Red NoteBook...
Των Πάνου Κουνενάκη και Βασίλη Χρυσού
Κανείς δεν το αμφισβητεί: ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζεται πλέον σαν το πιο προχωρημένο πολιτικά, αριστερό ανασυνθετικό πείραμα στην Ευρώπη (γιατί κόμμα δεν είναι ακόμα), το οποίο, μέσα στο σεληνιακό τοπίο που αφήνει πίσω της η κρίση, στέκεται με όλες του τις δυνάμεις δίπλα στους εργαζόμενους με έντιμο τρόπο, από την αρχή των μνημονιακών πολιτικών. Αυτό έχει σε μεγάλο βαθμό εμπεδωθεί. Eπόμενος στόχος πρέπει να είναι η υγιής μετάλλαξη σε κάτι που θα σηκώσει τα νέα βάρη που επωμίζεται o χώρος μετά τις 17 Ιουνίου, διορθώνοντας ταυτόχρονα όσα παραστρατήματα έγιναν μέχρι τώρα.
Οι πρόσφατες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, εκτός από την ανάδειξη της πρωτοφανούς πόλωσης (λέγε με ταξικότητα) στην ελληνική κοινωνία, μας δίδαξαν ότι το παιχνίδι στα ΜΜΕ είναι ακόμα ένα παιχνίδι που παίζουμε εκτός έδρας και με πουλημένο διαιτητή. Πολλά καινούργια ή και έμπειρα ακόμα στελέχη (μη μαθημένα όμως στην τόση τηλεοπτική έκθεση) έμοιαζαν στα τηλεοπτικά πάνελ σαν πρόβατα οδηγούμενα στη σφαγή, αρθρώνοντας αμυντικό, αταίριαστο, απολογητικό τις περισσότερες φορές λόγο. Άλλωστε ο τρόπος που εδώ και χρόνια συντελείται ο δημόσιος διάλογος και μοιράζεται ο τηλεοπτικός χρόνος στα κανάλια, ευνοεί περισσότερο αυτόν που γκαρίζει παρά αυτόν που επιχειρηματολογεί. Αποτέλεσμα, η αριστερά συχνά να είναι χαμένη από χέρι, πόσο μάλλον όταν οι τηλε-σπιτονυκοκυραίοι σου σκάβουν το λάκκο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την όποια παρέμβαση.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η κοινωνία βράζει. Ο κόσμος βγαίνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους, αυτοοργανώνεται εναντίον των άδικων μέτρων, επιχειρεί να σπείρει το σπόρο της δυαδική εξουσίας με τις λαϊκές συνελεύσεις και ενδυναμώνει τις γραμμές άμυνας και την αντίστασή του σε όλα τα επίπεδα. Η αντίφαση μεταξύ του κόσμου των 8 και μισή και του πραγματικού ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερη. Στη σφαίρα όμως της γενικότερης πολιτικής αντιπαράθεσης, η μάχη δινόταν αυτή την περίοδο και σε ένα γήπεδο που εξαρχής δεν τους ήταν οικείο. Ένας κόσμος δικός μας (με ή χωρίς εισαγωγικά) απαντούσε με επιθετικότητα στην αλαζονεία και στα ψέματα της εξουσίας σε ένα άλλο πεδίο, ελεύθερο, αδιαμεσολάβητο, μη κατευθυνόμενο. Ένας κόσμος που δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά και, κυρίως, κινηματικά.
Εδώ και λίγα χρόνια (με μια τεράστια ώθηση μετά το κίνημα των πλατειών και την όξυνση της κρίσης) μια παράλληλη δημοσιογραφία των από κάτω αντιπολιτεύεται χωρίς να εντάσσεται οργανωτικά πουθενά. Είναι ο κόσμος που θα λέγαμε ότι ανήκει στην κοινωνική αριστερά, αυτός που ειρωνεύεται κάθε μέρα την κυβέρνηση, αποδομεί τα επιχειρήματά της, απαντάει με αστραπιαίο χιούμορ σε κάθε μπούρδα υπουργού, καλεί σε μαζέματα αλληλεγγύης μέσα και έξω από τη χώρα, ξεμπροστιάζει τα χτυπήματα των φασιστών και τους κοροϊδεύει με πανέξυπνα συνθήματα, αποκαλύπτει με ντοκουμέντα την αστυνομική βια, αρθρογραφεί ασταμάτητα, διαφωνεί και ανταπαντά, αποφασίζει συλλογικά μέσα στις ομάδες του, δικτυώνεται και προσπαθεί να οργανωθεί. Κόσμος ο οποίος δραστηριοποιείται σε αυτό που τετριμμένα ονομάζεται πλέον «κοινωνικά μέσα δικτύωσης» (κυρίως twitter, αλλά και σε facebook, blogs κλπ), μεγαλώνει συνεχώς, βρίσκεται δίπλα μας σε κάθε απεργία με τις κάμερες και τα λάπτοπ του: αναδεικνύοντας τους αγώνες της Κερατέας, της Χαλυβουργίας, του Άλτερ και της Ελευθεροτυπίας, υπερασπιζόμενος τους μετανάστες όπου χτυπιούνται, δίνοντας βήμα στην εναλλακτική τέχνη και στα αλληλέγγυα παζάρια.
Κανείς δε θα διαφωνήσει ότι για τις νέες γενιές αυτός ο κόσμος έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ μαζί. Αυτό το μέτωπο λειτουργούσε όλον αυτό τον καιρό (ιδιαίτερα στην προεκλογική περίοδο) παράλληλα με την ισχνή μιντιακή δύναμη του ρ/σ Κόκκινο 105.5 και της Αυγής, αλλά δυστυχώς οι χώροι αυτοί ποτέ δε διασταυρώθηκαν εκεί που θα μπορούσαν. Το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου δεν μπορεί να είναι εντελώς ανεξάρτητο από αυτή την κατάσταση. Το ότι ο φόβος τελικά νίκησε την ελπίδα είχε να κάνει και με τον καθοριστικό τρόπο που διακινείται και κρίνεται η πληροφορία. Δυστυχώς, απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε να συντονιστεί (όσο και όπου γίνεται) μαζί με όλον αυτόν τον υπερδραστήριο νέο κόσμο που δεν αφήνει την εξουσία σε χλωρό κλαρί. Σαν συνέπεια αυτού, το βάρος της ενημέρωσης της κοινωνίας πέρασε κατά κύριο λόγο μέσα από τα κατεστημένα ΜΜΕ και όχι από αυτά τα μέσα «αντι-πληροφόρησης» που υπερασπίστηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα.
Η κάθε νέα συζήτηση που θα ξεκινήσει στο ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία του νέου κόμματος πρέπει να περνάει από την προάσπιση (δεδομένου ότι απειλείται) της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδίκτυο, τη στήριξη και διάδοση της οριζόντιας, συμμετοχικής, διαδραστικής δημοσιογραφίας των πολιτών. Στόχος πρέπει να είναι αυτό το χαρμάνι των χιλιάδων «αυτόκλητων» κριτών του δημόσιου λόγου (με ταξικό πάντα πρόσημο), να επεκταθεί σε όλη τη χώρα (και ιδιαίτερα στην επαρχία) και να επισκιάσει σε λίγα χρόνια τη «σοβαρότητα» που έχει ο παθητικός δέκτης της τηλεόρασης. Αυτό, πέρα από την επείγουσα και αυτονόητη ανάγκη της δημιουργίας ενός αναβαθμισμένου δικτύου ραδιοφώνων, web tv, εφημερίδας, περιοδικού και ιστοσελίδων της εργατικής τάξης, θα μπορέσει να σταματήσει επιτέλους το παράδοξο ενός κόμματος που υποστηρίζεται τουλάχιστον από το 30% των πολιτών, αλλά μόλις από το 1% των εφημερίδων και των καναλιών.
Ενός δικτύου που θα δίνει βάρος στα «δικά μας» θέματα όπως το κινηματικό και εργατικό ρεπορτάζ, που θα αναδεικνύει συνεχώς το διεθνιστικό του χαρακτήρα μη χάνοντας επαφή με τις κάθε είδους αντιστάσεις στον υπόλοιπο πλανήτη, που θα βρίσκεται στην πρωτοπορία (και όχι στην ουρά) όσον αφορά στη χρήση νέων μέσων, που θα κρατάει πάντοτε ανοιχτές στήλες σε εφημερίδες και ραδιοφωνικές ζώνες για πολιτική ζύμωση και βήμα σε ομάδες και κατηγορίες πληθυσμού οι οποίες δε βρίσκουν έκφραση. Ενός δικτύου, τέλος, που θα εξασφαλίζει την πλουραλιστική σύνθεση, κάνοντας την αριστερή ανασύνθεση βασικό χαρακτηριστικό και των ΜΜΕ στο ΣΥΡΙΖΑ. Το πώς ακριβώς θα επιτευχθούν όλα αυτά είναι σαφώς ένα πολύπλοκο θέμα, μιας και στην περίπτωση αυτή θα έχουμε να κάνουμε με ένα μαζικό κόμμα (σύντομα ελπίζουμε) με εσωτερικές δομές, τάσεις κλπ. Όμως, όπως και αν επιτευχθεί το μπόλιασμά του με το προαναφερθέν κίνημα, είναι ζητούμενο και ευκταίο να μάθουμε και να αξιοποιήσουμε τις δομές και τους τρόπους λειτουργίας του.
Η περίοδος επιτρέπει να σχηματιστεί αυτή η κρίσιμη μάζα που θα υπερασπιστεί, θα συνδιαμορφώσει και θα ελέγξει η ίδια την καινούρια πολιτική κουλτούρα που φέρει μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ και που ακόμα θα είναι έτοιμη να τραβήξει προς τα αριστερά οποιοδήποτε αυτί επιχειρήσει να στραφεί προς την αντίθετη πλευρά.
* Ο τρόπος που ορίζεται ένας ‘’τόπος συζήτησης’’ στο twitter με το σύμβολο #
Των Πάνου Κουνενάκη και Βασίλη Χρυσού
Κανείς δεν το αμφισβητεί: ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζεται πλέον σαν το πιο προχωρημένο πολιτικά, αριστερό ανασυνθετικό πείραμα στην Ευρώπη (γιατί κόμμα δεν είναι ακόμα), το οποίο, μέσα στο σεληνιακό τοπίο που αφήνει πίσω της η κρίση, στέκεται με όλες του τις δυνάμεις δίπλα στους εργαζόμενους με έντιμο τρόπο, από την αρχή των μνημονιακών πολιτικών. Αυτό έχει σε μεγάλο βαθμό εμπεδωθεί. Eπόμενος στόχος πρέπει να είναι η υγιής μετάλλαξη σε κάτι που θα σηκώσει τα νέα βάρη που επωμίζεται o χώρος μετά τις 17 Ιουνίου, διορθώνοντας ταυτόχρονα όσα παραστρατήματα έγιναν μέχρι τώρα.
Οι πρόσφατες δύο εκλογικές αναμετρήσεις, εκτός από την ανάδειξη της πρωτοφανούς πόλωσης (λέγε με ταξικότητα) στην ελληνική κοινωνία, μας δίδαξαν ότι το παιχνίδι στα ΜΜΕ είναι ακόμα ένα παιχνίδι που παίζουμε εκτός έδρας και με πουλημένο διαιτητή. Πολλά καινούργια ή και έμπειρα ακόμα στελέχη (μη μαθημένα όμως στην τόση τηλεοπτική έκθεση) έμοιαζαν στα τηλεοπτικά πάνελ σαν πρόβατα οδηγούμενα στη σφαγή, αρθρώνοντας αμυντικό, αταίριαστο, απολογητικό τις περισσότερες φορές λόγο. Άλλωστε ο τρόπος που εδώ και χρόνια συντελείται ο δημόσιος διάλογος και μοιράζεται ο τηλεοπτικός χρόνος στα κανάλια, ευνοεί περισσότερο αυτόν που γκαρίζει παρά αυτόν που επιχειρηματολογεί. Αποτέλεσμα, η αριστερά συχνά να είναι χαμένη από χέρι, πόσο μάλλον όταν οι τηλε-σπιτονυκοκυραίοι σου σκάβουν το λάκκο πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την όποια παρέμβαση.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η κοινωνία βράζει. Ο κόσμος βγαίνει κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους, αυτοοργανώνεται εναντίον των άδικων μέτρων, επιχειρεί να σπείρει το σπόρο της δυαδική εξουσίας με τις λαϊκές συνελεύσεις και ενδυναμώνει τις γραμμές άμυνας και την αντίστασή του σε όλα τα επίπεδα. Η αντίφαση μεταξύ του κόσμου των 8 και μισή και του πραγματικού ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερη. Στη σφαίρα όμως της γενικότερης πολιτικής αντιπαράθεσης, η μάχη δινόταν αυτή την περίοδο και σε ένα γήπεδο που εξαρχής δεν τους ήταν οικείο. Ένας κόσμος δικός μας (με ή χωρίς εισαγωγικά) απαντούσε με επιθετικότητα στην αλαζονεία και στα ψέματα της εξουσίας σε ένα άλλο πεδίο, ελεύθερο, αδιαμεσολάβητο, μη κατευθυνόμενο. Ένας κόσμος που δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά και, κυρίως, κινηματικά.
Εδώ και λίγα χρόνια (με μια τεράστια ώθηση μετά το κίνημα των πλατειών και την όξυνση της κρίσης) μια παράλληλη δημοσιογραφία των από κάτω αντιπολιτεύεται χωρίς να εντάσσεται οργανωτικά πουθενά. Είναι ο κόσμος που θα λέγαμε ότι ανήκει στην κοινωνική αριστερά, αυτός που ειρωνεύεται κάθε μέρα την κυβέρνηση, αποδομεί τα επιχειρήματά της, απαντάει με αστραπιαίο χιούμορ σε κάθε μπούρδα υπουργού, καλεί σε μαζέματα αλληλεγγύης μέσα και έξω από τη χώρα, ξεμπροστιάζει τα χτυπήματα των φασιστών και τους κοροϊδεύει με πανέξυπνα συνθήματα, αποκαλύπτει με ντοκουμέντα την αστυνομική βια, αρθρογραφεί ασταμάτητα, διαφωνεί και ανταπαντά, αποφασίζει συλλογικά μέσα στις ομάδες του, δικτυώνεται και προσπαθεί να οργανωθεί. Κόσμος ο οποίος δραστηριοποιείται σε αυτό που τετριμμένα ονομάζεται πλέον «κοινωνικά μέσα δικτύωσης» (κυρίως twitter, αλλά και σε facebook, blogs κλπ), μεγαλώνει συνεχώς, βρίσκεται δίπλα μας σε κάθε απεργία με τις κάμερες και τα λάπτοπ του: αναδεικνύοντας τους αγώνες της Κερατέας, της Χαλυβουργίας, του Άλτερ και της Ελευθεροτυπίας, υπερασπιζόμενος τους μετανάστες όπου χτυπιούνται, δίνοντας βήμα στην εναλλακτική τέχνη και στα αλληλέγγυα παζάρια.
Κανείς δε θα διαφωνήσει ότι για τις νέες γενιές αυτός ο κόσμος έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ μαζί. Αυτό το μέτωπο λειτουργούσε όλον αυτό τον καιρό (ιδιαίτερα στην προεκλογική περίοδο) παράλληλα με την ισχνή μιντιακή δύναμη του ρ/σ Κόκκινο 105.5 και της Αυγής, αλλά δυστυχώς οι χώροι αυτοί ποτέ δε διασταυρώθηκαν εκεί που θα μπορούσαν. Το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου δεν μπορεί να είναι εντελώς ανεξάρτητο από αυτή την κατάσταση. Το ότι ο φόβος τελικά νίκησε την ελπίδα είχε να κάνει και με τον καθοριστικό τρόπο που διακινείται και κρίνεται η πληροφορία. Δυστυχώς, απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φρόντισε να συντονιστεί (όσο και όπου γίνεται) μαζί με όλον αυτόν τον υπερδραστήριο νέο κόσμο που δεν αφήνει την εξουσία σε χλωρό κλαρί. Σαν συνέπεια αυτού, το βάρος της ενημέρωσης της κοινωνίας πέρασε κατά κύριο λόγο μέσα από τα κατεστημένα ΜΜΕ και όχι από αυτά τα μέσα «αντι-πληροφόρησης» που υπερασπίστηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα.
Η κάθε νέα συζήτηση που θα ξεκινήσει στο ΣΥΡΙΖΑ για τη δημιουργία του νέου κόμματος πρέπει να περνάει από την προάσπιση (δεδομένου ότι απειλείται) της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδίκτυο, τη στήριξη και διάδοση της οριζόντιας, συμμετοχικής, διαδραστικής δημοσιογραφίας των πολιτών. Στόχος πρέπει να είναι αυτό το χαρμάνι των χιλιάδων «αυτόκλητων» κριτών του δημόσιου λόγου (με ταξικό πάντα πρόσημο), να επεκταθεί σε όλη τη χώρα (και ιδιαίτερα στην επαρχία) και να επισκιάσει σε λίγα χρόνια τη «σοβαρότητα» που έχει ο παθητικός δέκτης της τηλεόρασης. Αυτό, πέρα από την επείγουσα και αυτονόητη ανάγκη της δημιουργίας ενός αναβαθμισμένου δικτύου ραδιοφώνων, web tv, εφημερίδας, περιοδικού και ιστοσελίδων της εργατικής τάξης, θα μπορέσει να σταματήσει επιτέλους το παράδοξο ενός κόμματος που υποστηρίζεται τουλάχιστον από το 30% των πολιτών, αλλά μόλις από το 1% των εφημερίδων και των καναλιών.
Ενός δικτύου που θα δίνει βάρος στα «δικά μας» θέματα όπως το κινηματικό και εργατικό ρεπορτάζ, που θα αναδεικνύει συνεχώς το διεθνιστικό του χαρακτήρα μη χάνοντας επαφή με τις κάθε είδους αντιστάσεις στον υπόλοιπο πλανήτη, που θα βρίσκεται στην πρωτοπορία (και όχι στην ουρά) όσον αφορά στη χρήση νέων μέσων, που θα κρατάει πάντοτε ανοιχτές στήλες σε εφημερίδες και ραδιοφωνικές ζώνες για πολιτική ζύμωση και βήμα σε ομάδες και κατηγορίες πληθυσμού οι οποίες δε βρίσκουν έκφραση. Ενός δικτύου, τέλος, που θα εξασφαλίζει την πλουραλιστική σύνθεση, κάνοντας την αριστερή ανασύνθεση βασικό χαρακτηριστικό και των ΜΜΕ στο ΣΥΡΙΖΑ. Το πώς ακριβώς θα επιτευχθούν όλα αυτά είναι σαφώς ένα πολύπλοκο θέμα, μιας και στην περίπτωση αυτή θα έχουμε να κάνουμε με ένα μαζικό κόμμα (σύντομα ελπίζουμε) με εσωτερικές δομές, τάσεις κλπ. Όμως, όπως και αν επιτευχθεί το μπόλιασμά του με το προαναφερθέν κίνημα, είναι ζητούμενο και ευκταίο να μάθουμε και να αξιοποιήσουμε τις δομές και τους τρόπους λειτουργίας του.
Η περίοδος επιτρέπει να σχηματιστεί αυτή η κρίσιμη μάζα που θα υπερασπιστεί, θα συνδιαμορφώσει και θα ελέγξει η ίδια την καινούρια πολιτική κουλτούρα που φέρει μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ και που ακόμα θα είναι έτοιμη να τραβήξει προς τα αριστερά οποιοδήποτε αυτί επιχειρήσει να στραφεί προς την αντίθετη πλευρά.
* Ο τρόπος που ορίζεται ένας ‘’τόπος συζήτησης’’ στο twitter με το σύμβολο #
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου