danger.few!!...
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ζεμπαλντ, "Οι Δακτύλιοι του Κρόνου" σε μετάφραση Γιάννη Καλιφατίδη.
"Ό,τι διασώθηκε από τη φωτιά στο μακρινό παρελθόν της Ευρώπης υλοτομήθηκε αργότερα για να χτιστούν σπίτια και να ναυπηγηθούν πλοία αλλά και να εξασφαλιστούν οι ασύλληπτες ποσότητες ξυλάνθρακα που ήταν απαραίτητες για την τήξη του σιδήρου. Ήδη κατά τον δέκατο έβδομο αιώνα, σε ολόκληρη τη νησιωτική επικράτεια δεν είχαν απομείνει παρά μηδαμινά μόνο αποθέματα των αλλοτινών δασών, παραδομένα στον μαρασμό. Τώρα ήταν η σειρά της άλλης πλευράς του ωκεανού να παραδοθεί στο πυρ. Δεν είναι τυχαίο ότι η αχανής χώρα της Βραζιλίας οφείλει το όνομά της στην γαλλική απόδοση της λέξης "ξυλάνθρακας". Η ανθρακοποίηση κάθε ανεπτυγμένου φυτικού είδους, η ακατάπαυστη καύση κάθε καύσιμης ύλης αποτελεί κατά βάθος την κινητήρια δύναμη για την εξάπλωσή μας πάνω στη Γη.. Από την πρώτη λάμπα θυέλλης ως τους ανακλαστήρες του δέκατου όγδοου αιώνα και από την λάμψη των ανακλαστήρων ως το θαμπό φως των των φανών πάνω από τους βελγικούς αυτοκινητοδρόμους, τα πάντα οφείλονται στην καύση και η καύση είναι η βαθύτερη υπόσταση κάθε υλικού προϊόντος του ανθρώπου. Η κατασκευή ενός αγκιστριού, ενός πορσελάνινου σκεύους και η παραγωγή ενός τηλεοπτικού προγράμματος έχουν σε τελευταία ανάλυση ως κοινό παρονομαστή τη δια του πυρός μετουσίωση. Όπως το σώμα μας και οι πόθοι μας, έτσι και οι μηχανές που έχει εφεύρει ο ανθρώπινος νους διαθέτουν εξίσου μια βραδυφλεγή καρδιά. Από τις απαρχές του κόσμου ο τεχνολογικός πολιτισμός δεν ήταν παρά μια σπίθα που δυνάμωνε ώρα με την ώρα, δίχως κανείς να γνωρίζει μέχρι τίνος σημείου θα πυρακτωθεί και πότε θα αργοκυλήσει ξανά στο σκοτάδι. Προς το παρόν οι πόλεις μας είναι ακόμη φωταγωγημένες, ενώ με μανία εξαπλώνονται συνεχώς οι πυρκαγιές. Στην Ιταλία, στην Γαλλία και στην Ισπανία, στην Ουγγαρία ,στην Πολωνία και στην Λιθουανία, στον Καναδά και στην Καλιφόρνια καίγονται το καλοκαίρι ολόκληρα δάση, χωρίς να λογαριάσουμε τις τεράστιες πυρκαγιές που μαίνονται ανεξέλεγκτες στους τροπικούς. Σε ένα ελληνικό νησί, που μέχρι το 1900 ήταν ακόμα στεφανωμένο από πυκνά δάση, έτυχε πριν από μερικά χρόνια να δω με πόση ταχύτητα σαρώνει στο διάβα της η φωτιά την ξερή βλάστηση. Στεκόμουν στην άκρη του δρόμου λίγο έξω από το λιμάνι όπου είχα πιάσει δωμάτιο,εν μέσω μιας ομάδας αναστατωμένων ανδρών. Πίσω μας έχασκε η σκοτεινή νύχτα, μα μπροστά μας , από το βάθος του φαραγγιού ξεσηκωμένη από τον άνεμο η κυματιστή φωτιά σκάλωνε κι όλας στις απότομες πλαγιές. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τους κέδρους που έστεκαν σκοτεινοί στο αντιφέγγισμα της πυράς, να τυλίγονται ο ένας μετά τον άλλο στις φλόγες, ευθύς μόλις τους έγλυφαν οι πρώτες πύρινες γλώσσες, και να λαμπαδιάζουν μονομιάς με έναν υπόκωφο κρότο, λες κι ήταν φτιαγμένη από ίσκα, και την επόμενη στιγμή να σωριάζονται σαν άψυχα κορμιά μέσα σε βροχή από σπίθες."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου