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δήλωση Σαμαρά "Εμείς χτίζουμε μια νέα Ελλάδα, αυτοί τη γκρεμίζουν". Όπου "αυτοί που γκρεμίζουν" είναι οι του ΣΥΡΙΖΑ κι "εμείς (αλήθεια, που πήγε το αδιάκοπο προεκλογικό "εγώ";) που χτίζουμε" είναι οι νεοδημοκράτες! Προσπαθώ να μην παρασύρομαι από την επιτηδευμένη ηλιθιότητα, ακόμα και την πιο ακραία, καθώς αυτή χρησιμοποιείται πάντα σε δεύτερο πλάνο ως τεκμήριο αθωότητας. Παρακολουθήσαμε εξάλλου καθ' όλη την πρόσφατη πασοκική περίοδο την υπερπαραγωγή "Γιωργάκης" η οποία σκοπό είχε να μεταθέσει τις ευθύνες των ασκούμενων πολιτικών στην "ελαφρομυαλιά" και την λεκτική ανεπάρκεια του Γιώργου Παπανδρέου. Εκ του αποτελέσματος όμως είναι ξεκάθαρο πως το έργο της αποδόμησης της ελληνικής μικρομεσαίας τάξης εκτελέστηκε με μαεστρία.
Ίσως λοιπόν η εικόνα που βγάζει ο Αντώνης Σαμαράς ακολουθεί την ίδια πετυχημένη συνταγή. Όσο πιο ηλίθιος δηλαδή δείχνει κανείς τόσο πιο αθώος είναι, τόσο περισσότερο οι εγκληματικές αποφάσεις του προσεγγίζουν την αμέλεια και οι ευθύνες του αμβλύνονται. Δεν νομίζω πως είναι τυχαία η τόση μαζεμένη "βλακεία", ιδίως στους πρώην παραδοσιακούς κομματικούς πόλους. Όχι μόνο σε σχέση με τα παραπάνω, όσο και με το ότι η συνέχιση από τους σύγχρονους ηγέτες της δημαγωγικής παράδοσης των αντίστοιχων του περασμένου αιώνα θα προσέκρουε τόσο στην αυθεντία εκείνων, όσο και στα αποθέματα πελατειακής πρώτης ύλης που εκείνοι διέθεταν αλλά πια έχουν στερέψει. Οι συνεχιστές τους λοιπόν το ρίχνουν στην τρελή.
Πως όμως θα ανέβει ένα κόμμα σαν τη σύγχρονη ΝΔ στην εξουσία; Πως δεν θα γυρίσει μπούμερανγκ η ανοησία του προέδρου του; Λαμβάνουμε πάντα ως δεδομένο πως θέλει την εξουσία. Φροντίζουν, λοιπόν, γι'αυτό οι σύγχρονοι εκβιασμοί και η δημιουργία ενός νέου διπολικού διλήμματος. Όσο ανόητος κι αν δείχνει (ή είναι) ο αρχηγός των "δεξιών", δεν παύει να ηγείται μιας συμμαχίας κόντρα στους "αριστερούς". Τι κι αν διάδοχος του Μουρίνιο στη Ρεάλ αναλάμβανε ο Αλέφαντος; Ένα ντέρμπι Ρεάλ-Μπαρτσελόνα πάντα θα γέμιζε το γήπεδο. Ή ένα ΟΣΦΠ-ΠΑΟ. Το βασικό είναι να υπάρχει δίπολο ώστε να συσπειρωθούν οι παρακείμενοι στους πόλους. Όσοι δεν βρίσκονταν από πριν κοντά στους πόλους αυτούς αλλά έλκονται από την ακαταμάχητη γοητεία του ντέρμπι, ισορροπούν ανάμεσα στις ατσούμπαλες αλλά μεθοδευμένες επιθέσεις εις βάρος του ενός ηγέτη (ο οποίος πάντως είναι της "παλιάς σχολής") και στην εκκωφαντική βλακεία του άλλου. Και νικητής τελικά είναι το ποδόσφαιρο.
Υ.Γ. Όσο κι αν το παίζω υπεράνω συγκινούμαι κι εγώ από κάποια διλήμματα. Το τελευταίο είναι αυτό: Είναι πανίβλακας ή διαταραγμένος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου