Μαριάννα Τζιαντζή...
Η μνημονιακή Ελλάδα κατέχει μια πανευρωπαϊκή πρωτιά: είναι η μόνη χώρα της ηπείρου όπου οι γιατροί και οι νοσηλευτές, όπως και οι διοικητικοί υπάλληλοι των δημόσιων νοσοκομείων έχουν αναγκαστεί να βγουν τόσες πολλές φορές στο δρόμο, να σηκώσουν πανό, να διαδηλώσουν, να κραυγάσουν… Προσωπικό με απλήρωτες υπερωρίες και με άγρια ψαλιδισμένο, μισθό εργαζόμενοι που το κράτος τούς φτύνει, όπως φτύνει και τους ασθενείς.
Η σύγκριση μεταξύ του κεφάτου Ολυμπιακού θεάματος και της ελληνικής πραγματικότητας στο χώρο της υγείας μόνο οργή και θλίψη μπορεί να προκαλέσει.
Οι νοσοκόμες του βρετανικού ΕΣΥ ήταν οι πρωταγωνίστριες μιας μεγάλης διάρκειας «σκηνής» στην προχθεσινή τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, μιας σκηνής που προκάλεσε και τα περισσότερα σχόλια. Εκατοντάδες «αληθινές» νοσοκόμες και όχι μοντέλα έπαιξαν και χόρεψαν: νέες και μεσόκοπες, λεπτές και παχουλές, ομορφούλες και ασχημούλες, οι περισσότερες από ένα μεγάλο Νοσοκομείο Παίδων του Λονδίνου, το GOSH (αρκτικόλεξο, σαν να λέμε ΚΑΤ). Αν και το βρετανικό ΕΣΥ δέχεται τους κλυδωνισμούς των περικοπών και οι υπηρεσίες που παρέχει επιδεινώνονται, εντούτοις παραμένει ένας θεσμός άξιος να γίνει αντικείμενο Ολυμπιακών πανηγυρισμών.
Η σύγκριση μεταξύ του κεφάτου Ολυμπιακού θεάματος και της ελληνικής πραγματικότητας στο χώρο της υγείας μόνο οργή και θλίψη μπορεί να προκαλέσει. Αν οι Αγώνες γίνονταν στην Ελλάδα και από το ελικόπτερο δεν έπεφταν κασκαντέρ-σωσίες του Τζέιμς Μποντ και της βασίλισσας Ελισάβετ, αλλά ένα ομοίωμα του τέως υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου, του χασάπη του ΕΣΥ (για την ακρίβεια, «ενός» εκ των δημίων του ΕΣΥ), τα φάσκελα θα έπεφταν σύννεφο. Σε μια ελληνική τελετή έναρξης, οι νοσοκόμες δεν θα διάβαζαν στα άρρωστα παιδιά παραμύθια, αλλά θα έτρεχαν σαν τις τρελές να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Και οι εφιάλτες των ασθενών δεν θα ήταν πλάσματα των παραμυθιών και του σινεμά, αλλά το «φακελάκι», το ράντζο, η συχνά αβάσταχτη δαπάνη για την αποκλειστική, τα μηχανήματα που δεν λειτουργούν, τα αναλώσιμα που δεν υπάρχουν, το ασθενοφόρο που τρέχει και δεν φτάνει...
Το χιούμορ, που σε γενναίες δόσεις περιλάμβανε η τελετή που ετοίμασε ο Ντάνι Μπόιλ, δεν θα είχε θέση σε μια ελληνική εκδοχή του ίδιου θέματος. Το ελληνικό ΕΣΥ δεν μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για μιούζικαλ, μόνο για μανιάτικα μοιρολόγια ή τον Ολυμπιακό χορό του Ζαλόγγου.
(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 29-7-2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου