Οδεύοντας προς το γκρεμό...

Παρέμβαση...

Στις 21 Δεκεμβρίου τελειώνει το παγκοσμίου φήμης ημερολόγιο των Μάγια – με όλους τους οπαδούς της θεωρίας της Αποκάλυψης να πιστεύουν ότι, τη συγκεκριμένη ημερομηνία θα έλθει το τέλος του κόσμου. 

Δυστυχώς όμως, δεν είναι πολλοί οι πιστοί της Αποκάλυψης. Δυστυχώς επειδή, εάν ήταν πολλοί αυτοί οι οποίοι πίστευαν πως πλησιάζει το τέλος, θα βρισκόταν αμέσως λύση για την κρίση χρέους της Ευρωζώνης - αφού δεν θα υπήρχε κανένας λόγος πλέον να συνεχιστεί η παράλογη πολιτική λιτότητας, η οποία στηρίζεται στο μεγαλύτερο «μύθο» των τελευταίων δεκαετιών: 

στο ότι δηλαδή η οικονομία ενός κράτους μπορεί να θεραπευθεί, εάν η κυβέρνηση μειώνει διαρκώς τους μισθούς των «υπηκόων» της, αυξάνοντας παράλληλα τους φορολογικούς συντελεστές και επιβάλλοντας νέους φόρους. 

Περαιτέρω, σύμφωνα με ευρωπαίο διπλωμάτη, “εδώ και δύο χρόνια φουσκώνουμε μία σωστική λέμβο, λαμβάνοντας αποφάσεις που την γεμίζουν με αρκετό αέρα για να μην βυθίζεται - παρά το γεγονός ότι υπάρχει διαρροή. Αυτή τη στιγμή όμως, η τρύπα είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να κρατήσουμε στην επιφάνεια τη βάρκα”. 

Το εύστοχο σχόλιο του διπλωμάτη περιγράφει ακριβώς το τεράστιο πρόβλημα της νομισματικής ένωσης. Οι προσπάθειες απόκρυψης της ασθένειας της Ευρωζώνης, με πρώτο θύμα την Ελλάδα, καθώς επίσης οι συνεχείς υποσχέσεις και οι κενές νοήματος σύνοδοι κορυφής, οι οποίες κέρδιζαν μόνο χρόνο, μας έφτασαν σε ένα σημείο που όλα βρίσκονται στο ανώτατο επιτρεπτό όριο. 

Μοναδική σωτηρία είναι πλέον η ΕΚΤ, εφόσον της επιτραπεί τελικά να επεμβαίνει στις αγορές ομολόγων, διαθέτοντας απεριόριστα μέσα – με τη βοήθεια ίσως του ESM, εάν βέβαια εφοδιαστεί με τραπεζική άδεια. 

Όσον αφορά τώρα την Ελλάδα, η κυβέρνηση της οποίας συνεχίζει ανόητα να παίρνει μέτρα ενισχυτικά της ύφεσης, ανακοινώνοντας παράλληλα πως τα ταμεία του κράτους είναι άδεια, η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια. 

Το ομόλογο της ΕΚΤ, το οποίο λήγει τον Αύγουστο, η συμπλεγματική επιμονή της Γερμανίας στην έξοδο της χώρας μας από το κοινό νόμισμα (με κριτήριο την προτεσταντική «ηθική της τιμωρίας»), ο παραλογισμός της πολιτικής υποτέλειας που ακολουθείται, η δαμόκλειος σπάθη της χρεοκοπίας που συνεχίζει να κρέμεται απειλητικά επάνω μας και τόσα άλλα, δείχνουν ξεκάθαρα το οδυνηρό τέλος του δρόμου – το αργότερο στις αρχές του 2013, μετά το τέλος των αμερικανικών εκλογών. 

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση συνεχίζει να δανείζεται από όπου και όπως μπορεί, παρά το ότι γνωρίζει πως δεν έχει κανένα ηθικό δικαίωμα να το κάνει – αφού είναι προφανώς αδιανόητο, ανήθικο επίσης, να καταφεύγει κάποιος σε νέο δανεισμό, όταν δεν έχει καν τη δυνατότητα να εξοφλεί τον παλαιότερο. 

Απλούστερα, όπως θα έκρινε κανείς κάποιον που δανείζεται όπως-όπως, που υπογράφει ότι του δίνουν χωρίς καν να κοιτάζει τους όρους και που δεν έχει καμία δυνατότητα ή/και πρόθεση αποπληρωμής των δανεικών, έτσι κρίνεται και η Ελλάδα τόσο από τους εταίρους της, όσο και από τις αγορές – μία απολύτως προσβλητική εικόνα της πατρίδας μας η οποία, εκτός των άλλων, οδηγεί στο ναδίρ της αξιοπιστίας και στην πλήρη απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. 

Εν τούτοις, η σιωπή των αμνών συνεχίζεται - γεγονός που σημαίνει πως όλοι εμείς οι Έλληνες έχουμε συμβιβαστεί πια, αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα την πορεία της χώρας μας προς την καταστροφή η οποία, κατά σειρά προτεραιότητας, είναι η εξής: 

εξαντλητικές πολιτικές λιτότητας, άνοδος των ελλειμμάτων και των χρεών, λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, εκμηδενισμός των εισοδημάτων, εξαθλίωση του πληθυσμού, χρεοκοπία και δραχμή,

Δυστυχώς όλοι εμείς δεν έχουμε καταλάβει ότι, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, την οποία όμως οφείλουμε κάθε στιγμή να φροντίζουμε σωστά και να υπερασπίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις – ενώ αυτό που «διακυβεύεται» σήμερα δεν είναι το μέλλον των παιδιών μας, αλλά τα ίδια μας τα παιδιά.

Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα το καταλάβουμε έγκαιρα, παύοντας να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο - ευχόμενοι ανόητα να λυθούν τα προβλήματα μας είτε από μόνα τους, είτε από την «σκιώδη» διακυβέρνηση των δανειστών μας που κινεί τα νήματα, από τα οποία «κρέμεται» σύσσωμη σχεδόν η πολιτική.


Βασίλης Βιλιάρδος


Πηγή: http://www.facebook.com/viliardos/posts/434604659912339