Η Αυγή online...
Του Τάσου Τρίκκα
"Μας χρειάζεται ο φόβος". Η κυνική ομολογία της αρχαιότερης ελληνικής εφημερίδας, που αρθρώνει πάμπολλα χρόνια με συνέπεια υπερκομματικό ταξικό λόγο, διεισδύει χωρίς συγκαλύψεις στον πυρήνα της πρωτοφανούς εσωτερικής και διεθνούς κινδυνολογίας για την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και τα τρομακτικά δεινά που θα ακολουθήσουν. Οι εκλογές πλησιάζουν. Πρέπει να τρομάξουμε τους Έλληνες ψηφοφόρους πριν προσέλθουν στις κάλπες. Η πιο έγκυρη εφημερίδα της συντηρητικής παράταξης, εκφράζοντας το συμπίλημα όλων των μνημονιακών δυνάμεων, το λέει ξεκάθαρα. Με όπλο τον φόβο -που τώρα δεν είναι ο τρόμος του χωροφύλακα ή των τανκς- θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη μεγάλη απειλή που αντιπροσωπεύει η δυναμική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ.
"Με δεδομένο ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει κατ' ουσίαν σαπίσει, όλοι αυτοί που εψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου και ετοιμάζονται να τον ξαναψηφίσουν ή να τον ψηφίσουν για πρώτη φορά στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ελπίζουν σε κάτι καλύτερο... Ο μόνος τρόπος για να αναχαιτισθεί το ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ είναι να φοβηθούν οι πολίτες τις συνέπειες των τυχόν επιλογών τους. Να αντιληφθούν ότι ακόμη και η ηλικία (sic) του κ. Τσίπρα είναι επίφοβη..." ("Εστία", 25.5.2012).
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας (παραδοσιακού οργάνου του κατεστημένου) αποπνέει ατμόσφαιρα πανικού. Το σύνδρομο ανασφάλειας που παρακολουθεί την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας από την εποχή του εμφυλίου (και πιο πριν ακόμη...) εμφανίζεται και πάλι. Και τώρα ο κίνδυνος για την ταξική εξουσία είναι η εκτεταμένη πολιτικοποίηση των λαϊκών μαζών -των εργαζομένων, των ανέργων, των πλατιών μικροαστικών στρωμάτων- που υποδηλώνει το εκλογικό αποτέλεσμα και το ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικοποίηση και έντονη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στα κοινωνικά δρώμενα, που εκδηλώνεται στις κρίσιμες καμπές της Ιστορίας. Και παράλληλα προβάλλει η αίσθηση του κινδύνου των Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων τραπεζιτών από τις δραματικές γι' αυτούς συνέπειες της στρατηγικής τους που πειραματίστηκαν στην απόμακρη αυτή γωνιά της Ευρώπης. Πυρά ομαδόν, λοιπόν...
Στην καρδιά της ανασφάλειας των κυρίαρχων τάξεων και τις συνακόλουθες απειλές βρίσκεται ο κίνδυνος της απώλειας της ηγεμονικής θέσης τους. Η κατακρήμνιση του δικομματισμού, τον οποίο μάταια προσπαθούν να ανορθώσουν οι εναγώνιες προσπάθειες για τη στήριξη της πολιτικής του Μνημονίου, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Στο βάθος κυοφορείται η πορεία αντιστροφής της διαβόητης ΤΙΝΑ, του κυρίαρχου καπιταλιστικού αξιώματος ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση" ("There Is No Alternative"). Στο επίκεντρο του ελληνικού "παραδείγματος" βρίσκεται η εκδιπλούμενη στο πλαίσιο της κρίσης, στον ευρωπαϊκό Νότο, επιχείρηση αναδιάρθρωσης του ύστερου καπιταλισμού με τη συνακόλουθη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των ισχυρών και την αφαίρεση των μακρόχρονων κατακτήσεων των εργαζομένων που προβάλλουν ισχυρή αντίσταση. Ο ηγεμονικός λόγος των κυρίαρχων τάξεων βασίζεται ακριβώς στη διατήρηση και εμπέδωση της ΤΙΝΑ, την οποία αμφισβητεί με τους αγώνες της και την ψήφο της η ελληνική πολιτική και κοινωνική Αριστερά. Εξ ου και τα χωρίς προηγούμενο καταιγιστικά πυρά εναντίον της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για την ακύρωση του Μνημονίου, περισπούδαστες "συμβουλές", συγκαλυμμένες ή απροκάλυπτες τρομοκρατικές απειλές, τραγελαφικά επιχειρήματα, κατασκευασμένα "διλήμματα", συκοφαντίες αδιάντροπες και εξαπόλυση τόνων λάσπης, μαζί με κροκοδείλια δάκρυα... για τα παιδιά του Νίγηρα, χρησιμοποιούνται από εσωτερικές και εξωτερικές κοινωνικές πολιτικές και μιντιακές δυνάμεις. Για πρώτη φορά στην εποχή μας επιστρατεύονται τόσο βαρύγδουπα ονόματα, ΔΝΤ και ευρωπαϊκοί "θεσμοί" και προσωπικότητες σε μια απροκάλυπτη επέμβαση με σκοπό να ασκήσουν καθοριστική επίδραση στο αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών.
Η οξύτητα των αντιδράσεων του αντιπάλου επιβεβαιώνει την ορθότητα της πολιτικής του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια από τις πιο ευτυχείς στιγμές της ιστορικής του διαδρομής, ο ΣΥΝ διαμόρφωσε μια εκλογική εκστρατεία με δύο αιχμές: την ανάγκη της ενότητας όλων των δυνάμεων της Αριστεράς -αίτημα που "τσακίζει κόκκαλα"- και την προβολή, επιτέλους, στην ατζέντα του στόχου της αριστερής διακυβέρνησης. Το μόνιμο πρόβλημα της συνάντησης της στρατηγικής της Αριστεράς με τη συγκυρία αντιμετωπίστηκε με επιτυχία. Η ακύρωση του Μνημονίου αποτελεί, στη συγκυρία, στόχο με στρατηγικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια για την επίτευξή του ανοίγει τον δρόμο για διαρθρωτικές αλλαγές, με κρίσιμες μετατοπίσεις στον συσχετισμό δυνάμεων και ουσιαστικές, βαθιές ρήξεις στην κατεύθυνση της υπέρβασης του καπιταλισμού.
Η μέχρι πρότινος κυρίαρχη συζήτηση στην Αριστερά, που διαχώριζε το "αντιμνημονιακό" από το "αντισυστημικό - αντικαπιταλιστικό" Μέτωπο, υποδηλώνει μια αδικαιολόγητη "αρχαϊκή" εμμονή στη "θεωρία των σταδίων". Αλλά η επαναστατική διαδικασία είναι ενιαία και το πρόταγμα του σοσιαλισμού, που είναι επίκαιρο, δεν τίθεται σε δεύτερη μοίρα με την αναγνώριση των ενδιάμεσων στόχων και τη διαλεκτική ένταση και αμοιβαία δράση ανάμεσά τους. Η "τάξη διαδοχής" των τρόπων παραγωγής που έχει περιγράψει ο Μαρξ δεν εκδιπλώθηκε στην Ιστορία με αδιαράτακτη, απόλυτη σειρά. Αποτελεί περισσότερο θεωρητικό σχήμα. Οι τρόποι παραγωγής συνυπήρχαν ανέκαθεν και εξακολουθούν να συνυπάρχουν, ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες, δρώντας και αντιδρώντας αμοιβαία, χωρίς πλήρη ευκρίνεια στα όριά τους, παρ' όλη τη διακριτικότητά τους.
Εξίσου αδικαιολόγητη είναι και η συζήτηση, στη δική μας Αριστερά, για το δίλημμα "έξοδος ή παραμονή στο ευρώ". Αντικαπιταλιστικό ή καπιταλιστικό πρόσημο μπορεί να τεθεί σε καθένα από τα δύο σκέλη του διλήμματος, όπως δείχνει και η έντονη υποστήριξη, από ιθύνοντες ευρωπαϊκούς κύκλους, του στόχου της αποβολής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ιδέας που προωθείται παράλληλα, με τη μορφή της εθελουσίας "εξόδου", στο πλαίσιο της ελληνικής Αριστεράς. Είναι άδηλη, ακόμη, η εξέλιξη των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που οξύνει η κρίση και οι αλλαγές στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική που προοιωνίζονται. Στο πλαίσιό τους είναι πιθανό είτε να συμφέρει το κεφάλαιο, σε ορισμένη φάση, η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είτε η έξοδός της.
Η ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, που υπερβαίνει τις εκλογικές διαδικασίες, εκφράζει ένα ιδεολογικό - πολιτικό ρεύμα που ανατρέχει στην εποχή του ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά και προηγούμενα, της ΕΔΑ, στα πρώτα εγχειρήματα ανανέωσης του ελληνικού κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος. Η γεωγραφική κατανομή των ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ στο Λεκανοπέδιο της Αττικής (εντυπωσιακή διαφορά ποσοστών σε συνοικίες - πόλεις όπως το Αιγάλεω, τη Δραπετσώνα από τη μια, και το Ψυχικό, η Φιλοθέη από την άλλη) υπενθυμίζουν, απέναντι στην πολυσυλλεκτικότητα και την πανσπερμία του ΠΑΣΟΚ, τη χωρομέτρηση της ευκρινούς ταξικής ψήφου της ΕΔΑ. Ανάλογη εικόνα προκύπτει από σύγχρονους ποιοτικούς δείκτες: 46,8% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 είναι μισθωτοί του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και 21,9% άνεργοι (Χ. Βερναρδάκης, "Αυγή" 13.5.2012).
Το πρόγραμμα, οι στρατηγικές, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σαφή ταξική στόχευση. Χωρίς να αδιαφορεί -αντίθετα, επικεντρώνεται σ' αυτά- για τα σημερινά προβλήματα, έχει πυξίδα στη γραμμή πλεύσης του τον στόχο του κοινωνικού μετασχηματισμού, τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Όσο κι αν το ήθελαν μερικοί, καλοπροαίρετοι ή μη, "εκσυγχρονιστές", δεν κινδυνεύει από επιδιώξεις να επωφεληθεί από τον μαρασμό του ΠΑΣΟΚ για να γίνει "χαλίφης στη θέση του χαλίφη".
Του Τάσου Τρίκκα
"Με δεδομένο ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει κατ' ουσίαν σαπίσει, όλοι αυτοί που εψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου και ετοιμάζονται να τον ξαναψηφίσουν ή να τον ψηφίσουν για πρώτη φορά στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ελπίζουν σε κάτι καλύτερο... Ο μόνος τρόπος για να αναχαιτισθεί το ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ είναι να φοβηθούν οι πολίτες τις συνέπειες των τυχόν επιλογών τους. Να αντιληφθούν ότι ακόμη και η ηλικία (sic) του κ. Τσίπρα είναι επίφοβη..." ("Εστία", 25.5.2012).
Το κύριο άρθρο της εφημερίδας (παραδοσιακού οργάνου του κατεστημένου) αποπνέει ατμόσφαιρα πανικού. Το σύνδρομο ανασφάλειας που παρακολουθεί την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας από την εποχή του εμφυλίου (και πιο πριν ακόμη...) εμφανίζεται και πάλι. Και τώρα ο κίνδυνος για την ταξική εξουσία είναι η εκτεταμένη πολιτικοποίηση των λαϊκών μαζών -των εργαζομένων, των ανέργων, των πλατιών μικροαστικών στρωμάτων- που υποδηλώνει το εκλογικό αποτέλεσμα και το ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικοποίηση και έντονη παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στα κοινωνικά δρώμενα, που εκδηλώνεται στις κρίσιμες καμπές της Ιστορίας. Και παράλληλα προβάλλει η αίσθηση του κινδύνου των Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων τραπεζιτών από τις δραματικές γι' αυτούς συνέπειες της στρατηγικής τους που πειραματίστηκαν στην απόμακρη αυτή γωνιά της Ευρώπης. Πυρά ομαδόν, λοιπόν...
Στην καρδιά της ανασφάλειας των κυρίαρχων τάξεων και τις συνακόλουθες απειλές βρίσκεται ο κίνδυνος της απώλειας της ηγεμονικής θέσης τους. Η κατακρήμνιση του δικομματισμού, τον οποίο μάταια προσπαθούν να ανορθώσουν οι εναγώνιες προσπάθειες για τη στήριξη της πολιτικής του Μνημονίου, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Στο βάθος κυοφορείται η πορεία αντιστροφής της διαβόητης ΤΙΝΑ, του κυρίαρχου καπιταλιστικού αξιώματος ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση" ("There Is No Alternative"). Στο επίκεντρο του ελληνικού "παραδείγματος" βρίσκεται η εκδιπλούμενη στο πλαίσιο της κρίσης, στον ευρωπαϊκό Νότο, επιχείρηση αναδιάρθρωσης του ύστερου καπιταλισμού με τη συνακόλουθη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των ισχυρών και την αφαίρεση των μακρόχρονων κατακτήσεων των εργαζομένων που προβάλλουν ισχυρή αντίσταση. Ο ηγεμονικός λόγος των κυρίαρχων τάξεων βασίζεται ακριβώς στη διατήρηση και εμπέδωση της ΤΙΝΑ, την οποία αμφισβητεί με τους αγώνες της και την ψήφο της η ελληνική πολιτική και κοινωνική Αριστερά. Εξ ου και τα χωρίς προηγούμενο καταιγιστικά πυρά εναντίον της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για την ακύρωση του Μνημονίου, περισπούδαστες "συμβουλές", συγκαλυμμένες ή απροκάλυπτες τρομοκρατικές απειλές, τραγελαφικά επιχειρήματα, κατασκευασμένα "διλήμματα", συκοφαντίες αδιάντροπες και εξαπόλυση τόνων λάσπης, μαζί με κροκοδείλια δάκρυα... για τα παιδιά του Νίγηρα, χρησιμοποιούνται από εσωτερικές και εξωτερικές κοινωνικές πολιτικές και μιντιακές δυνάμεις. Για πρώτη φορά στην εποχή μας επιστρατεύονται τόσο βαρύγδουπα ονόματα, ΔΝΤ και ευρωπαϊκοί "θεσμοί" και προσωπικότητες σε μια απροκάλυπτη επέμβαση με σκοπό να ασκήσουν καθοριστική επίδραση στο αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών.
Η οξύτητα των αντιδράσεων του αντιπάλου επιβεβαιώνει την ορθότητα της πολιτικής του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Σε μια από τις πιο ευτυχείς στιγμές της ιστορικής του διαδρομής, ο ΣΥΝ διαμόρφωσε μια εκλογική εκστρατεία με δύο αιχμές: την ανάγκη της ενότητας όλων των δυνάμεων της Αριστεράς -αίτημα που "τσακίζει κόκκαλα"- και την προβολή, επιτέλους, στην ατζέντα του στόχου της αριστερής διακυβέρνησης. Το μόνιμο πρόβλημα της συνάντησης της στρατηγικής της Αριστεράς με τη συγκυρία αντιμετωπίστηκε με επιτυχία. Η ακύρωση του Μνημονίου αποτελεί, στη συγκυρία, στόχο με στρατηγικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια για την επίτευξή του ανοίγει τον δρόμο για διαρθρωτικές αλλαγές, με κρίσιμες μετατοπίσεις στον συσχετισμό δυνάμεων και ουσιαστικές, βαθιές ρήξεις στην κατεύθυνση της υπέρβασης του καπιταλισμού.
Η μέχρι πρότινος κυρίαρχη συζήτηση στην Αριστερά, που διαχώριζε το "αντιμνημονιακό" από το "αντισυστημικό - αντικαπιταλιστικό" Μέτωπο, υποδηλώνει μια αδικαιολόγητη "αρχαϊκή" εμμονή στη "θεωρία των σταδίων". Αλλά η επαναστατική διαδικασία είναι ενιαία και το πρόταγμα του σοσιαλισμού, που είναι επίκαιρο, δεν τίθεται σε δεύτερη μοίρα με την αναγνώριση των ενδιάμεσων στόχων και τη διαλεκτική ένταση και αμοιβαία δράση ανάμεσά τους. Η "τάξη διαδοχής" των τρόπων παραγωγής που έχει περιγράψει ο Μαρξ δεν εκδιπλώθηκε στην Ιστορία με αδιαράτακτη, απόλυτη σειρά. Αποτελεί περισσότερο θεωρητικό σχήμα. Οι τρόποι παραγωγής συνυπήρχαν ανέκαθεν και εξακολουθούν να συνυπάρχουν, ανάλογα με τις συγκεκριμένες συνθήκες, δρώντας και αντιδρώντας αμοιβαία, χωρίς πλήρη ευκρίνεια στα όριά τους, παρ' όλη τη διακριτικότητά τους.
Εξίσου αδικαιολόγητη είναι και η συζήτηση, στη δική μας Αριστερά, για το δίλημμα "έξοδος ή παραμονή στο ευρώ". Αντικαπιταλιστικό ή καπιταλιστικό πρόσημο μπορεί να τεθεί σε καθένα από τα δύο σκέλη του διλήμματος, όπως δείχνει και η έντονη υποστήριξη, από ιθύνοντες ευρωπαϊκούς κύκλους, του στόχου της αποβολής της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ιδέας που προωθείται παράλληλα, με τη μορφή της εθελουσίας "εξόδου", στο πλαίσιο της ελληνικής Αριστεράς. Είναι άδηλη, ακόμη, η εξέλιξη των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που οξύνει η κρίση και οι αλλαγές στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική που προοιωνίζονται. Στο πλαίσιό τους είναι πιθανό είτε να συμφέρει το κεφάλαιο, σε ορισμένη φάση, η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είτε η έξοδός της.
Η ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, που υπερβαίνει τις εκλογικές διαδικασίες, εκφράζει ένα ιδεολογικό - πολιτικό ρεύμα που ανατρέχει στην εποχή του ΚΚΕ Εσωτερικού, αλλά και προηγούμενα, της ΕΔΑ, στα πρώτα εγχειρήματα ανανέωσης του ελληνικού κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος. Η γεωγραφική κατανομή των ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ στο Λεκανοπέδιο της Αττικής (εντυπωσιακή διαφορά ποσοστών σε συνοικίες - πόλεις όπως το Αιγάλεω, τη Δραπετσώνα από τη μια, και το Ψυχικό, η Φιλοθέη από την άλλη) υπενθυμίζουν, απέναντι στην πολυσυλλεκτικότητα και την πανσπερμία του ΠΑΣΟΚ, τη χωρομέτρηση της ευκρινούς ταξικής ψήφου της ΕΔΑ. Ανάλογη εικόνα προκύπτει από σύγχρονους ποιοτικούς δείκτες: 46,8% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 είναι μισθωτοί του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και 21,9% άνεργοι (Χ. Βερναρδάκης, "Αυγή" 13.5.2012).
Το πρόγραμμα, οι στρατηγικές, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν σαφή ταξική στόχευση. Χωρίς να αδιαφορεί -αντίθετα, επικεντρώνεται σ' αυτά- για τα σημερινά προβλήματα, έχει πυξίδα στη γραμμή πλεύσης του τον στόχο του κοινωνικού μετασχηματισμού, τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Όσο κι αν το ήθελαν μερικοί, καλοπροαίρετοι ή μη, "εκσυγχρονιστές", δεν κινδυνεύει από επιδιώξεις να επωφεληθεί από τον μαρασμό του ΠΑΣΟΚ για να γίνει "χαλίφης στη θέση του χαλίφη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου