με συνοδεία...

Part II...

photo by Andreas Panagiotopoulos

Οι απολύσεις γίνονται στα κρυφά. Το μαθαίνουμε συνήθως δυο τρεις μέρες μετά, τυχαία, από κάποιον που δούλευε κοντά σ’ αυτόν που έφυγε. Μας έχουν μειώσει τους μισθούς, όχι τίποτα δραματικό σε σχέση με αυτά που ακούγονται. Έτσι κι αλλιώς δύσκολα έβγαινα και δύσκολα συνεχίζω. (δεν είναι καιρός να λες τέτοια, τόσοι άνθρωποι που ξέρεις είναι άνεργοι).
(Μωρέ αλήθεια δε με νοιάζουν τόσο τα λεφτά. Αλήθεια το λέω. Το ήξερα εξαρχής πως πήγαινα να δουλέψω κάπου που δε φημιζόταν για τους μεγάλους μισθούς αλλά πήγα γιατί μου άρεσε η δουλειά. περισσότερο από άλλες). Και τις όποιες μειώσεις να τις καταλάβω αν είναι να μη χάσουν άνθρωποι τις δουλειές τους. Αλλά και μειώσεις και απολύσεις και λήξεις συμβάσεων και χωρίς καμία ουσιαστική αξιολόγηση του ποιος μένει και ποιος φεύγει; Όλοι το ίδιο;
Τον τελευταίο χρόνο έχω δει αξιόλογους συναδέλφους να φεύγουν και μίζερους, αντιπαθητικούς και μη-συνεργάσιμους να μένουν.
Χτες το πρωί εμφανίστηκε μια συνάδελφος στην πόρτα του γραφείου μαζί με κάποιον από το HR. Κοιταχτήκαμε, τι να πούμε μπροστά του; Άρχισε να μαζεύει τα πράγματα της γρήγορα υπό το βλέμμα του. Την κοιτούσα μέσα από το γραφείο μου και περίμενα να τελειώσει για να μπορέσω να της μιλήσω έστω για δυο λεπτά. Μόλις τελείωσε, ήρθε μέσα στο γραφείο να μας χαιρετήσει. Στις αγκαλιές ξέσπασε σε κλάματα. Ο άλλος ήταν στην πόρτα και μας κοίταζε, άρχισε να μας κάνει άσχετες ερωτήσεις για να μη δώσουμε έμφαση στο γεγονός. Εκείνη έβαλε το δάχτυλο της στα χείλια και μας έκανε νόημα να μην πούμε τίποτα παραπάνω. Με το πρόσωπο της να σπάει από το κλάμα, κλαίγαμε κι εμείς. Κι ο άλλος το χαβά του. Να μη δώσουμε έμφαση.
Λίγο αργότερα στην ημέρα διάβασα για έναν πατέρα δυο παιδιών που έπαθε ανακοπή την ώρα που του ανήγγειλαν την απόλυση του.
Ακολουθεί (πάντα) ένα ουφ, μια ειρωνεία για την κατάσταση, ένα τι γίνεται ρε πούστη μου εργασιακός μεσαίωνας και (μετά) συνεχίζεις να κοιτάς το ουτλουκ παγωμένος. Αλλά κάπου μέσα μου νιώθω τύψεις. Δεν έχω παιδιά, δεν έχω δάνεια, δεν έχω χρέη (μόνο κάτι λίγα καινούρια στην εφορία). Έχω φίλους που έχουν και από τα τρία και είναι άνεργοι. Δεν έχουν λιγότερα προσόντα από μένα. Δεν έχουν σημασία τα προσόντα, τα χαρτιά, το στάτους, η ανάγκη. Όλοι το ίδιο. το μόνο που διαχωρίζει το ποιος μένει με τον ποιος φεύγει είναι πιθανότατα το νούμερο της αποζημίωσης. Ποιος κοστίζει λιγότερο ή και ίσως ποιον συμπαθούνε πιο πολύ.
Πριν λίγο μπήκε η μάνατζερ στο γραφείο. Της είπα για χτες. Παραπονέθηκα για τη συνθήκη, πως είναι τραγικό να έρχεται με συνοδεία. Προχτές την εμπιστευόσασταν, χτες όχι; Και μου άρχισε τα έτσι γίνεται στις μεγάλες εταιρείες (δεν είμαστε εταιρεία), στο εξωτερικό, ανησυχούν βλέπεις μην κλέψεις, μη μιλήσεις, μην η απόλυση σε έχει επηρεάσει ακραία και το χάσεις. Την κοίταζα. Άλλαξα το θέμα γρήγορα. Ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβει η συγκεκριμένη. Δεν την αγγίζουν τέτοια πράγματα. Έχει μάντρα της το business is business και η αγαπημένη της λέξη είναι ο πελάτης. (Το αστείο είναι πως δε δουλεύουμε σε εταιρεία). Ούτε αυτό έχει σημασία.
Μέσα σε κάθε επιχείρηση, εταιρεία, οργανισμό ζούμε τη μικρή μας χρεωκοπία. Εκεί να δεις τρομοκρατία. Εκεί να δεις εκβιασμό. Ύπουλο, κάτω από το τραπέζι. Αν δε σου αρέσει, τόλμα να φύγεις.
Δεν υπάρχουν σάββατα λέει ο σαμαράς υπάρχει πολύ δουλειά. Όχι αντώνη σου τα είπαν λάθος. Δεν υπάρχει καθόλου δουλειά. Τίποτα. Ούτε θέση. Και τα Σάββατα θα υπάρχουν πάντα. Αυτά δε θα μας τα πάρετε ποτέ. Όσα δάκρυα, τύψεις, εκβιασμούς, χρεωκοπίες και απολύσεις να δούμε και να ζήσουμε, τα σάββατα θα μας ανήκουν.